tag:blogger.com,1999:blog-33231503853762774572024-03-05T04:42:00.307-08:00مقالات بیژن نیابتیزریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.comBlogger37125tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-89494205392535192692013-12-05T22:32:00.000-08:002013-12-05T22:32:01.195-08:00<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b>بر<a href="http://niabati.blogspot.ca/" style="color: #757575; text-decoration: none;">ا</a></b><b><a href="http://niabati.blogspot.ca/" style="color: #757575; text-decoration: none;">ی مطالعه آثار بیژن نیابتی به سایت اصلی او دراین آدرس مراجعه کنید </a></b></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; text-align: center;">
<span style="font-size: medium;"><br /></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; text-align: center;">
<a href="http://niabati.blogspot.ca/" style="color: #757575; text-decoration: none;"><span style="color: red; font-size: medium;">http://niabati.blogspot.ca/</span></a></div>
زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-62125594466559635872013-09-08T20:14:00.001-07:002013-09-08T20:14:39.430-07:00اطلاعیه بیژن نیابتی ـ قتل عام در اشرف<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">اطلاعیه</span></b><span dir="LTR"></span><b><span dir="LTR" lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span></b><b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">بیژن نیابتی</span></b><b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> </span></b><b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"> ـ قتل
عام در اشرف-</span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><o:p></o:p></span><b style="text-align: -webkit-right;"><span lang="FA" style="color: red; font-family: Tahoma, sans-serif; font-size: 10pt;">بیژن نیابتی ، 17 شهریور 1392</span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">جنایت کم نظیر10 شهریور در اشرف ، اگرچه قابل پیش بینی و
گمانه زنی بود با اینحال یکباردیگر مرزهای نوینی را در سبعیت و سنگین دلی برجای
نهاد . یکربع قرن پس از تابستان خونین 67 </span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="DE" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span>،</span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="RTL"></span> درست در سالگرد کشتار اسیران آنسال ، با همان وحشیگری ،
با همان ماهیت و با همان کاراکتر.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">وای که یافتن واژه ها برای توصیف آنچه که در دل گذشته و می
گذرد ، گاه تا کجا سخت و دست نایافتنی رخ می نماید. وای که دهانه زدن بر اسب سرکش
عواطف ناب انسانی ، ورای درست و غلطی های دنیای سیاست موجود ، گاه تا کجا صعب و
ناممکن جلوه می کند. وای که دیدن صحنه واقعی از پس پرده ای از اشک ، گاه تا کجا
عبث و بی حاصل به نظر می آید . </span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="DE" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">هویت واقعی آمران و عاملان و همدستان این بد سِگالی پر فضیحت که درشمار مصادیق عینی "جنایت
علیه بشریت" قرار دارد همانگونه</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">که مسئول اصلی آن مطلقأ راز
سربه مهری نیست .اعلامیه رسمی سپاه پاسداران و اطلاع رسانی! پیشاپیش ازتعداد شهدا
و مواضع تشکیلاتی آنان و شور و فتوری که برتمامیت رژیم حاکم بود ، حتی به آنهایی
هم که نمی خواستند بدانند نشان داد که آمران جنایت مذکور در کجا نشسته اند . این
را هم که عاملان تهاجم به اشرف در کجای دولت دست نشانده عراق بیتوته کرده اند نیز
چندان نیازی به رازگشایی نیست ! مسئولیت اول اما به تمام و کمال با دولت ایالات
متحده آمریکاست. اگرچیزی نیازبه پرده دری داشته باشد بی تردید همین مقوله است و
لاغیر. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">نقش مترسکی به نام سازمان ملل متحد دراین پروسه نفس گیرچند
ساله، در رابطه با تنها ابرقدرت موجود ، اگربنا برتمثیل باشد آنهم با مسامحه !
درست همان نقشی است که دولت مالکی در رابطه با حاکمیت جمهوری اسلامی بازی می کند.
هم ملل متحد و هم دولت عراق دراین "مربع رذالت" تنها
نفش"تسهیل کنندگی" دارند. یکی تسهیل کننده روند "فروپاشی نرم"
تشکیلات مجاهدین و دیگری تسهیل کننده "نابود سازی سخت" کادرهای سازمانده
آنان . همه تسلیم مجاهدین را می خواهند و آنان تنها سرمایه خود را که همانا تسلیم
ناپذیری است سپر کرده اند و این چنین است که در تقابل گوشت و گلوله ، ارزشهای
نوینی خلق می شوند که از یک "ارزش" اساسی و حیاتی در روزگار ما سرچشمه
می گیرند ، "ارزش" بی همتای "مقاومت بهر قیمت" . ضد وادادگی ،
ضد تسلیم ، ضد مرگ .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">ارزش و ضد ارزش <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">آنچه که به "عنصرانسانی" سمت و سو می دهد و کنش و
واکنشهایش را تنظیم می کند یک "سیستم ارزشی" نشسته در ذهن است. این </span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">"دستگاه
ارزشی"، زنجيره بهم پيوسته ای از </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">"</span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">بد</span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> </span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">و خوب ها</span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">" و "باید و نبایدهایی" هست که در یک "جامعه انسانی"
مورد توافق عمومی است. دین هم درمفهوم عام خود چیزی به غیر از این </span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">"دستگاه
ارزشی" </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">نیست . ایدئولوژی هم . به این اعتبار هر موجود دوپایی یک
"دین مدار" ! بالقوه و صاحب ایدئولوژی است. ایدئولوژی اکثریت قاطع مردم همان ایدئولوژی
حاکم هست که به عاریت گرفته می شود. ابن اکثریت نه دستگاه ارزشی و نه دین خود را
انتخاب می کنند. عامل انتقال "سیستم ارزشی" درجوامع سنتی خانواده و در
جامعه مدرن "مدیا" و سیستم رسانه ای است. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">دراین میان اقلیت کوچکی هم هست که همواره "خلاف
جریان" شنا می کند ، ایدئولوژی و ارزش هایش را خود انتخاب میکند ، راه و
راهبرش و دوست و دشمنش را خود برمی گزیند و زندگی و مرگش را نیز. از همه مهمتر چگونه
زیستن و چگونه مردنش را که این خود حکایتی دگر است . در یک کلام تن به نظم حاکم
نمی دهد. در این عرصه ارزشی ، در فراروی این اقلیت کم شمار همواره نبردی پایان
ناپذیر درجریان است . هر روز ، هرسال ، هر گاه . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">"نظام حاکم" پیوسته و با پشتکاری قابل فهم به
تولید "ضد ارزشها" مشغول است وعنصر"خلاف جریان" درحراست از
"ارزشها"ست که به زندگی خویش معنا می بخشد . هر روز، هرسال ، هر گاه .
"نظم حاکم" می خواهد که با اتکاء به ارتش رسانه ای خود از یکسو و با داغ
و درفش و زندان و محدودیت و کشتار از سوی دیگر ، "ضد ارزش" هایی همچون
خود خواهی ، وادادگی ، تسلیم ، بریدگی و
مهمتر و نفرت انگیزتر ازهمه اینها ، "خیانت" را به مثابه ضد ارزش ترین عنصر تاریخ بشری ، طبیعی
وعادی جلوه دهد و آن را برای جامعه "قابل فهم" کند. درمقابل
"ارزش"هایی چون نوع دوستی ، فداکاری ، مبارزه و بر کاکل تمامی ایتها
"تن ندادن" و "مقاومت" را همه پوچ و بی حاصل نشان دهد و عنصر
مقاومت را در ذهنیت اجتماعی به شکست بکشاند . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">در مقابل این تهاجم سهمگین باید ایستادگی کرد و من دراین کشاکش نفس گیر هرگز، هرگز از تکرار
لاینقطع این واقعیت خطاب به تمامی آدمهایی که می فهمند ! خسته نخواهم شد. می خواهم
بگویم که بریدگی و ندامت طلبی اگرچه <u>حق</u> هر آدمی است اما "بد" است
. رها کردن مبارزه و بدنبال زندگی رفتن اگرچه <u>حق</u> هر آدمی است اما
"ارزش" نیست. خود شیفتگی و حرکت ازمنافع فردی ممکن است که "قابل
فهم" باشد اما بی تردید "ضد ارزش" است. رفتن به زیرعبای شیخ می شود
که <u>انتخاب</u> کسی باشد اما قباحت دارد
. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">خیانت اما حق هیچکس نیست ، چرا که ابعاد آن دیگر شامل خود
فرد نمی شود و بعد اجتماعی دارد. اینجا دیگربخشیدن خیانت ، <u>حق</u> هیچکس نیست
چرا که محدوده آن دیگرمحدوده فردی نیست . این بزرگترین ضد ارزشی است که یک جنبش
انقلابی برای دوام و بقای خود چاره ای جز مقابله با آن بهرقیمت ندارد.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">درست در نقطه مقابل و درشرایط سرکوب و اختناق و زندان ،
عنصرمقاومت نیز از چنین جایگاهی برخوردار است. چرا که مقاومت خود یک ارزش است ،
برترین ارزش ها. بدون آن می توان براحتی هر "فردی" را جذب
"سیستم" حاکم کرد ، همانگونه که کرده اند و می کنند و این همان نقطه
پایان انسان است . موجودی که ازقضا با سرپیچی و مقاومت دربرابر خداست که سیب را
میخورد و "آدم" می شود .هرچقدر که
"سیستم" وعواملش تلاش می کنند که عنصرمقاومت را از اعتبار بیاندازند
، متقابلأ باید به همان اندازه تلاش کرد که بر ارج و اعتبار آن افزوده شود . در
این میدان ، دوری و نزدیکی سیاسی به "نیروی مقاوم" مهم نیست ، نفس
مقاومت است که برترین ارزش هست و باید هم
که برترین ارزش بماند. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> <b><span style="color: red;">آماج تهاجم به اشرف </span></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">تهاجم 10 شهریور به اشرف ویژگی منحصربه فردی دارد که با هیج
تهاجم دیگری همسنگ و قابل مقایسه نیست . ضربه ای که رژیم برای آن ارزشی
"فراتر ازمرصاد" قائل است تنها یک هدف می توانسته داشته باشد ، دستیابی
به "رهبری مجاهدین" در اشرف . این هدف اگرچه به یمن هوشیاری مجاهدین ،
حاصل "اطلاعات سوخته" ای بود که رژیم در اختیار داشت با اینحال حکایت از
یک واقعیت شکوهمند در تاریخ معاصر ایران دارد ، واقعیتی که اگر به سمع مردم ایران
برسد ، به باورمن توازن قوای سیاسی و
اجتماعی را علیه رژیم جمهوری اسلامی برهم خواهد زد . همان که کابوس رژیم تازیانه و
دار است . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">آری رژیم که می داند ! مردم ایران نیز باید بدانند که
فرماندهی عالی مجاهدین در تمامی این سالهای دهشتناک که گاه قلب را از حرکت بازمی
داشت و نفس را در سینه حبس ، هرگز ازمیان رزمندگان خویش به هیچ ساحل امنی هجرت
نکرده و در میان آنان بود که به دشمن وحشی بیا بیا می گفت . آری رژیم می داند ! با
اینحال در جنگ روانی کثیف خود مدام بر طبل
فرار رهبری و قربانی شدن بدنه مجاهدین می کوبد و می کوبید و در اینسو نیز سفلاگانی چند
که نه می دانند و نه می توانند که بفهمند
، به ساز او می رقصند و می رقصیدند . بیا بیا گفتن او را به سخره می گرفتند و از
فرارش به سواحل امن می نالیدند . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">این "پاتک عظیم" یگانه پاسخ درخور به
آن "تک" دشمن است . میوه سیاسی ضربه ده شهریور را تنها بدینسان می توان
چید .<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">تأثیرات اجتماعی برملا شدن این درس ماندگار درمیان جامعه
ایرانیان بسا بسا فراتراز تأثیرات اجتماعی 19بهمن 60 و شهادت سردار بیمثال مجاهدین
موسی خیابانی و یارانش خواهد بود . این همان کابوسی است که رژیم را از آن گریزی
نیست . همان وافعیتی که اصلا به مخیله هیچ کس خطور هم نمی کرد و نمی کند . آنگاه
بی تردید عرق شرم بر بسا پیشانی ها خواهد نشست . آنگاه بر آنهایی که شعورشان قد
نمی داد آشکار خواهد شد که چرا و چگونه نشستهای چندین و چند ساعته رهبری با
رزمندگانش برای آمریکایی ها و دولت عراق و به تبع آن رژیم جمهوری اسلامی قابل
پیگیری نبوده است ! وای از آنکه خودشیفتگی همنشین بلاهت گردد . اینجاست که دستاوردهای
یک زندگی پرفراز و نشیب بسا ارزان به حراج گذاشته می شود.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">باری ، "تهدید" تکرار فاجعه 10شهریور را می توان
و باید تبدیل به "فرصتی" برای ارتقاء جنگ علیه حاکمیت استبداد مذهبی کرد
. ضربات نظامی را می توان به دستاوردهای سیاسی بالغ کرد. فضای سمپاتیکی که به برکت
خونهای جاری برخاک اشرف و در صحنه سیاسی ایران بوجود آمده را باید حفظ و حراست کرد
و ارتقاعش داد . این ازآن معدود شانسها و
فرصتهای نادری است که همواره در دسترس
نیستند . بنابراین عاقلانه آنست که از این فرصت
در راستای منافع و مصالح ملی ایران
سود جست. منظقه و به تبع آن تمامیت مجاهدین درشرایط فوق العاده خطیری بسرمی برند. هیچ جنبش انقلابی
را درهیچ کجا بدون داشتن یک چترسیاسی
مقتدر و حداقلی از حمایتهای اجتماعی ضروری ، حتی درشرایط عادی هم نمی توان حفظ کرد
چه رسد به شرایط خوف انگیزی که هم اکنون حاکم است. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">مجاهدین باید که درهای رسانه ای خود را بروی بخش بزرگی از
اپوزیسیونی که خواهان سرنگونی تمامیت رژیم جمهوری اسلامی هستند بگشایند. به لحاظ
سیاسی حرفهایم را قبلأ در مقاله <a href="http://www.niabati.blogspot.de%20/">"کشتیبان
را سیاستی دگرباید"</a> زده ام . تنها اضافه می کنم هرآنکسی که برای اشرف
اشکی ریخت ، هرآنکسی که در این فاجعه سکوت پیشه نکرد و بی اما و اگر به محکومیت
جنایت قد برافراشت ، دوست است . چه رقیب باشد چه منتقد و چه حتی مخالف سیاسی .
هرچه هست دشمن نیست و هرکه دشمن نیست می توان و باید که با او به تعامل پرداخت .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">بیژن نیابتی ، 17 شهریور 1392<o:p></o:p></span></b></div>
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><a href="http://www.niabati.blogspot.de%20/"><o:p></o:p></a></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span class="MsoHyperlink"><b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><a href="http://www.niabati.blogspot.de%20/">سایت بیژن نیابتی <span dir="LTR" lang="DE">http://www.niabati.blogspot.de</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span> /</a></span></b></span><b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> <o:p></o:p></span></b></div>
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-69830900217900632372013-08-28T17:52:00.002-07:002013-08-28T17:54:17.563-07:00یادداشت سیاسی :سوریه در تیررس -بیژن نیابتی <div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="AR-SA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif";">یادداشت
سیاسی</span></b><span dir="LTR"></span><b><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif";"><span dir="LTR"></span> :</span></b><b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">سوریه در تیررس </span></b><b><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">بیژن نیابتی
، 5 </span></b><b><span lang="AR-SA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">شهریور 1392</span></b><b><span dir="LTR" lang="DE" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><span lang="FA">همه شواهد حکایت از آن دارد که زمان تعیین تکلیف سوریه در
چارچوب "طرح خاورمیانه بزرگ" فرا رسیده است. حمله نظامی قریب الوقوع است
، حتی بعضی از رسانه ها تاریخ همین فردا پنجشنبه را هم جلو جلو داده اند ! پیش
ازاینکه بازرسان سازمان ملل که اساسا به منظورتحقیق پیرامون ادعای اپوزیسیون سوریه
مبنی بر استفاده رژیم اسد از سلاح شیمیایی در آن کشور بسر می برند گزارش خود را
ارائه کنند ، </span><span lang="AR-SA">جو
بایدن معاون </span><span lang="FA">اوباما با قاطعیت می گوید : "</span><span lang="AR-SA">شکی نیست که عامل
حمله شیمیایی هفته گذشته در سوریه حکومت بشار اسد بوده است</span><span lang="FA">"</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="DE"><span dir="LTR"></span>.</span><span dir="RTL"></span><span lang="DE"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="AR-SA">پیش از این هم جی
کارنی سخنگوی کاخ سفید گفته بود "هیچ تردیدی" وجود</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="AR-SA"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="AR-SA">ندارد که دولت سوریه</span><span lang="AR-SA"> </span><span lang="AR-SA">عامل
حمله شیمیایی هفته گذشته دردمشق بوده و درمقیاس وسیع ازچنین سلاحهایی استفاده
کرده است</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="DE"><span dir="LTR"></span>.</span><span dir="RTL"></span><span lang="FA"><span dir="RTL"></span> <o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>بدیهی است که شرایط موجود در سوریه 2013 به هیچ وجه قابل
مقایسه با عراق 2003 نیست ، اما سناریوی مورد استفاده کمابیش همان است. رژیم سوریه
"مرزسرخ" استفاده ازسلاح شیمیایی را درنوردیده است ! آنهم درست در همان
روزی که بازرسان سازمان ملل برای تحقیق درهمین مورد وارد دمشق شده اند. درست
درهمان شرایطی که رژیم اسد موفق شده بود ازیکسو با اتکاء به روسیه و چین در شورای
امنیت ، درمقابل حصول اجماع جهانی علیه خود بایستد و از سوی دیگربا حمایت کامل
رژیم جمهوری اسلامی و حضور نظامی قدرتمند حزب الله لبنان ، تعادل سیاسی و نظامی در
سوریه را به نفع خود برهم زده و به یک حالت پات در موقعیت جدید دست یابد و بدین
ترتیب چشم انداز پیاده کردن الگوی لیبی در سوریه را عجالتأ تیره و تار نماید. درست
دراین تعادل جدید ، دیکتاتور سوریه که حتما بسیاراحمق ! تشریف داشته و در ضمن اصلا
با قواعد بازی درجهان کنونی هم آشنایی ندارد ، دست به یک فقره عملیات انتحاری می
زند و دست اوبامای صلح طلب را در پوست گردو می گذارد. <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><span lang="FA">گفتم که سناریو</span><span dir="LTR" lang="DE">ی</span><span dir="RTL"></span><span lang="FA"><span dir="RTL"></span>
تهیه شده مشابه مورد عراق است ، الگو اما همانا الگوی لیبی هست با اندکی تغییرات !
که محصول تفاوتهای ژئوپلیتیکی میان این دو کشور می باشد. در این الگو، "نیروی
بومی" بایستی ابتدا <u>توان</u> آزاد کردن یک شهربزرگ و طراز پایتخت را داشته
باشد ( در لیبی "بنغازی" و در سوریه "حلب" ) ، آنگاه این
"نیروی بومی" می تواند با استفاده بشردوستانه از پوشش گسترده هوایی یک
"ائتلاف داوطلب" که البته از فراز سر شورای امنیت و با دور زدن آن شکل گرفته ، با پیشروی به سمت
پایتخت موفق به آزاد کردن ! کل "میهن در زنجیر" شده و جهان آزاد یا همان "جامعه جهانی"
کذایی را از شر "دیکتاتوری دیگر" برهاند. <o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>این الگوی بهینه سازی شده حاصل شکست الگوی عراق بود که در
لیبی جواب گرفت. درسوریه اما اوضاع فرق می
کرد. آنجا درلیبی ، سقوط دیکتاتورمنفوری همچون قذافی ضمن آنکه سود سرشاری را بدلیل
وجود نفت عاید کلان سرمایه مالی می کرد درمقابل اما هیچ <u>معادله ژئوپلیتیکی</u> را برهم نمی زد. یعنی
دخالت در لیبی سود داشت که ضرر نداشت. هرچه سناریوی ابلهانه عراق به لخاظ مالی ضرر
داشت سناریوی هوشمندانه لیبی جبران می کرد و به این ترتیب بخشی از هزینه جنگ
درعراق را هم تامین می کرد. جنگ عراق تنها
ضرر و زیان مالی نداشت ، از آن مهمترمعادله ژئوپلیتیکی منظقه را نیز برهم زده بود.
این معادله در سوریه تغییر می کند. اهمیت جایگاه سوریه دراین چارچوب است. به عبارت
دیگر ارزش سوریه نه یک ارزش اقتصادی که تماما یک <u>ارزش ژئوپلیتیکی</u> است. <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>دست بدست شدن سوریه توازن ژئوپلیتیکی منطقه را که با جنگ
عراق به نفع رژیم جمهوری اسلامی برهم خورده بود اینباراما برعلیه محورشیعی دوباره
برقرارمی کند. سوریه تا زمانی تضمین امنیتی داشت که موفق به تضمین ثبات در مرزهای
اسرائیل می بود. حضور پرشمار نیروهای سلفی و بویژه جبهة النصریه درمیان اپوزیسیونی
که در آن سگ صاحبش را نمی شناسد این تضمین را از بین برده است بویژه آنکه حضورعلنی
حزب الله در مناقشه سوریه ، تهدید دسترسی آنان به پتانسیلهای شیمیایی و تجهیزات
مدرن ارتش سوریه را نیز بدنبال داشت. به همین دلیل هم هست که "دولت
حرامزاده" اینبارهم مثل مورد عراق ، علمدار حمله نظامی به سوریه شده و چپ و
راست به تأیید استفاده رژیم اسد ازسلاح شیمیایی اززبان بنیامین نتانیاهو پرداخته و
آتش بیار جنگ خانمانسوز دیگری شده است. <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>اینکه جنایتکار پیشانی سفیدی همچون نتانیاهو مدعی استفاده
رژیم اسد ازسلاح شیمیایی است به تنهایی برای رد قاطعانه این اتهام کافیست ، حتی
اگر به هزار دلیل بتوان ثابت کرد که منافع دولت سوریه در استفاده از سلاح شیمیایی
در این مقطع مشخص زمانی بوده که البته
نبوده و نیست. <o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>با اینحال اینها دیگر چندان مهم نیستند . کلید جنگ جدید در
منظقه زده شده است . بگذریم از اینکه تا کنون نه ایالات متحده و نه فرانسه و
بریتانیا سحن از جنگ نمی رانند و مدعی یک مجازات دو روزه ! رژیم اسد هستند.
مجازاتی که حداقل کارکرد آن درهم شکسته شدن توان نظامی نیروهای دولتی در مواجهه با
شبه نظامیان سنی و ارتش آزاد سوریه می باشد. ایده آل باراک اوباما آن است که انشاالله ! با همکاری دولت سوریه در
عدم پاسخگویی به تهاجم نظامی و جلوگیری از
گسترش دامنه مجازات خود ، زمینه سیاسی و نظامی دلخواه برای براه انداختن یک لویه
جرگه سوری در مذاکرات آتی ژنو فراهم آورده شود و گذار از دیکتاتوری به دمکراسی به
خوبی و خوشی صورت پذیرد !<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; tab-stops: 643.0pt 659.0pt; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><span lang="FA">اینجا می ماند عملکرد
رژیم جمهوری اسلامی و محور شیعی در روزها و هفته های آینده . خامنه ای خوب می داند
که هدف نهایی ایالات متحده خود نظام مقدس است. من خود بارها گفته ام که
"تغییر رژیم" درایران ، هدف محوری "طرح خاورمیانه بزرگ" هست.
"ولید</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA"><span dir="LTR"></span>
</span><span lang="FA">المعلم" وزیر امورخارجه سوریه هم همین دیروز طی
یک کنفرانس خبری در دمشق همین را رک و
پوست کنده</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA"><span dir="LTR"></span>
</span><span lang="FA">بیان کرد. او گفت : "آنچه که در سوریه و عراق در حال</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA">روی دادن است، از سال ۲۰۰۹ به منظور رسیدن به تهران برنامه ریزی شده است"</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="DE"><span dir="LTR"></span>.</span><span dir="RTL"></span><span lang="FA"><span dir="RTL"></span> خوب اگر قرار برتسلیم نباشد یک راه بیشتر درمقابل محور
شیعه وجود ندارد ، آنهم بازکردن راه قدس از طریق دمشق است. والسلام ! آینده نشان
خواهد داد که رژیم اسلامی جربزه این نبرد
آخر بر سر بود و نبود خود را دارد و یا مثل شعاردوران طلایی امامش مبنی بر گذشتن
راه قدس از طریق کربلا به لاف و گزافی بیهوده اکتفا خواهد کرد. با اینحال یک چیز
بدیهی است. هر راهی به غیر از این درنهایت بازشدن راه تهران از طریق دمشق را
بدنبال خواهد داشت . در این واقعیت تردید نباید کرد.<o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; tab-stops: 643.0pt 659.0pt; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; tab-stops: 643.0pt 659.0pt; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><span lang="DE"><a href="http://www.niabati.blogspot.de/"><span dir="LTR">http://www.niabati.blogspot.de</span><span dir="RTL"></span><span lang="FA"><span dir="RTL"></span>/</span></a></span><span dir="LTR" lang="DE"><o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; tab-stops: 643.0pt 659.0pt; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b><br /></b></span></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: Tahoma, sans-serif;">بیژن نیابتی
، 5 </span></b><b><span lang="AR-SA" style="color: blue; font-family: Tahoma, sans-serif;">شهریور 1392</span></b></span><b><span dir="LTR" lang="DE" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><o:p></o:p></span></b></div>
زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-30493449102014447962013-07-13T14:43:00.003-07:002013-07-13T14:43:24.951-07:00کِشتی بان را سیاستی دگر باید ـ بخش دوم<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">بیژن نیابتی ، 22 تیر 1392<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="AR-SA" style="color: green; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 8.0pt;">
</span></b><b><span lang="AR-SA" style="color: green; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 8.0pt; mso-bidi-language: FA;"> </span></b><b><span lang="AR-SA" style="color: green; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 8.0pt;"> </span></b><b><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 8.0pt; mso-bidi-language: FA;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">کِشتی بان را سیاستی دگر باید</span></b><b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"> </span></b><b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">ـ بخش دوم</span></b><b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"> </span></b><b><span dir="LTR" lang="DE" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">خامنه ای از همان خرداد 76 به این قناعت رسید که مردم ایران
در طرف هرکه باشند در طرف او نیستند . در آن زمان همه می دانستند که انتخاب او
ناطق نوری است. خود آقا ! هم درآن زمان برخلاف انتخابات اخیر که چندین بار پی درپی
براین نکته تأکید می کرد که هیچ کس حتی اعضای خانواده اش نیز نمی دانند که او به
چه کسی رأی می دهد ، اصلا نیازی به تکذیب هم احساس نکرده بود. نتیجه آن شد که
دیدیم. آقا فهمید که اگر کار به انتخاب میان نامزد مقام معظم، هرکه باشد ، با هر
ایکس و ایگرگی برسد ، امت همیشه در صحنه ایران بی هیچ تردیدی رأی به آن ایکس و
ایگرگ کذایی خواهند داد. به عبارت دیگر فهم کردکه رای به خاتمی بیش از آنکه از حب
علی باشد از بغض معاویه بوده است . راه درست برای مقام ولایت این بود که خود را
دیگرهرگز و درهیچ بعدی از ابعاد درمعرض
انتخاب مردم قرار ندهد و چنین نیز کرد. از
آن پس بود که مفاهیمی همچون مهندسی انتخابات و اتاق تمشیت آرا وارد ادبیات سیاسی
ایران شد. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">رژیم جمهوری اسلامی یک "نابهنگامی تاریخی" بود .
با اینحال برخلاف تصورهمگان تا الان یک
قلم 35 سال دوام آورده است . اگرچه این دوران درمقابل کل تاریخ ایران چشم برهم
زدنی بیش نیست ولی 35 روز این حاکمیت سیاه نیز زیادی بوده است . باید </span><span dir="LTR" lang="DE" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">درک</span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="RTL"></span> کرد که این "نابهنگامی تاریخی" چگونه موفق
شده است که خود را تا این لحظه به تاریخ ایران تحمیل کند. چطوراین رژیم شترگاو
پلنگ با تناقضات ذاتی درونی خود روبرو گردیده و چه جور تضاد حل کرده است. دوام و
قوام این رژیم چقدرمحصول تواناییهای خود در گذشتن ازپیچها وتنگه ها بوده وچقدرحاصل
ضعفها و اشتباهات ما درپایین کشیدنش ازاریکه قدرت بوده است؟ <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">برای آنان که همچنان بی هیچ آه و افسوسی نگاه از آخرین خیمه
دشمن برنگرفته و بزیرکشیدن آخرین نفر و شکستن آخرین شمشیرش را اراده کرده اند ،
بازنگری نقاط ضعف و قوتشان و تازه کردن مواضعشان دیگر یک ضرورت انکار ناکردنی است
. هیچ قدرت و جریان سیاسی را چه "درحاکمیت" و چه "برحاکمیت"
از این ضرورت گریزی نیست. بغیر</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">از</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">این نه میتوان به حفظ قدرت دل بست و نه میشود به تصاحب قدرت امید داشت.درجا
زدن</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">درمواضع و سبک برخوردهایی که زمان آن سپری گشته بی هیچ تردیدی به ضد خود تبدیل
شده و ریزش گسترده نیرویی را بدنبال خواهد داشت . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">نگاهی به مختصات نوین صحنه سیاسی ایران <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">جایگزینی باراک اوباما با جرج دبلیو بوش تنها تغییر دو رئیس
جمهور نبود ، فراتر از آن حاصل شکست یک کلان سیاست و جایگزینی کلان سیاستی دیگر</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">بود . شکست مِتدیک نئوکانهای جناح بازها در پیشبرد طرح استراتژیک خاورمیانه
بزرگ و بدست گرفتن افسار این طرح توسط نماینده جناح کبوترها تأثیرات بلافصل خود را
بر روی کلیه فعل و انفعالات منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا و نیروهای سیاسی آن بر
جای گذاشته و توازن نیرویی را به ضرر برخی
نیروها و جریانات سیاسی منطقه و به نفع برخی نیروهای دیگر برهم زده است. آنهایی که
این تغییرات را فهم کرده و خود را با آن منطبق کردند بالا آمدند و آنهایی که توان
تحلیل این روند را نداشتند بزیر کشیده شدند . بدیهی است که منظور من مجموعه نیروها
و جریاناتی هستند که قواعد عام بازی در صحنه سیاست جهانی را پذیرفته و در کادر آن
عمل می کنند ، وگرنه حساب نیروهایی که اساسا در بیرون سیستم حاکم بر نظم نوین عمل
می کنند جداست.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">با اوباما و جناح کبوترها ، کلان سیاست "براندازی
سختِ" رژیمهای خودسر که با جنایت 11 سپتامبر توسط نئوکانها کلید خورده بود ،
جای خود را به کلان سیاستِ "براندازی نرم" داد. معنای این تغییر سیاست
این بود که تکیه یکجانبه نئوکانها بر نیروهای مسلح قومی و آلترناتیوهای دست ساز و
یا فعلا موجود در بیرون "حاکمیتهای
خودسر" با هدف براندازی سخت از طریق تهاجم نظامی مستقیم ، جای خود را به تکیه
بر تضادهای درونی حاکمیتهای مذکور با هدف "براندازی نرم" از طریق
سازماندهی انقلابات مخملی تحت رهبری بخشی از همان حاکمیت می دهد . از اینجا به بعد
دیگر"عنصراجتماعی" که در تئوری نئوکانها هرگزمحلی از اعراب نداشته به ناگهان تبدیل به
هسته مرکزی تغییر می گردد . اینجاست که دوباره تئوریهای جین شارپ و سرمایه
گذاریهای "انستیتوی جامعه باز" جرج سُوروس وارد میدان می شوند و گفتمان
سازی دست بالا پیدا کرده و آلترناتیوسازی ضرورت می یابد. از این نقطه به بعد است
که "نبرد آلترناتیوها" اوج تازه ای می گیرد. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">گفتمانهای رنگارنگ سوار بر بالهای رسانه های گلوبالیستی به
میان جامعه برده می شود و آلترناتیوهای دست ساز یکی پس از دیگری به میدان فرستاده
می شوند اما "آلترناتیومطلوب" شکل نمی گیرد و نمی تواند هم شکل بگیرد .
به یک دلیل ساده ، هیچ نیروی جدی سیاسی که هم وصل به عنصر اجتماعی باشد و هم قدرت سازماندهی و هم برخوردار از یک رهبری کاریسماتیک باشد
وجود ندارد . تنها نیروی جدی صحنه سیاسی ایران یعنی سازمان مجاهدین خلق هم نه
آلترناتیوش "مطلوب" است و نه ربطی به عنصر اجتماعی دارد و نه حاضر به
پذیرش یک تغییر بنیادی در استراتژی و سبک
کارهایش می باشد . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">23 ارديبهشت 1385 در مصاحبه ای که یکسال بعد از آنهم در
مصاحبه دیگری در تاریخ </span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">25 اسفند 1386</span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> برآن تأکید کردم برنکته مهمی انگشت گذاشته بودم که شاید در خاطربرخی مانده
باشد ، درآنجا گفته بودم که : <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">"</span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">بودن همزمان رژيم جمهوری اسلامی درحاکميت و يک
رئيس جمهورجديد در</span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> </span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">کاخ سفيد را در</span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> </span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">سال 2009 معادل شکست طرح خاورميانه بزرگ</span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> </span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">می دانم . يعنی همان شکست استراتژيکی که صحبتش
را کردم . در آنصورت <u>هم ما بايد بدنبال يک استراتژی نوين باشيم</u> و هم جناح بازها</span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> </span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">!</span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> </span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;">" </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">بازها را نمی دانم ! اما تا آنجا که به سازمان رهبری کننده
انقلاب نوین برمی گشت نه "تعییرسیاست" کلان در کاخ سفید و نه "تغییرشرایط" کیفی
در داخل "میهن در زنجیر" و ورود خارق العاده عنصراجتماعی به خیابان
افاقه نکرد . آنان همچنان تمامی تخم مرغهایشان را در سبد "معادلات
ژئوپلیتیکی" گذاشته و کانون
استراتژیک نبرد را در شرایطی که عنصراجتماعی به فتح خیابان مشغول بود ، اشرف </span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">نامیدند . در این رابطه
قبلا و در کادر مباحث "جنبش سرخ" بویژه درمقاله "ا<a href="http://www.aftabkaran.com/pdf/in%20jonbesh.pdf">ین جنبش، جنبش من نیست</a>"
خطاب به رهبری مجاهدین بحث کرده ام ، بنابراین از کنار آن میگذرم و به شرایط کنونی می پردازم .<b><span style="color: red;"> </span></b></span><b><span dir="LTR" lang="DE" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">عملکرد وحدت و تضاد در درون جبهه خلق </span></b><b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">درماه هایی که گذشت بدلیل مجموعه فعل و انفعالاتی که در
رابطه با تحولات عراق و موج <u>افشاگر</u>ی علیه رهبری سازمان مجاهدین درجریان بود
، فشارکمی را متحمل نشدم ! از"همه طرف" و نه فقط طرفهای درگیر ! ، تلاش
می شد که پای من نیز به این بازارمکاره
کشیده شود . به یکباره با موجی از بمباران ای ـ میلی مبنی برضرورت حیاتی !
موضعگیری من بر له و یا علیه طرفین روبرو می شوم. تقاضای مصاحبه از جاهایی می آید
که تردید ندارم تا همین اواخر اصلا نه هیچ شناختی راجع به خود من داشته اند و نه
هیچ علاقه ای به مواضع و نظرگاه ها و وزن
و اندازه هایم در صفحه مختصات سیاسی ایران !
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">با اینحال من نه مصاحبه کردم و نه مطلب نوشتم و نه
پاسخی به ای ـ میلی دادم . تنها سکوت کردم ، اگرچه که سکوتم سرشارازناگفتنی ها
بوده و هست ! سکوتی که درعین حال برای آنان که می فهمیدند و می فهمند خود یک اعلام
موضع سیاسی بود . فریاد اعتراضی بود علیه وضع موجود . عصیانی علیه ارزانی سطح
تقابل سیاسی ! ازیکسو برهم ریخته شدن مرزهای وحدت و تضاد از سوی رفقای دور و نزدیک
خود</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">علیه مجاهدین و ازسوی دیگر به میدان فرستاده شدن مشتی آدمهای خرده پای کف بر
دهان که رسالت دفاع از برج و باروی مقاومت را بر شانه های ضعیف خود احساس کرده اند
و ناآگاهانه تیشه را برداشته و به ریشه خود می زنند . آیا تیشه ای برنده تر از آن
نامه نفرت انگیز به مینا اسدی را می توان سراغ کرد که بر ریشه این مقاومت خونبار
فرود آید ؟ شاید این بیچارگان نمی دانند که برای نابودی هر ایدئولوژی و اندیشه ای
، بهترین راه "خوب" به آن حمله کردن نیست ، "بد" دفاع کردن از
آن است. ویژگی این کمپین در پیچیدگی مهاجمان نیست ، در سادگی مدافعان است . در
ذکاوت پرسشگر نیست ، در بلاهت پاسخگوست .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">موجی که ظاهرا با یک کمپین ساده و شاید هم اندکی ابلهانه
براه افتاده بود ، در پروسه اعتلای ! خود به برکت واکنش منحصربه فرد "سازمان
رهبری کننده انقلاب نوین" به یک کمپین افشاگرانه علیه رهبری مجاهدین تحت پوشش
نقد و ادعای "اصلاح امور" مبدل گردید . افشاگری به جای نقد نشست و
ناسزاگویی پاسخ آن ! چشمها بسته و دهانها گشاده ، تو گویی که تهدید را دیگر نه
درجانب دشمن که در "خیمه و خرگاه" دوست سراغ باید کرد. جلوی این موج را
می شد در آغاز براحتی و بی هیچ هزینه ای سد بست. می شد بجای استفاده از فرهنگ موهن
"ماماچه پلیدک" تنها سکوت کرد. سکوت بُراترین پاسخ بلاهت است . می شد که
سازمان مدعی "تنها آلترناتیو دمکراتیک" خود را در سطح ایکس و ایگرگ
پایین نمی کشید . آنچه که درانتها شکل و شمایل یک کمپین افشاگرانه به خود گرفت بیش از آنکه حاصل توطئه گری ! با طرح و نقشۀ تنی چند بر علیه
رهبری مجاهدین باشد ، محصول یک "تنظیم رابطه" سراپا غیراصولی وغیرقابل
دفاع با ملاء اجتماعی و عنصرغیرخودی است .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">روزگاری دور در آن دوران پیش ازانقلاب ایدئولوژیک ،
"توان ایدئولوژیکِ" آدمها در درون سازمان مجاهدین ، در ارتباط مستقیم با
توان "تنظیم رابطه" آنان با بالا(مسئول) ، با پایین (تحتِ مسئول) و با
هم رده هایشان تعریف و ارزیابی می شد . تعریفی بغایت واقعگرایانه که معادل آن در
دنیای خارج نیز بسادگی دست یافتنی بود . آنجا
نیز معیار واقعی تکامل عنصر انسانی
به باور من در توان "تنظیم رابطه" درست و اصولی
با "ملاء اجتماعیش"
خلاصه می شود . هرچه این "تنظیمها"
کم تضادتر، "صلاحیت" فرد و جریان بالاتر . این صلاحیت را نه می توان به
کسی اعطا کرد و نه می توان ازکسی سلب کرد. میز و قپه و رده را می توان داد و گرفت
، توان و صلاحیت را نه ! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">بی تردید "ما" در این نقطه بر سر یک بزنگاه
تاریخی قرار گرفته ایم . منظورم از ما <u>تمامی</u> آنهایی است که خواهان نفی تمامیت این رژیمند ،
با هر فلسفه و ایدئولوژی و سیاستی که خود درست می دانند و نه آنگونه که من درست می
پندارم ! مبارزه "ما" برای ماندن، همانگونه که مبارزه رژیم برای ماندنش
، دیگر یک مبارزه مرگ و زندگی است. نبرد بود و نبود است. این مبارزه بود و نبود
اگر تا امروز تنها شامل تمامیت تشکیلاتی سازمان مجاهدین خلق بوده است ، دراین مقطع
تاریخی و با ورود پارامترهای نوین داخلی و بین المللی ، تبدیل به جنگ تن به تن
تمامیت جبهه نامتحد نفی نظام می گردد. اینجاست که بی اعتنایی به قانونمندیهای حاکم
بر این مبارزه و حرکت در راستای منافع فردی و گروهی ، کمترین ضررش تضعیف گفتمان
سرنگونی و گسترش بی اعتمادی در میان این مجموعه نیرویی است.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">اینکه ما باور داشته باشیم که براساس قانونمندیهای متقن
حاکم بر "جبهه خلق" ، اصالت با وحدت و همگرایی نیرویی است و نه تضاد ،
تاثیرات بلافصل خود را در "تنظیم رابطه" هایمان با "دیگران"
نشان خواهد داد. چه بخواهیم ، چه نخواهیم . اینجاست که دیگر آنچه اصالت دارد "جذب
نیرو"ست ونه "دفع نیرو". تبدیل دشمن به مخالف و مخالف به منتفد و منتفد به دوست است و نه بالعکس . در
این صورت دیگر نقد جای خود را به افشاگریهای غیرمسئولانه در جریان یک نبرد مرگ و
زندگی نمی دهد . آیا فهم این موضوع که این فقط دشمن است که باید "افشا"
شود و دوست را تنها "نقد" می توان کرد و لاغیر، امر دشوار و پیچیده ای
هست ؟ آیا نمی توان درک کرد از آن نقطه ای که به افشاگری دوست پرداخته میشود ، صف
دوست و دشمن بهم ریخته می شود ؟ از این
نقطه به بعد دیگر سخن گفتن از قصد "اصلاح امور"، یا خودفریبی است و یا
غرض ورزی ! آیا آنجایی</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">که رهبرمجاهدین به محک
مقایسه با حاج داوود رحمانی گذاشته میشود دیگر میتوان سخن از نقد دوستانه راند و
مدعی "اصلاح امور" بود ؟ نه ! این دیگر تقابل سیاسی است. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">می توان خود را در جایگاه "تروتسکی گونه ای" فرض
کرد و درپیشگاه تاریخ ! به تکرارمحاکمه "استالین گونه ای" که هنوز درحاکمیت
هم نیست کمرهمت بست ، اما اینرا هم نباید فراموش کرد که آن نامبرده نه تنها یک
مبارز و زندانی سیاسی زجرکشیده هوادر بلشویکهای زمان "تزارآلکساندر" که
روزگاری نه چندان دور فرمانده ارتش سرخ بوده است</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="RTL"></span>. خوب می دانم که وقتی آدم اسم و رسمی پیدا </span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">می کند و </span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">دارای "ظرف
تشکیلاتی" ! مناسب برای طرح نظریاتش می شود ، ماندن روی زمین سفت چقدرسخت می
شود. یکی از مشغولیات ذهنی خود من دراین دو دهه اخیرهمین تلاش بی وقفه برای روی
زمین ماندن بوده است. قاطی نکردن صف دوست و دشمن بوده است . شخصی نکردن مسائل
سیاسی و چیدن از منافع انقلاب بوده است . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">"نقد" ،
یک مقوله "اثباتی" است که هدفش بالا بردن موضوع نقد است .
"افشاگری" برعکس روندی تماما "سلبی" است که هدفش ازاساس
برزمین زدن موضوع افشاگری است. برای همین هم هست که اولی اساسا مقوله ای درون خلقی
است و دومی برون خلقی. افشاگری البته "انحراف درصف خلق" را هم نشانه می
رود. اما آنجا نیز هدف اصلا "اصلاح امور" جریان منحرف نیست ، از صحنه
خارج کردن آنست . نقد با انتقاد هم یکی نیست ! هرچند در ادبیات ایران عمدتا یکی
قلمداد می شود ! انتقاد تنها نقاط منفی یک
پدیده را
دربر می گیرد ، نقد اما ارزیابی تمامیت یک پدیده است ، چه نقاط مثبت و چه
نقاط منفیش . ضرورت "نقد" برای
جنبش مقاومتی که بر روی پاهای خود ایستاده است به اهمیت هوای تازه ای است که
استنشاق می شود . بستن فضای نقد است که عنصرمنتقدِ نه چندان پیچیده را به وادی افشاگری رهنمون می دارد. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">طرح نامه سرگشاده به رهبری مجاهدین در فضای مجازی و کنش و
واکنشهای متعاقب آن بی تردید کلید زدن یک "تقابل سیاسی" آشکار است . هدف
اگر بواقع تنها "اصلاح امور" بود می شد
بجای 8 روز، 80 روز انرژی گذاشت و بجای230 صفحه "افشاگری" کمّی ،
در 23 صفحه "نقد" کیفی ، بالا و پایین سازمان مدعی رهبری انقلاب نوین را
به معرض ارزیابی <u>نیروهای مجاهدین</u> یعنی همان مخاطبان واقعی "نامه
سرگشاده" گذاشت. آخر نامه ای که قراراست وارد تاریخ شود ، حتما ارزش چنین
انرژی گذاری را باید که داشته باشد ! آنوقت دیگر نمی شد و یا لااقل مشکل می شد که
نویسنده مربوطه را براحتی در <u>میان مخاطبانش</u> "رژیم مال" کرد و
بخشهای درست نامه اش را نیزهمچنین . آنوقت دیگر بسادگی مرزهای نقد مصلحانه با
افشاگری مخرب درهم نمی ریخت . در این وادی هدف دیگر روشنگری نیست ، مسئله دارکردن عنصرمبارزهست
، به هر قیمتی . بی آنکه برای او <u>آلترناتیو</u>ی ارائه شود. در اینجا دیگر کسی
در بند آن نیست که بر فرض محال اگرهم که موضوع افشاگری برزمین خورد ، جای آنرا
کدامین نیروست که پر خواهد کرد . توازن قوای میان رژیم و ضد رژیم به نفع کدامین
نیرو برهم خواهد خورد ؟ چه کسی بالا خواهد آمد ؟ کدامین گفتمان حاکم خواهد شد ؟
اینها دیگر دغدغه افشاگری ساده انگارانه نیست . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">دغدغه من اما همواره همین ها بوده است . ازهمان نقطه ای که
با سازمان مادرم که دیگر سازمان آرمانم نبود وداع کردم و خود تلاشی نافرجام را
برای ایجاد تشکیلاتی دیگر آغاز کردم . در آن نقطه ای که باید تصمیم می گرفتم که
آیا باید تنها درمرحله تحلیل تئوریک انقلاب درونی مجاهدین بمانم و یا به
"پراتیک" آن نیز بپردازم و
آنگاه لاجرم از تعامل به تقابل پل بزنم . آنجا که بدلیل پافشاری رهبری مجاهدین بر
یک استراتژی بی ربط به شرایط ایران ، آنان
را مسئول اول به فرجام نرسیدن قیامهای 18 تیر 78 و عاشورای 88 می دانستم و اینرا نیز علنا اعلام کرده بودم . آنجا که
برخوردهای غیرقابل دفاعشان با ملاء سیاسیشان و دهان بدهان شدن با هر کس و ناکسی
امانم را می برید و خلاصه ده ها و
صدها نقطه و پیچ و فتنه و گردنه دیگری که
می بایست پس پشت می گذاشتم . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">دغدغه من بسا فراتر از یک رابطه دوسویه و تک بعدی ، مصالح
عالیه سپهر چند بعدی انقلاب ایران بوده و هست . آری دغدغه نخست من بر سر هرپیچ
سیاسی این بوده که کدام نیروها بالا می آیند که نباید بیایند و کدام نیروها پایین
میروند که نباید بروند. اینکه در شرایط سرکوب مطلق ، شعله مقاومت (هرمقاومتی) نمی
بایستی به خاموشی کشیده شود. اینکه درزمانه ای که سازش و تسلیم را دیگرقبحی و مرزی نیست، مقاومت به هرقیمت خود یک "ارزش"
است. برترین ارزشی که یگانه ضامن حفظ وحراست
از "شأن انسان" در مقام انسانیست و خلاصه اینکه تا روزی که آلترناتیوی در چشم
انداز نیست (به هرعلتی) مسئله دارکردن آدمهایی که با تفاسیر خود <u>مبارزه</u> می
کنند و تلاش در راستای مبدل کردن"فعال سیاسی" به "سرخورده ای
منفعل" نامش هرچه که باشد مبارزه و احساس مسئولیت سیاسی نیست .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">و</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">اما در</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">پاسخ به تمامی پرسشهایی که تا امروز</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">از</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">کنارشان آگاهانه گذشته ام</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="RTL"></span>، تا آنجایی که به یک موضع صریح بر</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">می گردد من همچنان سیاست
<u>تقابل</u> با مجاهدین (همانگونه که با هرشخصیت و نیرویی دردرون صف خلق) را با <u>هرتوجیه
وتفسیر</u>ی و ازسوی هرشخص و نیرویی که باشد به زیان انقلاب و گفتمان سرنگونی
قهرآمیز</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">رژیم دانسته و در</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">راستای خدمت به عالیترین
مصالح مردم ایران ارزیابی نمی کنم ، همانگونه که "رژیم مال" کردن
هرمنتقد و مخالفی را نیز. برعکس <u>نقد</u> مجاهدین و سیاستها و مواضعشان ، همچنان
که نقد هر جریان و نیروی دیگری در درون صف خلق را نه تنها مثبت که از قضا بسیار هم
ضروری می دانم . آن جریانی که هرگونه انتقادی چهارستون تشکیلاتش را بلرزه درآورد ،
بربنیان استواری بنا نگردیده است . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">"نقاط افتراق" را باید بی هیچ مصلحت جویی بیان
کرد و من خود نیزهمواره چنین کرده و بازهم خواهم کرد. اما این خط مشی تنها زمانی
مشروعیت دارد که اصالت به "نقاط اشتراک" داده شود و نه نقاط افتراق .
یعنی اینکه این کفه مشترکات است که باید همیشه و در</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">هر شرایطی سنگینتر</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">باشد. اگر این مشترکات
واقعی باشند ، اگر دشمن مشترک واقعی باشد ، اگر مبارزه مرگ و زندگی تنها در ابعاد
تئوریک و آرمانی جریان نداشته باشد ، بی
هیچ تردیدی این کفه ، سنگینی خود را هرچه که پیش آید حفظ خواهد کرد . ورای
برخوردهای ارزان ، علیرغم اختلافات شخصی . آنسوی احسنتها و تشویقها و ناسزاها و تکذیبها. و چنین است که
در این کشاکشها عنصرسیاسی قد می کشد .
اینجاست که انسانهایی فرا می روند و انسانهایی فرو می ریزند.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">باز می گردم به ارزیابی مختصات جدیدی که می رود بر صحنه
سیاسی ایران حاکم گردد . گفتم که با آمدن اوباما ، سیاست کاخ سفید به لحاظ
استراتژیک می چرخد . نه بخاطر تغییر رئیس جمهور ، به خاطر شکست کلان سیاست یک
جناح و به میدان آمدن نماینده یک جناح
دیگر قدرت جهانی . این تغییرسیاست تا آنجا که به معضل ایران برمی گشت بیش ازآنکه
رژیم را نشانه رود ، اپوزیسیون و به تبع آن "مقوله آلترناتیو" را شامل
می شود. گزینش سیاسی نیروهای بالقوه تغییردگرگونه می گردد و به تبع آن چینش نوین
نیرویی برای آندسته از نیروهایی که قواعد بازی در کادر نظم نوین را پذیرا شده اند
نیز الزام آور می شود. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">در رابطه با خود رژیم البته ، مقوله <u>ضرورت براندازی</u> به جای خود می ماند، چرا
که این مسئله فراتر از تفاوتهای جناحی، محورطرحی است که هردوجناح را شامل می شود.
تنها فایده ای که برای رژیم جمهوری اسلامی دارد ، از روی میز برداشته شدن <u>موقت</u>
طرح تهاجم مستقیم نظامی است که بازهای اسرائیلی همچنان دنبال کرده و می کنند .
یعنی کنار گذاشته شدن طرح "براندازی سخت" و جایگزینی آن با خط
"براندازی نرم" . یعنی همان دستکش سفیدی که بر دست چدنی پوشانیده شده
بود . این تا آنجا که به خود رژیم برمی گردد . اما مرکزثقل آن تغییرسیاست همانگونه
که اشاره کردم متوجه نیروی جانشین است. دراین خط
جدید ، "آلترناتیو مطلوب" یا باید از درون رژیم بیرون بیاید (
مثل جنبش سبز کذایی و بهار عربی) و یا آلترناتیو بیرون رژیم ازمشروعیت توده ای در
داخل و حمایت نسبی در درون اپوزیسیون برخوردار باشد . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">تبعات مادی این خط جدید بیش ازهرکس دیگر گریبان مجاهدین خلق
و نیروهایشان در اشرف را می گیرد . مجاهدین نه تنها ویژگیهای مورد پسند کبوترها را
ندارند که اساسا با پافشاری بر ضرورت سرنگونی قهرآمیز <u>تمامیت</u> رژیم ، موی
دماغ سیاست "براندازی نرم" تحت رهبری بخشی از رژیم هم هستند . اینجاست
که طرح درازمدت دولت ایالات متحده از آن
پس در یک کلام <u>نابودی نرم تشکیلات
مجاهدین</u> و زمینه سازی برای تنها کردن
رهبری مجاهدین و دستیابی به آن در اشرف می شود</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="RTL"></span>. این اُس و اساس مسئله است. چیزی که بسیاری نه می فهمند
و نه می خواهند که بفهمند . بقیه معادلات<u> تماما</u> زیرمجموعه این سیاست کبوترهاست.
مضمون دفاع بظاهر دیوانه وار و تا کنون موفق مجاهدین درمقابل سلطه دولت عراق
براشرف هم تنها همین بوده است. حفاظت از رهبری به هرقیمت. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">خارج ازکادراین سیاست خائنانۀ کاخ سفید، نه دولت عراق توان
و ظرفیت نقض مستمر مفاد کنوانسیون چهار ژنو را داشت و نه از رژیم جمهوری
اسلامی و مزدوران و هم پیمانانش درخارج
دولت عراق کاری ساخته بود. دلیل واضح آن نیز وضعیتی است که درتمام طول شش ساله اول
پس ازمعامله بزرگ "سلاح با استاتو" بر اشرف و ارتباطات گسترده اش با
نیروهای سیاسی و عشایرعراقی زیر دماغ دولت
عراق حاکم بوده است و رژیم جمهوری اسلامی هم
با همه اعوان و انصار و ید و بیضایش درعراق هیچ غلطی نمی توانست بکند . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">دولت آمریکا مستقیما پشت دو حمله خونین شش و هفت مرداد 88 و
19 فروردین 90 به اشرف که هردو با حضور وزیر دفاع وقت ایالات متحده در عراق صورت
پذیرفت بوده است . تحویل نیروهای حفاظت شدۀ مشمول کنوانسیون چهار ژنو به دولت عراق
تکرار تجربه تحویل صدام حسین به دولت مذکور را تداعی می کرد . شکست این طرح ، دولت
باراک حسین را وادار می کند که در کنار استراتژی "براندازی نرم" جمهوری
اسلامی ، سیاست "ازهم پاشاندن نرم" سازمان مجاهدین که از الزامات موفقیت
استراتژی بالا هست را</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">در پیش بگیرد. شرط وزارت
خارجه مبنی بر ضرورت انتقال نیروهای مجاهدین به لیبرتی در کلان معامله "اشرف
با لیست" هیچ چیز جز این نیست . این سیاست کثیف را البته خود مجاهدین بهتر
ازهرکس دیگری در کشاکشهای روزمره خود با طرفهای ذینفع درک می کنند ، به همین دلیل
هم کار یکِ تمامیت تشکیلاتی و لجستیکی خود را یکجا به مقوله حیاتی <u>حفظ تشکیلات</u> و حراست رهبری اختصاص می دهند. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">در این گیر و دار بدیهی است که مسئله مداخله فعال در روند
تحولات داخل نیز خواه نا خواه به حاشیه رانده می شود . ورود حیرت انگیز
عنصراجتماعی به خیابان نیز بدون حضور مجاهدین به مثابه "سر" و نه تنها
بخشی از بدنه ، این به حاشیه رانده شدن تأسف بار را هرچه بارزتر می کند. در این
نقطه مجاهدین خود را وارد تضادهای پیچیده و خطرناک جهانی کرده و جای خود را علیرغم
حفظ استقلالشان ، اساسا در کنار بازهای معتقد به رژیم چنج در ایران و درمقابل
"جناح کبوترها" تعریف می کنند . از اینجا به بعد دیگر مخاطبهای مجاهدین
، کانونهای قدرت جهانی هستند که موازنه ژئوپلیتیک منطقه را رقم می زنند . نامه
نگاریهای غیرمتعارف رهبری خاص الخاص مجاهدین به خبرگان ارتجاع در گرماگرم
قیام و رهنمودهای اخیر او به سران نظام را
هم باید در همین کادر فهم کرد . مخاطب
واقعی نه خبرگان آنروز بودند و نه سران نظام امروز! مخاطب رهبری خاص الخاص در
اینجا هم کبوترهای کاخ سفیدند . او می خواهد این را پیام کند که مجاهدین اگرچه
خواهان سرنگونی رژیمند اما سد راه رفرم در ایران نیستند . همین ! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">تغییر کلان سیاست مورد اشاره در بالا به گونه ای کاملا شفاف
به معنی پایان عمر راهکار "راه حل سوم" مجاهدین نیز هست . راه حلی که در
دوران حاکمیت بازها و مترسک ابله و جنایت پیشه شان "جرج دبلیوبوش" و در
شرایط در چشم انداز بودن یک تهاجم فاجعه بار نظامی به ایران و درکادر الزامات
ژئوپلیتیکی منطقه ، یگانه راه مداخله عنصرداخلی در روند تحولات ایران بود. کارکرد
این تاکتیک محوری که مجاهدین بسا بر روی آن سرمایه گذاری کرده بودند ، با پایان
حاکمیت بازها به پایان می رسد . <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">در بازی جدید کبوترها ، دیگر رهبری کاریسماتیک و توان
سازماندهی و آمادگی برای فداکاری و قدرت رزم آوری صرف نیست که راه می گشاید، حمایت
مردمی و مقبولیت سیاسی و اجتماعی و شفافیت در مناسبات است که "آلترناتیو
نامطلوب" اما وفادار به قواعد بازی طراز نظم نوین را حفظ می کند.این تنها
ضمانت حفظ تشکیلات و تحمیل خود به روند تغییر و تبدیل شدن از "بخشی ازمشکل به
بخشی ازراه حل"در شرایط کنونی می باشد . نمونه موفق پ ک ک در ترکیه علیرغم
تفاوتهای بسیار اما در محتوا چیزی جز این نیست . اینجاست که دیگرهیچ گریزی از یک
چرخش استراتژیک بر جا نمی ماند .تنها استراتژی درست را من خود همانگونه که از
سالها پیش برآن تاکید داشته ام و امروز بسا بیشتراز هر زمان دیگری بدرستی آن باور
دارم ، همانا "سازماندهی قیام درشهر" دانسته و بر آن همچنان پای می
فشارم. این استراتژی در کنه حود "گشایش ناگزیربه بیرون" را نیز در تقدیر
دارد ، گشایشی که بدون آن نه مقبولیت سیاسی و اجتماعی ضروری میسر خواهد بود ، نه
فعال کردن و سازماندهی رادیکالیسم در داخل امکان پذیرمی باشد و نه مهمتر از همه ،
"آلترناتیو نامطلوب" خواهد توانست خود را بر "پروسه تغییر"
تحمیل کند. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">اما مجاهدین نه می خواهند و نه <u>می توانند</u> که به
سادگی به یک تغییر بنیادی در استراتژی و تاکتیک تن در دهند . فشاری که بر روی
تمامیت تشکیلاتی و سیاسی آنان است آنچنان طاقت فرساست که هرگونه تغییر کیفی ضروری
را تا آنجا که به حفظ تشکیلات وحرمت رهبری عقیدتی برمیگردد، تقریبا ناممکن می کند.
این فشار جانفرسای راه به <u>انقباض</u>
روزافزون در درون مجموعه نیروهای حول و حوش مجاهدین برده و گارد دفاعی آنان
را درمقابل هرآنچه که غیرخودی است می بندد . تغییرات بنیادی تاثیرات بلافصل خود را
بر تمامی مناسبات درونی و بیرونی مجاهدین بجای خواهد گذاشت و تبعات آن دامن بسیاری
را خواهد گرفت. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">اینها همگی واقعیت دارند ، اما واقعیت بزرگتر سرنوشت انقلاب
دمکراتیک مردم ایران است که خواه ناخواه به سرنوشت سازمان مدعی رهبری آن گره می
خورد . بدون یک تغییر کیفی چه در استراتژی و تاکتیک و چه در سبک برخورد ها و تنظیم رابطه ها و چه در رابطه با "عنصراجتماعی" و اعتماد به آن در داخل کشور و چه در رابطه با
نیروهای فعال صحنه سیاست ایران ، پیروزی و تصاحب قدرت سیاسی بکنار، حفظ تشکیلات و
ساختار کنونی رهبری نیز در درازمدت میسر نخواهد بود . امروز به باورمن تمامیت
تشکیلاتی و سیاسی مجاهدین در شرایطی کم و بیش مشابه شرایط پیش از انقلاب
ایدئولوژیک درونیشان قرار دارند. آنروز بدلیل شکست آشکار استراتژی "جنگ چریک
شهری" و ذبح عظیمی که درجریان آن بر جنبش سرفراز ضد رژیم تحمیل گردید ، تهدید
انشعاب بر بالای سرمجاهدین همچون شمشیر داموکلس آویزان بود. انقلاب ایدئولوژیک
مجاهدین این تهدید را برای یک دوران اساسا کور کرد. درتحلیل تئوریک آن تحول گفته
بودم که انشعابات اگرچه قاعدتا برمبنای اختلاف در خطوط ایدئولوژیک ، استراتژیک و
تشکیلاتی شکل می گیرند اما تحقق آن اساسا حول "چهره ها" و "ستارگان"
تشکیلات است که فعلیت و بروزخارجی می یابد . رهبری مجاهدین در پروسه انقلابش ،
تمامی چهره ها را به خاک افکند و همه "ستاره" ها را از آسمان بزیر کشید
و به "سیاره"ها مبدل کرد. به این اعتبار تهدید امروز</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">مجاهدین اصلا "انشعاب درتشکیلات" نیست. تهدیدی اگر اینبار باشد همانا
"انفجار در تشکیلات" است. برای گریز از این انفجار شاید انقلاب
ایدئولوژیک دیگری ضروری باشد</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="DE" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span>! </span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="RTL"></span> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">من تردیدی ندارم که در آینده ای نه چندان دور مجاهدین تن به
تغییر خواهند داد . آن جریانی که نزدیک به نیم قرن است که در طوفان پارو
کشیده و بسا غیرممکن ها را ممکن کرده است
، از این گردباد نیز بسلامت گذر خواهد کرد. سپهر سیاست ایران بدون سازمان مجاهدین
به بیابانی بی آب و علف می ماند که درختانی چند در جای جای آن جلوه می کنند . بدون
حضور رادیکالیسم ضروری این سازمان ، توازن قوا به سرعت به نفع رفرمیسم پوشالی برهم
خواهد خورد و صحنه سیاسی ایران ناگزیر بدنبال بخشی از</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">همین رژیم روان خواهد شد. بسا بدتر</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">از</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">آنچیزی که در</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">جریان جنبش کذایی سبز
شاهد آن بودیم . این ننگ جاودان از سر نیروهای انقلاب دمکراتیک ایران دور باد .
آری دغدغه من اینست .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language: FA;">بیژن نیابتی ، 22 تیر 1392<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: IT; mso-bidi-language: FA;">سایت بیژن نیابتی<b><span style="color: blue;"> </span></b></span><b><span lang="IT" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: IT; mso-bidi-language: FA;"><a href="http://www.niabati.blogspot.de/"><span dir="LTR">http://www.niabati.blogspot.de</span></a></span></b><span dir="RTL"></span><b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: IT; mso-bidi-language: FA;"><span dir="RTL"></span> <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;">ای ـ میل </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: IT; mso-bidi-language: FA;">بیژن
نیابتی<span style="color: blue;"> </span></span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="IT" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: IT; mso-bidi-language: FA;"><span dir="LTR"></span> </span><span dir="RTL"></span><span lang="IT" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: IT; mso-bidi-language: FA;"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: IT; mso-bidi-language: FA;"> </span><b><u><span lang="AR-SA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt;"><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com"><span dir="LTR" lang="IT">bijanniabati@hotmail.com</span></a></span></u></b><b><u><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: FA;"><o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-12851720507811924862013-06-28T19:48:00.001-07:002013-06-28T19:50:36.345-07:00کِشتی بان را سیاستی دگر باید ـ بخش اول - بیژن نیابتی <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-CA</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>AR-SA</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="Hyperlink"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:Arial;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif";">کِشتی بان را سیاستی دگر باید ـ بخش اول</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif";">بیژن نیابتی</span></b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif";"></span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">رژیم جمهوری اسلامی وارد دوره جدیدی از حیات ننگین خود می
شود . خامنه ای قصد آن دارد که با استفاده بهینه از رئیس جمهور جدید تهدیدات موجود
علیه نظام را که به مرحله بسیار خطرناکی رسیده است ، اگرنه خنثی که مدیریت کند .
این که آیا موفق خواهد شد یا نه بحثی است که در ادامه بدان خواهم پرداخت ، اما
آنچه که بیش از هرچیز دیگر اهمیت دارد ، فهم معادلاتی است که بر اردوی دشمن حاکم
است. بدون فهم آنچه که هست نمی توان به تحلیل آنچه باید بشود پرداخت . استراتژی و
تاکتیک متناسب با این مرحله نیز دقیقا از درون
همین شناخت بیرون می آید ونه صرفا از میان تئوری !</span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">تحلیل درستِ اتفاقی که افتاده بدلیل مجموعه فعل و انفعالات
گریزناپذیری که درپی خواهد داشت مهم است . اینکه ازمیان تحلیلهای گوناگون درنهایت،
یا شکست خامنه ای را در این انتخابات نتیجه گیری کنیم و یا او را پیروزنهایی انتخابات بدانیم تأثیرات
بلافصل خود را بسرعت برروی کنش و واکنشهای بعدی ما ظاهر خواهد کرد . آنکه می گوید
خامنه ای شکست خورده است ، می خواهد این را برای نیروهای خود جا بیاندازد که چیزی
از عمر رژیم باقی نمانده است بنابراین باید همچنان همین مسیر را برای برانداختن آن ادامه داد . آنی هم که می
گوید خامنه ای پیروز میدان است این را پیام میکند که این رژیم رفتنی نیست و باید
به تعامل با آن و فرورفتن هرچه بیشتر در "میانه اش" ادامه داد .</span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">حسن روحانی اما ملغمه ای است از هاشمی رفسنجانی و خاتمی با
ویژگیهای دلخواه خامنه ای . او نه کاریسمای رفسنجانی را دارد و نه حمایتهای داخلی
و بین المللی خاتمی را . یعنی تهدید رقابت با رهبری در رابطه با او منتفی است که
نه از الزامات آن برخوردار است و نه اهرمهای آن را در اختیار دارد . خطای بزرگی
است اگر تصور شود که او به خامنه ای تحمیل گردیده است اما این نیز خطاست اگر کسی
فکر کند که او مثل خاتمی تنها به مرتبه
تدارکاتچی نظام و کارگذاری رهبر قناعت
خواهد کرد . نه تعادل قوای کنونی چنین وضعیتی را ایجاب می کند و نه خود خامنه ای
چنین توهمی دارد . آنکس که سخن از تحمیل روحانی به خامنه ای می راند احتمالا نه
خامنه ای را می شناسد و نه روحانی را ! اگر خامنه ای اساسا ظرفیت پذیرش یک رئیس
جمهور تحمیلی را داشت که رفسنجانی را آنگونه خلع صلاحیت نمی کرد. اگر قرار بر
تحمیل بود که موسوی سال 88 که هم چند سر وگردن از روحانی بلندتربوده و هم چندین
برابر او برخوردار از یک حمایت گسترده در میان امت همیشه درصحنه و نیروهای سیاسی
وابسته بدان بود را آنگونه کنار نمی زد و
هزینه بسیار سنگین تقلب درانتخابات را آنهم در زیر چشم کل جامعه بشری متقبل نمی
شد. </span><span dir="LTR" lang="DE" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";"></span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">شاید هم هدف از فرضیه تحمیل این باشد که راه برای فرضیه
امکان تغییر از درون هموار گردد ، چرا که صرف
پذیرش این مدعا در بطن خود ، ابتدا به ساکن آن تئوری دیکتاتوری و ماهیت فاشیزم
مذهبی را بلکل بی اعتبار می کند ؟ آخراین چه دیکتاتوری است که اجازه می دهد موضوعی
تا به این درجه پراهمیت بدو تحمیل شود و برای آن کف هم بزند . اگر امکان تحمیل
واقعی باشد آنوقت دیگر ما نه با یک دیکتاتوری توتالیتر( تمامیت خواه) که با یک
حاکمیت اتوریتر( اقتدارگرا ) روبرو هستیم . اولی را تنها با قهر و ازبیرون می توان
انداخت در حالیکه دومی را می توان از درون و با شیوه های مسالمت آمیز هم تغییر داد
. </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">آیا فهم این مسئله خیلی مشکل است که با پذیرش مقوله تحمیل ،
بی آنکه خود بخواهیم به نمایش انتخابات رژیم مشروعیت داده ایم . انتخاباتی که در آن
مردم بتوانند اراده خود را به ولی فقیه هم تحمیل کنند حتما انتخابات آزادی هست
! این همان چیزی است که از قضا خود خامنه
ای می خواهد به دنیا پیام کند .</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">او بی تردید می داند که بزرگترین
تهدیدی که متوجه نظام است یعنی تهدید تهاجم نظامی
تنها بر زمینه مساعد عدم مشروعیت رژیم عمل می کند ، رژیمی منزوی که مشتی
"نامنتخب" بر آن حکم می رانند . اگر این بزرگترین مشکل رژیم باشد که
هست بنابراین هدفِ یکِ نمایش
انتخاباتی اخیر چیزی جز کسب مشروعیت برای نظام نبوده و در میان آن هشت نامزد ولایت
هم هیچکس جز روحانی حلال این مشکل نبوده و نمی توانست هم باشد . روحانی
"منتخب" آمده است که برای نظام نامنتخبِ نامشروع ، مشروعیت بخرد . </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">واقعیت این است که روحانی برآیند یک مهندسی موفق انتخاباتی
است که خامنه ای در پشت آن قرار داشته است . فهم این مسئله که رئیس جمهور جدید ایده آل ترین گزینه موجود و <u>ممکن</u> برای حفظ نظام مقدس و دفع شر از آن اگرچه در کوتاه مدت می باشد مهم
است . به غیر از این یا باید همچنان به تحلیلهای صد من یک غاز کنونی خود بسنده
کرده و در دایره راه رفت و یا از دایره بیرون زد و بن بست شکست .</span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif";">بحث مشروعیت</span></b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";"></span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">بحث "مشروعیت" دولتها یکی از مباحث پایه ای طرح
خاورمیانه بزرگ در کنار مقوله "عدم خشونت" و در شمارمهمترین عناصر تشکیل
دهنده تئوری جنگ چهارم می باشد . در اینجا موضوع بحث ، دولتها هستند وگرنه چه
مقوله مشروعیت و چه مواضع مسالمت جویانه شامل کل صحنه سیاسی اعم از پوزیسیون یا
اپوزیسیون هم می شود و در هر دو سو از معیارهای ارزش گذاری "گلوبالیستی"
است . در این کادر صرف منتخب بودن دولتها می تواند مقوله "حقوق بشر" که
از بزرگترین ا<u>بزارها</u>ی طرح مذکور می باشد را نیز به حاشیه براند و می راند .
یعنی اگر به سلسله مراتب اهمیت این عناصر بپردازیم ، مقوله حقوق بشر در پایین مبحث
مشروعیت دولت منتخب و هر دوی اینها در زیر مقوله "امنیت و منافع ملی"تنها
ابرقدرت موجود قرار می گیرند . بهمین دلیل هم هست که نظامهایی چون عربستان و بحرین
و … که هم غیر منتخب هستند و هم حقوق بشر را پایمال می کنند ، در زمره دوستان
هستند و نظامهایی همچون ونزوئلا که هم
منتخب هستند و هم حقوق بشر را بمراتب بیشتر از امثال عربستان رعایت می کنند ، در
زمره دشمنان . </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">در این کادر آن خشونتی غیرقابل قبول است که
"غیرقانونی" باشد وگرنه ا</span><span dir="LTR" lang="DE" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">ِ</span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">عمال خشونت اصلا چیز بدی نیست . جنایاتی که در عراق و
افغانستان صورت گرفته و می گیرد ، خشونت بشمار نمی آیند چرا که این خشونتی است
قانونی . درست مثل کشتن یک انسان ، اگر ازسوی مرجع قانونی صورت بگیرد اجرای عدالت
هست وگرنه جنایت به حساب می آید . عین همین داستان در مبحث حقوق انسان نیز معتبر
است . پایمال شدن روزمره و بی وقفه حقوق
بشر توسط یک رژیم نژادپرست وحشی در
سرزمینهای اشغالی اصلا چیز مهمی نیست ، ولی عدم رعایت آن فی المثل در کوبا جنایت
بزرگی است ! </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">دراینجا بیشترمنظورم اشاره به کدهایی است که آشنایی با آنها
و رعایتِ شأن ! و اعتبارشان ضروری هست. به
همین دلیل همانگونه که بخش بزرگی از به اصطلاح اپوزیسیون جمهوری اسلامی "پیام
مسالمت جویانه" طرح کذایی را گرفته و مبلغ عدم خشونت گشته اند ، خود نظام
مقدس نیز بحث ضرورت "مشروعیت داشتن دولتهای منتخب" را که "جامعه
بین المللی" مطرح می کند بخوبی فرا گرفته است . خامنه ای می داند که مهمترین
مسئله نظام در تعامل با آن "جامعه بین المللی" کذایی همانا مشروعیتی است
که نظام او فاقد آن بوده است. از دید این "جامعه" بخش بزرگی از این
مشروعیت در گرو مشارکت هرچه بیشتر مردم در انتخابات و سلامت آرای دولت برآمده از آن
انتخابات می باشد . این آن چیزی است که برای خامنه ای ورای آنکه چه کسی رئیس جمهور
بشود ارزش درجه اول دارد . در نظر او مشارکت مردمی به مثابه سدی اگرچه در کوتاه
مدت ، در مقابل تهدیدات خطرناک کنونی عمل خواهد کرد . توجیه تهاجم نظامی به یک
دولت منتخب بسا دشوارتر از براندازی یک "دولت نامنتخب" می باشد . اینرا
خامنه ای بهتر از هرکس دیگری می داند . به همین دلیل هم هست که می گوید "اگر علاقه
ای به <u>نظام</u> هم ندارید اما به خاطر <u>کشور</u> باید در انتخابات مشارکت
داشته باشید" . </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">با اینحال او اینرا هم می داند که آن "جامعه بین
المللی" کذایی قاطعانه بدنبال براندازی نظام مقدس است . برای همین هم هست که
اجازه <u>شکاف غیرقابل کنترل</u> در حاکمیت را به هیچ قیمتی نمی دهد . اگر غیر از
این بود هزینه سنگین حذف موسوی ، علیرغم اشراف به این مسئله که هیچکس بهتر از
موسوی بدرد تمامیت نظام نمی خورد را پیشاپیش نمی پذیرفت . حذف رفسنجانی را نیز جز
در این کادر نباید دید . خارج از این کادر نه جنگیدن با چنگ و دندان در سوریه را منطقی
و نه حفظ مالکی در عراق را بهر قیمت عقلانیتی بوده و هست. جنگ خامنه ای جنگ بر سر
بود و نبود است . بدیهی است که او در این جنگ از هر اهرمی برای حفظ خود بهره خواهد
برد . </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">رسالت روحانی در یک کلام
حفظ نظام با هدایت خامنه ای و
گذراندن آن از پیچ خطرناکی است که سیاست بی دنده و ترمز باند احمدی نژاد ـ مصباح
یزدی در مقابل آن ایجاد کرده است . هم او
و هم خامنه ای یک چیزبیشتر نمی خواهند آنهم آرام کردن تدریجی اوضاع است. اوضاعی که
چه به لحاظ داخلی و چه ازمنظر بین المللی به سمت انفجار روان بوده است . حتی قرار بر رفرم
هم نیست وگرنه اصلاح طلبان کذایی جا برای اعتدال گرایی خالی نمی کردند . در یک
کلام برای روحانی همچنانکه برای رفسنجانی و خاتمی و موسوی و کروبی هم ، <u>حفظ نظام</u> اوجب واجبات است . حفظ نظام در شرایط کنونی
داخلی و بین المللی اکیدا در گرو آرام شدن فضای موجود هست . هدفی که با حسن روحانی
به اضعاف برآورده شده است . تصادفی نیست که عسکراولادی معلوم الحال اخیرا صراحتا
می گوید : آرامشی کم سابقه برکشور حاکم شده است و اضافه می کند :"</span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">شاید
اغراق نباشد اگر بگویم ۲۰سال است چنین آرامشی را در کشورنداشتیم</span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";"> </span><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">. آقای روحانی خیرالموجودین است</span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">" </span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" lang="DE" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";"><span dir="LTR"></span>!</span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";"><span dir="RTL"></span>
این تمام آن چیزی است که خامنه ای اکیدا بدنبال آن بوده است.</span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif";">اهداف نظام
و نقش روحانی </span></b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">اگر بنا بر تمثیل باشد ، تفاوت روحانی با احمدی نژاد را می
توان با مسامحه به تفاوت میان باراک حسین اوباما و جرج دبلیو بوش تشبیه کرد . گفتم
با مسامحه . تفاوت میان سرکوب عریان
با تزویر وریای پنهان ، تفاوت میان
آنکه شمشیر را از رو بسته و تو نیک میدانی
که با چه جانوری رودر رو هستی و
آنکه خنجرش را در پشت پنهان کرده و با
لبخند به سوی تو دست دراز کرده است . سیاست کلی اما همچنان به جای خود باقی است. جز
<u>یک چیز</u> با روحانی هیچ چیز تغییر نخواهد کرد. همانطور که با اوباما هم چیزی
تغییر نکرد ! آن یک چیز البته که چیز کم اهمیتی نخواهد بود . جمهوری اسلامی <u>رفتارش را تغییر خواهد داد</u> ، یعنی همان
چیزی که دولت اوباما آنرا در بوق کرده و با هزار قسم و آیه می خواهد آنرا به عنوان
هدف دولت خود جابیاندازد. یعنی همان دستکش سپیدی که باراک حسین تصور می کرد با آن
می تواند دستِ چدنی براندازی نرم را از
انظار پنهان کند . </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">"تغییررفتار" ، پاتک خامنه ای به رفتار متمدنانه
! طرف مقابل البته در کادر واقعیتها و الزامات مرحله کنونی است . رفتار
غیرمتمدنانه جمهوری اسلامی در چهره احمدی نژادی آن ، علیرغم تمامی ضرباتی که به
حیثیت ایران و منافع ملی آن وارد کرد اما برای نظام مقدس منافع مادی مشخصی را
بدنبال داشت ، یعنی منافع آن سیاست تا آنجا که به منافع اخص نظام برمی گشت برمضار
آن می چربید . هدف از آن سیاست سازماندهی نفرت بحق توده های خاورمیانه نسبت به
جنایتکاران نشسته در حاکمیت ایالات متحده و رژیم نژادپرست اسرائیل بود. این هدف
محقق شد . درجا زدن در راهکاری که زمان آن گذشته باشد دیگر به ضد خود تبدیل می
شود. به این اعتبار دوران احمدی نژاد و به تبع آن امثال جلیلی بسر آمده است. خامنه
ای با راه گشودن برای گزینش روحانی نشان داد که این موضوع را فهم کرده است . </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">الان دیگر توده های خاورمیانه به اندازه کافی باور کرده اند
که جمهوری اسلامی ضد آمریکایی ـ ضد اسرائیلی است . رفتار احمدی نژادی بیشتر از این
دیگر به نفع تمامیت نظام نیست . حالا دیگر آنچه که مسئله از حاکمیت حل می کند "تغییررفتار"
است بدون آنکه تغییر سیاستی صورت پذیرد . آنهایی که فکر می کنند جلیلی نامزد خامنه
ای بوده است ، اشتباه اسف باری را در تحلیل مرتکب می شوند و ناخواسته در زمین خامنه
ای بازی می کنند. جلیلی انتخاب دوم باند مصباح یزدی و کاندیدای <u>بواسطه</u> باند احمدی نژاد ـ مشایی بوده است.</span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">شورای نگهبان خامنه ای با محاسبه دقیق هرینه ـ سود برای
نظام ، ابتدا به ساکن نامزدهای اصلی سه جریان موسوم به اصلاح طلب ، اعتدال گرا و
اصول گرایی افراطی تحت رهبری مصباح یزدی ، یعنی خاتمی ، رفسنحانی و لنکرانی را
براحتی و بدون برانگیختن کوچکترین اعتراضی کنار گذاشت تا نشان دهد که از قضا تحمیل
پذیر نیست. کنارگذاشتن لنکرانی که مصباح یزدی درباره اش گفته بود که بهتراز اورا
نمی شناسد نیز البته مفهوم خاص خود را داشت. بدنبال آن صلاحیت مهره های دست دوم و
سوم هر یک از جریانات فوق را تایید کرد تا نشان دهد اگرچه افسارنظام و شخصیتهایش
را دردست دارد با اینحال دنبال انتخابات رقابتی است. </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif";"> </span></b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif";">بحث اهرمها</span></b><b><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red; font-family: "Tahoma","sans-serif";"></span></b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">پیروزی در یک مبارزه مرگ
و زندگی رابطه مستقیم با
اهرمهایی دارد که طرفین در روند تقابل بکار می گیرند . اهرمهایی که بعضا استفاده
از آنها در یک <u>شرایط عادی</u> اصلا نه عاقلانه است و نه سودمند . این اصل شامل
هر دو سوی نبرد می شود و انقلاب و ارتجاع نمی شناسد ، چرا که بحث بر سر بود و نبود است.
برای زنده ماندن راهی نیست جز رعایت قانونمندیهای حاکم که مستقل از ذهن عمل می
کنند . اینجاست که یک نیروی انقلابی برای <u>حفظ خود</u> متوسل به راهکارهای
ارتجاعی می شود و یک رژیم ارتجاعی برعکس برای <u>حفظ خود</u> خیمه و خرگاه "امپریالیسم و صهیونیسم"
را نشانه می رود . </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">رهبری جمهوری اسلامی به اعتقاد من ، برخلاف اپوزیسیون ساده انگار خود
تردیدی ندارد که تنها ابرقدرت موجود ، قصدی و غایتی جز براندازی نظامش نداشته و
ندارد . اینرا بیش از آنکه از درون ادبیات و رفتار آن جامعه جهانی استنباط کند ،
از درون طرح خاورمیانه بزرگ در می آورد . در این رابطه قبلا زیاد بحث کرده ام به همین دلیل وارد آن نمی شوم ، همینقدر می
گویم که اگر آن آنتاگونیسمی که میان طرح مذکور و سیستمهای استبدادی در خاورمیانه
بزرگ و در راس آنها حاکمیت جمهوری اسلامی
وجود دارد و من همواره بر آن در هر شرایطی پافشرده ام واقعی باشد ، اگر قبول کرده باشیم که خامنه ای
و جناحش هم بر همین تحلیل باور داشته و دارند ، آنگاه دیگر حرکتهای بعضا انتحاری
رژیم در ابعاد داخلی و بین المللی برایمان چندان غیرمترقبه جلوه نخواهد کرد .
درنبرد استبداد مذهبی بر سر بود و نبود خود
استفاده از هر اهرمی برای حفظ خود دیگر نا مشروع نیست . </span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">درآن نقطه ای که رهبری نظام میان دو راه حل تحمیلی نظم نوین
جهانی یعنی تسلیم به سبک قذافی و یا تقابل، دومی را برمی گزیند دیگر ادامه نبرد و ماندن در صحنه تماما در
گرو اهرمهایی است که بکار گرفته می شوند . از آن نقطه به بعد رژیمِِ
در زاویه قرارگرفته ، دربدر بدنبال یافتن اهرمهای تقابل به این سو و آنسوی دنیا
روان است. بسیج خیابانهای خاورمیانه یکی ازهمین اهرمها بوده است. دستیابی به
تکنولوژی اتمی یکی دیگر از این اهرمهاست. جنگ روانی گسترده برعلیه اپوزیسیون خود و
جستجوی عمق استراتژیک در فلسطین و لبنان و سوریه و عراق و آمریکای لاتین و .... نیز درشمار اهرمهایی
هستند که تنها کارکرد آنان در غایت نهایی حفاظت از نظام مقدس در مقابله با تهدیدات براندازی است. در این راستا رژیم تازیانه و دارهیچ دست بستگی
ایدئولوژیک را به رسمیت نمی شناسد . نه سنی بودن حماس برایش مهم است و نه سوسیالیست
بودن ونروئلا و نه حتی کمونیسم کوبایی و یا نوع چینی آن . نه تروریسم القاعده
مهم است و نه دشمنی سابق با طالبان . اگر نیرویی و یا حکومتی را می توان به مثابه
اهرمی برعلیه ایالات متحده بکار گرفت ، مستقل از ماهیت آن باید بکار گرفت و بکار
هم می گیرند.</span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">اما ورای این واقعیتها ، آنچه که بکار نیروی برانداز می
خورد این واقعیت بزرگتر هست که رژیم جمهوری اسلامی در یکی از شکننده ترین لحظات
عمر خود بسر می برد . خامنه ای اگرچه نبرد بر سر انتخابات را بسلامت پشت سرگذاشته ،
اما بی هیج تردیدی جنگ بر سر بود و نبود خود را خواهد باخت چرا که نه توان حل
معضلات لاینحل اجتماعی را دارد و نه پتانسیل حل و فصل مسائل عدیده سیاسی در عرصه
بین المللی را داراست و نه امت همیشه در صحنه را بدنبال خود دارد. این رژیم را می
توان و باید سرنگون کرد. بجز این، به باور من آینده ای تیره و تار و خونین در
انتظار ایران و ایرانی قرار دارد که تنها
تصور آن نیز تن آدمی را به لرزه وا می
دارد .</span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">آری ! رژیم جمهوری اسلامی با روحانی موفق می شود که عمر خود
را یکبار دیگر دراز کرده و بحرانی را که چهار سال پیش با هزینه بسیار <u>مهار</u>
کرده بود ، اینبار به خوبی <u>مدیریت</u>
کند . رسالت انقلاب در این نقطه این است که نگذارد اینکار برای رژیم بی هزینه باشد . اما ادامه تقابل با این
رژیم دیگر با همان سبک کارهای مستعمل قدیمی ، با همان استراتژی و تاکتیک شکست
خورده و با همان سبک برخوردهای غیرقابل دفاع تا کنونی ، امکانپذیر نیست . هم خلق
قهرمان ! و هم "جامعه بین
المللی" کذایی با قاطعیت نشان دادند که تا "آلترناتیومطلوب" تعیّن خارجی پیدا نکند ، راه حل را نه در برون که در درون نظام مقدس جستجو می کنند . </span><span dir="LTR" lang="DE" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";"></span></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: left; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif";">پایان بخش اول ، هفت تیر 1392</span></b><b><span dir="LTR" lang="DE" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif";"></span></b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: left; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: left; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: left; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: left; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">سایت بیژن نیابتی<span style="color: blue;"> </span></span></b><a href="http://www.niabati.blogspot.de/"><b><span dir="LTR" lang="IT" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif";">http://www.niabati.blogspot.de</span></b></a><b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif";"><a href="http://www.niabati.blogspot.de/"> </a></span></b></span><br />
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif";"> </span></b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">ای ـ میل </span></b><b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";">بیژن نیابتی</span></b><span lang="FA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif";"> </span><b><u><span lang="AR-SA" style="color: blue; font-family: "Tahoma","sans-serif";"><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com"><span dir="LTR" lang="IT">bijanniabati@hotmail.com</span></a></span></u></b><b><u><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";"></span></u></b></span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
</div>
زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-23292237313485425622013-02-14T16:16:00.003-08:002013-02-14T16:19:04.103-08:00جنگ جهانی چهارم ، ابزارها و آماجها-بخش سیزدهم ،اسپانیا در آتش و خون<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if !mso]>
<style>
v\:* {behavior:url(#default#VML);}
o\:* {behavior:url(#default#VML);}
w\:* {behavior:url(#default#VML);}
.shape {behavior:url(#default#VML);}
</style>
<![endif]--><b><br /></b>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-CA</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>AR-SA</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="Hyperlink"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="Normal (Web)"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="No List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:Arial;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; text-justify: kashida; text-kashida: 0%; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="AR-SA" style="color: blue; font-size: 16.0pt;">بيژن</span><span lang="AR-SA" style="color: blue; font-size: 16.0pt; mso-bidi-language: FA;"> </span><span lang="AR-SA" style="color: blue; font-size: 16.0pt;">نيابتی</span><span lang="AR-SA" style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="FA" style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="AR-SA" style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="FA" style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="AR-SA" style="font-size: 16.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="FA" style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="AR-SA" style="font-size: 16.0pt;"><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com"><span dir="LTR" lang="IT" style="mso-ansi-language: IT;">bijanniabati@hotmail.com</span></a></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; text-justify: kashida; text-kashida: 0%; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: green; font-size: 14.0pt; mso-bidi-language: FA;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span></span><span lang="FA" style="color: green; mso-bidi-language: FA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span dir="LTR" lang="DE" style="color: green; mso-bidi-language: FA;">25</span><span lang="DE" style="color: green; mso-bidi-language: FA;"> </span><span lang="FA" style="color: green; mso-bidi-language: FA;">بهمن </span><span lang="AR-SA" style="color: green;">13</span><span lang="FA" style="color: green; mso-bidi-language: FA;">91</span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; text-justify: kashida; text-kashida: 0%; unicode-bidi: embed;">
<b><br /></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; text-justify: kashida; text-kashida: 0%; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="AR-SA" style="color: red; font-size: 18.0pt;">جنگ جهانی چهارم ، ابزارها<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>و آماجها</span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; text-justify: kashida; text-kashida: 0%; unicode-bidi: embed;">
<b><br /></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: blue; font-size: 14.0pt; mso-bidi-language: FA;">بخش سیزدهم ، اسپانیا در آتش و خون</span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><br /></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">در گوشه دیگری در اروپای میانه
دو جنگ جهانی ، یعنی در اسپانیای دهه سی میلادی نیز نبرد دیگری بر سرهژمونی در جریان
است . نبردی که بر زمینه خلاء قدرتی که حاصل جنگ جهانی اول در اروپا است در همه جا
جریان دارد . این کشور که زمانی نه چندان دور درقرن شانزدهم میلادی صاحب بیشترین
مستعمرات تاریخ بوده و به همراه امپراتوری قدرتمند عثمانی بر بخش بزرگی از کره
خاکی حکومت می کرده است ، اینک درمانده
وغوطه ور در بحرانهای مداوم اقتصادی و شکستهای پی در پی نظامی دست و پا می زند. درمستعمرات اسپانیا در آفریقای
غربی سلسله جنگهایی که با"جنگ اول ریف" در 1893 آغاز می گردد در
ادامه خود در1898، به مستعمرات اسپانیا در آمریکای لاتین یعنی مهمترین
وحیاتی ترین بخش ازمستعمرات این کشور گسترش می یابد. در این سال اسپانیا درجریان
جنگ با آمریکای شمالی بجز بخشهای اندکی ، تمامی مستعمرات خود در امریکای لاتین را از
دست می دهد. ایالات متحده که تا این زمان و البته براساس منافع سیاسی و اقتصادی
خود ، تنها شورشیان محلی را در مقابل اشغالگران اسپانیایی حمایت می کرده است ، با
ورود به یک جنگ رودررو موفق می شود که کوبا و پورتوریکو را در آمریکای لاتین و
فیلیپین را در خاور دوراز دست اسپانیا خارج کرده و به مستملکات خود بیفزاید .
تبعات مادی و روانی این شکستها بر ذهنیت اجتماعی تا بدان حد است که درتاریخ این
کشوراز آن به مثابه "فاجعه 98" یاد می شود. تاثیرات این فاجعه آنچنان
عمیق است که بدنبال خود نسلی از شاعران ، نویسندگان و هنرمندانی را برجای می گذارد
که در تاریخ این کشور به "نسل نود و هشتیها" معروف می شوند. این شکست
تاثیرات بلافصل خود را بر گرایشات سیاسی اسپانیا نیز برجا می گذارد. راست را وحشی تر
و"فالانژ"ترکرده و به تمایلات آنارشیستی در چپ اسپانیا دامن می زند .
قدرت آنارشیسم در کمتر کشوری در اروپا به
اندازه اسپانیای سالهای آغازین قرن بیستم میلادی است . اسپانیا یگانه کشوری در
جهان است که آنارشیستها تا مرحله تشکیل دولت نیز پیش می روند .</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><br /></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">بدین ترتیب در آستانه ورود
اسپانیا به قرن بیستم میلادی ، موضوع مستعمرات در راس مسائل و معضلات این سرزمین
قرار می گیرد. مستعمراتی که دیگر بجز مراکش و صحرای غربی و بخشهایی از گینه درشمال
غربی آفریقا ، درهمه جا و برای همیشه ازدست اسپانیا خارج می گردند . درطول جنگ جهانی
اول اسپانیا اعلام بی طرفی می کند . در این سالها با صدورمواد خام به قدرتهای
متخاصم سود سرشاری نصیب سرمایه داری این کشورمی شود ، سودی که البته مردم عادی
درآن کمترین سهمی ندارند . معضل مراکش و نارضایتی های اجتماعی همچنان روی دست
دولتهای اسپانیا سنگینی می کند . همزمان با کودتای نظامیان در 1917 ، اعتصابات
گسترده کارگران بویژه در بارسلون پایه های رژیم را به لرزه درمی آورد. سال 1921
بدنبال یک شکست فاجعه آمیزنظامی درمراکش طی سلسله نبردهایی با طوایف ریف به رهبری
عبدالکریم ، یک قلم ده هزار سرباز اشغالگر اسپانیایی قتلعام می شوند .</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">تا مقطع سال 1923، 23
دولت ناکارامد می آیند و می روند تا آنکه سرانجام زمینه های سیاسی و اجتماعی برای
به قدرت رسیدن یک دیکتاتوری نیرومند آماده می شود. در 13 سپتامبر 1923 ، با
یک کودتای نظامی ، دوران دیکتاتوری مطلق العنان ژنرال "میگِل پریمو دِ
ریورا"</span><span lang="FA" style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: large;"><i><span lang="DE" style="color: red;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Miguel_Primo_de_Rivera" title="Miguel Primo de Rivera"><span dir="LTR" style="color: red;">Miguel Primo de
Rivera</span></a></span></i><i><span lang="DE" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">با تأیید و حمایت آلفونس سیزدهم پادشاه
اسپانیا آغاز می شود . اولین کاردیکتاتور اِلغای قانون اساسی مشروطه سلطنتی مصوب
سال 1876 است . ژنرال در ضمن ، حمایت چپ و راست اسپانیا را نیز با خود
دارد. حکومت او اگرچه از ابتدا قراراست حکومتی موقت باشد با اینحال تا هفت سال دیگرادامه
می یابد تا آنکه ابعاد بحران عظیم اقتصادی سال 1929 گریبان
او را نیز می گیرد . گسترش نارضایتی ها و بالا گرفتن اعتراضات گرسنگان و بیکاران و
سلب حمایت ارتش ، ریورا را وا می دارد تا در 28 ژانویه 1930
استعفا دهد. جای او را ژنرال جنایتکاردیگری
می گیرد که یک قلم هزاران مراکشی را به انتقام شکست 1921 با استفاده غیرقانونی ازگاز
قتلعام کرده است . </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">ژنرال "داماسو برنگوئر"<i><span style="color: red;"> </span></i></span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;"> Berenguer<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/D%C3%A1maso_Berenguer" title="Dámaso Berenguer"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% white; color: red;">Dámaso</span></a></span></i><i><span lang="DE" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">با وعده برگزاری انتخابات آزاد حکم نخست
وزیریش را از پادشاه دریافت می کند . حمایت بی قید وشرط آلفونس سیزدهم از ژنرال
ریورا در دوران دیکتاتوری هفت ساله اش جای تردید برای کسی بجا نمی گذارد که بدنبال
این "انتخابات آزاد" برای ادامه حیات سلطنت دیگر شانسی متصور نخواهد بود
. همینطورهم می شود . درانتخابات 12
آپریل 1931، نیروهای مترقی وابسته به طیف جمهوریخواهان علیرغم عدم دسترسی
به تمامی حوزه های انتخاباتی برنده می شوند . پادشاه کشور را ترک می کند بی آنکه
از مقام خود صرفنظر کند . دو روز بعد یعنی
در 14 آپریل 1931، یکی اززمینداران بزرگ اسپانیا ، "نیسِتو
آلکالا سامورا" </span><i><span lang="DE" style="color: red;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Niceto_Alcal%C3%A1_Zamora" title="Niceto Alcalá Zamora"><span dir="LTR" style="color: red;">Niceto Alcalá Zamora</span></a></span></i><i><span lang="DE" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">جمهوری دوم اسپانیا را اعلام می کند. اعلام جمهوری و دولت جدید حمایت اجتماعی گسترده ای را بدنبال
دارد. درشرایطی که یک جمهوری خواه لیبرال بنام "مانوئل آسانیا" </span><i><span lang="DE" style="color: red;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Manuel_Aza%C3%B1a" title="Manuel Azaña"><span dir="LTR" style="color: red;">Manuel Azaña</span></a></span></i><i><span lang="DE" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">در راس ائتلافی از احزاب جمهوریخواه متمایل
به چپ به انضمام حزب سوسیالیست کارگری<i><span style="color: red;"> </span></i>مسئولیت
تشکیل دولت را برعهده دارد ، خود سامورا در10 دسامبر 1931 بعنوان اولین
رئیس جمهور اسپانیا سوگند یاد می کند. درقانون اساسی جدیدی که درهمین سال تصویب می
شود برای اولین بار به زنان اسپانیا حق رای داده
می شود . حزب کمونیست اسپانیا براساس مصوبه کنگره ششم کمینترن در 1928
مبنی برعدم همکاری با جریانات چپ میانه و
سوسیال دمکراتها و حتی سوسیالیستها که از
آنان به مثابه سوسیال فاشیستها یاد می کند ، در ائتلاف جمهوریخواهان شرکت ندارد.
به این مقوله در سطور آینده بیشترخواهم
پرداخت.</span><span dir="LTR" lang="FA"> </span><span lang="FA">در
آگوست 1932 اولین کودتا علیه جمهوری نوپا توسط </span><span dir="LTR" lang="FA"> </span><span lang="FA">ژنرال "خوزه سان خورخو" </span><i><span lang="DE" style="color: red;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%A9_Sanjurjo" title="José Sanjurjo"><span dir="LTR" style="color: red;">Sanjurjo</span></a></span></i><span lang="DE" style="color: black; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">josé</span></i><span lang="DE" style="color: black; font-family: "Arial","sans-serif";"> </span><span lang="FA">صورت می گیرد که ناموفق می ماند. اعتصابات کارگری
گسترده ای که عمدتا توسط آنارشیستها سازماندهی شده اند ، مهمترین عامل شکست
کودتایی است که از آغازهم بسیار بد سازماندهی شده بود.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="color: blue;">1</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">سال 1933 سال عروج راست
در اروپاست . تعادل قوا با تصاحب مسالمت آمیز قدرت سیاسی در آلمان توسط ناسیونال
سوسیالیستها بهم می خورد . درهمین سال همین روند در اسپانیا نیز ظرف مدت کوتاهی
تکرار می گردد . در انتخابات 1933، ائتلاف راست میانه به رهبری
"آلِخاندرو لِرّو" </span><span style="font-size: large;"><i><span lang="DE" style="color: red;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Alejandro_Lerroux" title="Alejandro Lerroux"><span dir="LTR" style="color: red;">Alejandro Lerroux</span></a></span></i><span lang="DE">
</span><span lang="FA">برنده شده و زمام جمهوری نوپای اسپانیا را
بدست می گیرد. از اولین اقدامات دولت جدید ملغی کردن رفرمها و عفو
کودتاچیان است. ژنرال کودتاچی "سان خورخو" و همدستانش همگی از زندان
آزاد می شوند . نیروهای چپ و لیبرال ، لغو رفرمها و فشارهای دولت جدید علیه کارگران
را به مثابه اعلان جنگ تلقی می کنند . در اکتبر 1934 ، سوسیالیستها و دولت
خود مختار در کاتالونی فراخوان به قیام می دهند .</span><span dir="LTR" lang="FA"> </span><span lang="FA">در ادامه برعلیه دولت دست راستی شورشهای
متعددی توسط نیروهای چپگرا سازمان داده می شود و دولت محلی کاتالونی در بارسلون
اعلام استقلال می کند. عدم آمادگی قیام کنندگان و مهمترازهمه خودداری آنارشیستها
یعنی قدرتمندترین نیروی چپ اسپانیا دراین سالها از تایید و حمایت از حرکتی که براه
افتاده است ، قیام را با شکست مواجه می کند .</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="DE" style="color: black;"> </span><span lang="FA" style="color: black;"> </span><span dir="LTR" lang="IT" style="color: black;"> </span><span dir="LTR" lang="DE"><img border="0" height="149" src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image002.jpg" width="99" /></span><span dir="LTR" lang="IT" style="color: black;"> </span><span lang="IT" style="color: black;"> </span><span dir="LTR" lang="IT" style="color: black;"> </span><span lang="FA" style="color: black;"> </span><span dir="LTR" lang="IT" style="color: black;"> </span><span lang="FA" style="color: black;"> </span><span dir="LTR" lang="FA" style="color: black;"> </span><span dir="LTR" lang="DE" style="color: black;"><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/File:Bundesarchiv_Bild_102-12783,_Alcala_Zamora.jpg"><span style="color: #0b0080; text-decoration: none;"><img border="0" height="149" src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image004.jpg" width="99" /></span></a></span><span lang="FA" style="color: black;"> </span><span dir="LTR" lang="DE"><img border="0" height="144" src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image006.jpg" width="103" /></span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span dir="LTR" lang="IT" style="font-size: large;"> </span><span lang="IT" style="font-size: large;"> </span><span dir="LTR" lang="IT" style="font-size: large;"> </span><span lang="FA" style="font-size: large;"> </span><span dir="LTR" lang="IT" style="font-size: large;"> </span><span lang="FA" style="font-size: large;"> </span><span dir="LTR" lang="IT" style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: blue;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Manuel_Aza%C3%B1a" title="Manuel Azaña"><span lang="IT">Manuel Azaña</span></a></span></i><span dir="LTR" lang="DE"> </span><span lang="FA"> </span><span dir="LTR" lang="IT"> </span><span lang="IT"> </span><i><span lang="DE" style="color: blue;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Niceto_Alcal%C3%A1_Zamora" title="Niceto Alcalá Zamora"><span dir="LTR" lang="IT">Niceto Alcalá Zamora</span></a></span></i><i><span lang="FA" style="color: blue;"> </span></i><span lang="FA"> </span><i><span lang="DE" style="color: blue;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Miguel_Primo_de_Rivera" title="Miguel Primo de Rivera"><span dir="LTR" lang="IT">Miguel Primo de Rivera</span></a></span></i></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">در شرایطی که راست اسپانیا هر
روز متحدتر و سازمانیافته تر می شود ، چپ جامعه مثل همیشه درگیر وغوطه ور در تضادهای
درونی خود دست وپا می زند و سنگرهای خود
را یکی پس از دیگری از دست می دهد. یکی ازمهمترین شورشهای این سال توسط کارگران معادن ذغال سنگ و راه آهن آستوریا در اکتبر 1934 صورت می گیرد . این شورش
مسلحانه که در زیرچتر"آلیانس کارگری" متشکل ازسندیکاهای سوسیالیستی و
آنارشیستی و حمایت هواداران حزب کمونیست اسپانیا صورت می گیرد ، توسط نیروهای "لژیون
خارجی اسپانیا" بشدت هرچه تمامترسرکوب می گردد . تنها درظرف دوهفته چیزی میان
دو تا سه هزارنفرجان خود را از دست داده و
هزاران نفردستگیرمی شوند. این سرکوب وحشیانه برای اولین بارچهره ای را درمیان طیف
راست این کشور مطرح می سازد که در آینده ای نزدیک سرنوشت نردیک به چهار دهه از تاریخ
معاصر این گوشه از جهان را در راس یک دیکتاتوری سفاک رقم خواهد زد. فرمانده لژیون خارجی اسپانیا
، ژنرال "فرانسیسکو فرانکو"</span><span lang="FA">. </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: blue; font-size: large;">"فرانسیسکو
فرانکو" </span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="EN-US" style="color: red;"> Francisco Franco</span></i><i><span lang="FA" style="color: red;"> </span></i></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">فرانکو در4 دسامبر1892
در گالیسیا از پدری بنام نیکولاس و مادری بنام ماریا متولد می شود . پدرش افسر
نیروی دریایی اسپانیاست . او خود نیز در سن پانزده سالگی وارد آکادمی نظامی شده و سه سال بعد به مستعمرات اسپانیا در مراکش
اعزام می گردد . بدلیل موفقیت در سرکوب شورشهای محلی بویژه شورش قبائل ریف ، از
سوی آلفونس هشتم پادشاه وقت اسپانیا در 23 سالگی به عنوان جوانترین افسر
ارتش بدرجه سرگردی ارتقاء می یابد . در 1922 در سن سی سالگی به فرماندهی
لژیون خارجی اسپانیا منصوب شده و درسال بعد هم با "کارمِن پولو" </span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">Carmen Polo</span></i><span lang="DE"> </span><span lang="FA">ازدواج می کند . شاهد ازدواج آنها کسی نیست
جز شخص پادشاه آلفونس . این زن درسالهای حاکمیت فرانکو نقش عمده ای درسیاست
اسپانیا بازی خواهد کرد. در 1926 فرانکو به عنوان جوانترین ژنرال در کل
اروپا ترفیع درجه می یابد و سال بعد نیز فرماندهی عالیترین آکادمی نظامی اسپانیا
در ساراگوسا نیر به او واگذار می گردد. این آکادمی چهار سال بعد با تاسیس جمهوری
دوم اسپانیا و بدستور مانوئل آسانیا وزیر جنگ وقت و نخست وزیر بعدی تعطیل می شود .
فرانکو به عنوان فرماندار نظامی ابتدا به لاکرونیا و سپس به بالِه آرن فرستاده می شود. یکسال پس ازسرکوب خونین
کارگران معدن آستوریا ، نهایتا در 1935 و به فرمان "خوزه ماریا خیل
روبله" وزیردفاع وقت در دوران حاکمیت ائتلاف راست به سِمَت فرماندهی کل نیروهای مسلح اسپانیا
منصوب می گردد . </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">با پیروزی نسبی جبهه خلق در
انتخابات 17 فوریه 1936، یکبار دیگر مانوئل آسانیا که اینبار نیز در
جایگاه رهبری ائتلاف جمهوریخواهان دولت جدید را تشکیل داده است ، فرانکو را از
فرماندهی ارتش برکنار و به عنوان فرماندار نظامی به جزایر قناری می فرستد. بدین
ترتیب فرانکو عجالتا ازمراکز قدرت دور می شود ، دورشدنی که البته چندان بدرازا نمی
کشد . پیروزی جبهه خلق مورد پذیرش راستهای اسپانیا قرار نمی گیرد و آنها
جمهوریخواهان را متهم به تقلب در انتخابات فوریه می کنند . از این مقطع ترورهای
سیاسی از هر دو سو در دستور کار قرار می گیرد. روند این ترورها نهایتا در13 ژوئیه 1936
با قتل یکی از رهبران اپوزیسیون سلطنت طلب بنام "خوزه کالوو سوتِلو" </span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">José Calvo Sotelo</span></i><span lang="DE">
</span><span lang="FA">وارد یک نقطه عطف تاریخی می
شود .</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">سوتِلو پیش ازاین متهم شده بود
که فرمان قتل دو تن از افسران گارد جمهوری خواه را صادر کرده است . قتل سوتلو که ظاهرا
توسط شبه نظامیان سوسیالیست وهمکاری پلیس امنیتی جمهوری صورت گرفته است ، تضاد
میان چپ و راست را سرانجام به تعارض می کشاند . مراسم پرجمعیت تشییع جنازه سوتلو
که به تظاهرات قدرتمندی علیه دولت چپگرایان تبدیل شده است ، فرماندهان ارتش را
تشویق به یک واکنش نظامی می کند . در17 ژوئیه 1936 یک شورش نظامی
ابتدا در مِلیا و بلافاصله متعاقب آن در مستعمرات صورت می پذیرد . فرانکو در 19
ژوئیه با یک هواپیمای شخصی به مراکش می
رود و فرماندهی سپاه آفریقا را برعهده می گیرد. شورش بسرعت به سرزمین اصلی سرایت
می کند ، اگرچه هنوز شهرهای بزرگ همچنان جمهوریخواه باقی مانده اند . اسپانیا در
آستانه ورود به یک جنگ داخلی خونین قرارگرفته است . </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span dir="LTR" lang="DE" style="color: blue; font-size: large;">2</span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: red; font-size: large;">جنگهای داخلی اسپانیا (1936ـ 1939)</span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">درهمان روزهایی که ناسیونال
سوسیالیستها در آلمان خود را برای برگزاری یکی از بزرگترین نمایشات تبلیغاتی خود
یعنی بازیهای المپیک 1936 آماده می کنند و همه چشمها به برلین دوخته شده
است ، دراسپانیا کلید یک نبرد خونین بر سر هژمونی زده می شود . نبردی ایدئولوژیک
که بیش از آنکه ماهیتی ملی داشته باشد ، انترناسیونالیستی است . اسپانیا در طول سه
سال جنگ داخلی خود به واقع آینه ای است از هرآنچه که در صحنه تعادل قوای پسا جنگ
اول در جهان آنروز جریان دارد.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">در این آینه می توان آثار صف
بندیهای نوین جهانی متعاقب پیمان ورسای را مشاهده کرد . تصادفی نیست که دولت انگلستان
به مثابه مقتدرترین دولت اروپایی تنها به تماشای آنچه که در اسپانیا می گذرد نشسته
است . تصادفی نیست که ائتلاف "جبهه خلق" درفرانسه برهبری لئون بلوم ،
دست یاری طلبی ائتلاف "جبهه خلق" در اسپانیا را فریبکارانه پس می زند و
همچون انگلستان به نظاره می ایستد. در ورسای قرار بر این بود که درنظم نوین جهانی ،
آقایی ایالات متحده بر جهان برسمیت شناخته شود . مافیای یهود که اینک به آقا و
ولینعمت سابق خود یعنی دولت فخیمه پشت کرده و خنجرخیانتش را بر پشت او نشانده است
با تمام قوا در پی آنست که قاره جدید را به هربهایی تبدیل به پایگاه نوین "کلان
سرمایه داری مالی" و نقطه پرشی برای
تحقق "حکومت واحد جهانی" بنماید . او مدعی است که "سرزمین موعود"
همین سرزمین است .</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">تصوراینان چنین بود که جنگ
جهانی چنان دماری از قدرتهای اروپایی و در راس آنها ابرقدرت انگلیس در خواهد آورد
که دیگر تا مدتهای مدید کمر راست نخواهند کرد . فضای پس ازجنگ و وضعیت دهشتناک اروپا نشان داد که دراین تحلیل
چندان به خطا نیزنرفته بودند . قدرتهای اروپایی که چهارسال پیاپی به پاره پاره
کردن یکدیگر اشتغال داشته اند ، اینک با کیسه های خالی و تا گردن مقروض به ایالات
متحده ، چاره ای جزتسلیم هم نخواهند داشت. بویژه آنکه هنوز مُهر و امضای قرارداد
خاتمه جنگ جهانی خشک نشده به ناگهان خود را مواجه با تهدید انقلاباتی می بینند که
عمدتا توسط "پرولتاریای یهود" نیز هدایت و سازماندهی می شوند . با اینحال آنها در رابطه
با عزم جزم انگلستان و امکانات و پتانسیلهای روباه پیر <u>اشتباه محاسبه</u> دارند
. برینانیای کبیر تسلیم نمی شود و حاضر به واگذاری هژمونی نمی گردد. شرح مفصل آنرا
پیشتر در بخش سوم کتاب حاضر تحت عنوان "صلح مُسلح" داده ام . بدینترتیب
معادله قدرت در ورسای تعیین تکلیف ناشده باقی می ماند و مدار تعادل قوا در نظم
نوین همچنان میان واشنگتن و لندن بسته می شود . </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">ده سال پس از ورسای درسال 1929
یک زورآزمایی دیگر در این راستا صورت می گیرد . کودتای هدایت شده توسط
"سرمایه متمرکزیهود" که در وال استریت و تحت رهبری "بانک مرکزی
آمریکا" موسوم به </span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">Federal reserve</span></i><i><span lang="FA" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">کلید خورده است ، کمر اقتصاد جهانی را شکسته
و برای اولین باردرتاریخ نظامهای سرمایه داری ، حاکمیت <u>کلان سرمایه مالی</u> انگل
و فراملیتی را بر بخشهای دیگرسرمایه داری تثبیت کرده و رقبای خود را یکی پس از دیگری ازمیدان بدر می کند . در بخشهای آتی
جداگانه به پدیده "فدرال رزرو" که تماما تحت کنترل "سرمایه
متمرکزیهود" و برفراز دولت و نهادهای قدرت در ایالات متحده عمل می کند ، خواهم
پرداخت . </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">روی کارآمدن ناسیونال سوسیالیستها
در آلمان که پنهان و آشکاراز حمایت ضمنی سرمایه متمرکزیهود و بویژه استقبال جنبش صهیونیستی برخوردار بوده ،
یک <u>اشتباه محاسبه</u> دیگر کلان سرمایه مالی است که بهای آن به مراتب بیشتر از
اشتباه محاسبه اولی و بسا سنگین تر و فاجعه آمیزتر می باشد. در تحلیل آنان <u>کارکرد</u>
"ناسیونال سوسیالیسم مطلوب" تنها ایجاد فضای رعب و وحشت دراروپا درجهت </span><span lang="AR-SA">وادار
کردن"توده های يهود" </span><span lang="FA">به</span><span lang="AR-SA"> مهاجرت اجباری به "سرزمين موعود</span><span lang="FA">ِ</span><span lang="FA"> </span><span lang="FA">توده ها</span><span lang="AR-SA">"</span><span lang="FA"> یعنی فلسطین </span><span lang="AR-SA">و
انتقال جبری "سرمايه های</span><span lang="AR-SA"> </span><span lang="AR-SA">غيرمتمرکزيهود" به "سرزمين موعود</span><span lang="FA">ِ</span><span lang="FA"> </span><span lang="FA">سرمایه ها</span><span lang="AR-SA">"</span><span lang="FA"> یعنی </span><span lang="AR-SA">ايالات متحده
</span><span lang="FA"> می باشد . اولی برای پایه ریزی دولت یهود ازنان
شب واجب تر است و دومی برای پی ریزی وتثبیت ابرقدرت نوین . آری کارکرد واقعی
"نازیسم مطلوب" تنها </span><span lang="AR-SA">تنگ </span><span lang="FA">ک</span><span lang="AR-SA">رد</span><span lang="FA">ن</span><span lang="FA"> </span><span lang="AR-SA">فضای
تنفسی و حياتی اين "توده ها" و آن "سرمايه ها" </span><span lang="FA">است و نه بیشتر!</span><span lang="FA"> </span><span lang="FA">به عقل کسی خطور نمی کرد که نازیها بتوانند
خود را در قدرت تثبیت کنند. از آن بیشتر" نظم نوین جهانی" را نیزعلنا به
زیر علامت سوآل ببرند. ازاینهم مهمتر به سمت خلع ید از سرمایه یهود در اروپا نیز
خیز بردارند. این دیگربخشودنی نبود ! </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<h3 dir="RTL" style="direction: rtl; margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large; font-weight: normal;">این دو اشتباه محاسبه در رابطه با
انگلستان و آلمان سبب می شود "کلان سرمایه مالی" که برای اولین بار در
تاریخ آمریکا نماینده خود یعنی روزولت را نیز برسرکار آورده است ، با تمام قوا
بدنبال کشاندن انگلیس به جنگ علیه آلمان باشد . اما دولت بریتانیا که سالهای بسیار
خود ، ولی نعمت و صاحبخانه این مافیا بوده و با شیوه ها و سبک کارهای آن بخوبی
آشنایی دارد دراین دام نمی افتد و تا آخرین لحظه ازتقابل نطامی با آلمان نازی
خودداری می کند. از سوی دیگر فعالیتهای گسترده ای از سوی محافلی در آلمان و
انگلستان جریان دارد تا با اتحاد میان این دو کشور، هم جایگاه بریتانیا به مثابه ابرقدرت تثبیت شود و
هم نیازهای آلمان در رابطه با نیاز به "فضای حیاتی" و گسترش در شرق
تأمین گردد و هم مونوپول مالی از چنگ یهودیت بین المللی خارج گردد . سفرحیرت انگیز
"رودولف هِس" معاون هیتلر در بحبوحه جنگ به انگلستان که منجر به دستگیری
و زندانی شدنش تا آخرعمرمی گردد ،ادامه همین تلاشهاست. آنچه که بعدها به "سیاست
مماشات"</span><span lang="FA" style="font-size: large;"> </span><span class="mw-headline" style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red; font-family: "Times New Roman","serif";">Appeasement</span></i></span><span class="mw-headline" style="font-size: large;"><i><span lang="FA" style="color: red; font-family: "Times New Roman","serif"; font-weight: normal;">
</span></i></span><span lang="FA" style="font-size: large; font-weight: normal;">شهرت</span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-size: large; font-weight: normal;">
</span><span lang="FA" style="font-size: large; font-weight: normal;">می یابد انعکاس این تضاد منافع است.</span><span dir="LTR" lang="FA" style="font-size: large; font-weight: normal;"> </span></b></h3>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">دربطن تضاد میان انگلیس با
آمریکا بر سرهژمونی و بر زمینه تهدید
مستقیم انقلابات بلشویکی در اروپا ، پدیده نوینی در این قاره شکل می گیرد بنام
"توتالیتاریسم" . این پدیده که
خود را در میانه دو جنگ جهانی تثبیت می کند ، حکومتهای تمامیت خواهی را شکل می دهد که <u>غیرسلطنت</u>ی
هستند . یعنی حتی در تک نمونه ایتالیا هم که شاه همچنان بر سر جای خود می ماند ، نه
سلطنت "ویکتورامانوئل" که فاشیزم "ایل دوچه" حاکم مطلق است.
این توتالیتاریسم خود را در<u>محتوا</u> در
دو ایدئولوژی <u>چپ</u></span><span dir="LTR" lang="FA"> </span><span lang="FA">استالینیستی و <u>راست</u>
ناسیونال سوسیالیستی و در <u>شکل</u> درچهارنمود کمونیسم ، نازیسم ، فاشیزم و فالانژیسم
نشان می دهد. بعبارت دیگرعلیرغم تفاوتهای بعضا فاحش محتوایی میان نظامهای
فوق تا آنجا که به شیوه های اِعمال حاکمیت ، مقوله حکومت </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="color: blue;">3</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA">تک حزبی</span><span dir="LTR" lang="FA"> </span><span lang="FA">و بویژه سبک برخورد با غیرخودی ها برمی
گردد ازیک خانواده اند. اسپانیای دوران
جنگهای داخلی ، درشرایطی که دنیای سرمایه داری به نظاره نشسته است ، صحنه خونین
جدال و رقابت میان همین ایدئولوژیهای توتالیتر می باشد . </span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">در اینجا <u>جبهه متحد</u> فالانژیسم
، فاشیزم ، ناسیونال سوسیالیسم و کلیسا در
راست در مقابل <u>جبهه نامتحد</u> استالینیسم ، سوسیالیسم و آنارشیزم
در چپ و لیبرالیسم جمهوریخواه درمرکز صف آرایی کرده اند. هرچه راست متحدتر و
به تبع آن هارترمی شود ، چپِ پرولتری (همانگونه که امروز) همچنان اسیر دعواهای
هژمونیک در درون خود می باشد . همانطور که قبلا اشاره کردم تا پیش از 1934 ، کمونیستها نه تنها وارد
ائتلاف با احزاب دیگر نمی شدند که اتحاد عمل در کادر نیروهای درون جنبش کارگری را
نیز با سوسیال فاشیست خواندن آنان عملا غیرممکن می دانستند . این سیاست در فرانسه و
در 1934 کنار گذاشته می شود و
کمونیستها موفق می شوند اگرچه تحت رهبری یک "سوسیال فاشیست سابق" یعنی
لئون بلوم ، با این حال دولت "جبهه خلق" را تشکیل دهند . از این نقطه ، چرخشی هرچند
ناپایدار درمیان چپ اروپا صورت می گیرد که تاثیرات خود را دو سال بعد با پیروزی
جبهه خلق در انتخابات اسپانیا هم نشان می دهد .</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="color: red;">جبهه خلق ـ انترناسیونال سوم</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">ششمین کنگره انترناسیونال سوم
که در فاصله 13 ژوئیه تا اول سپتامبر 1928 در مسکو تشکیل می شود با
طرح تِز سوسیال فاشیزم ، کل احزاب سوسیال دمکراسی موجود را همعرض بورژوازی و
فراتراز آن به مثابه "دشمن اصلی" قلمداد کرده و به مرزبندی قاطع با
تمامیت گرایشات"غیرکمونیستی"درمیان نیروهای کارگری فراخوان می دهد. در
این رابطه سخنرانی افتتاحیه "اِرنست تِلمان" </span><span style="font-size: large;"><i><span lang="DE" style="color: red;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Ernst_Th%C3%A4lmann" title="Ernst Thälmann"><span dir="LTR" style="color: red;">Ernst Thälmann</span></a></span></i><span lang="FA">
رهبری وقت حزب کمونیست آلمان در این کنگره بوضوح تمام تفکر حاکم بر کمینترن و به تبع آن
سیاست احزاب عضو در این مقطع تاریخی را نشان
می دهد . او از جمله چنین می گوید : </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">" سوسیال دمکراسی
ضدانقلابی در جنگ علیه اتحاد شوروی خود را تماما با بورژوازی کاپیتالیستی یگانه
کرده است و هِرمان مولر صدراعظم سوسیال دمکرات رایش تمام هم و غم خود را مصروف
آماده سازیهای جنگی علیه کشور شوراها می کند". تِلمان ، رسما دولتهای سوسیال
دمکرات اروپا را "خائنین به سوسیالیسم" خوانده و
خواستار بسیج توده های پرولتاریای اروپا در راستای ساقط کردن دولتهای مذکور
می شود. </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">این تِز که در یک تقابل آشکار
با مصوبات کنگره 3 و 4 کمینترن مبنی بر ضرورت تشکیل "جبهه واحد"
در میان جریانات کارگری بود ، در عمل امکان هرگونه مشارکت سیاسی احزاب کمونیست عضو
کمینترن در ساختار سیاسی کشورهای مربوطه را از آنان سلب کرده و احزاب فوق را
درشرایط یک ایزولاسیون خودساخته به حاشیه
معادلات قدرت در جوامع خود می راند. در این شرایط احزاب مذکورعلیرغم شرکت در
انتخابات سیستمهای سرمایه داری موجود که بعضا آرای بسیاری را نیز مثل نمونه فرانسه
و بویژه آلمان نصیب خود می کنند ، بدلیل حاکمیت تِز سوسیال فاشیزم همواره خارج
چرخه قدرت می مانند . بحران عظیم اقتصادی در1929 و فاجعه فقروبیکاری گسترده
متعاقب آن سبب یک چرخش به چپ اجتماعی و رادیکالیزاسیون گسترده درمیان طبقه کارگر
کشورهای صنعتی و به تبع آن قدرتگیری کم سابقه احزاب کمونیست عضو کمینترن می گردد .
برای نمونه تعداد اعضای حزب کمونیست آلمان که در سال 1928 ، بالغ بر 133
هزار و تعداد آرای انتخاباتیشان </span><span dir="LTR" lang="DE" style="color: black; font-size: large;">3,2</span><span lang="DE" style="color: black; font-size: large;"> </span><span lang="FA" style="font-size: large;">میلیون می باشد تا سال 1932، به 250
هزارعضو و شش میلیون رای قد می کشد . قد کشیدنی که البته چیزی نصیب حزب کمونیست
نکرده و تغییرچندانی درمعادله قدرت ایجاد نمی کند . کمونیستها ناتوان از ائتلاف با
سوسیال دمکراتها و احزاب مرکزگرا به نظاره قدرتگیری ناسیونال سوسیالیسم بسنده می
کنند . </span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">درفرانسه اما مسیردیگری رفته
می شود. حزب کمونیست فرانسه به رهبری "موریس تورز" </span><span style="font-size: large;"><i><span lang="DE" style="color: red;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Maurice_Thorez" title="Maurice Thorez"><span dir="LTR" style="color: red;">Maurice Thorez</span></a></span></i><span lang="FA"> و البته با چراغ سبز مسکو در ژوئیه 1934
وارد یک اتحاد با سوسیالیستها می شود . این اتحاد الگویی می شود برای ائتلاف دیگر
احزاب کمونیست اروپا با سوسیالیستها ،
سوسیال دمکراتها ، لیبرالهای ضدفاشیست وخلاصه بورژوازی مرکزگرا در ابعاد ملی .
ائتلافی که یکسال بعد در جریان هفتمین و آخرین کنگره کمینترن تحت عنوان "جبهه
خلق" تئوریزه و تصویب می گردد.</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">سیاست جدید کمینترن بسیار
دیرهنگام اتخاذ می شود. تا اینجا بزرگترین و مقتدرترین عضو کمینترن پس از حزب
کمونیست شوروی یعنی حزب کمونیست آلمان توسط ناسیونال سوسیالیستها نه فقط از سپهر
سیاسی آلمان که از صفحه روزگار نیز حذف گردیده است . بسیاری از کمونیستهای آلمانی
اصلا به عضویت حزب ناسیونال سوسیالیست درآمده اند . بقیه شان نیز دوش بدوش همان
"سوسیال فاشیستها" یعنی سوسیال دمکراتها روانه اردوگاههای کار اجباری
شده اند . آن تعداد ازعناصر رهبری حزب نیز که از دست هیتلر به آغوش استالین پناه
برده اند همچون "هوگو اِبرلاین" </span><span style="font-size: large;"><i><span lang="DE" style="color: red;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Hugo_Eberlein" title="Hugo Eberlein"><span dir="LTR" style="color: red;">Hugo Eberlein</span></a></span></i><i><span lang="FA" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">در جریان تصفیه های دهه سی در شوروی ، روانه
اردوگاههای کار اجباری برادر بزرگتر شده و
بعد هم به جوخه اعدام سپرده می شوند . </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">با اینحال "جبهه
خلق" نه فقط در فرانسه که در اسپانیا نیز موقتا جواب می گیرد . ائتلاف گسترده
جدیدی که در همین چارچوب در1936 صورت می گیرد موفق می شود که درانتخابات 16
فوریه آن سال دوباره به مسند قدرت بازگردد و دولت جدیدی را تشکیل دهد . در این
ائتلاف برای اولین بار استالینیستها ، سوسیالیستها ، جمهوری خواهان لیبرال و خلاصه
خودمختاری طلبان کاتالونی قرار می
گیرند و "جبهه خلق اسپانیا" را
شکل می دهند . ائتلافی که حمایت گسترده ناسیونالیستهای باسک و از همه مهمتر
آنارشیستها را نیز همراه دارد . بازهم این برای اولین بار است که آنارشیستها که در
این مقطع همچنان بزرگترین قدرت چپ اسپانیا هستند انتخابات را تحریم نمی کنند . خلاصه
آنکه ائتلاف جبهه خلق اگرچه دیرپا نیست اما با توجه به ساختار سیاسی و سنتهای مبارزاتی این کشور ائتلافی است کم
نظیر و تهدیدی است جدی در راستای نفی
موجودیت ساختار سیاسی کهنه . راست اسپانیا این تهدید را جدی می گیرد . در واکنش به
تشکیل "جبهه خلق" ، راست خود را در جبهه مشابهی سازمان می دهد که بر آن
"جبهه ملی" نام می نهد. بدیهی است که اعضای این جبهه هم تماما نیروهای
حافظ نظم قدیمند. سلطنت طلبان ، زمینداران
بزرگ و ائتلاف کاتولیکها موسوم به "سِِدِآ". </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: blue;">4</span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">"کنفدراسیون اسپانیایی
حقوق خودمختار" </span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="FR" style="color: red;">Confederación Española de Derechas Autónomas</span></i><i><span lang="FR" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">که به اختصار </span><i><span dir="LTR" lang="DE">CEDA</span></i><span lang="DE">
</span><span lang="FA">نامیده می شود و عمدتأ ائتلاف
احزاب کاتولیک می باشد در 4 مارس 1933
تشکیل شده است. "سِِدِآ" یکی از قدرتمندترین نیروهای جناح راست
اسپانیا در این دوران است که در انتخابات پارلمانی همین سال یعنی انتخابات 19
نوامبر 1933 ، موفق می شود که تحت رهبری "خوزه ماریا خیل روبله" </span><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">José María Gil Robles</span></i><i><span lang="DE" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">،
بیشترین تعداد آرا را نصیب خود کند . "سِِدِآ" برخلاف دیگر
نیروهای راست که اساسا ضد نظام جمهوری
هستند ، مرز خود را میان سلطنت و جمهوری نمی کشد . برای "خیل روبله" ،
معیار و میزان"منافع کلیسای کاتولیک" است و نه فرم نظام سیاسی . بسیاری
از ژنرال هایی که بعدأ جنگ داخلی اسپانیا را هدایت کردند و در راس همه خود فرانکو
، در زمان وزارت جنگ همین جناب "خیل روبله" یعنی از ماه مه 1935 به بعد ارتقاء پیدا کرده اند . اوست که
فرانکو را در راس نیروهای مسلح اسپانیا قرار می دهد . </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="color: black;"> </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;"> </span><span dir="LTR" lang="DE" style="font-size: large;"><img border="0" height="175" src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image008.jpg" width="135" /></span><span lang="FA" style="font-size: large;"> </span><span lang="FA" style="color: black; font-size: large;"> </span><span dir="LTR" lang="DE" style="color: black; font-size: large;"><img border="0" height="180" src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image010.jpg" width="137" /></span><span lang="FA" style="color: black; font-size: large;"> </span><span dir="LTR" lang="DE" style="font-size: large;"><img border="0" height="176" src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image012.jpg" width="121" /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: blue; font-size: large;"> </span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="IT" style="color: blue;">José María Gil Robles</span></i><span lang="FA"> <span style="color: blue;"> آلفونس سیزدهم
و ژنرال «میگل ریورا» (سمت چپ) </span></span><i><span dir="LTR" lang="IT" style="color: blue;">Francisco
Franco</span></i><span lang="FA">
</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;"> <span style="color: blue;"> </span></span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="FA" style="color: blue;"> </span></i></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">کلیسای کاتولیک اسپانیا درمقایسه
با دیگر کشورهای اروپایی همواره از قدرت بسیاری برخوردار بوده است . سلطنت اسپانیا
همیشه و بویژه از دهه های پایانی قرن
پانزدهم به بعد یعنی از زمان ازدواج ایزابل ملکه کاستیل و فردیناند پادشاه
آراگون و تشکیل کشوراسپانیا ، حافظ و نگهبان کلیسای کاتولیک و سدی درمقابل اسلام مهاجم عثمانی و پروتستانتیسم
تازه نفس آلمانی بوده است . نقش اسپانیا در کاتولیک کردن اجباری بخش بزرگی از
مستعمرات خود درسده های پیشین بویژه کشورهای آمریکای لاتین که بخش قابل توجه ای از
جمعیت کنونی کاتولیک ها درعصر حاضر را تشکیل می دهند نیزجای بحث ندارد . در میانه دو جنگ جهانی پدیده ای در کلیسای
اسپانیا شکل می گیرد که درنوع خود کم نظیر است . یک تشکیلات هرمی با انظباتی سخت و
روابط و مناسباتی مرموز و پنهانی بنام "اُپوس
دِی"<span style="color: red;"> </span></span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">Opus Die</span></i><span lang="DE"> </span><span lang="FA">به معنی "اثرالهی" یا
کارخدا ! </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">دستگاه فراماسونری جهانی همواره
تلاش زیادی در جهت نفوذ در مناسبات کلیسای کاتولیک به مثابه یکی از بزرگترین
دشمنان و ستبرترین سدهای سرراه خود داشته است. پیش ازاین به جریان "شوالیه
های معبد" در"عصرقدیم" که حوزه کار و فعالیتشان اساسا کلیسای
کاتولیک بوده است اشاره کرده ام . در اینجا به بزرگترین و قدرتمندترین نفوذ
فراماسونری در این کلیسا و مناسبات
واتیکان در"عصرجدید" می پردازم . به درختی که در آستانه ورود اسپانیا به
دوران جمهوری دوم در مادرید ریشه می زند و
شاخ و برگهایش تا رُم و قلب واتیکان هم
گسترش می یابد . "شوالیه های عصرجدید" تا آنجا پیش می روند که نمایندگان خود را بر صندلی پاپ اعظم نیز می نشانند . </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: red; font-size: large;">اُپوس دِی</span><span lang="FA" style="color: red; font-size: large;"> "</span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">Opus Die</span></i><i><span lang="FA" style="color: red;">"
</span></i><span lang="FA"> </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA"> </span><span lang="DE"><a href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Datei:Opus_Dei_cross.svg&filetimestamp=20110717124412"><span dir="LTR" style="text-decoration: none;"><img border="0" height="121" src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image014.gif" width="121" /></span></a></span><span lang="DE"> </span><span lang="FA"> </span><span dir="LTR" lang="DE"><img border="0" height="134" src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image016.jpg" width="105" /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;"> <span style="color: blue;">صلیب اُپوس دِی </span></span><span style="font-size: large;"><i><span lang="DE" style="color: blue;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Josemar%C3%ADa_Escriv%C3%A1" title="Josemaría Escrivá"><span dir="LTR" lang="IT">Josemaría
Escrivá</span></a></span></i><span lang="FA" style="color: blue;"> </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">در سال 1928 ،
"خوزه ماریا اِسکِریوا" </span><span style="font-size: large;"><i><span lang="DE" style="color: red;"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Josemar%C3%ADa_Escriv%C3%A1" title="Josemaría Escrivá"><span dir="LTR" style="color: red;">Josemaría Escrivá</span></a></span></i><i><span lang="DE" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">،<i><span style="color: red;"> </span></i>با حمایت اسقف اعظم مادرید تشکیلات نوینی را در
پایتخت اسپانیا بنیان می گذارد که برای اولین بار اِلیت روشنفکری جامعه را مخاطب
قرار می دهد . او بدنبال پیوند زدن قشر دانشجو و کارکنان نهادهای کلیسا نیزبود .
تقریبا یک چیزی مثل آنچه که ما در اوایل انقلاب درایران تحت عنوان پیوند حوزه و دانشگاه
از رژیم شترگاوپلنگ می شنیدیم ! "اُپوس دِی"<span style="color: red;"> </span>در آغاز به مانند تمام نهادهای کلیسای کاتولیک ، یک
تشکیلات<span style="color: red;"> </span> تماما مردانه است ، اما دوسال بعد در 1930
درهای "اُپوس دِی"<span style="color: red;"> </span>بروی زنان نیز باز می گردد ، هرچند زنان و مردان
بطور کامل جدا از یکدیگر می باشند. اِسکِریوا
مدعی می شود که تأسیس "اُپوس دِی" حاصل و نتیجه "وحی الهی"
است که بر او نازل شده است ! اِسکِریوا در دوران جنگهای داخلی پس از مدت
کوتاهی که به فعالیت مخفیانه در مادرید
ادامه می دهد در آپریل 1937 با کمک سفارت
هندوراس همراه با تعدادی از همفکرانش از طریق بارسلون به آندورا که تحت حاکمیت
نیروهای فرانکو است می رود وبعد ازآنهم تا پایان جنگ داخلی بیشتر اوقاتش را به
سازماندهی و کارتئوریک در"بورگوس" می گذراند. </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">اِسکِریوا در مارس 1939،
پس از پایان جنگ به مادرید برمی گردد و "اُپوس دِی" کارش را رسما از پی
می گیرد. با پایان جنگ جهانی دوم و ختم
سازمانیابی و گسترش کمی و کیفی "اُپوس دِی" در اسپانیا ، اِسکِریوا در
سال 1946 به رم می رود و کارش را
در قلب کلیسای کاتولیک آغاز می کند . فعالیتهای او و ارتباطات گسترده اش با محاقل
سیاسی و اقتصادی و مافیای مالی ایتالیا ، "اُپوس دِی" را تبدیل به یک
قدرت عظیم مالی در درون واتیکان می کند که
به "سانتا مافیا" به معنی مافیای مقدس معروف می گردد که یک
استفاده طنزآمیز از اصطلاح "سانتا ماریا" به معنی مریم مقدس می باشد.</span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">درغیاب اِسکِریوا تشکیلات
اسپانیا همچون اختاپوسی غول پیکر، دست و پاهایش را درمیان تمامی نهادهای قدرت پهن
می کند. سیاست فرانکو دردهه پنجاه میلادی مبنی بر مدرنیزه کردن اقتصاد اسپانیا و
نیازعاجل دستگاه دولتی به تکنوکراتها بهترین فرصت برای "اُپوس دِی" است تا به قبضه نهادهای دولتی
و شریانهای اقتصادی کشور بپردازد . در 1952
به منظور تربیت کادرهای مورد نیاز رأسأ دست
به تاسیس دانشگاهی در "پامپلونا" مرکز استان ناوارا می زند که رشته های
پزشکی و حقوق ، سنگین ترین ثقل رشته هایش را تشکیل می دهد . دردهه پنجاه قدرت "اُپوس دِی" چنان است که فالانژها را نیز در ساختار قدرت سیاسی پس پشت می
گذارد . بسیاری از وزرای فرانکو از جمله وزرای تجارت و داریی کابینه سال 1957 او یعنی "آلبرتو
اویاسترز" </span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">Alberto
Ullastres</span></i><span lang="FA"> و<i><span style="color: red;"> </span></i>"ماریانو
ناوارو روبیو" </span><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;"> Mariano Navarro Rubio</span></i><span lang="FA">عضو اُپوس دِی هستند . از 1962 بانک
اسپانیا نیزتحت کنترل "ناوارو روبیو" قرارمی گیرد.این بانک تا سالها پس
ازمرگ فرانکو یعنی درفاصله سالهای 1984 تا 1992 هم تحت کنترل و
ریاست او می باشد. علیرغم دخالت آشکارتعداد زیادی از اعضای اُپوس دِی در یک افتضاح
مالی درصنایع نساجی در 1969 موسوم به رسوایی شرکت ماتِسا که تا
دستگیری "خوان ویلا ریِز"</span><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">Juan Vilá Reyes</span></i><span dir="LTR" lang="DE"> </span><span lang="DE"> </span><span lang="FA">عضو ارشد تشکیلات هم کشیده می شود ، در کابینه بعدی اسپانیا که بدنبال این
رسوایی تشکیل می شود ، <u>یازده وزیر</u> از مجموع هجده وزیرکابینه فرانکو از اعضا
و هواداران اُپوس دِی می باشند. اما ازهمه اینها مهمتر ، تداوم قدرت این اختاپوس
درساختارقدرت سیاسی در دوران پس از فرانکو و بازگشت خوان کارلوس می باشد . "آدولفو
سوآرز" </span><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">Adolfo Suárez</span></i><i><span lang="DE" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">اولین نخست وزیر منتخب اسپانیا پس از دوران
فرانکو عضو اُپوس دِی هست. همینطورمقام ریاست اولین سنای دوران موسوم به دمکراسی
اسپانیا نیز در اختیار"آنتونیو فونتان"
</span><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">Antonio Fontán</span></i><i><span lang="FA" style="color: red;"> </span></i><span lang="FA">یکی دیگر از اعضای اُپوس دِی می باشد .</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA">"اُپوس دِی" درجریان
کودتای پینوشه درشیلی علیه سالوادورآلنده نیز
فعالانه شرکت دارد. شماری ازاعضای آن در دولتهای پینوشه در وزارتخانه های گوناگون
مسئولیت داشته اند . درآرژانتین هم همکاری با دیکتاتوری پرون بخشی از کارنامه
گهربار این "سانتا مافیا" را تشکیل می دهد . اما رسوایی مالی دهه هفتاد
میلادی در ایتالیا که بسیاری از ارتباطات
پنهان را به یکباره آشکار کرد از جنس دیگری است . دخالت "بانک واتیکان"
تحت کنترل اُپوس دِی درفعالیتهای
غیرقانونی "بانک آمبروسیانو" وعملیات پول شویی برای مافیا وتجارت مواد
مخدرکه درنهایت به درهم شکستن و اعلام ورشکستگی آمبروسیانو منجرمی شود در یک پروسه
بسیار مخاطره انگیز که سر خیلی ها را به
باد می دهد به افشای روابط و مناسباتی می
انجامد که در نوع خود در جهان اگرنه بی نظیر که مسلمأ کم نطیر می باشد . درپی این افتضاح مالی روابط واتیکان با مافیا و مناسبات اُپوس دِی با لژ فراماسونری "پی 2" برای اولین
بار افشا و درسطح گسترده ای به مطبوعات ایتالیا کشیده می شود. دراین رابطه و بویژه
در ارتباط با لژ"پی 2" در
بخشهای آینده بیشتر توضیح خواهم داد .</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-size: large;">اِسکِریوا در 26 ژوئن 1975،
تنها چند ماه جلوتر از مرگ دوست نزدیکش فرانکو ، در رم می میرد و اژدهای چند سری را بدنبال خود به جا می گذارد
که دیگر درمعادلات واتیکان صرفنظر کردنی نخواهد بود. جای اورا یکی از اولین
شاگردان او یعنی "آلوارو دِل پورتیلو"
</span><span style="font-size: large;"><i><span dir="LTR" lang="DE" style="color: red;">Alvaro del Portillo</span></i><span lang="DE">
</span><span lang="FA">می گیرد . تنها هفده سال پس
ازمرگش در 1992 ، توسط پاپی که با
حمایت مستقیم "اُپوس دِی" نصب شده به نمایندگی از سوی خدا
"آمرزیده" اعلام می شود . ژان پل دوم به این هم بسنده نمی کند و ده سال
بعد در شش اکتبر 2002 ، اِسکِریوا را علیرغم انتقادات بسیاری که وجود داشت
"مقدس" اعلام می کند. پس از مرگ ژان پل دوم ، پاپ بعدی نیزکه هشتمین پاپ
آلمانی درتاریخ کلیسای کاتولیک است ، پس ازپانصد سال که از مرگ "هآدریان
ششم" آخرین پاپ آلمانی می گذرد ، با حمایت "اُپوس دِی" به جای اومی
نشیند. درچند رای گیری پی درپی ولی بی نتیجۀ کاردینالها نهایتأ این آرای "اُپوس
دِی" هست که "یوزف راتسینگر"
را علیرغم سابقۀ ننگینی که پیشتر از این درمقوله پوشانیدن افتضاحات کودک آزاری و سوء استفادۀ جنسی از نوباوگان کاتولیک توسط کشیشان در کارنامه خود دارد ، بر "صندلی
مقدس" می نشاند . مقوله ای که چند سال بعد در سال 2010 ، بار دیگر گریبان او
را این بار اما درموضع جانشین مسیح می گیرد . بندیکت هجدهم در 11 فوریه 2013 استعفای خود را از مقام جانشینی مسیح اعلام می کند .</span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: blue; font-size: large;">پایان بخش سیزدهم ، 25 بهمن 1391</span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA" style="color: blue;"> </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="FA"> </span></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: green; font-size: large;">سایت بیژن نیابتی
</span><span dir="LTR" lang="IT" style="color: green; font-size: large;">http://www.niabati.blogspot.de</span><span lang="FA" style="color: green; font-size: large;"> </span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="color: green; font-size: large;">ای ـ میل </span><span lang="FA" style="color: green; font-size: large;">بیژن نیابتی</span><span lang="FA" style="color: green; font-size: large;">
</span><span style="font-size: large;"><u><span lang="AR-SA" style="color: green;"><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com"><span dir="LTR" lang="IT" style="color: green;">bijanniabati@hotmail.com</span></a></span></u></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: right; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<b><span style="font-size: large;">
</span></b><br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
</div>
زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-91600327794180008732012-11-17T20:41:00.001-08:002012-11-23T13:33:55.608-08:00موازنه جدید پس از انتخابات آمریکا- بیژن نیابتی ، 25 آبان 1391<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-CA</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>AR-SA</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="Hyperlink"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="No List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:Arial;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA" style="color: red;">موازنه جدید پس از
انتخابات آمریکا</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: large;">ا<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: large;">وباما دگرباره پیروز شد . البته
اینبار به سادگی چهارسال پیش نبود . منظورم از سادگی تنها به مفهوم آسانی نیست ،
خلاف مفهوم پیچیدگی نیزهست .</span></span></span></b><br />
<b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: large;"> <span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">اینبار دیگرکمتر</span></span><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span lang="FA"><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-CA</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>AR-SA</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--></span></span><span style="font-size: large;"> </span>کسی در او بدنبال مسیحای هزاره سوم بود
، کمترکسی از او انتظار تغییر درمفهوم کیفی
خود داشت. دنیای واقعی هم چشمان دیگران را نسبت به او بازکرده و هم چشمان خود
باراک حسین را به دنیای واقعی ! بلافاصله پس از انتخاب اولش نوشته بودم اگر او صرفأ
درعالم فرض ، واقعأ هم بدنبال تغییر بوده باشد بازهم موفق نخواهد شد. موفق نخواهد
شد زیرا نه توان و نه ابزارهای تغییررا دراختیار دارد. نوشته بودم که اگر کسی
تصورکند که "نظم نوین جهانی" آنقدرسست و بی بنیاد و ناظمان آن نیز اینقدر
دمکرات ! و برخوردار از ذره ای شرف و انسانیت و اخلاق هستند ، نه این نظم را فهم
کرده است و نه آن ناظمان را ! اینرا هم نوشته
بودم که البته درمتدها و شیوه ها تغییربسیارخواهد بود و تغییرهم بسیار صورت پذیرفت
. برای اولین بار درتاریخ "دولت یهود" ، اختلاف و تضاد با دولت آمریکا
در رابطه با <u>شیوه</u> برخورد با ایران به سطح رسانه ها کشیده شد. تهاجم نظامی
به ایران صورت نپذیرفت . بهانه صرفنظرناکردنی نئوکانها در رابطه با شیوه استفاده
از <u>نمادی</u> به نام "اسامه بن لادن" ازدستشان گرفته شده و برخلاف
خواست و طرح نئوکانها ، بن لادن از میدان خارج می شود. شیوه فریبکارانه انقلاب
مخملی درمصر و تونس با موفقیت جایگزین متد تبهکارانه تهاجم مستقیم نظامی به سبک عراق
و افغانستان می گردد و خلاصه استراتژی "براندازی نرم" در رابطه با رژیم
جمهوری اسلامی شیوه "براندازی سخت" را <u>موقتا </u>به حاشیه می راند . </span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: small;"><b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";"><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="Hyperlink"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="No List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:Arial;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
</span></b></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span>
<br />
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">درشرایط کنونی اما ، جدای از هرتحلیلی
اینرا می توان همین امروز با قاطعیت گفت که با انتخاب دوباره اوباما "دنیا"
نفسی براحتی کشید . منظور از دنیا البته "توده ها" نیستند که آنان در
این فعل و انفعالات اصلا محلی از اِعراب نبوده و نیستند ! دولتها را می گویم . هیچ
دولتی در دنیا به جز دولت اسرائیل از انتخاب دوباره اوباما ناراضی نیست . البته افکارعمومی
در پاکستان نیز بدلیل واضح استفاده گسترده اوباما از هواپیماهای بدون سرنشین
برعلیه هدفهای بیشمارنظامی و غیرنظامی دراین کشور قاطعانه با او مخالف و موافق روی
کار آمدن میت رامنی بود. بدستور مستقیم باراک اوباما کم آدم بیگناه غیرنظامی در پاکستان کشته نشد . بگذریم از اینکه
اوباما از دید آنها ضمنأ قاتل اسامه بن لادن هم بوده است . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">اینکه "دنیا نفسی براحتی
کشید" اصطلاح من نیست ، بیان رسانه های اروپایی پس از انتخاب باراک اوباماست
. تصویر آمریکایی که مترسکی چون میت رامنی رئیس جمهور آن و جرثومه ای همچون جان
بولتن وزیرخارجه اش باشد نه برای دولتهای اروپایی دلپذیر بوده و نه برای قدرتهای دیگری چون چین و روسیه . آنها
هنوز دار و دسته نئوکانها و مترسک قبلیشان
جرج دبلیو بوش را از خاطر نبرده اند . این شکست ، دومین ضربه استراتژیک به جناح بازها پس از ناتوانیشان در رابطه با
تغییررژیم در ایران تا پیش از پایان دوره ریاست جمهوری جرج بوش پسر بود . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">انتخاب دوباره اوباما البته که تبعات خاص خود را در سپهر سیاست جهانی
بدنبال خواهد داشت . تا آنجا که به استراتژی جهان تک قطبی و "طرح خاورمیانه
بزرگ" برمی گردد ، اوباما و جناح کبوترها بسا موثرتر از نئوکانها و دار و
دسته فاشیستی بوش ـ نتانیاهو و جناح بازها به پیش خواهند تاخت . اگر این خط به
لحاظ استراتژیک تثبیت شود ، شاید قدرتهای دیگرجهان که امروزبرای انتخاب دوباره
اوباما ابراز خشنودی می کنند ، درآرزوی دوران حاکمیت "بازها" حسرت بدل
برجای بمانند ! از این مقوله جدید که ممکن است بسیار هم عجیب و غیرمتعارف بنظر
برسد فعلا می گذرم و به تفاوتهای موجود
در"طرح خاورمیانه بزرگ" از دو منظر بازها و کبوترها می پردازم . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">هدف این طرح همانگونه که در نظریه جنگ
جهانی چهارم برآن تاکید داشته ام ، اساسا تصاحب"منابع انرژی"
خاورمیانه به منظور حاکمیت بر "بازار
انرژی" و بدست گرفتن اهرم استراتژیک تعیین "بهای انرژی" است . این
اهرم اگر به تنهایی در اختیار ایالات متحده قرار گیرد ، مبنای تحقق استراتژی جهان
تک قطبی و طلایه دار تشکیل دولت جهانی است
. در اینجا هیچ تفاوتی میان بازها و کبوترها به مثابه دو "کانون عمده قدرت"
جهانی نیست . تفاوت ها که البته چندان هم کوچک و بی اهمیت نیستند در شیوه ها ،
ابزارها و مهمتر از همه <u>آکتورهای تأثیرگذار</u> در چارچوب طرح و در بیرون آن هستند.
قبلا اشاره کرده بودم که تفاوت عمده میان "جناح کبوترها" و "جناح
بازها" در نوع برخورد با تهدیدها
و بحرانهاست . اولی بدنبال <u>خنثی کردن</u> تهدید و <u>حل</u> بحران است درحالیکه دومی معتقد به <u>ازمیان
برداشتن</u> تهدید و <u>مهار </u>بحران
است.بازها بدنبال <u>پیشگیری</u> از تبدیل شدن تهدیدات ب<u>القوه</u> به تهدیدات <u>بالفع</u>ل
از طریق فلج کردن تهدید بالقوه اند. در حالیکه سیاست کبوترها <u>بازدارندگی</u> از طریق <u>تعامل</u> با تهدید بالفعل است .
فریبکاری است . از همه مهمتر <u>بدیل سازی</u> است .</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">آلترناتیو بازها هر شخص و جریانی می
تواند باشد ! ارتجاعی و انقلابی بودن ، رادیکال و رفرمیست بودن ، ناسیونالیست و یا
تجزیه طلب بودن و خلاصه خودی یا غیرخودی بودنِ آلترناتیو ممکن نقش درجه دوم دارد. مهم
قابل کنترل بودن آلترناتیو است. بازها
اعتماد به نفسی بعضأ ابلهانه دارند . آنها تردیدی ندارند که اگر آلترناتیو فعلا
موجود (هرکس که باشد) پس از تصاحب قدرت سیاسی نافرمانی کرد ، توان دراز کردن آنرا
هم دارند . چرا که آنچه برای بازها نقش <u>تعیین کننده</u> دارد ، قدرت نظامی است
. با بازها راحتتر می شود کار کرد ! کافیست که قواعد بازیشان را رعایت کرد . آنها
بسا شفافتر از کبوترها آنچه را که در دل
دارند بر زبان می رانند . برای پی بردن به ماهیت رذائلی چون بوش و نتانیاهو نیاز
به یک کار پژوهشی سنگین نیست . برای شناخت تیپهایی مثل اوباما گاهی چهارسال هم شاید
کفایت نکند ولی برای درآوردن ته و توی "بوش یونیور" تنها چهارماه اِفاقه می کند! </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">آلترناتیو کبوترها اما هرکسی نمی تواند
باشد . آنها بدیل خود را پیشاپیش طراحی و آماده کرده اند . بدیل کبوترها برای
خاورمیانه بزرگ ، واضح و مشخص "لیبرال دمکراسی" با پوش اسلام مدره است .
یعنی چیزی مثل حزب حاکم عدالت و توسعه در ترکیه کنونی . در یک کلام پروسه تغییر<u>مطلوب</u>
در خاورمیانه بزرگ تنها تحت هژمونی لیبرال دمکراتها می تواند صورت پذیرد و طریقه <u>مطلوب</u>
تصاحب قدرت سیاسی هم تنها "انقلاب مخملی" می تواند باشد. هرچیزغیرازاین <u>نامطلوب</u>
است تحمیلی است یا در بهترین حالت محصول سازشی موقت در شرایط استیصال مطلق می باشد
. </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">هم بازها و هم کبوترها بدنبال براندازی
نظامهای سیاسی در خاورمیانه بزرگ هستند . این قاعده شامل ایران نیزمی شود. این ا<u>ِلزام</u>
"طرح خاورمیانه بزرگ" و مقوله ای فراجناحی است . اما <u>شیوه ها</u>ی
تحقق این امر باهم بسیار تفاوت دارند . بازها خواهان "براندازی سخت"
هستند درصورتیکه کبوترها "براندازی نرم" را ترجیح می دهند . این تفاوت
فاحش در شیوه براندازی ، اذهان ساده را فی المثل در رابطه با ایران به پذیرش ترفند
دولت اوباما مبنی بر قصد "تغییررفتار" و نه "تغییر رژیم" وا
داشته است و از درون این تحلیل ساده انگارانه ، تعامل و مماشات ایالات متحده با
رژیم جمهوری اسلامی را نتیجه می گیرد. این
مقوله را در مقاله "سال سرخ وسیاه" بقدرکافی توضیح داده ام ، بنابراین
از کنار آن می گذرم . متناسب با هر کدام از این شیوه ها ، آکتورهای عمل کننده در
پروسه تغییر، هم در درون طرح و هم در بیرون طرح متفاوت خواهند بود . برای مثال
برای بازها که اساسا یک جناح صهیونیستی هستند ،آکتور <u>تعیین کننده</u> در درون
طرح ، دولت اسرائیل و <u>معیار</u> حقانیت و درست و غلط بودن روند تغییرات در طرح ،
<u>منافع بلافصل</u> دولت مذکور می باشد. ماهیت آکتورهای بیرونی چندان مهم نیست ، ضد
اسرائیلی نبودن نیروی مذکوراما عنصرتعیین کننده است . دولت آذربایجان ، اقلیم
کردستان عراق و کل نیروهای مسلح قومی و
تجزیه طلب بالقوه و بالفعل ، آکتورهای دیگر بیرونی و درونی بازها هستند .</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">برای کبوترها اما نقش دولت اسرائیل
اگرچه یک نقش تأثیرگذارنده قوی است اما <u>تعیین کننده</u> نیست . آکتورهای دیگری
هم <u>همعرض</u> دولت مذکور به رسمیت
شناخته می شوند که مهمترین آنها دولت رجب طیب اِردوغان در ترکیه است که <u> فعلا</u>
نقش بدیل را برعهده دارد . آکتور دیگری که نقش کیفی آن با گذشت زمان هر روز
بیشتر آشکار خواهد شد ، دولت قطر می باشد . عربستان سعودی آکتور بعدی در درون این
طرح است . اما به باورمن مهمترین آکتور"طرح خاورمیانه بزرگ" ازمنظر
کبوترها ، همعرض و همردیف دولت حرامزاده ، یک ایران لیبرال دمکرات تحت حاکمیت راست
میانه می باشد که کلید شکست و پیروزی طرح مذکور را در دست دارد . به همین دلیل هم
بود که سالها پیش درآستانه کلید خوردن "طرح خاورمیانه بزرگ" از ایران صراحتا
به مثابه محور این طرح نام برده بودم . پیچیدگی حل و فصل معضل ایران فراتر ازهر
پارامتر دیگری در رابطه با موقعیت یگانه ژئوپلیتیکی ایران و جایگاه محوری آن در این
طرح کذایی می باشد . حاکمیت <u>فرضی</u> راست میانه در ایران بدیل استراتژیک
کبوترها در رابطه با کل نظامهای سیاسی در خاورمیانه
و شمال آفریقا خواهد بود . این بدیل برای بازها درآغاز تهاجمات نظامیشان قراربود
که نمونه عراق ! باشد . ابلهانه بودن آن در رابطه با عراق وغیرممکن بودن این در
رابطه با ایران مقوله ایست که موضوع بحثی جداگانه است. دریک کلام تا آنجا که به
آکتورهای عمل کننده درطرح برمیگردد ازمنظرجناح بازها طرح مذکور"تک
محوری"و ازمنظرکبوترها "چند محوری" است. </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">خوب حالا ممکن است کسی بپرسد اینها به
چه درد آدم های عادی می خورد ؟ پاسخ من در یک کلام این است : هیچ ! مخاطب من اصلا آدمهای
عادی نیستند ! مخاطبهای من اِلیت سیاسی جامعه ایرانی است . نخبگانی ! که در طول
تاریخ معاصر به همه چیز پرداخته اند بجز آنکه باید بپردازند . اصلا تصادفی نیست که
از درون انقلاب مشروطه رضا خان سربرمی آورد و از درون نهضت جنگل احسان الله خان
دوستدار. تصادفی نیست که طومار نهضت ملی و
دکترمصدقی که چندین نسل تا همین امروز هم از او انگیزه می گیرند ، توسط مشتی لات و
لمپن و فواحش در ظرف تنها چند ساعت درهم می پیچد . تصادفی نیست که از درون جنبش
مسلحانه و برروی امواج رنج و خون نسل حنیف
نژادها و احمدزاده ها و پویانها ، خمینی و جانوران حول و حوشش سربر می آورند . آری
مخاطب من اِلیتی است که نه راه را می داند و نه همراه را می فهمد . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">اگر موضوع سیاست تصاحب قدرت سیاسی باشد
که هست ، بدون تشخیص درست دوست و دشمن اساسا نه تصاحب قدرت متصور است و نه مهمتر
از آن حفظ قدرت . مگر می شود در تاریکی حرکت کرد و به در و دیوار نخورد ؟ دوست را
جای دشمن نگرفت و ناخودآگاه با دشمن هم پیاله نشد ؟ مگر می توان که دوست را درست
تشخیص داد با اینهمه به دفع او همت گماشت ؟ سخن کوتاه ! تئوری چراغ راه مبارزه انقلابی است
و ایران کنونی محور و کلید ژئوپلیتیک یک طرح فرامنطقه ای . بازی در میدانهای جهانی
بدون شناخت بازیگران اصلی راه به ناکجا آباد خواهد برد . بدون شناخت کانونهای غول
آسای قدرت سیاسی و اقتصادی ، بدون آگاهی از طرح ها و نقشه ها و تصمیم گیریهای آنها
و در یک کلام بدون تشخیص ساختار قدرت جهانی قدم از قدم نمی توان برداشت. برای طرح
تئوری پیشتازپیش ازهرچیزنیاز به یک "تصویر کلی" داریم . درست مثل تصویر
یک پازل بسیار پیچیده . تلاش من ترسیم همین "تصویر کلی" است . آری تصویر
پازل قدرت درابعاد کلان . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">باری گفتم که شرق و غرب عالم از انتخاب
دوباره اوباما خوشنود شدند الا"دولت حرامزاده". بازنده انتخابات ریاست
جمهوری در آمریکا میت رامنی نبود ، بنیامین نتانیاهو بود ! تبعات این شکست
مفتضحانه در آینده ای نه چندان دور دامن عقابهای اسرائیلی راهم خواهد گرفت . اولین
گام در این راستا بر روی میزآورده شدن دوباره موضوع دولت فلسطین و عضویت آن در
سازمان ملل خواهد بود . اگر درظرف چهارسال آینده دولت اسرائیل بطورجدی با فلسطینی
ها برسرمیز مذاکره نیاید ، دولت فلسطین می تواند امیدوار باشد که بردن دوباره بحث
عضویت رسمی فلسطین در سازمان ملل متحد به شورای امنیت اینبار <u>احتمالا</u> با
وتوی ایالات متحده روبرو نخواهد شد . باراک اوباما بخوبی می داند که بدون براه انداختن قطار"صلح خاورمیانه" ، حل و فصل
نظامی معضل ایران معادله قدرت درخاورمیانه را به نفع عقابهای اسرائیل برهم خواهد
زد. دردیماه سال گذشته در مقاله سال سرخ وسیاه به این نکته مهم اشاره کرده بودم که
در معادله جدید مدار تعادل قوا درمنطقه خاورمیانه ، میان دو رژیم بنیادگرای همجنس
و همزاد یعنی رژیمهای ایران و اسرائیل بسته میشود. به همین اعتبارهم کل آرایش
سیاسی درمنطقه حول دوری و نزدیکی به یکی از اقطاب این معادله شکل میگیرد. در این
کادر و تنها با فهم قانونمندیهای حاکم برهمین معادله قواست که می توان دلایل
بسیاری از دوری و نزدیکیهای سیاسی در منطقه همینطورعدم قاطعیت دولت ایالات متحده
درمقابله با رژیم جمهوری اسلامی را فهم کرد چرا که هرگونه فشار<u> نامتعارف</u> بر روی جمهوری اسلامی که به <u>سرنگونی</u> آن
راه ببرد ، درنظرکبوترهای دولت اوباما ،
بالا بردن <u>غیرمتعارف</u> وزنه
نئوکانهای اسرائیلی را بدنبال داشته که تاثیرات آن البته کل منطقه و به تبع آن راه
بازگشت دوباره نئوکانهای بنیادگرا در ایالات متحده را هموارخواهد کرد.</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">حالا اما تهدبد نئوکانها <u>موقتأ</u>
برطرف شده است. دولت اوباما تمرکز خود را بر روی سه موضوع کلیدی خواهد گذاشت . اول
چین دوم صلح خاورمیانه و سوم ایران . در رابطه با چین به
باور من <u>مرکزثقل</u> نظامی ایالات
متحده در آینده از آتلانتیک به حوزه پاسیفیک منتقل شده و بطور<u>استراتژیک</u> در
آنجا تثبیت خواهد گردید (ازاقیانوس اطلس به اقیانوس آرام). چین به مثابه هدف نهایی
جنگ چهارم درمسیر دستیابی به توان مقابله
به مثل درچارچوب "جنگ ستارگان" است . این یعنی توان بالفعل سوراخ کردن
سپردفاع موشکی ایالات متحده . یعنی برهم زدن تعادلی که بدنبال پایان جنگ سرد
برقرارشده بود . پیش از این در رابطه با <u>علت العلل</u> شکست اتحاد شوروی سابق
درجنگ جهانی سوم موسوم به جنگ سرد ، برخلاف تحلیل اکثریت قریب به اتفاق تحلیلگران
ایرانی و بسیاری دیگردرصحنه بین المللی ، پیش از هرچیز برروی پروژه "جنگ
ستارگان" تاکید کرده بودم . با پیروزی ایالات متحده تحت رهبری دولت رونالد
ریگان در پروژه مذکور ، آمریکا به لحاظ تکنولوژیک قادر می شود موشکهای بالستیک روسیه
شوروی را که مسلح به کلاهکهای هسته ای بودند <u>پیش از خروج</u> از فضای اتحاد
شوروی با استفاده از تکنولوژی ماهواره ای مورد اصابت قراردهد . به این ترتیب تعادل
شکننده ای که در دوران جنگ سرد بدلیل برخورداری دو طرف از سلاح اتمی برقرار بود
بهم می خورد . چرا که با این تکنولوژی می توان تهدید اتمی دشمن را برعلیه خودش
بکار گرفت. آنوقت نتیجه این می شود که تهدید اتمی در فضای جدید دیگر نقش مسلط در
سلسله مراتب تضادها را ندارد . این اگر فهم شود ، آنوقت یک قلم کل تبلیغات غرب در
رابطع با تهدید اتمی رژیم جمهوری اسلامی دود شده و به هوا می رود . وارد کردن این
پارامتر در تحلیل از تضاد میان ایالات متحده و جمهوری اسلامی باعث می شود که تضاد
مربوطه را در کادری فراتر و از اساس متفاوت با تضاد برسر مسئله اتمی ارزیابی کرد و بالمال به نتایجی متفاوت نیز رسید . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">بهر تقدیر، اتحاد شوروی یا باید به
مسابقه تسلیحاتی کمرشکنی که تا همانجا نیز کمرش را خم کرده بود ادامه می داد و یا
جنگ را واگذار می کرد . شوروی راه دوم را به اجبار برگزیده و جنگ را واگذار می کند
. تبعات واگذاری جنگ همان بهایی است که ابرقدرت سابق مجبور شد بپردازد . بهایی که
در راس آن واگذاری آلمان شرقی و فروپاشی
کل بلوک شرق بود . جنگ سوم همانگونه که با تقسیم آلمان کلید خورده بود با وحدت دو
آلمان به پایان می رسد . فروپاشی سیاسی و اقتصادی اتحاد شوروی از تبعات شکست در جنگ سرد است و نه دلیل آن .</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">همانگونه که تنها راه مقابله با نظم
پسا جنگ دوم و تک قطبی شدن دنیای آنروز دستیابی استالین به بمب اتمی بود ، راه
مقابله با نظم پسا جنگ سوم نیز همانا دستیابی چین به توان هدف قراردادن ماهواره در
فضاست . یک پروژه عظیم تسلیحاتی که تامین مالی آن تنها ازعهده چین برمیآمد و لاغیر
. امری که البته چین کمونیست با موفقیتی چشمگیر در راه آن گام برمی دارد . یک نمونه آن مورد اصابت قراردادن
موفقیت آمیز یکی از ماهواره های خودی در فضا توسط این کشورطی سالهای اخیر می باشد.
به این اعتبارمقابله استراتژیک با تهدید چین بُعد جدیدی می یابد و آن کنترل منابع
انرژی مورد نیاز این غول اقتصادی و نظامی جدید می باشد. منابعی که دسترسی مستقیم
بدانها برای چین <u>جنبه حیاتی</u> دارند و بخش بزرگی از آن ازخاورمیانه تامین می
شود. </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">خوب فهم این معادله به چه درد ما می
خورد ؟ بدرد فهم قدمهای بعدی در تئوری ! به این درد می خورد که بفهمیم نه تهاجمات
نظامی آمریکا <u>تنها</u> بدلیل مسائل اقتصادی بوده و نه حمایت چین و روسیه از
ایران و سوریه دلایل صرفأ اقتصادی دارد. اینجا یک پارامتر جدیدی وارد می شود که
ارزشی بیشتر از پول دارد ! این پارامترمبارزه برسر تعادل قواست . تعادلی که فقط در
ایران بهم می خورد . اگر به این پارامتر<u>درتحلیل </u>نفشی فراتر از مناسبات
اقتتصادی میان چین و آمریکا و یا چین با ایران داده شود آنگاه به جای رفتن به
دنبال مقایسه اعداد و ارقام بدنبال کشف معادله ژئوپلیتیکی منطقه خواهیم رفت .
آنوقت دیگر تحلیل نمی کنیم که چون حجم مناسبات اقتصادی چین با ایالات متحده بسا
بیشتراز حجم آن با ایران است پس چین درصورت
درخطر قرارگرفتن مناسباتش با غرب و آمریکا ، جمهوری اسلامی را خواهد فروخت.
چرا که بر اساس این تحلیل در صورت درست بودنش می بایستی که چین و درابعاد کوچکتر روسیه
تا حالا صدبار با آمریکا بر سر ایران و حالا هم سوریه معامله کرده بودند. اینجا
منظورم بررسی درستی و غلطی این یا آن تحلیل نیست ، می خواهم این را بگویم که تشخیص
یا عدم تشخیص عوامل مؤثر در یک معادله تا کجا راه به تحلیلهای گوناگون و بعضأ متضاد می برد . اهمیت
فهم هرمعادله از اینجا ناشی می گردد . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA" style="color: red;">صلح
خاورمیانه</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">اوباما در راستای حل معضل ایران باید
روند صلح خاورمیانه را که سه سال است به برکت <u>بازیگری</u> نئوکانهای اسرائیلی
در عمده کردن تضاد اتمی با ایران و <u>همبازیگری</u> همزادانشان در دولت احمدی نژاد و نظام جمهوری
اسلامی ، اساسا به فراموشی سپرده شده و از روی میز سیاست بین الملل برداشته شده ،
دوباره بگونه ای جدی و ادامه دار فعال کند . بغیرازاین در رابطه با حل معضل ایران
تماما در زمین نئوکانها بازی خواهد کرد . این الزام را خود دولت فلسطینی هم بخوبی
درک کرده است . به همین دلیل هم بلافاصله پس از پیروزی اوباما ، محمود عباس مسئله تغییرموقعیت
دولت فلسطین در سازمان ملل متحد از "سازمان ناظر" به "کشورغیرعضو"
را بروی میز می آورد. پاسخ اوباما البته <u>فعلا</u> منفی است. غیر از اینهم هر
انتظاری از او غیرواقعی و ابلهانه خواهد بود. فراموش نباید کرد که در رابطه با
منافع استراتژیکِ دولت حرامزاده سگ زرد (یا دراینجا سیاه) دمکراتها برادر دوقلوی
شغال جمهوری خواهان بوده و هست . تضاد اوباما با نئوکانهای نشسته در دولت اسرائیل
است و نه با موجودیت این غدۀ سرطانی . از قضا دمکراتها به شمولیت خود مسیحای سابق !
بسا بیشترازجمهوریخواهان درفکر <u>تضمین بقای استراتژیک </u>دولت یهود در سرزمین
فلسطین هستند . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">اوباما و بخش عمده ای درمیان لیبرال
دمکراتهای یهودی در آمریکا عمیقأ اعتقاد دارند که عملکرد دار و دسته نتانیاهوـ
لیبرمان و دیگر نئوکانهای حول و حوششان اساسأ در جهت منافع استراتژیکی اسرائیل
نیست.این تا آنجا که به آن "تصویرکلی" که بحثش را کردم برمیگردد اهمیت
بسیار دارد ، اما فراتر از اینها اگر موضوع را بخواهیم درکادر تضادهای واقعی و جدی میان
نئوکانها و دولت اوباما بررسی کنیم ، آنوقت "تصویرجزئی" چیز دیگری خواهد
بود . در این "تصویرجزئی" مسئله صلح خاورمیانه ، مسئله شهرک سازیهای غیرقانونی
و نهایتا عضویت دولت فلسطینی درسازمان ملل متحد از یکطرف و شیوه برخورد با ایران و
مقوله "تغییررژیم" در میهن درزنجیرازطرف دیگر، تماما <u>اهرمهای اعمال
قدرت</u> و امتیازگیری مسیحای سابق در تعامل اجباری با جمهوریخواهان و نئوکانها در
چهارسال آینده خواهند بود . فراموش نباید کرد که جمهوریخواهان همچنان اکثریت را در
کنگره در اختیار خود دارند و بدون همکاری و همراهی آنان دست و بال اوباما در اتخاذ
سیاستهایش چندان باز نخواهد بود . اوباما مثل هر سیاستمدار باهوش دیگری می داند که دست بالا پیدا کردن در بده بستانهای
سیاسی بیشتر از هر چیز در گرو استفاده بهینه از همه اهرمهای قدرت موجود است .</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA" style="color: red;">موازنه
جدید در ارتباط با ایران </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">شیوه برخورد با معضل ایران قدرتمندترین
اهرم خارجی اوباما درجهت تاثیرگذاری در پیش بردن سیاستهای داخلی او در رابطه با
کنگره است. اوباما بدنبال تسلیم بی قید و شرط جمهوری اسلامی از طرق مسالمت آمیز
است. او رندانه می خواهد که رژیم ایران ازاهرمهای قدرت خود یعنی تکنولوژی هسته ای
، عمق استراتژیکی درعراق و سوریه و فلسطین و در راس همه از حزب
الله لبنان دست کشیده و آنها را با زبان خوش واگذار کند. بدون آنکه مهمترین خواسته
جمهوری اسلامی یعنی دادن "تضمین
امنیتی" به او را به عنوان پیش شرط پذیرفته باشد . این ترفند را خامنه ای و دار و دسته اش به خوبی فهم کرده اند . از یک
دهه پیش گفته ام و بازهم تکرار می کنم که آمریکا اگر بخواهد هم نمی تواند به رژیم
"تضمین امنیتی" بدهد ، مگر اینکه از "طرح خاورمیانه بزرگ" دست
بکشد ! اینها را بارها مفصلأ توضیح داده ام ، بنابراین از کنارآن می گذرم و به توازن جدید می پردازم . درشکل گیری این
توازن پارامترهای چندی دخالت دارند که بدانها اشاره خواهم کرد .</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">ـ تحریم <u>نفتی</u> و <u>بانکی</u>
رژیم جمهوری اسلامی یکی ازعوامل <u>تأثیرگذارنده</u> قوی در موازنه جدید است . این
تحریمها برخلاف تحریمهای بی بو و خاصیت قبلی بسیار تأثیرگذاربوده و به همین اعتبار"خصلت براندازانه"
دارند. هدف این تحریمها هدایت هوشمندانه رژیم درجهت فروپاشی اقتصادی است که البته تبعات
گسترده سیاسی را بآلمآل بدنبال خواهد داشت . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">ـ نبرد برسرسوریه یکی دیگرازعوامل <u>بشدت
تأثیرگذار</u> در رابطه با تعیین تکلیف رژیم جمهوری اسلامی است.
"تغییررژیم" در سوریه تعادل
منطقه ای را برعلیه رژیم ایران برهم خواهد زد . به همین دلیل یکی از آوردگاه های
نبرد ما با وحوش حاکم بر ایران بی تردید آوردگاه سوریه هست . از دست دادن خاکریز
سوریه برای رژیم به معنی از دست دادن یکی از اهرمهای قدرتمند در سیاست خارجی و
برخورد با طرف حسابهای بین المللیش می باشد . جمهوری اسلامی با تمام قوا تلاش
خواهد کرد که جنگ را در خارج مرزهای خود نگه دارد چرا که از درگیر شدن در درون
مرزهایش وحشت دارد . آری وحشت دارد . آن تحلیلی که معتقد است این نظام جنگ خارجی
را عامل بقای نظام می داند و به همین دلیل خواهان جنگ است چرا که جنگ خارجی عامل
وحدت داخلی حول رژیم خواهد شد ، تحلیلی بشدت ابلهانه است . آنی که چنین می اندیشد
اصلا تصوری از توان تکنولوژیکی ـ نظامی ایالات متحده و فاصله نجومی آن با توان نظامی جمهوری اسلامی
ندارد . تصوری از جنگ بر سر ایران ندارد . نمی فهمد که اگر جنگی با شرکت و تحت
رهبری ایالات متحده درگیرد تنها دراسمان نخواهد ماند . تنها رژیم آماج آن نخواهد
بود . مدنیت جامعه ایرانی و تمامیت زیرساختهای صنعتی ، اقتصادی و نظامی نیز هدف
خواهد بود . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">جنگ در ایران به عراق و افغانستان و
لیبی و سوریه شبیه نخواهد بود . شبیه هیچ کجا نخواهد بود . اگر قرار بر تشبیه هم
باشد به جنگ در یوگسلاوی سابق با تمامی تبعات آن بیشتر شباهت خواهد داشت . این
رژیم اگر از جنگ خارجی هم استقبال کند ، جنگی خواهد بود مثل جنگ هشت ساله با عراق
و یا حداکثر در ماکسیمم خود جنگی با اسرائیل تا آنجا که در مرزتهاجمات هوایی باقی
بماند و به مداخله آمریکا و تهاجم زمینی انجامیده نشود. شاخ و شانه کشیدنهای رژیم
تا آنجایی است که خطر را بیخ گوش خود احساس نکرده باشد. بنابراین نیروی جدی خواهان
سرنگونی رژیم حاکم بر ایران می باید خاکریزهای منتهی به خطوط دفاعی این رژیم را نیزمورد تهاجم قرار دهد. خط
اصلی در سوریه هست. به عبارت دیگر "خط" در سوریه می شکند . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">ـ اما هر دوی عوامل یاد شده در رابطه
با مقوله "تغییررژیم" در ایران نقش <u>تعیین کننده</u> ندارند . عنصرتعیین
کننده در این رابطه همچنان کما فی السابق مسئله "آلترناتیو مطلوب" است .
این آن نقطه افتراق اساسی میان تحلیل من با بسیاری تحلیلهای دیگر در اپوزیسیون
ایرانی است . من معتقد بوده و هستم که ایالات متحده مستقل از آنکه چه حزبی و چه
رنگی در رأس آن باشد ، بدنبال "تغییررژیم" در ایران است . به همین دلیل
هم برخلاف دیگران من سیاست مذاکره دولت اوباما با جمهوری اسلامی را هم هرگز نه به قصد "تعامل" که به
مثابه شکلی از "تقابل" با آن رژیم ارزیابی کرده بودم . سیاستی که در یک
کادر بزرگتر و یک سیاست کلان تر یعنی در کادراستراتژی "براندازی نرم" ،
میبایست در نهایت راه به "تغییر رژیم" در ایران بَرَد ، منتها این تغییر تنها زمانی تبدیل به ماده می شود که
آن "آلترناتیو مطلوب" شکل گرفته باشد . یعنی در یک کلام آنچه که از آن
تحت عنوان مماشات نام برده می شود نه به منظور حفظ بقای نظام مقدس که درخدمت آماده
سازی "آلترناتیو مطلوب" می باشد. این پایه و اساس آنچیزی بود که سالها
پیش تحت عنوان تئوری "نبرد آلترناتیوها" طرح کرده بودم . در کادر تئوری
مذکور یا باید "کانون استراتژیک نبرد" را به خیابانهای ایران منتقل کرد
و به "سازماندهی قیام" در داخل همت گماشت و در این راستا معضل آلترناتیو را هم که البته برای
غرب "نامطلوب" خواهد بود ، در <u>تقابل نیرویی با رژیم</u> حل و فصل و به کل اپوزیسیون حراف و بی عمل تحمیل کرد و یا اگر ریل "سرنگونی
از خارج" برگزیده می شود ، باید بدنبال مطلوب کردن آلترناتیو خود رفت . بدیهی
است که در این عرصه ، نبرد سیاسی <u>موقتا</u> نه تنها میان "پوزیسیون" و "اپوزیسیون"
که اضافه بر آن در میان خود اپوزیسیون نیز جریان می یابد . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">نقطه اوج این تقابل سیاسی خود را در جریان قیامهای سال 88 نشان داده که در ادامه خود و در جریان تلاشهای مربوط به خارج
شدن مجاهدین خلق از لیست تروریستی به کمال می رسد . بدین ترتیب جدای از تلاشهای بی
ثمر مؤسسه صهیونیستی "اینترپرایز" در جهت آلترناتیوسازی برای نئوکانها ،
جدای از تلاشهای مستمر مؤسسه "بروکینز" جهت آلترناتیوسازی برای دمکراتها
و مستقل از سرمایه گذاریهای دار و دسته "جرج سُوروس" و "انستیتوی
جامعه باز" بر روی گنجی ها و
سروش ها و کدیورها و ... در نهایت دو
آلترناتیو اصلی با دو گفتمان متضاد با دو جنبش تماما متفاوت در مقابل هم صف می کشند . آلترناتیو اصلاح نظام
در قالب "جنبش سبز" درمقابل آلترناتیو سرنگونی نظام درهیئت "جنبش
سرخ" . "آلترناتیو مطلوب" در مقابل "آلترناتیو نامطلوب"
! در این معادله علیرغم حضورهمه عوامل ضروری
داخلی و بین المللی به نفع "آلترناتیو مطلوب" و جنبش کذایی سبز، با
اینحال بدیل مذکور موفق نمی شود که دست بالا را در تعادل قوای موجود چه در رابطه
با حاکمیت ولایت فقیه و چه در رابطه با "جنبش
سرخ" و گفتمان سرنگونی بدست آورد . شکست این جنبش و عقب نشینی ادامه دار آن
درمقابل حاکمیت تنها بدلیل پفیوزی ذاتی جریان اصلاح طلبی و عدم برخورداریش از
اراده <u>تصاحب قدرت</u> سیاسی نبوده است
، اراده راسخ حاکمیت در <u>حفظ قدرت</u> نیز در این رابطه نقش کلیدی داشته است . </span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">با شکست قطعی جنبش کذایی سبز تعادلی که
به نفع آلترناتیو اصلاحات موجود بود بهم می خورد و با بالا آمدن "جنبش
سرخ" و گفتمان سرنگونی تام و تمام حاکمیت جمهوری اسلامی به شمول تبهکاران
اصلاح طلب آن ، که نطفه اش در جریان قیام عاشورا در ششم دیماه 88 بسته می شود ، تعادلی
ناپایدارمیان دو گفتمان موجود و آلترناتیوهایشان بوجود می آید که بسیار شکننده
هست. این تعادل ناپایدار با خروج سازمان مجاهدین خلق از لیست سیاه آمریکا به نفع
جنبش سرنگونی شکسته می شود. یعنی موازنه قوا برهم می خورد. بدیهی است که منظور من
از بهم خوردن توازن ، توازن میان دو آلترناتیو است و نه موازنه قدرت در ایران آنگونه
که مریم رجوی اعلام کرده بود ! او چندی پیش بدنبال اعلام خروج مجاهدین از لیست در
مصاحبه ای مدعی شده بود موازنه قدرت در ایران بهم می خورد و مردم دیگر ترسشان دررابطه
با اعلام حمایت ازمقاومت خواهد ریخت ! جل الخالق ! آخر ما تا حالا فکر می کردیم که
منشأ ترس مردم جدای از شدت و حدت علاقه شان به مجاهدین ، داغ و درفش ذوب شدگان در
ولایت بوده است. حالا معلوم می شود که بی علاقه ای تاکنونیشان نسبت به سازمان
رهبری کننده انقلاب نوین ، لیست تروریستی
آمریکا بوده است ! بهرصورت از این شوخی مریم که بگذریم ، بهم خوردن توازن اما
در میانه نبرد آلترناتیوها به نفع مجاهدین واقعی است . به همین دلیل هم بود که
رذائل مدعی رهبری جنبش کذایی سبز، آسمان و ریسمان را در هر کجا که توانستند بهم
بافتند تا مگر این امرمحقق نشود. به همین دلیل هم هست که در شرایطی که خروج
مجاهدین قاعدتأ می بایست که تمامی مدعیان براندازی جمهوری اسلامی را از راست سلطنت
طلب تا چپ سنتی و مدرن خوشحال کند ، با مواضعی
چنین هراس آلود و درعین حال ارزان مواجه می شویم . این همه هیچ نیست جزهراس ازدست
بالا پیدا کردن آلترناتیو مجاهدین . یعنی همان بهم خوردن توازن در"نبرد
آلترناتیوها". سالها پیش گفته بودم که در انگلستان <u>گره لیست</u> تروریستی باز می شود و در آمریکا <u>گره آلترناتیو</u> . در 15 دیماه
90 و در مقاله سال سرخ و سیاه هم به این
مهم اشاره کرده بودم که : </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">" بیرون آمدن نام مجاهدین از لیست
آمریکا دیرو زود دارد ولی سوخت و سوز ندارد . این بیرون آمدن با خروج از لیست
اروپا بسیار متفاوت است . تبعات آن نیز با تبعات خروج از لیست اروپا یکسان نیست .
در اینجا خروج از لیست به معنای برسمیت شناختن تلویحی آلترناتیو مجاهدین و اعلام
رسمی سیاست رژیم چنج و روآوردن وزارت
خارجه به پروژه براندازی سخت هم هست . دلیل تعلل غیرمنطقی و پرهزینه وزارت خارجه
اوباما در رابطه با لیست هم به باور من جز این نیست . این چیزی است که <u>فعلا</u>
سیاست دولت کنونی آمریکا نیست . می گویم فعلا ، چرا که تغییررژیم درسوریه ، تحولات
عراق و انتخابات آمریکا و فعالیت افزایش
یابنده لابی حرفه ای مجاهدین در جریان آن ، ورقهای بازی را از نو ردیف خواهد کرد .
بیرون آمدن از لیست بی ارتباط با بالا آمدن "راه حل سوم" مریم رجوی
نخواهد بود . چرا که مقوله لیست تروریستی تا آنجا که به
مورد ایران برمی گردد ، رابطه مستقیم با
ماهیت چگونگی برخورد با رژِیم ایران دارد " .</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">پس از گردهمایی بزرگ مجاهدین در تاورنی
نیز بدنبال حضور دو نفر از اعضای قدرتمند جناح بازها در میتینگ مذکور یعنی "خوزه
ماریا آزنار" و"جان بولتن" ، حضور این دو نفر را علیرغم نفرتی که به هردوی آنان داشته و دارم به
گلوله ای تشبیه کرده بودم که دیگرجلوی آنرا
تا اصابت به هدف نمی توان گرفت . آن گلوله به هدف اصابت کرد . هدف چیزی نبود جز
خروج از لیست . بدون بکارگیری یک لابی حرفه ای با چنین طول و عرضی ، خروج از لیست رویایی
بیش نبود . </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA">مجاهدین بهای سنگینی برای خروج از لیست
تا کنون پرداخته اند. در رأس تمامی پرداختهایشان ترک اشرف بوده است. آنان در یک
دهه اخیر دو بار بر سر حفظ و حراست از موجودیت سازمانشان که سازمان رهبری کننده
انقلاب در ایران مینامندش معامله های کلانی کرده اند. در هر دو بار بهای پرداختی
اگرچه بسیار سنگین بوده است اما آنچه را در مقابل بدست آورده اند نیز بسیار پربها
بوده است . یعنی اگر هدف از این دو معامله بزرگ حفظ تشکیلات بوده باشد که بود در
هر دو معامله ضرر نکرده اند هیچ راه خود را نیز به جلو در میان امواج سهمگین و طوفانهای مهیب باز کرده اند . در معامله اول "سلاح"
را دادند و درمقابل "استاتو" یعنی تضمین حفظ خود در زمین دشمن را بدست
آوردند و در معامله دوم "اشرف"
را درازای خروج از لیست بر جا نهادند . راه درازی پس پشت گذاشته شده است . اما
مسیر تصاحب قدرت سیاسی در ایران مسیر سهل و آسانی نیست . اینرا مجاهدین خود بیشتر
از هرکسی می فهمند . <u>مبنای</u> پیروزی انقلابی بر رژیم بی تردید سازماندهی در
داخل و <u>شرط</u> آن بازشدن و انبساط
ضروری و صرفنظرناکردنی مجاهدین به
سمت بیرون و سپهر سیاسی ایران است . مجاهدین را از این دو ضرورت و الزام سیاسی
گزیری نیست .</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: left; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span lang="FA" style="color: blue;">بیژن نیابتی ، 25 آبان 1391</span></span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: left; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA" style="color: #333333;">سایت بیژن
نیابتی </span><span lang="DE" style="color: #333333;"><a href="http://www.niabati.blogspot.com/"><span dir="LTR" style="color: #336699; text-decoration: none;">www.niabati.blogspot.com</span></a></span><span dir="LTR" lang="DE" style="color: #336699; font-weight: normal;"> </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA" style="color: #333333;">ای ـ
میل بیژن نیابتی </span></b><span lang="DE" style="color: #336699; font-weight: normal;"><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com"><span dir="LTR">bijanniabati@hotmail.com</span></a></span><span lang="FA" style="color: #336699; font-weight: normal;"> </span><span lang="FA" style="color: #333333;"> </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><span lang="FA" style="color: #333333;"> </span></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><br /></b></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: center; unicode-bidi: embed;">
<br /></div>
</div>
زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-84506362736795508762012-08-09T13:22:00.001-07:002012-08-09T13:26:29.879-07:00انحلال طلبی ـ بخش دوم ـ ثقل سیاسی یا آلترناتیو حکومت ولایی- بیژن نیابتی<div align="right"><br /><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color: rgb(255, 0, 0);">انحلال طلبی ـ بخش دوم ـ ثقل سیاسی یا آلترناتیو حکومت ولایی</span><br /><br />گفتم که نوری علا با اعلام<br />"انحلال طلبی" بدرستی با "اصلاح طلبی" مرز می کشد . با اینکار<br />او مجبور است که از بخشی از نیروهای موجود در صحنه سیاسی ایران دورشده و به بخشی دیگر نزدیک گردد . دراین<br />راستا او با گذار از "جنبش سبز"<br />به "حیطه براندازی" ، خود را با یک آرایش نیرویی جدید مواجه می<br />بیند . چپ مارکسیستی سرنگونی طلب ، مجاهدین خلق<br />و نیروهای حول و حوششان و نهایتا<br />سلطنت طلبان برانداز ! یا بقول خودش دگرگونه خواهان ! با نیروی اولی چندان نمی<br />توان کاری کرد ! جدای از اختلافات عمیق تئوریک<br />فیمابین ، آنها از دید او نه پایه اجتماعی دندانگیری داشته ، نه متکی به یک "ثقل سیاسی" سازمانیافته و<br />قابل محاسبه بوده و نه تا حالا نشان داده اند که از حداقل آمادگی برای ائتلاف و<br />پایین آمدن از موضع برج عاج نشینی و آلوده دامنی احتمالی ! برخوردار بوده اند .<br />نوری علا با این چپ هیچ زبان مشترکی ندارد .<br /><br />بهترین شق برای او نزدیکی به مجاهدین و<br />شورای ملی مقاومتشان است . در اینجا هم جدای از اختلاف اساسی او با مجاهدین<br />برسرمقوله سرنگونی قهرآمیز رژیم و نیروی تغییر، یک مشکل عمده و<br />لاینحل نیزموجود است و آن تعادل قوای شکننده ای است که بر آلترناتیو<br />مجاهدین حاکم است. مشکلی که تنها اختصاص به او نیز ندارد . اینکه در فلان نشست<br />میاندوره ای شورا که با افتخارهم از تلویزیون مجاهدین پخش می شود ، همه اعضاء گوش<br />تا گوش نشسته و بجای بحثهای جدی در رابطه با مسائل جنبش و آینده انقلاب ، تنها<br />به به به و چه چه قدرت نماییهای مجاهدین<br />می نشینند ، فقط بخاطر کوچک بودن آنان نیست ، زیاده تر از آن حاصل جبری تعادل قوای<br />موجود دردرون شورا هست . نوری علا اینها را خوب می داند. اینرا هم می داند که<br />مجاهدین اهل "سهم دادن" به کسی نیستند . او خوب می فهمد که ائتلاف سیاسی<br />با مجاهدین ، درعمل و درعالم واقع یعنی دنباله روی از قدرت مجاهدین . چرا که با قدرت تنها زمانی می توان تعامل کرد که خود<br />نیز "ثقل قدرت" بود .<br /><br />اما مشکل دیگراین است که درحیطه جدید<br />یعنی "حیطه براندازی" ، مجاهدین را نادیده هم نمی توان گرفت. از طرف<br />دیگر تا آنجا که به ظرف شورای ملی مقاومت برمی گردد ، تفاوت تئوریک فاحشی<br />با آنچه که او مبلغ آن است ندارد . حتی او مجاهدین و شورای ملی مقاومتشان را به<br />مثابه یک "آلترناتیو منظم و کارکرده" نیزبه رسمیت می شناسد . او خود<br />دراین رابطه این "نکته مهم" را در رابطه با مجاهدین و آلترناتیو بقول او<br />"منظم و کارکرده اشان" اینگونه<br />با خواننده خود در میان می گذارد :<br /><br />" در<br />انجا ( اینجا ) لازم است نکته مهمی را با شما در ميان بگذارم و آن اينکه در اين<br />زمينه و در صفوف اپوزيسيون ما چنين «آلترناتيو» منظم و کارکرده ای را در<br />قالب سازمان مجاهدين خلق و شورای مقاومتش دارا هستيم، با اين ملاحظه<br />که آلترناتيو مزبور به لحاظ ايدئولوژيک بودن نمی تواند در صفوف اپوزيسيون<br />دموکرات و سکولار قرار بگيرد و در نتيجه ، از گسترده ( گستره ) سخنان کنونی من<br />بيرون می ايستد ..... اکنون اپوزيسيون<br />سکولار و غیر ايدئولوژيک حکومت اسلامی ، بيش از هميشه ناگزير است برای نشستن بر<br />پشت فرمان ماشين دولت دست به آلترناتيو سازی زند ....... آنگاه سازندگان و اعضاء چنان تشکلی براحتی<br />خواهند توانست بر اساس مصالح و منافع مردم کشور کسی را هم بعنوان چهره شاخص و رهبر<br />جنبش سکولار پيدا کنند و بر صدر بنشانند .<br /><br />تأملی برمقوله "آلترناتيوسازی" ، تاکیدات و پرانتزها ازمن<br />است<br /><br />این معضل یعنی اقدام او به<br />آلترناتیوسازی درعین اعترافش به وجود "یک آلترناتیو منظم و کارکرده" در<br />صحنه ، وی را اکیدا مجبوربه مغلطه گویی می کند . او به<br />شیوه ای کاملا دمکراتیک ! با زور بر زبان مجاهدین<br />و همه اعضای غیرمذهبی شورا می گذارد که همگی آنها خواهان یک حکومت مذهبی<br />دیگر هستند . اگر او می گفت که مجاهدین دروغ می گویند و در اعلام چندصد باره<br />اشان مبنی بر اینکه خواهان یک حکومت سکولار و جدایی دین از دولت هستند ، صادق<br />نیستند برای من قابل فهم ترمی بود تا اینکه حرف<br />در دهانشان بگذارد که الا و بلا<br />آنها حکومت مذهبی دیگری می خواهند .<br />معضل فوق خود را در مقاله دیگرش هم اینگونه نشان می دهد :<br /><br />"يک نيروی مذهبی که خواهان<br />برقراری حکومتی مذهبی ديگر باشد نمی تواند آلترناتيو حکومت اسلامی فعلی<br />محسوب شود حتی اگر توپ و تانک و مسلسل و ارتش مجهز داشته باشد. در اينجا<br />قرار است يک نيروی مذهبی «جانشين» يک نيروی مذهبی ديگر شود. اما آلترناتيوی<br />که در برابر يک حکومت مذهبی قد علم می کند لزوماً يک حکومت «سکولار» است؛ يعنی<br />خواستار آن است که شرايع مذاهب را کلاً از حوزه حکومت خارج کند."<br />"درچند و چون آلترناتيو" ، تاکیدات همه جا ازمن است<br /><br />بسیارواضح است که منظور نوری علا<br />از"نیروی مذهبی مسلح به توپ و تانک و ارتش مجهز" جریانی جز مجاهدین نیست<br />. دراینجا او بازهم آگاهانه ظرف شورا<br />را با مجاهدین یکی میگیرد . اینطورنیست که او نداند شورای ملی مقاومت بر اساس<br />مصوبات خود تا آنجا که به سکولاریسم مورد حمایت جناب ایشان برمی گردد ، یک نهاد<br />سکولار و معتقد به جدایی دین از دولت هست . معنای این حرف این است که یک آدم<br />غیرمذهبی و لائیک و معتقد به سکولاریسم نوین هم می تواند عضو شورا باشد ولی همین<br />آدم را حتی اگرخیلی بزرگ و با ارزش هم باشد حتما به عضویت مجاهدین قبول نخواهند<br />کرد. به همین سادگی ! ممکن است او مثل خیلی های دیگر بگوید که ای آقا شورا که همان<br />مجاهدین است . اگر دری به تخته بخورد ، این نه شورا که مجاهدینند که به حاکمیت می<br />رسند . اینجا هم من می گویم که حتی اگر اینگونه هم باشد که او می گوید با اینحال<br />بازهم در پهنه تئوریک یعنی همین پهنه ای که بحث ما جریان دارد ، این یک مغلطه<br />سیاسی است . یعنی حتی اگر بجای تیتر شورای ملی مقاومت ، رک و پوست کنده ازعنوان "انجمن<br />هواداران مجاهدینِ معتقد به جدایی دین از دولت" هم استفاده شده بود بازهم این<br />دو نهاد باهم فرق داشتند . با اینحال نوری علا به این مغلطه گویی نیاز دارد .<br />وگرنه در تئوری کم می آورد . ضمن اینکه ناگفته می گذارد که اگر بواقع سکولاریسم با مذهب قابل جمع نیست که نیست ، آیا<br />جمهوری هم نباید که با سلطنت قابل جمع نباشد ؟<br /><br />اما هم من و هم او بخوبی می دانیم که مشکل<br />اصلی در رابطه با آلترناتیو مجاهدین ، مذهبی بودن و "حکومت مذهبی<br />دیگری" خواستن نیست ! ازهرکس که این ادعا در رابطه با معضل مذهبی بودن<br />مجاهدین پذیرفتنی باشد ، از آنها که با افتخار خود را به آن جنبش سبزکذایی به رهبری<br />موسوی و کروبی مرتجع متصل کرده<br />بودند ، پذیرفتنی نیست . همان جنبشی که نه فقط قلبا که علنا ، بارها و بارها از<br />زبان خرد و کلانشان اعلام کرده بودند که خواهان همان جمهوری اسلامی دوران طلایی<br />امام خمینیشان هستند . شترسواری که دولا دولا نمی شود . یعنی نباید که بشود ! آری<br />مشکل بواقع این نیست . مشکل و معضل بسیاری در رابطه با مجاهدین این است که آنها درست یا غلط ، اهل سهم<br />دادن به کسی نیستند . اگر قرار برسهم<br />دادن هم باشد ، می گویند به هرکس به اندازه مقاومتش درمقابل این رژیم باید داده<br />شود . به همین دلیل هم اسم شورایشان را "شورای ملی مقاومت" گذاشته اند .<br />این مشکل را البته همانگونه که آقای نوری علا بخوبی در جریان آن هست قرارشده که<br />یکی از همین جریانات آلترناتیوساز مرتبط با شخص ایشان با بوجود آوردن یک "شورای<br />ملی" حل کند که دیگرمشکل "مقاومت" را هم نداشته باشد ! <br /><br />حل تناقض ماهوی میان جمهوری<br />و سلطنت با فرمول سکولاریسم<br /><br />با اینحال نوری علا خوب می داند که<br />درعالم واقع هر آلترناتیوی حول یک محور مشخص شکل می گیرد . محوری که به<br />لحاظ مالی ، نیرویی و شناخته شدگی بین المللی ، کم یا زیاد وزنه ای به حساب<br />آید . دراینجا تنها نیرویی که بجا می ماند ، نیروهای سلطنت مدفون است . این انتخاب<br />البته که درمقطع فعلی بسیار حساب شده هم هست . سلطنت طلبان هم مثل بقیه طیف سیاسی<br />ایرانی از فقرعنصر نظریه پردازی در رنجند . داریوش همایون علیرغم اختلافات بسیار<br />با "شاه جوان" تا حدودی این جای خالی را در میان این طیف پر می ساخت .<br />پس از مرگ او طیف سلطنت که تا دلت بخواهد بوروکرات و تکنوکرات و آریستوکرات دارد<br />با اینحال درحسرت یک فقره تئوریسین نظریه پرداز له له می زند . نوری علا تصور می<br />کند که می تواند این خلاء را پر کند. آنطرف تا بخواهی امکانات مالی و نیرویی و<br />رسانه ای و شناخته شدگی بین المللی ولی پراکندگی<br />و فقدان یک چارچوب نظری و مهمترازهمه شاهزاده ای که هیچ چیز برای خود نمی<br />خواهد الا به نان و آب رساندن اطرافیان و البته مردم بی صاحب ایران! و اینطرف تا<br />دلت بخواهد تئوری و تئوری و تئوری ! منتها شیرجه زدن از میانه جمهوری به میانه<br />سلطنت هم البته چندان کار ساده ای نیست. ابتدا به ساکن باید به طرف مقابل مشروعیت<br />داد و بعد به سراغ سفت کردن پایه های نظری<br />ائتلاف جدید و حل تناقض جمهوری با سلطنت رفت. اینجاست که نوری علا چشم را می بندد<br />و عنان قلم را رها می کند :<br /><br />"اما<br />از نظرمن اين مرد ، جدا از اينکه پدر و پدر بزرگش پادشاه بوده اند و خود نيز<br />روزگاری بر اساس توصيه اطرافيانش سوگند پادشاهی خورده است، مردی ارزشمند است و<br />اين ارزش تا حدی است که او را تبديل به يک «سرمايه ملی» می کند . او<br />شناخته ترين ايرانی معاصر است، در عقايدی که مستمراً در مورد حکومت و سياست<br />بيان می کند فردی سکولار دموکرات محسوب می شود، درهای همه مجامع و رسانه<br />های بين المللی بروی او گشوده تر از بقيه است، نسل جوان ايران نمی تواند در<br />ميان جمع اپوزيسيون برانداز کنونی نماينده ای بهتر از او برای خود بيابد ؛<br />نماينده ای که خوش می پوشد و خوش سخن می گويد و در رفتار و کردارش ارزش های<br />امروزی انسان های جهان متمدن مشهود است . در عين حال ، او آنقدر متمدن است که<br />تا به حال نسبت به همه کسانی که به او ناسزا گفته اند ، تهمت ناروا زده اند ، از<br />قول او دروغ گفته اند هرگز پاسخ نگفته است . …. "<br /><br />"چرا مجتبی واحدی تصميم گرفته است اينگونه هتاکانه به رضا پهلوی<br />حمله کند؟"<br /><br />نوری علا این آخری را البته راست می<br />گوید! پاسخگویی که ربطی به دمکراسی ندارد ! آدم دمکرات و متمدن که<br />نباید نسبت به "اتهاماتی که بر او وارد می شود" توضیح دهد و یا<br />"دروغهایی را که به او نسبت می دهند" تکذیب کند . از آن گذشته مهم نیست<br />که این آدم متمدن و سکولار که با فتوای نوری علا "سرمایه ملی" ایران هم<br />اعلام شده است ، روزگاری آنهم نه براساس خواست خود که براساس خواست اطرافیان ،<br />سوگند پادشاهی هم خورده باشد . آنهم به یک قانون اساسی نسبتا سکولار ! که قوانین<br />کشوررا تنها موقعی نافذ می داند که به تایید پنج نفرمجتهد جامع الشرایط ناقابل<br />رسیده باشند . اینها که اصلا مهم نیستند ! این هم مهم نیست که بر مبنای همان قانون<br />اساسی مربوطه هم هست که ایشان شاهزاده و<br />پدر و پدر بزرگ محترمشان ! هم<br />شاهنشاه به حساب می آمدند و تنها به همین دلیل هم از شناخته شدگی بین المللی<br />برخوردار بوده و بقول نوری علا ، اصلا شناخته شده ترین ایرانی معاصر<br />است .<br /><br />وقتی قرار برغلوکردن آنهم در لفافه<br />تئوریک باشد دیگر هیچ مرزی به رسمیت شناخته نمی شود . یعنی اینکه مسعود رجوی به<br />کنار ، احمدی نژاد و خامنه ای هم به کنار،<br />حتی خود خمینی هم که هرکس که با نام ایران هم که آشنا نباشد نام منحوس او را می<br />شناسد ، به لحاظ بین المللی به اندازه تحفه به جامانده از شاهنشاه آریامهرشناخته<br />شده نیست . ، حتی خود شاهنشاه هم ! واویلا ! این مهمل گویی ها همه اش هم شاید<br />آگاهانه نباشد. آدم وقتی زیاد می نویسد و زیادتر بحث می کند ، بعضا ممکن است زیادی<br />هم حرف بزند ! اصلا قصد اهانت ندارم . چنین برخوردی از من دورباد ! این موضوع<br />درباره خود من هم می تواند صادق باشد ! بسیاری از دوستان به من انتقاد دارند که کم<br />می نویسم و کمتر مصاحبه می کنم و کمترتر ! فعالیت نمایان دارم . باورکنید جدای از<br />آنکه بعضی وقتها اصلا حرفی برای گفتن ندارم ! اما فکر می کنم دلیل عمده اش شاید<br />ترس ازهمین مهمل گویی باشد ! آری صادقانه می گویم ، من از مهمل بافی می ترسم ! بی<br />خود نیست که از قدیم گفته اند : کم گو و<br />گزیده گو !<br /><br />نمی خواهم که با رفتن بیشتردرجزئیات<br />سطح بحثم را پایین بکشم ، به همین دلیل هم با یک اشاره کوتاه به همین مقاله جناب<br />نوری علا ، از این مبحث درمی گذرم . می خواهم خود و خواننده را قانع کنم که<br />استفاده از واژه مهمل بافی بواقع اهانت آمیز نبوده است. ببینیدکه او در رابطه با<br />مفهوم آلترناتیو که خود ابتدا در بالای همین مقاله اش تعریف کرده ، چند سطر<br />بعد چگونه ادامه می دهد . ابتدا نگاهی بیاندازیم به تعریف ویژه او : <br /><br />"آنگونه<br />که از اسمش پيداست، «آلترناتيو» در معادل فارسی اش به «بديل» نزديک تر است تا به<br />«جايگزين» يا «جانشين»، چرا که اين دو واژه لزوماً نشانگر وجود تقابلی با آنچه که<br />جايگزينش می شوند نيستند. هر وليعهدی جانشين پدر می شود و هر رئيس جمهوری جانشين<br />رئيس جمهور قبلی . در واقع ، می توان گفت که هر<br />آن جايگزينی و جانشينی ای که فاقد تضاد و تخالف بنيادين با آنچه جانشينی برايش<br />پيدا شده باشند همواره خبر از عادی بودن اوضاع و ضروری نبودن تغييرات بنيادين<br />دارند. در اوضاع آرام و بی تشويش است که امر جانشينی براحتی و طبق پيش بينی ها و<br />برنامه ريزی ها انجام می پذيرد و هيچگونه «بحران جانشينی» هم پيش نمی آيد(2) .<br />آلترناتيو اما، در معنای کلامی خود حتی ، سر تخالف و تنافر با آنچه های را دارد که<br />قرار است جانشين شان شود. بدينسان، می توان ديد که آلترناتيو هم نوعی جانشين<br />است اما اين جانشين از جنس و جنم آنکه ـ يا آنچه ـ قبلاً وجود داشته و اکنون در معرض<br />تهديد براندازی است نبوده و با آن در تخالف و ضديتی از نوع مانعة الجمع بودن<br />است. «روز» آلترناتيو «شب» است چرا که هم در کليهء جهات با آن تفاوت و تضاد<br />دارد، هم جانشين آن می شود، و هم با وجودش موجوديت شب را کلاً نفی می<br />کند."<br /><br />"در چند و چون آلترناتيو" ، تاکیدات ازمن است<br /><br />این تعریف ویژه<br />ایشان ! کاری ندارم که او جانشین را با جایگزین یکی می گیرد . آنگونه که من میفهمم<br />، جایگزین ترجمه فارسی همان بدیل عربی و آلترناتیو لاتینی است و نه معادل جانشین .<br />جانشینی معادل فارسی نیابت است و با جایگزینی اندکی فرق دارد ! باری اینها چندان<br />مهم نیستند ! غلطهای املایی و انشایی و بعضا چاپی ! درمیان الیت سیاسی ایرانی آنقدرهست<br />که پرداختن به آنها خود یک مبحث کامل و مجزاست. مهم اما تعریف آلترناتیو از دید<br />اوست . او معتقد است که میان دو نهادی که باید جایگزین شوند ، تفاوت و تضاد بایستی<br />درماکسیمم خود باشد . یعنی از دو جنس و دو جَنم کاملا متفاوت باشند . درست مثل<br />رابطه روز و شب ! کاری به درستی و غلطی این تعریف ویژه ندارم . تناقضگویی های حیرت<br />انگیز او را نشانه گرفته ام . آنجا که چند سطر بعد اصلا فراموش می کند که مقاله اش<br />را چطور شروع کرده است . از وادی تعویض رژیم یکراست شیرجه می زند به وادی<br />تغییردولت آنهم در یک جامعه دمکراتیک :<br /><br />"از همين آخری شروع کنيم .<br />معمولاً، در شرايط عادی و در جامعه ای دموکراتيک، که حاکميت و حکومت بر بنياد<br />قوانين اساسی مبتنی بر حقوق بشر عمل می کنند ، هر تشکل سياسی «وظيفه<br />دارد» که در برابر «دولت ِ نشسته در قدرت» آلترناتيو خاص خويش را ارائه دهد<br />تا مردم بتوانند از بين همه آلترناتيوهای عرضه شده يکی را انتخاب کنند. اما<br />در يک جامعه استبدادی که قدرت در دست جمعی معدود و محدود متمرکز است و هرگونه اعتراض<br />و مخالفتی با سرکوب روبرو می شود ديگر نمیتوان دست به ايجاد آلترناتيوهای<br />مختلفی زد که برانداختن حکومت استبدادی را آماج خود گرفته باشند . اين کار<br />قطعاً موجب تفرقه ، تکه تکه شدن نيروها ، برقراری رقابت بجای همکاری، و ناکام<br />ماندن کار براندازی می شود. در اين شرايط لازم است که ، برای جلوگيری از چيرگی<br />تفرقه بر جمع سکولار دموکرات های انحلال طلب ، آلترناتيو حکومت اسلامی<br />برخاسته از ائتلاف وسيع نيروهائی باشد که برای برانداختن اين «حکومت» متفق القول<br />اند و نوعی بديل را برای جانشين ساختن حکومت فعلی از ميان خود بر می سازند<br />."<br /><br />همانجا ، در چند و چون آلترناتيو، تاکیدات همه جا ازمن است<br /><br />شاید درست این باشد که با یک<br />"بدون شرح" مفید و مختصر از کنار این شاهکار قلمی بگذرم . آیا بازهم کسی<br />هست که به واژه مهمل گویی و مهمل بافی معترض باشد ؟ ترجمه فارسی جملات بالا این<br />است که مبتنی بر تعریف ویژه چند سطر پیش جناب نوری علا ، اپوزیسیون در<br />جوامع دمکراتیک ، وظیفه دارد ، آلترناتیو<br />"دولت نشسته در حاکمیت" را ارائه دهد . یعنی ارائه جایگزین سراپا متفاوت<br />و متضاد با "دولت نشسته در<br />حاکمیت". تماما از جنس و جنمی دیگر ! مثل روز وشب . یعنی اگر بخواهم جملاب بالا را به فارسی دری ترجمه کنم به این<br />معناست که اگر "دولت نشسته در حاکمیت" سکولار بود ، اپوزیسیون وظیفه<br />دارد یک آلترناتیو مذهبی ارائه دهد و یا برعکس ! مثلا درهمین آلمان اگر حزب دمکرات<br />مسیحی در حاکمیت ! است و از جنس و جنم<br />سرمایه داری است ، آلترناتیوی که حزب سوسیال دمکرات فی المثل وظیفه دارد که<br />اراده کند حتما باید از جنس و جنم سوسیالیستی باشد ! وگرنه یا حزب مربوطه<br />به وظایف دمکراتیک خود عمل نکرده و یا آن چیزی که ارائه می دهد نامش دیگر<br />آلترناتیو نیست . آیا فهم این موضوع ساده و پیش پا افتاده برای یک تئوریسین سخت<br />است که آنچه اپوزیسون در جوامع دمکراتیک<br />ارائه می دهد ، "برنامه" هست و نه آلترناتیو ! اما مبادا کسی فکر کند که نوری علا تعریف چند<br />سطر پیش خود از آلترناتیو را همینطور زیرسبیلی رد کرده و یا<br />بخاطر کبرسن فراموش کرده است ، نه ، نه ! او در اینجا به یکباره یک تعریف<br />بدیع تر ارائه می دهد که درست بدرد همین<br />تکه از بحث می خورد . اینجا دیگر تفاوت در<br />این است که در جوامع دمکراتیک می توان چند آلترناتیو داشت ولی در<br />مقابله با یک رژیم استبدادی و بخاطر جلوگیری<br />از "چيرگی تفرقه برجمع سکولار دموکرات های انحلال طلب" فقط یک آلترناتیو<br />. جل الخالق !<br /><br />اینجاست که<br />یکباره ممکن است این برداشت به ذهن آدم نه چندان خوش باوری همچو من بزند که نکند<br />"انحلال طلبی" فراتر از آنکه یک گفتمان سیاسی بوده باشد ، بیشتر به یک<br />بندبازی سیاسی میان "سرنگونی طلبی" و "اصلاح طلبی" شباهت<br />داشته باشد. شاید هم دریک تلقی بسیارخوش<br />بینانه تر، توهم پل زدن میان بخشهای<br />گوناگون "جبهه براندازی" باشد . هرچه هست گفتمان انحلال طلبی به<br />تعبیرشخص ایشان بیش ازآنکه ناظر برنفس خود تغییرباشد ، گفتمان مسلطِ "پس ازتغییر" است. هیچ مسئولیتی درقبال خود تغییرمتوجه بدیل<br />سکولار دمکرات نیست. تنها مسئولیتی که تا پیش ازتغییربه رسمیت شناخته می شود ،<br />ازمیان بردن "تفرقه برجمع سکولاردموکرات های انحلال طلب" است . باقی کار<br />یعنی روند سرکارآمدن "آلترناتیو سکولار دموکرات انحلال طلب" دیگرحتما<br />مسئولیت امدادهای غیبی است. به همین دلیل هم هست که بدیل سرهم بندی شده ما قرارنیست که اساسا وارد مقولات کم اهمیتتری چون سازماندهی جنبشهای<br />بالقوه اجتماعی و بخشهای رادیکالترمردم ایران به منظور تصاحب قدرت سیاسی ازپایین<br />بشود. اینها مگر اصلا جزء وظایف آلترناتیو هست ؟ درگیرشدن با این مقولات<br />پیش پا افتاده ! نه متمدنانه است و نه<br />اصلا درشان آلترناتیو انحلال طلب .<br /><br />ویژگی اساسی بدیل انحلال طلب نه در<br />توانایی آن در از جاکندن آن قدرتی است که قرار است برجای آن بنشیند که تنها در تفاوتهای ماهوی آن است . یعنی اینکه بحث چگونگی قرارگرفتن بدیل سکولار بجای<br />حکومت دینی تماما فرع بر ضروت وچودی تفاوتهای بنیادین در ماهیتهاست . اما این ابدا<br />به معنای آن نیست که بدیل سکولار و متولی آن هیچ تصوری از چگونگی استقرارخود درتهران نداشته باشد . نه ، نه نوری علا پیچیده<br />تر از آن است که این مقوله کلیدی را وارد محاسبات<br />خود نکرده باشد ! دقت کنید :<br /><br />" آلترناتيو قدرت را<br />در آماج خود می گيرد، جريان انحلال و براندازی رژيم نشسته در قدرت را هدايت می کند<br />و اگر موفق شد در پی فروپاشی رژيم کهنه مديريت جريان آماده سازی<br />کشور برای يک سلسله انتخابات آزاد بمنظور ايجاد ساختارهای جديد حکومتی را هدايت می<br />کند . "<br />همانجا ، در چند و چون آلترناتيو<br />مفهوم هست ؟ اینجا<br />آلترناتیو باید "جريان انحلال و براندازی رژيم نشسته در قدرت را هدايت کند".<br />بعد چه می شود ؟ بعد اگر در هدایت موفق شد رژیم هم وارد پروسه فروپاشی می شود و<br />خودش خودش را منحل می کند و آنگاه آلترناتیو سکولار بجای آن می نشیند . اینکه<br />برفرض فروپاشی خود بخودی رژیم ، تکلیف کانونهای متعدد قدرت مسلح درجامعه<br />امثال نیروی بسیج و سپاه و<br />وزارت اطلاعات و ائمه جمعه نقاط مختلف مملکت اسلامی و لباس شخصی ها و .... از یک طرف و نیروهای<br />مسلح متعلق به جریانات قومی مثل جنداله و پژاک و حزب دمکرات و کومله و ... از طرف<br />دیگر چه می شود معلوم نیست . ازهمه مهمتر مجاهدین خلق هم حتما درآنصورت تنها به نظاره پروسه فروپاشی رژیم بسنده خواهند کرد و<br />بدون دست زدن به سیاه و سفید ، در انتظار<br />ورود آلترناتیو سکولار ـ دمکرات به میهن خواهند نشست ! اما بازهم تصورنکنید که نوری علا برای این معضل<br />هم راه حلی ندارد . او حتما می داند که<br />بدنبال فروپاشی هر قدرتی ، چه قدرت دولتی و چه قدرت جهانی و منطقه ای ، اولین چیزی که بوجود می آید<br />"خلاء قدرت" هست . خلاء قدرت را نیز تنها با قدرت می توان پر کرد و نه<br />با تئوری ! بنابراین "آلترناتیو" باید در وحله اول متکی به چنین قدرتِ<br />در صحنه ای باشد وگرنه کانونهای دیگر قدرت می زنند و می برند . در اینجاست که او<br />آس خود را درمقابل چشمان حیرت زده تماشاگرانش به یکباره بر روی میز می کوبد :<br /><br />"<br />اگردراين مرحله کسی به ما بگويد که کارمان بی فايده است چرا که رژيم جمهوری اسلام<br />مادر و زاينده اين مشکلات و گرفتاریهاست و تا اين رژيم را بر نياندازيم نمی<br />توانيم مشکلی را حل کنيم، تنها کافی است تا از خود و او ـ هر دو ـ بپرسيم که گيرم<br />دری به تخته خورد واين رژيم در آستانه انحلال قرار گرفت ؛ آنوقت چه می شود ؟<br />چه کس و کسانی آماده اند تا دولت جديد را تشکيل دهند ؟ برنامه هاشان چيست ؟ چگونه<br />می خواهند اين برنامه ها را اجرائی کنند ؟ آدمهائی که مديريت امور را به دست<br />خواهند گرفت چه کسانی هستند ؟ چقدر می شود به آنها اعتماد کرد ؟ چقدر در کاری که<br />برعهده می گيرند اطلاع و تخصص و مهارت<br />دارند ؟ "<br /><br />روشن شد ؟ قرار است دری به تخته<br />بخورد و رژیم در آستانه انحلال قرار بگیرد<br />! این تمامی داستان است . خوب این چه دخلی به نظریه پردازی و گفتمان سازی دارد ؟<br />او اگر این حرف را بدون وارد شدن به وادی تئوریک بیان می کرد ، حرفش برای من یکی<br />منطقی بود ! راست می گوید ، اگر رژیم به هر دلیلی درعالم فرض ، خودش خودش را منحل<br />کرد و یا اینکه با یک تهاجم نظامی خارجی منحل شد ! آنوقت چه می شود ؟ منطقی است که باید آدمهایی<br />باشند که مدیر و متخصص و قابل اعتماد (<br />برای کی ؟ مهم نیست) باشند تا به جای<br />"دولت" منحله بنشینند و یا نشانده شوند . از همین حالا هم شروع<br />به جلب اعتماد آن قدرتی باید کرد که قرار است در را به تخته بزند ! حرف<br />درستی است ! ولی این که دیگرنیاز به گفتمان سازی ندارد. گفتمان را زمانی می سازند<br />که قرار باشد قدرت سیاسی را با اتکاء به<br />بخشهایی از مردم ، خود تصاحب کرد . گفتمان را زمانی می سازند که قرار باشد<br />جامعه را از سمتی که فلش گفتمان مسلط نشانه رفته است منحرف کرد . گفتمان را زمانی می سازند که قرار باشد گفتمان دیگری<br />را از صحنه سیاست به حاشیه راند .<br /><br />آن کدام گفتمان<br />است که باید از صحنه به حاشیه رانده شود ؟ "گفتمان اصلاحات" یا<br />"گفتمان سرنگونی" ؟ و یا هردوی<br />آنها ؟ اما گفتمان سازی کار چندان ساده ای<br />نیست . همانگونه که نظریه پردازی هم . "نظر" را هر آدم دوپایی می تواند<br />بدهد ، بخصوص اگر از تیره ایرانیانی باشد که هنر نزد آنان است و بس ! هیچکس هم خِر<br />آنان را نمی گیرد که چرا نظرشان اصلا ربطی به واقعیت مستقل از ذهن نداشته است .<br />اما "نظریه" که اینگونه نیست ! اولین<br />و ساده ترین ویژگی آن عدم تناقض درونی آن است . اولین تناقض جدی ، کل<br />"دستگاه" را به زیرعلامت سوآل می برد ، چه رسد به اینکه در آن عناصری از<br />مغلطه نیز بوفور یافت شود . هرچه که دست "گفتمان انحلال طلبی" در برخورد<br />با "گفتمان اصلاحات" و به حاشیه راندن اصلاح طلبی پر و پیمان است ، در<br />رابطه با "گفتمان سرنگونی" متناقض است . چرا که تا آنجا که به پهنه<br />تئوریک و<br />پروسه تغییر برمی گردد ، یگانه آلترناتیو واقعی و عینی "رفرم" هیچ جز<br />"انقلاب" نیست . مغلطه در این نقطه است که ضروری ! می شود. این مغلطه<br />کاری خود را درجای جای مقالات زنجیره ای او<br />بارزمی کند . هم<br />در رابطه با ارائه آلترناتیو، هم درمقوله چگونگی برخورد با نیروهای شرکت<br />کننده و ماهیت آنان و هم در رابطه با<br />وظایف آلترناتیو و شیوه های تصاحب قدرت سیاسی<br />. جالبتر ازهمه حتی در بیان "تجارب تاریخی" که او از آنها یک "اصل<br />بدیهی سیاسی" نیزساخته است . ببینید :<br /><br />"طبيعی است که در زير<br />سايه سنگين حکومتی که قرار است برانداخته شود و به همين دليل روز به روز هارتر می<br />شود ، چنين آلترناتيوی شانس شکل گرفتن ندارد. تجربه تاريخی هم از همين واقعيت خبر<br />می دهد. آلترناتيو برانداز تنها در بيرون از حوزه نفوذ حکومت استبدادی شکل<br />می گيرد و «از بيرون» مبارزات درونی را هدايت کرده و اسباب فروپاشی حکومت استبدادی<br />را فراهم می سازد. اين يک قاعده کلی و بديهی است و لذا، کسانی که معتقدند<br />نمی توان با يک آلترناتيو بيرونی حکومتی را که در درون مرزهای کشور بصورت فعال<br />مايشاء عمل می کند برانداخت در واقع منکر يک اصل بديهی سياسی شده اند"<br /><br />"درچند و چون آلترناتيو" ، تاکیدات ازمن است<br /><br />جناب نوری علا اینجا بازهم مغلطه می<br />کند . درست برعکس اگر استراتژِی مورد پذیرش ایشان را ملاک قرار دهیم ، از قضا اغلب قریب به اتفاق "تجارب<br />تاریخی" مورد اشاره او اتفاقا از این "واقعیت" خبر می دهد که<br />اتفاقا مبارزات درونی اینچنینی ، همگی نه از بیرون که از درون جامعه هدایت شده است<br />. مگر لِخوا لِسا در لهستان از بیرون عمل میکرد ؟ واسلاو هاول در چک اسلواکی چطور؟<br />کدام یک از انقلابات مخملی در اروپای شرقی و کشورهای حوزه اتحاد شوروی سابق از<br />بیرون جامعه هدایت شده اند که نوری علا از آنها به عنوان" تجارب تاریخی"<br />نام می برد ؟ حتی خمینی هم که اولین انقلاب مخملی تاریخ معاصر را رهبری کرد دولت<br />موقت آلترناتیوش را در تهران و در زیر حاکمیت و در درون "حوزه نفوذ آن"<br />معرفی کرد . همین شورای ملی مقاومتی هم که فعلا در خارجه حضور دارد ، ابتدا در درون<br />ایران و در زیردماغ و "حوزه<br />نفوذ" همان "حاکمیت استبدادی" تشکیل شد و بعدا رهبری آن به خارج<br />منتقل شد . تازه همین هم که در واقع تنها<br />آلترناتیو موجود است ، تنها کاری که ندارد "هدایت مبارزات<br />درونی" است . آلترناتیوی که در بیرون شکل بگیرد و یا در بیرون سازمان یابد ،<br />می باید که برای تصاحب قدرت سیاسی بدنبال<br />راه های دیگری به غیر از "هدایت<br />مبارزات درونی" بگردد . همان راهی که فی المثل "ژنرال دوگل" در<br />بیرون فرانسه رفت و یا همین راهی که مجاهدین خلق در بیرون ایران می روند .<br /><br />انقلابات مخملی بجای خود ، کدامیک از<br />انقلابات قهرآمیز ازانقلاب فرانسه تا چین و کوبا و ویتنام تا انقلاب اکتبر از خارج هدایت شذند ؟ البته می<br />دانم که انقلاب قهرآمیز اساسا به گروه خون ایشان نمی خورد ! ولی به عنوان یکی از<br />آن "واقعیت"های مورد اشاره اش باید پرسید که آیا مثلا لنین از بیرون<br />جامعه روسیه انقلاب را هدایت کرد و به پیروزی رساند ؟ آیا مائو از خارج چین انقلاب<br />را رهبری کرد ؟ فیدل کاسترو در کوبا چطور ؟ آیا انقلابیون کوبا "استبداد<br />باتیستا" را از خارج سرنگون کردند ؟<br />یا اینکه آنها "همه باهم" دست بدست داده اند تا آن "اصل<br />بدیهی سیاسی" مورد ادعای ایشان را<br />زیر سوآل ببرند ؟<br /><br />اما نوری علا می داند که چه می خواهد .<br />فقط حرفش را رک و پوست کنده نمی گوید . مدل پیشنهادی او چیز دیگری است . منظور او<br />از "واقعیت"های تاریخی شاید نمونه های افغانستان ، عراق ، لیبی و درحال<br />حاضر سوریه هست . راست می گوید . در این<br />موارد اول آلترناتیو "در بیرون" دست سازی شده و بعد حاکمیتها فروپاشی<br />شده اند ! و یا قرار است که بشوند . اصل داستان از این قرار است . پرسشی که برجا<br />می ماند این است که بواقع چرا باید آن نیروهایی که قرار است در را به تخته بزنند<br />همه را ول کرده و سراغ انحلال طلبان و<br />سکولارهای سبز بیاینند ؟<br /><br /> آلترناتیو یا ثقل<br />سیاسی<br /><br />بدون قدرت آلترتاتیو را نمی شود ساخت .<br />تنها قدرت است که به آلترناتیو معنا می دهد و آلترناتیو می سازد . به عبارت بهتر،<br />آلترناتیوی که تصاحب قدرت سیاسی را نشانه رفته است ، "ظرفِ" کنارهم<br />قرارگرفتن "قدرتهای" گوناگون است . قدرت تئوریک ، قدرت نظامی ، قدرت<br />سیاسی ، قدرت اقتصادی و قدرت سازماندهی . قدرتهایی که مستقل از بزرگ و کوچک<br />بودنشان به لحاظ کمی ، به لحاظ کیفی در طرازنیروی آلترناتیو باشند .<br />آلترناتبوی که فاقد این اقتدارباشد تنها نقش تدارکاتچی و یا کارگذار قدرتی دیگر(هر قدرتی ) را خواهد<br />داشت . بنابراین آنچه که باید در شرایط کنونی بدنبال آن بود نه خود آلترناتیو که<br />پایه ریزی کانونهای قدرت طرازآلترناتیو هست . این ضرورت اگر درهیچ کجای<br />دیگردنیا موضوعیت نداشته باشد در سپهر سیاسی ایران بدلیل تعادل قوای شکننده ای که<br />میان بزرگترین و منسجم ترین بخش اپوزیسیون<br />یعنی سازمان مجاهدین خلق با دیگر اعضای پراکنده و سازمان نایافته "جبهه بزرگ<br />براندازی" وجود دارد ، یک الزام عاجل است . بدون محاسبه وزن و جایگاه مجاهدین<br />هیچ ، تاکید می کنم هیچ تلاشی در راستای آلترناتیوسازی به ثمر نخواهد رسید .<br />آلترناتیو واقعی تنها با حضور این سازمان فعلیت می یابد. از سوی دیگر ائتلاف اشخاص<br />و جریانهای کوچک با مجاهدین خلق ، جدای هرنیتی که پشت آن باشد ، در عالم واقع همه<br />چیز می شود جز یک ائتلاف واقعی ! یعنی همان تصویری که آلترناتیو کنونی مجاهدین به<br />بیرون ارائه می دهد . مشتی ماهیهای کوچک و پراکنده که بدنبال نهنگی غول پیکر<br />سازماندهی شده و شناورند .<br /><br />پس نه بدون مجاهدین می توان آلترناتیو ساخت و نه<br />بدون تبدیل شدن به یک قدرت واقعی مادی<br />و یک "ثقل سیاسی" می شود با مجاهدین به تعامل نشست . این همان<br />پارادوکسی است که روند آلترناتیو سازی را قفل کرده و می کند .<br /><br />بنابراین اگر<br />آنچه را که من می گویم بدرجاتی عاری از حقیقت نباشد ، راه حل واقعی در شرایط کنونی<br />نه آلترناتیو سازی که ساخت کانونهای قدرت سیاسی ازطریق گرد آمدن نیروهای<br />پراکنده حول محورهای مشخص است . یعنی چپ و راست و مرکز در اپوزیسیون ابتدا به ساکن<br />باید که نمایندگان نظری وعملی خود را پیدا کرده و تبدیل به یک "ثقل<br />سیاسی" گردند و آنگاه به سراغ مجاهدین بروند و نه تا پیش ازآن ! این آن چیزی<br />است که واقعی بوده و می توان ساخت.<br />نیروهای پراکنده دراپوزیسیون ایران تنها<br />پس از بوجود آوردن کانونهای قدرت سیاسی است که به نیروهای طراز آلترناتیو تبدیل می<br />شوند و نه پیش از آن . از میان نیروهای ضعیف<br />و نیازمند اگر آلترناتیوی هم بیرون آید در بهترین حالت همان آلترناتیو<br />کرزای در افغانستان و آلترناتیو چلبی<br />درعراق خواهد بود و نه بیشتر . با این تفاوت که در آنجاها این آلترناتیوهای دست<br />ساز ، اژدهایی چون ایالات متحده را در پس خود داشتند و در پیش رو هیچ ! در اینجا اما ، آلترناتیو<br />دست ساز ، تنها اژدها را در پس پشت نخواهد داشت . نهنگ غول آسا و مصممی<br />را نیز همچون مجاهدین حلق ، دهان گشاده<br />درمقابل خود خواهد یافت .<br /><br /><br />بیژن نیابتی ، 19 مرداد 1391<br /><br /><br /><br /><br /><br />سایت بیژن<br />نیابتی </span></strong><a href="http://www.niabati.blogspot.com/"><strong><span style="font-size:130%;">http://www.niabati.blogspot.com/</span></strong></a><br /><br /><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com"><strong><span style="font-size:130%;">bijanniabati@hotmail.com</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;">ای میل بیژن</span></strong> نیابتی </div>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-9951801054478830252012-07-31T22:15:00.003-07:002012-07-31T22:20:39.763-07:00انحلال طلبی - بخش اول ،آلترناتیو سکولار -گفتمان انحرافی -بیژ ن نیابتی<div align="right"></div><p align="right"><br /><strong><span style="font-size:130%;">انحلال<br />طلبی<br /><br />بخش اول ـ آلترناتیو سکولار<br />، گفتمان انحرافی<br /><br /><br />با شروع سال میلادی جدید تلاشهای<br />گسترده ای در جهت آلترناتیو سازی درمیان مخالفین رنگارنگ رژیم جمهوری اسلامی براه<br />افتاده است . اینگونه تلاشها اگرچه درگذشته نیز کم و بیش جریان داشته اما شدت و<br />حِدت آن هرگز به پای ماه های اخیر نرسیده است . در یک کلام فضای جدیدی بر<br />اپوزیسیون پراکنده ایرانی حاکم شده است . این فضای جدید که ویژگی عمده اش اعتقاد<br />پیدا کردن بخشهای بزرگی از اصلاح طلبان خارج و داخل به ناپایدار بودن نظام جمهوری<br />اسلامی است ، صف بندی نیرویی در درون اپوزیسیون رنگارنگ ایرانی را حول دو تحلیل<br />نسبتا جدید شکل می دهد . هر دوی این تحلیلها<br />اساسا مبتنی بر چشم انداز دخالت قدرتهای خارجی در رابطه با براندازی رژیم<br />حاکم برایران می باشند . تحلیل مبتنی بر "براندازی نرم" و تحلیل معتقد به "براندازی سخت" .<br />دو تحلیلی که فرضیه ابلهانه "اصلاح رژیم" را اندک اندک به حاشیه می راند .<br /><br />بر مبنای تحلیل اول ، تلفیقی از<br />تحریمهای ساختارشکن همراه با تهدیدات شِداد و غِلاظ نظامی که برزمینه یک انزوای<br />گسترده بین المللی عمل میکنند ، متعاقبا به شقه در بالا و ریزش در پایین نظام<br />جمهوری اسلامی انجامیده و درنهایت منجر به<br />فروپاشی از درون خواهد شد . این استراتژی دولت اوباما و بخش بزرگی از "جناح کبوترها" در<br />رابطه با ایران ، ازهمان ابتدای امر بود . معضل اساسی این استراتژی که همچنان بفوت<br />خود باقی است ، فقدان یک "آلترناتیو مطلوب" برای ایران بوده است .<br /><br />تحلیل مبتنی بر"براندازی<br />سخت" به احتمال فروپاشی از درون نظام<br />چندان اعتقادی ندارد . براسای این تحلیل اولا نفس حضور ایدئولوژیک بنیادگرایی شیعی<br />در تضاد ماهوی با طرح خاورمیانه بزرگ است . ثانیا ، معضل بنیادگرایی شیعی درمنطقه<br />خاورمیانه بدون ازمیان برداشتن رژیم موجود در ایران به مثابه ام القراء جهان اسلام<br />، قابل حل نبوده و ثالثا دستیابی رژیم ایران به تکنولوژی هسته ای ، هزینه حل و فصل<br />معضل فوق را در ابعاد تصاعدی افزایش داده و تعادل قوای کنونی منطقه ای و<br />جهانی را از اساس برهم خواهد زد . برای<br />هیچکس در کادر این تحلیل تردیدی نیست که رژیم مذکور قاطعانه بدنبال مسلح شدن به<br />سلاح اتمی است . به این اعتبار هرگونه تعلل درمقوله ضروری "تغییررژیم"<br />تنها به معنی دادن فرصت زمانی به رژیم ایران برای دسترسی به تکنولوژی هسته ای می<br />باشد . چیزیکه به نوبه خود مقوله الزامی فوق یعنی "تغییررژیم" را نیز<br />بمراتب دشوارتر خواهد کرد . این تحلیل بخش بزرگی از "جناح بازها" و بخش<br />بسیارکوچکی از کبوترهاست . تحلیل مذکور اندک زمانی است که آلترناتیو خود را در<br />قالب سازمان مجاهدین خلق و بالهای سیاسی و شبه نظامیش درهیئت شورای ملی مقاومت و<br />ارتش آزادیبخش ملی یافته و می رود که آنرا بتدریج تثبیت و وارد "پروسه<br />سیاسی" کند .<br /><br />برای مجموعه نیروهای پراکنده اپوزیسیون<br />ایرانی که قائل به تحلیل اول شده اند و یا<br />به تازگی بالاخره پذیرفته اند که آمریکا به هردلیلی دیگربدنبال ساخت و پاخت با<br />رژیم جمهوری اسلامی نبوده و بدنبال راحت<br />کردن خود و همپیمانانش در منطقه از شر<br />نظام مقدس هست ، به یکباره طرح "مسئله آلترناتیو" تبدیل به موضوع درجه اولشان می گردد . در اینجا اما در میان<br />این مجموعه نیرویی که علیرغم کثرت عددی ،<br />ویژگی عمده و غالبشان ، پراکنده گی ، عدم<br />سازمانیافتگی و بعضا ضدیت با کار<br />تشکیلاتی و گروهی است ،<br />"آلترناتیوِ" تحلیل دوم یعنی تحلیل مبتنی بر"براندازی سخت" که<br />مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومتشان باشد ، نه تنها محلی از اعراب ندارد که یک تهدید فزاینده و یک معضل لاینحل<br />نیزبه شمار می رود . بنابراین تحرکات اخیر اپوزیسیون پراکنده و رسانه های در اختیارشان ، در کنار بی اعتنایی به اقدامات سیاسی مجاهدین<br />در ظاهر و زدن پنبه اشان درباطن ، اساسا در کادر استراتژی دولت اوباما و تحلیل<br />مبتنی بر"براندازی نرم" جریان داشته و چشم به اقدامات دولت مذکور و<br />تحلیلهای "مؤسسه بروکینگ" دوخته است . ضمن آنکه احتمال یک تهاجم نظامی<br />را نیز در محاسبات خود دیگر از اساس منتفی نمی داند .<br /><br />در این راستا هم هست که بحث تهدید<br />تهاجم نظامی اسرائیل به ایران که درآغازاینسال به گونه ای هدفدار توسط عناصرجناح<br />کبوترها دامن زده می شد ، مزید برعلت شده<br />و عناصر گوناگون این طیف گسترده را به تحرکی کم سابقه وا می دارد . به ناگهان ژورنالیستهای سیاستمدار<br />و سیاستمداران ژورنالیست که<br />ویژگی عمده شان بطورمعمول عجز در فهم مقولات استراتژیک و توانایی و تخصصشان درتحلیل مقولات تاکتیکی<br />است ، به صِرافت می افتند که از نمد احتمالی دوران پسا رژیم جمهوری اسلامی برای<br />خود کلاهی دست و پا کنند و مهمتر ازهمه برای مخاطب قرارگرفتن توسط قدرتهای خارجی<br />ذینفع ، مجاهدین را نیز در وسط صحنه ، یکه و تنها ! برجای نگذارند . به عبارت بهتر بقول آن متولی سکولاریزم نوین که رک<br />و پوست کنده می گوید : "گيرم دری به تخته خورد واين رژيم در آستانه انحلال<br />قرار گرفت آنوقت چه می شود ؟ چه کس و کسانی آماده اند تا دولت جديد را تشکيل دهند<br />؟" اگر بواقع دری به تخته خورد ، کس یا کسانی در صحنه باشند که معضل دولت<br />جدید پسا جمهوری اسلامی را حل و فصل کنند .<br /><br />با اینحال کمترکسی می فهمد که این بویی<br />که بر زمینه تهدید تهاجم نظامی با دادن<br />تاریخ ! به مشام می آید از آن کباب نیست ، بلکه حاصل داغ کردن خر ! یک جنگ روانی<br />گسترده و ادامه دار علیه جمهوری اسلامی و<br />به منظور ترساندن و وادار کردنش به عقب<br />نشینی برسرمیز مذاکرات است . آری ! شایعه تهاجم نظامی اسرائیل که حتی بعضی ها مثل<br />لِئون پانِتا وزیردفاع آمریکا تاریخ آنراهم برمبنای زمانبندی خرداد و تیرامسال<br />مشخص کرده بودند بیش ازآنکه جنبه عینی و واقعی داشته باشد ، تنها اهرم فشاری درجنگ<br />روانی مورد اشاره علیه جمهوری اسلامی پیش از آغاز دوباره مذاکرات اتمی بود. برای<br />هرکودک آشنا به الفبای سیاست واضح و مبرهن است که برای یک تهاجم نظامی واقعی کسی<br />تاریخ نمی دهد ! البته اگر آن کس جدی بوده باشد . در رابطه با تحقق انقلاب و مقوله<br />سرنگونی نظامهای سیاسی هم تاریخ دادن هرگز امری عاقلانه و خردمندانه نبوده است .<br /><br />تهاجم نظامی به یک کشور یا با استفاده از غافلگیری محض<br />انجام می گیرد ( مثل حمله اسرائیل به نیروگاه های اتمی عراق و سوریه ) و یا اگر تاریخ هم داده شود بر مبنای یک اولتیماتوم<br />مشخص و از سوی یک دولت مشخص و یا یک ائتلاف نظامی مشخص صورت می گیرد . ( مثل نمونه<br />عراق و افغانستان و یوگسلاوی و بسیاری<br />جنگهای دیگر) نه اینکه ازسوی این یا آن<br />مقام دولتی و این یا آن روزنامه نگار و این یا آن سیاستمدار اعلام گردد . تهدید می<br />شود کرد ، اما تاریخ نمی توان داد . کسی<br />که توسط شخص ثالث تاریخ می دهد<br />معلوم است که اصلا قصد حمله ندارد !<br /><br />با اینحال فضا سازی نظامی ایجاد شده و<br />تهدیدات بازهای آمریکایی ـ اسرائیلی از یکسو و ابراز مخالفتها و هشدارهای پی درپی کبوترها درسطح جهانی از سوی دیگر ،<br />حداقل حسنش این بود که اپوزیسیون پراکنده معتقد به ساخت و پاخت از بالا را به تحرک<br />واداشته است . از یک دهه پیش با سماجتی ایدئولوژیک ! همواره بر آنتاگونیسم میان<br />"نظام" جمهوری اسلامی و "نظم" حاکم برجهان کنونی و به تعارض<br />کشیده شدن اجتناب ناپذیر این تضاد لاینحل ، گاه به تنهایی ! و گاه درمیان اقلیتی<br />کم شمار پای فشرده ام . امروز اما دیگرکمتر کسی به تحقق تئوری ابلهانه ساخت و پاخت<br />با نظام جمهوری اسلامی باور دارد . در یک<br />کلام "فضا" ، کیفا دیگرگون گردیده است .<br /><br />بر زمینه این فضای دیگرگونه هم هست که<br />تلاش برای الترناتیو سازی درمیان اپوزیسیون چنین ابعاد رشد یابنده کم سابقه ای می یابد . اگر استفاده از لفظ بی<br />سابقه در هر مورد دیگری درست نباشد در رابطه<br />با جالبترین و تازه ترین مورد تحرکات مذکور یعنی گردهمایی بیسابقه و<br />دیرهنگام گروه های چپ مارکسیستی در کلن<br />کاملا مصداق دارد . این نشان می دهد که آش آنقدر شورشده که خواجه هم متوجه<br />شده است ! یعنی بالاخره رفقای چپ م ـ ل و حتی مائوئیست ما هم متوجه شده اند که<br />اوضاع چقدرخطیر است و اگر جنبشی در سمت چپ صورت نگیرد ، ارتجاع<br />"راست" کل کیک قدرت را قلفتی<br />خواهد خورد و ظرفش را نیز برای چپ سنتی برجا نخواهد گذاشت . یعنی همان چیزیکه تا همین تاریخ هم درجریان موسوم به<br />"بهارعرب" اتفاق افتاده است . اگرچه از درون گردهمایی کلن چیز دندانگیری<br />بیرون نیامد و درست و اصولی ! هم نبود که چیزی بیرون بیاید ، با اینحال اتفاق<br />مذکور به عنوان یک واقعه اعجاب انگیز و منحصر به فرد ! مسلما وارد تاریخ<br />سیاسی معاصر ایران خواهد شد ! مهمتر از همه اینکه رفقا تنها به همین نشست بسنده نکرده و خواهان ادامه<br />این روند و نشستهای بعدی هم شده اند .<br /><br />البته نفس این تلاشها اصلا چیز بدی<br />نیست ! حداقل دستاورد آن اینست که آدمها یاد می گیرند باهم حرف بزنند ،<br />همدیگر را تحمل کنند وازهمه مهمتراستدلال کنند . فرق مونولوگ با دیالوگ و درباره<br />هم حرف زدن و باهم حرف زدن یکی هم این است ! آدم را مجبور به پاسخگوشدن<br />درقبال آنچه که ادعا کرده می کند . تفاوت حرف با عمل را به آدم نشان می<br />دهد . دشواریهای کار دسته جمعی را برای دست اندرکاران مربوطه عینی تر می کند .<br />اینها همه بر تجربه فعالین سیاسی از هر طیف و نحله ای که هستند می افزاید . آن<br />تمرین دمکراسی که می گویند همین است دیگر !<br /><br />من برخلاف بسیاری که تنها به تخطئه<br />تحرکات دیگران خو گرفته اند، بیشترمعتقد به بکاربردن شیوه های اثباتی هستم. یعنی<br />یا ما دراساس با چیزی در تمامیت آن مخالفیم و یا نه ، تنها با بخشهایی از آن توافق<br />نداریم . در شق اول بجای نفی پروژه های دیگران درست آنست که ابتدا به<br />اثبات پروژه خود و یا آنچه را که در مجموع درست تشخیص داده می شود پرداخت .<br />تنها در این صورت است که متعاقبا ، افشای تحرکاتی که به زعم ما ضدانقلابی ، وابسته<br />گرا و یا ضد مصالح عالیه مردم ایران تلقی<br />می شود ، مشروعیت می یابد . در شق دوم هم شیوه برخورد اصولی نقد است و نه نفی<br />. درهردو صورت اما باید در میانه<br />صحنه بود . برای نفی دیگران دربرج عاج چپ نمایی مبتذل نتوان نشست ! بجای<br />شلیک ازبالا ، باید از پایین به تقابل پرداخت .<br /><br />گفتمان انحلال طلبی<br /><br />در یک مبارزه فراگیر سیاسی که آماج آن<br />زیرسوآل بردن ساختار قدرت سیاسی و مناسبات<br />اقتصادی جامعه و نهایتا بزیرکشیدن حاکمیت<br />مستقر هست ، آنچه که بیش از هرچیزدیگراهمیت دارد "گفتمان"های درون<br />جنبشهای گوناگون اجتماعی است . آن نیرویی<br />نهایتا موفق به هدایت این جنبشها می شود که موفق شده باشد اولا گفتمان سازی کند و<br />دوما "گفتمان مسلط" را از آن خود نماید . یکی از مولفه های عمده نظریه<br />پردازی نیزهمین توان گفتمان سازی است . یکی از الزامات اساسی مسلط شدن یک گفتمان<br />دردرون جامعه ، پیروزی تئوریک آن برمجموعه گفتمانهای موجود و از سر راه<br />برداشتن گفتمان غالب است .<br /><br />برای مثال گفتمان غالب در دهه شصت<br />"گفتمان انقلاب" است در حالیکه گفتمان مسلط در دهه هفتاد "گفتمان<br />اصلاحات" است . دهه هشتاد صحنه تقابل این دو گفتمان است ، تقابلی که همچنان<br />ادامه دارد و هنوز تعیین تکلیف نشده است . در این رابطه است که برای تمامی<br />آنانی که خود را بر روی مؤلفه انقلاب تعریف می کنند و بدنبال "گفتمان سرنگونی<br />قهرآمیز" رژیم جمهوری اسلامی روان هستند ، در کنار اِفشا و زدن بیرحمانه "گفتمان اصلاحات" ، نقد<br />گفتمانهای انحرافی نیز در درون مجموعه نیروهایی که مخالف تمامیت رژیم هستند ،<br />ضرورت عاجل دارد . در این راستا من به<br />همان میزان که از نقد آدمها گریزان هستم به اضعاف در نقد گفتمانهایی<br />که در کادر تحلیلهایم انحرافی می دانم ، کم نخواهم گذاشت !<br /><br />نقد البته که مفهوم خاص خود را دارد چرا که<br />در درون صفوف خودی جریان دارد ، برخلاف افشاگری که اساسا مترتب بر نیروهای<br />غیرخودی و خارج از صف خلق و انقلاب می باشد . به این اعتبار نقد تنها جنبه منفی<br />ندارد ! در نقد این دشمن نیست که آماج تهاجم تئوریک قرار می گیرد ، به همین دلیل هم این ،<br />تنها جنبه های منفی و انحرافی طرف مقابل نیست که باید مطرح شود ، از آن مهمتر<br />ابتدا باید که جنبه های مشترک ( به هر<br />میزان که وجود داشته باشند ) برجسته شوند . دراینجا باید که صراحتا مشخص ساخت این<br />"نقاط اشتراک" هستند که اصالت دارند و نه "نقاط<br />افتراق". درست برعکس ، در مقوله افشاگری آنچه که اصالت دارد "نقاط<br />افتراق" است و نه تشابهات احتمالی در نظر و عمل .<br /><br />با این تفاصیل می خواهم<br />به نقد یک گفتمان انحرافی در میان مخالفان تمامیت رژیم جمهوری اسلامی بپردازم .<br />گفتمانی که درماه های اخیر، بحث اطراف آن در پهنه تئوریک مستمرا درمیان<br />بخشی از روشنفکران ما جریان داشتته و رسما و<br />صراحتا بدنبال آلترناتیو سازی می باشد . این گفتمان که با یک نامگذاری عجیب و غریب<br />، بخشی از اپوزیسیون پراکنده ایرانی را به خود مشغول کرده است ، ملغمه ای است تحت<br />عنوان انحلال طلبی ! این که می گویم ملغمه ، اصلا قصد توهین ندارم . در سطور آتی<br />نشان خواهم داد که آیا استفاده از این واژه درست بوده است یا نه . تئوریسین این ملغمه نظری ، مبلغ<br />"سکولاریسم نوین" در میان جریان روشنفکری ایرانی یعنی اسماعیل نوری علاء می باشد . طرح مقوله<br />نوظهور "انحلال طلبی" در غالب یک گفتمان سیاسی نیز در اساس<br />نظرخود اوست . او به این مطلب در مقاله ای که تحت عنوان "اتحاد عليه<br />آلترناتيوسازی؟ " نوشته است چنین اشاره می کند :<br /><br />"بدينسان ازخرداد 88<br />تاکنون شرايط اجتماعی چنان بوده که ازلحاظ تعيين«گفتمان غالب سياسی»عقربه«خواست<br />نما» مرتباً از منطقه اصلاح طلبی دورشده و به منطقه دگرگونی خواهی روی آورده و اکنون نشان از همانی میدهد که «لحظه ريزش» نام<br />دارد؛ لحظه ای که در آن، بخش عاقل و وطندوست اصلاح طلبان مذهبی ناگزير خواهند بود<br />که تکليف خود را روشن کنند، يا به آغوش برادران بنيادگراشان برگردند و يا ـ چه گويا و چه خاموش ـ تن به ضرورت گفتمان<br />«انحلال طلبی» بدهند."<br /><br />"اتحاد عليه آلترناتيوسازی ؟ "<br /><br />اگر نوری علاء مقوله من درآوردی خود را<br />به سطح یک "گفتمان سیاسی" ارتقاء نمی داد ، شاید ورود من هم به قضیه<br />از اساس موضوعیت نمی یافت . سطور بالا بوضوح نشان می دهد که انحلال طلبی<br />بیش از آنکه یک گفتمان سیاسی باشد ، ظرفی است که جمع آوری طیف مشخصی از نیروهای سیاسی را نشانه<br />گرفته است . طیفی که یکسر آن به میانه سلطنت مشروط ! ختم می شود و سر دیگر آن به میانه اصلاح طلبی<br />محکوم ! آنهم در "لحظه ریزش" .<br />معیار جمع شدن آدمها در این ظرف سیاسی هم جدای از تن دادنشان به گفتمان<br />انحلال طلبی ، تنها عاقل بودن و فهم الزامات "لحظه ریزش" است که صد<br />البته نشانه بارزی است از وطن دوستی طرفهای مربوطه و نه هیچ چیزدیگر ! اینکه این آدمها هرکدام چه<br />سهمی درجنایتهای دو رژیم حاکم و محکوم در حال و گذشته داشته اند ، البته که محلی<br />از اعراب ندارد . مهم این است که تن به "گفتمان" انحلال طلب و یا ترجمه صریح فارسی آن ، رهبری انحلال طلب<br />داده شود .<br /><br />درهرحال پیش از ورود به موضوع می خواهم<br />همانگونه که قبلا اشاره کردم ابتدا برنکات مثبت بحثهای او تاکید کنم . مهمترین بخش<br />مثبت بحث او به اعتقاد من ، تعیین تکلیف گفتمان مورد ادعای وی با گفتمان ضد<br />انقلابی و رژیم ساخته "اصلاح طلبی" است . این یک شق تعیین کننده در<br />مرزبندی ها و آرایش نیرویی علیه رژیم<br />ولایت فقیه است . انحلال طلبی بر نفی تمامیت حاکمیت و ضرورت جایگزینی آن با<br />یک بدیل سکولار ـ دمکرات تصریح می کند .<br /><br />موضوع دوم ، شفاقیت در اعلام<br />هدف یعنی "آلترناتیو سازی" در میان اپوزیسیون ایرانی است . نوری علاء<br />برخلاف مواضع مزورانه اعلام شده درکنفرانسهای اخیر دراستکهلم و بروکسل و واشنگتن ،<br />رک و راست می گوید که بدنبال آلترناتیوسازی هست . مواضع که شفاف باشد تکلیف موافق<br />و مخالف هم مشخص است .<br /><br />مورد سوم ضرورت کارجمعی است .<br />نوری علاء بدرستی بدنبال شبکه سازی از عناصر معتقد به سکولاریزم است . به تنهایی<br />نمی خواهد که در صحنه سیاسی ویراژ دهد . نکته مثبت بعدی تعامل فعال او با<br />ملاء سیاسی حول و حوشس هست . مستمرا می نویسد ، بحث می کند و نظر می دهد . مهمتر از آن نظرات و بحثها را<br />هم تئوریزه می کند .<br /><br />این نکات و موارد عمده ای است که بدون<br />اشاره بدانها ، نقد ، حتی در نرمترین و دوستانه ترین برخوردها ، منصفانه نخواهد<br />بود و اشاره به آنها ، حتی در بیرحمانه ترین اشکال طرح نقد ، نشان ازهرچیز که<br />نداشته باشد ، بی تردید نشان از عدل و<br />انصاف در نقد خواهد داشت . و اما<br />پیش از ورود به بحث می خواهم که به مفهوم<br />نامی بپردازم که نوری علاء بر گفتمان خود نهاده است . اولین چیزی که به ذهن می زند<br />این است که براستی چرا انحلال طلبی و نه سرنگونی طلبی ؟ او برای گزینش این نام به اندازه کافی انگیزه<br />تئوریک ! دارد .<br /><br />ماهیت تغییر<br /><br />مهمترین انگیزه او در گزینش "انحلال طلبی" ، ریشه در<br />درک وی در رابطه با "ماهیت تغییر" ، "آماج تغییر" و ازهمه<br />مهمتر"نیروی تغییر" دارد . با این انتخاب او به گزینش آگاهانه مجموعه<br />نیروهایی اقدام کرده است که قرار است در کنارهم قرار بگیرند. در یک کلام او می خواهد که اینگونه از حیطه جمهوری خواهی<br />به حیطه سلطنت طلبی نقب بزند ! بدیهی است که او با این انتخاب با "سرنگونی<br />طلبی" هم مرز می گذارد . چرا که سرنگونی یک خواسته عمیقا انقلابی است . نوری<br />علاء هیچ ربطی به انقلاب ندارد. نمی خواهد هم که داشته باشد. او انقلاب را آگاهانه<br />معادل شورش کورو قیام خودانگیخته می گیرد :<br /><br />"باری،<br />می خواهم بگويم که انديشيدن به نهادی که قاطعاً و واقعاً چگونگی حال و آينده ما را<br />تعيين می کند شايد مهمترين کاری باشد که هر شهروند جامعۀ امروزی بايد به آن مشغول<br />باشد و آنقدر صبر نکند تا کار مشقتی که از عملکرد دولتش می برد چنان<br />بالا بگيرد که او ناچار برای خلاصی مخاطره آميز خويش ، دست به<br />شورش و انقلابی بزند که اغلب با خودکشی<br />دسته جمعی هيچ فرقی ندارد ......<br />"<br /><br />یعنی<br />به زبان فارسی دری راه حل جلوگیری از<br />انقلاب این است که :<br /><br />"ما<br />اگر خواستار آنيم که در جامعه ای زندگی کنيم که انسان در آن حق و حرمت داشته باشد،<br />و ثروت ملی اش (حتی اگر ماليات نمی پردازد ) خرج خودش ، رفاهش ، آينده اش و<br />زيربنای اقتصادی و اجتماعی اش شود ، هيچ چاره ای نداريم جز اينکه از ولنگاری های<br />تاريخی خود دست برداريم و فضائی را بيافرينيم که در آن «دولت» تبديل به<br />خدمتگزار ملت و پاسدار ثروت ها و حقوق و حرمت او باشد . و رسيدن به اين مقصود ،<br />متأسفانه يا خوشبختانه (بسته به نظر قضاوت کننده دارد) ، لزوماً با شورش و قيام<br />و انقلاب و هر امر حماسی ديگری به دست نمی آيد، مگر آنکه پيشاپيش مفهوم<br />امروزين دولت مورد توافق عام قرار گرفته، خواست های ملت روشن شده و برنامه های<br />تحقق آن خواست ها مورد بررسی قرار گرفته باشد و کسانی خود را برای نشستن پشت<br />فرمان ماشين دولت و اداره کردن حرکات آن در راستای تحقق برنامه ها آماده کرده<br />باشند . جزاين ، «تغييرراننده» نمی تواند کمکی به افتادن جامعه امروزی<br />در صراط مستقيم فلاح و رفاه وعدالت و دموکرسی بنمايد."<br /><br />تأملی برمقوله«آلترناتيوسازی» ، تاکیدات همه جا ازمن است<br /><br />مشاهده می کنید ! اینکه گفته بودم مَلقمه انحلال طلبی یعنی این . این<br />آنچیزی است که نوری علاء می خواهد در فالب یک "گفتمان سیاسی" همزمان به<br />مصاف "سرنگونی طلبی" و "اصلاح طلبی" بفرستد . نمی خواهم وارد<br />ساده انگاریهای حیرت انگیز او در رابطه با "مقوله تغییر" در جامعه و<br />الزامات آن و یا اینکه اصلا چطور می شود یک دولت مدرن را "حتی بدون<br />پرداخت مالیات" چرخاند و یا چسان می توان آن "فضایی" را آفرید ! که<br />"دولت تبدیل به خدمتگذارملت"<br />گردد و یا چگونه "خواستهای<br />ملت روشن می شود" و .... بشوم . میزان تخیلی بودن و یا حتی چگونگی<br />و صعوبت محقق شدن داده های فوق مشغله<br />نوری علاء نیست . او با شتاب دنبال<br />دنبال سرهم کردن بدیلی است که تا دیر نشده<br />و یا بقول خودش اگر "دری به تخته خورد و اين رژيم در آستانه انحلال<br />قرار گرفت" وظیفه رانندگی جامعه بدان سپرده شود . همین !<br /><br />آماج تغییر<br /><br />بنابراین تا اینجای کار واضح است<br />که نوری علاء تمام تخم مرغهایش را درسبد<br />"شق فروپاشی" و احتمال حمله نظامی خارجی به رژیم گذاشته است . او<br />آگاهانه بدنبال تغییر دولت است زیرا پیشاپیش انقلاب را رد کرده است . او با<br />حاکمیت سرمایه داری لیبرال که آماج نهایی "طرح خاورمیانه بزرگ" است ،<br />هیچ مشکلی ندارد . او اصلا و ابدا بدنبال برهم زدن "نظم" نیست . به همین<br />دلیل هم هست که در این روند ، ماهیت<br />حاکمیت و مناسبات تولید در جامعه ، فرع بر<br />ماهیت راننده ایست که او در<br />رویاهای خود می خواهد سکان حرکت جامعه به<br />او سپرده شود . آماج انحلال طلبی تعویض ماشین نیست ، تغییر راننده است .<br />حتما نیازی به گمانه زنی نیز نباید باشد که اصلا تاکید بر اهمیت<br />"راننده" که البته تنها یکنفرهم می تواند باشد ، در راس آلترناتیو تخیلی<br />او که قرار است جامعه را به "فلاح و رفاه وعدالت و دمکراسی" برساند ،<br />زمینه سازی برای رانندگی چه کسی غیر از خود او می باشد . بدیل تخیلی او اگر هم که درعالم<br />فرض بتواند حول رضا پهلوی شکل بگیرد ، اما در ضرورت راننگی دولت<br />"فلاح و رفاه وعدالت و دمکراسی" توسط<br />نوری علاء کسی نباید شک داشته باشد .<br /><br />نیروهای<br />تغییر<br /><br />"ماهیت هرتغییر" رابطه<br />مستقیم با مجموعه نیروهایی دارد که خواهان انجام آن "تغییرمشخص" هستند .<br />این مجموعه نیرویی را "نیروهای تغییر" می نامند . در عالم سیاست دوری و<br />نزدیکی به یک نیروی سیاسی ، خود را در دوری<br />و نزدیکی به مطالبات آن نیرو بارز می کند . برای مثال اگر به قطبی<br />بودن مبارزه میان دو نیروی متخاصم در صحنه سیاسی ایران یعنی رژیم ولایت فقیه و مجاهدین خلق معتقد<br />باشیم ، دورشدن از خواست اصلاح رژیم بطور خودکار نزدیک شدن به مطالبات مجاهدین می<br />باشد و نزدیکی و همخوانی با توهم اصلاحات به هر اندازه هم که باشد ملاک دوری از<br />مجاهدین و نزدیکی به رژیم جمهوری اسلامی است .<br /><br />این قانون یک مبارزه دوقطبی است .<br />البته اگر این تحلیل مبتنی بردوقطبی بودن مبارزه درست بوده باشد ، یعنی که این قطب<br />بندی واقعی و عینی باشد . چرا که قطب بندی حقیقیی در عالم واقع و مستقل از ذهن ما<br />و خواست و نظرما موجودیت می گیرد و به همین اعتبار برکل معادلات سیاسی در صحنه<br />تاثیر گداشته و سمت وسوی حرکت جامعه و<br />نیروهای سیاسی آن را تعیین می کند . در اینصورت هرگونه تلاش برای چند قطبی کردن<br />صحنه ، نتیجه ای جز شکست درپی نخواهد داشت و تعادل قوا را به گونه ای کیفی برهم نخواهد<br />زد . اگر درمثل مناقشه نداشته باشیم ، بدلیل واقعی بودن جهان دوقطبی در دوران جنگ<br />سرد ، هرگونه "ضدیت" با آمریکا در جهت منافع اتحاد شوروی بود و برعکس<br />منافع هر "ضدیتی" با شوروی سابق درعمل به جیب ایالات متحده می ریخت . بدیهی است که روی واژه ضدیت عملی<br />تاکید می کنم و نه مخالفت تئوریک . همینطور تلاشهایی همچون تشکیل بلوک<br />کشورهای غیرمتعهد درعمل هیچ تاثیرکیفی بر معادله قوای دوران جنگ سوم نداشته و در<br />عالم واقع نتوانست بلوک سومی را آنگونه که بنیانگذاران آن می خواستند ، بر جهان<br />دوقطبی تحمیل کند .<br /><br />نوری علاء بدرستی با "اصلاح<br />طلبی" مرز کشیده است . بنابراین از قطب رژیم خود را دور و به قطب "ضد<br />رژیم" نزدیک کرده است . یعنی عملا وارد "حیطه براندازی" شده<br />است . این را به فال نیک باید گرفت. هرکس ، درهرموقعیت و به هراندازه که خود را با "جنبش سبز" تداعی می<br />کرده و می کند به همان اندازه در زمین رژیم جمهوری اسلامی بازی کرده و می کند .<br />"حیطه براندازی" دیگر حیطه "جنبش سبز" نیست . ورود به این<br />حیطه اگرچه که ورود به حیطه "ضد رژیم" است اما اصلا به معنای ورود به<br />"حیطه سرنگونی" یعنی حیطه "جنبش سرخ" نیست .<br /><br />بحثی در مقولات<br />براندازی و سرنگونی<br /><br />دو مقوله براندازی و سرنگونی اگرچه که در یک رابطه ارگانیک با یکدیگر قرار دارند اما<br />به هیچ وجه یک چیز نیستند . متاسفانه فقرفرهنگی و بیسوادی مفرطی که برجامعه<br />تبعیدی حکومت می کند ، بسیاری از حیطه ها را درهم می آمیزد ، تفاوتها را تشخیص نمی<br />دهد و مشکل اصلی و فرعی کردن تضاد دارد . بسیاری ازمفاهیم ، تعریف ناشده برجای مانده<br />و بی مسئولیت در محاورات سیاسی استفاده می شوند. یکی از مهمترین موانع فهم<br />همدیگردراین جامعه ازجمله همین اختلاف درتعریف مفاهیم است. مقولاتی همچون آزادی و انقلاب ، دمکراسی و لیبرالیسم ، عدالت<br />اجتماعی ، کار دسته جمعی و تحمل یکدیگر و<br />از همه مهمتر مرزها و حیطه ها .<br /><br />در رابطه با مقوله براندازی و تفاوتهای<br />آن با سرنگونی نیز جز این نیست . بسیاری اصلا میان این دو تفاوتی نمی بینند .<br />تأکید بر این تفاوتها اگرچه در میان آدمهای عادی اما سیاسی ، بیشتر به "بازی<br />با کلمات" تعبیر می شود ، اما در کادر بحثهای تئوریک بویژه درمیان نخبگان ،<br />از اهمیت بالایی برخوردار است . هرچه که توان تئوریک و جایگاه نخبگی اجتماعی<br />بالاتر ، درجه اهمیت تعریف دقیق واژه های مورد استفاده بیشترهست . در پهنه<br />دانش بطور اعم و علوم اجتماعی بطور اخص<br />نیز پیش از ورود به هر حیطه ای ابتدا به تعریف آن حیطه پرداخته می شود . <br /><br />نیروهای برانداز به مجموعه نیروهایی<br />گفته می شود که در موضع اپوزیسیون ، مخالف تمامیت یک "پوزیسیون<br />مشخص" بوده و خواهان جایگزینی آن با<br />یک "بدیل مشخص" می باشند . در اینجا آنچه که هنوز مشخص نیست ، شیوه این<br />جایگزینی است . متناسب با این شیوه هست که "ماهیت نیرو" و "ماهیت<br />تغییر" را می توان تحلیل کرد . یعنی همانگونه که در پیش هم اشاره کردم ،<br />ماهیت هرنیرو ، رابطه مستقیم با "شیوه تغییر" و بالمآل "ماهیت<br />تغییر" دارد . این همان شاقول و چراغ راهنمایی است که در پرتو آن می توان<br />هرکس را و هرجریانی را ورای آنچه که می گوید و یا آنگونه که خود را می نماید ، تحلیل کرد .<br /><br />در حیطه براندازی بحث بر سر ضرورت تغییر است و نه چگونگی<br />تغییر . شیوه های براندازی گوناگون است . یک رژیم را می توان با اتکاء به قدرت<br />نظامی از بالا ( کودتا ) برانداخت . رژیم دیگری را می توان با اشغال نظامی ازبیرون<br />برانداخت. یکراهش هم این است که رژیمی را از طریق فشار از بیرون و پایین،<br />ساخت و پاخت در بالا ( انقلاب مخملی) برانداخت . یکراهش هم سرنگونی قهرآمیزحاکمیت<br />از پایین ( انقلاب ) است . بدین اعتبارسرنگونی<br />تنها یکی از اشکال و شیوه های براندازی است و نه خود آن ! یعنی براندازی<br />تنها ناظر برضرورت تغییر است ، درحالیکه سرنگونی ناظر بر چگونگی تغییر هم هست . به<br />عبارت بهتر سرنگونی ، خود براندازی هم هست ، ولی هر براندازی به خودی خود سرنگونی<br />نیست .<br /><br /><br />پایان بخش اول ، 5 مرداد 1391<br /><br /><br /><br /><br />سایت بیژن<br />نیابتی </span></strong><a href="http://www.niabati.blogspot.com/"><strong><span style="font-size:130%;">http://www.niabati.blogspot.com/</span></strong></a><br /><strong><span style="font-size:130%;"><br />ای میل بیژن<br />نیابتی </span></strong><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com"><strong><span style="font-size:130%;">bijanniabati@hotmail.com</span></strong></a><br /></p>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-53357257923740049042012-05-15T12:53:00.002-07:002012-05-15T12:55:33.003-07:00جنگ جهانی چهارم ، ابزارها و آماجها -بیژن نیابتی -20 اردیبهشت 1391<div style="text-align: -webkit-auto;"><p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="AR-SA" style="font-size:14.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red">جنگ جهانی چهارم ، ابزارها و آماجها</span></b><b><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:14.0pt;font-family: "Tahoma","sans-serif";color:green;mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA">بخش دوازدهم ، فاشیسم یهود </span></b><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language: FA"> </span></b><b><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif""> </span></b><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></b><b><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif""> </span></b><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA">در بررسی تاریخ معاصر اروپای پس از رنسانس بویژه از قرن هجده به بعد ، حضورفعال و مداخله گر <u>یهودیت سازمانیافته</u> درهرگوشه و کنارصحنه سیاسی و اقتصادی این قاره قابل مشاهده و پی گیری است . عین همین حضور را می توان در کل تاریخ شکل گیری ، تثبیت و نهایتا عروج ایالات متحده نیز به وضوح و روشنی تمام پی گرفت . این حضور توطئه گرانه که در جریان جنگهای استقلال آمریکا و پروسه انقلاب فرانسه و جنگهای متعاقب آن در اروپا شکل متمرکز و سازمانیافته بخود می گیرد تنها درمیان سرمایه مالی و الیت سیاسی وابسته به آن نیست . میدان عمل آن هم ناسیونال سوسیالیزم آلمانی و هم ناسیونال فاشیسم ایتالیایی را شامل می گردد . نه فقط اینها که دامنه نفوذ آن از فالانژیسم فرانکو و جنگهای داخلی اسپانیا گرفته تا انترناسیونال دوم و سوم و بلشویزم روسی نیز درهمه جا گسترده است . مداخله این مافیای مالی ـ سیاسی یا بطور مستقیم توسط "سرمایه متمرکزیهود" تحت رهبری امپراتوری مالی روتشیلد صورت می پذیرد و یا اینکه بطور غیرمستقیم و از طریق سازمانهای وابسته به تشکیلات فراماسونری جهانی اعمال می شود . تشکیلاتی که مرکزیت آن تا سالها پیش از شروع جنگهای جهانی در یورکِ اسکاتلند بوده و تحت نفوذ و حاکمیت دولتِ فخیمه عمل می کرده است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA">برای درنیفتادن به مواضع نژادپرستانه و ارتجاعی در بررسی عملکرد این مافیا ، دراینجا نیز مثل همه موارد مشابه باید که به جداسازی حیطه های متفاوت و بعضا متضاد تحت عنوان "مسئله یهود" همت گماشت . همانگونه که قبلا هم در بررسی ریشه های ناسیونال سوسیالیسم اشاره کرده بودم دراینجا نیز ما با دو مقوله اگرچه مرتبط ولی بکلی متفاوت با هم سر و کار داریم . مقولاتی با حیطه های متفاوت و منافع گوناگون . حیطه "سرمایه یهود" و حیطه "توده های یهود" . یکی توطئه گر، سازمانده ، هدایت کننده و مداخله جو و دیگری منزوی ، مرتجع ، درخود ، تحت ستم و دنباله رو که همواره مورد استفاده ابزاری خودی و بیگانه قرار داشته است . اولی مستقردرغرب اروپا و ایالات متحده آمریکا و دیگری درحاشیه جوامع شرق اروپا و روسیه تزاری که همزمان مرغ عزا وعروسی و وجه المصالحه میان جریانات قدرتمند ضد یهودی نیمه اول قرن بیستم در اروپا با همین "یهودیت سازمانیافته" بوده است . بنابراین موضوع و محور بحث درهمه جا نه "یهودیان" به مثابه آدمها که "یهودیت" در قالب سیستمهاست .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA">تفاوت کیفی میان چپ و راست در برخورد به مسائل سیاسی و اجتماعی هم درست در همینجا خود را نشان می دهد . راست ، <u>آدمها</u> را در قالب می ریزد و کلیشه می سازد . چپ اما <u>سیستمها</u> را نشانه می رود . راست بدنبال اصلاح آدمها به ضرب زور و تهدید به مجازات در دنیا و آخرت است ولی چپ مناسبات اجتماعی را نشانه می رود . یکی بدنبال حذفِ معلول است و دیگری درپی کشفِ علت . بدون این نه بررسی تاریخ گذشته چراغ راه آینده می گردد و نه مبارزه سیاسی به فرجام می رسد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA">بدون شناخت واقعی دشمن نه تنها هیچ مبارزه سیاسی به پیروزی نمی رسد که گرد و غبارحاصل از این عدم شناخت، جامعه را منفعل و نیروهای سیاسی را در تقابل با یکدیگر خنثی می سازد . جلاد به جای قربانی می نشیند و شرکای جرم و جنایت به مطالبه خسارت از صاحبان خون می پردازند . این همان وضعیت اسفباری است که اروپای امروز در رابطه با همان مافیای مالی و رسانه ای چنگ در چنگ با آن هست ! جریانیکه برخلاف تبلیغات سراپا دروغ مدیای یهود ، در کلیه منازعات قرون اخیر نه قربانی که یک طرف این منازعات بوده وهست . در تمامی طول تاریخ معاصر بویژه در جریان دو جنگ جهانی اول و دوم، مافیای مذکور نه تنها هیچ ضربه کمرشکنی را متحمل نشده که به اضعاف برطول و عرض و قدرت خود نیزافزوده است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">سلاح برتر این مافیای کار و سرمایه در دوران معاصر ، تثبیت یک دروغ رذیلانه در ذهنیت جامعه بشری ، بضرب بمباران جعلیات تاریخی با اتکاء به غولهای رسانه ای متعلق به خود بوده است . این دروغ تاریخی ، قرارداده شدن این مافیا نه در هیئت یک "طرف" منازعات که در کنار و همردیف "توده یهودی" و در جایگاه "قربانی" جنگ جهانی دوم است . افشای این دروغ تاریخی که توسط یک امپراتوری رسانه ای و با اتکاء به قدرت مالی "سرمایه متمرکز یهود" مستمرا به ذهنیت اجتماعی تزریق می شود ، نه یک وظیفه روشنگرانه صرف که رسالت روشنفکری انقلابی در خدمت به جامعه انسانی است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"> </span><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA">در ایتالیا نیزهمانگونه که در آلمان بدان پرداختم ، این جریان یک حضور سازمانیافته دارد که دامنه آن هم در میان چپ ایتالیا و هم در میان راست آن گسترده است . در اینجا پیش از ورود به موضوع اصلی ، برای روشنترشدن فضای بحث لازم است اشاره تاریخی کوتاهی به وضعیت خود جامعه یهودی در جغرافیای ایتالیا داشته باشم . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">"فلاویوس یوزفوس"</span><span dir="LTR"></span><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red"><span dir="LTR"></span> <i>Flavius Josephus </i></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">مورخ یهودی سده اول میلادی که نام اصلیش "یوسف بن ماتیتیاهو ی کاهن" </span><span dir="LTR"></span><span lang="FA" dir="LTR" style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma, sans-serif; "><span dir="LTR"></span> </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Joseph ben Mathitjahu<span class="apple-converted-space"> </span>ha Kohen</span></i><span dir="RTL"></span><i><span lang="DE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span></i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> بوده است ، تعداد یهودیان سرزمین رم را در آغاز ، حدود 8000 نفر تخمین می زند که این تعداد در طول دوران امپراتوری تدریجا به 50 هزار نفر افزایش می یابد .<span style="color:red"> </span>حاکمیت مسیحیت در این امپراتوری جدای از برخی تعرضات تئوریک اسقفهای مسیحی ، تاثیر چندانی بر زندگی مسالمت آمیز دو جامعه مذهبی نمی گذارد . تنها در دوران قرون وسطی است که همزمان با تکه تکه شدن ایتالیا به دولت شهرهای متعدد ، سرنوشت آن بخش از جامعه یهود که حاضربه ادغام در جامعه ای که محیط بر آنان بوده نیست ، جبرا تحت الشعاع منافع قدرتهای محلی گوناگون قرارمی گیرد . بدیهی است که این جامعه برای حفظ خود در این سرزمین هم همچون همه جاهای دیگر دنیا که در آن پراکنده است ، مجبور می شود که تمهیدات مقتضی را بکار گیرد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">بکار گیری این تمهیدات مقتضی البته که تنها مختص جامعه یهودی نبوده و نیست . هراقلیتی در دنیای قدیم برای حفظ خود نیازمند استفاده از چنین تمهیداتی بوده است . تفاوتها تنها در ماهیت این تمهیدات و شیوه های گوناگون حفظ خود بوده که هراقلیتی البته بر مبنای امکانات و اهرمهای مادی و ارزشهای معنوی خود در طول تاریخ بکار برده است . جامعه یهود بدلیل ویژگیهای فرقه ای خود همواره بدنبال یک رهبری روحانی ـ دنیایی روان بوده که مشروعیت خود را از آن می گرفته است . این رهبری که در لباس خاخامها بر این جامعه حاکمیت داشته ، در طول تاریخ بتدریج تبدیل به یک مافیای مالی گردیده است . ویژگی این خاخامها این بوده است که اساسا به رهبری روحانی یهودیان قناعت نمی کرده و اکیدا خواستار حاکمیت سیاسی و تصاحب قدرت مالی در جامعه مذکور بوده اند . بر این مبناست که به مرور زمان تفکری بغایت ارتجاعی و نژادپرستانه شکل می گیرد که چارچوب و ستون فقرات قوانین تورات و مهمتر از آن کتاب تلمود را شکل میدهد . تفکریکه محور مرکزی و ستون ارزشی آن نه مقولات معنوی و اخلاقی که تماما انگیزه های مادی است .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">در این راستا هست که پول و ثروت تبدیل به ارزش برتر و محوری می گردد و سمت و سو و فلش حرکت جامعه را تعیین و تبیین می کند . تا آنجا که در ذهنیت اجتماعی جوامع غیر یهودی درهر کجای دنیا ، یهودیت مترادف با مال اندوزی و پول دوستی تلقی می شود. هرکجا که این رهبری موفق شده است که بر سرنوشت جامعه خود حاکم گردد، اولین کارش جدا کردن جامعه یهود از جامعه بزرگتری است که در آن محاط بوده است . این مهم تنها با اتکاء به یک اصل ایدئولوژیک امکانپذیر بوده است که این مافیا با تزریق تئوری نژآدپرستانه و ضدبشری "قوم برگزیده" در آیین یهود بخوبی موفق به تثبیت آن در اذهان جامعه مذکور می گردد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">از این نقطه به بعد "یهودیت" دیگر نه یک دین توحیدی از سری ادیان ابراهیمی که یک نژاد برتر است که مشروعیت خود را از "یهوه" خدای یهود گرفته است و "یهودی" در این دیدگاه فاشیستی تنها بدلیل تعلقات قومی و خونی خود ، بر کل جامعه انسانی ارجهیت دارد . این برتری تا زمانی موضوعیت دارد که رابطه خونی در میان "خودیها" برقرار باشد ! بر این اساس است که ازدواج با یک "غیرخودی" به معنای خروج از دین و در حکم ارتداد تلقی می گردد . تمامی قواعد مذهبی و قوانین زندگی مادی دیگر نیز بر این مبنا شکل می گیرند . برهمین مبنا کل رابطه "یهودی" با ملاء اجتماعیش نیز براساس "خودی" یا "غیرخودی" بودن تنظیم می گردد . "خودی" کسی است که <u>خون</u> یهودی در رگهای او جریان دارد و از پدر و مادر یهودی زاده شده باشد . اینجا دیگر چه عجب که با برداشتن تنها یک تک واژه "یهود" و جایگزینیش با واژه "آریا" می توان طابق النعل بالنعل قانون نژادی آلمان نازی را کپی برداری کرد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">بدون این "این همانی" عقیدتی ، اصلا قابل تصور نیست که فاجعه انسانی مداومی را که در فلسطین اشغالی جریان دارد فهم کرد . قابل تصور نیست که نسل بازماندگان هولوکاست ، با فلسطینی همان کنند که مدعیند با خودشان شده است . باورکردنی نمی تواند باشد که با یک چشم بر قربانیان نازیها گریست و با چشم دیگر بر آوارگی چند نسل از انسانهای"غیرخودی" پوزخند زد . بدون فهم این "این همانی"عقیدتی ، درک ماهیت دولت حرامزاده ای که در سرزمین فلسطین حکم می راند نیز ممکن نیست . دولتی که دوری و نزدیکی به آن در صحنه بین المللی ، شاخص دوری و نزدیکی به مفاهیمی همچون نژادپرستی، آپارتاید جنسی و قومی، شارلاتانیزم سیاسی و تبلیغاتی ، جنگ و سرکوب ، تروریسم دولتی ، جنایت سازمانیافته، دروغگویی نهادینه شده و توطئه گری محض هست . آری ! بدون فهم این "این همانی" ، مشکل است دولتی را که با اتکاء به یک مافیای قدرت و ثروت جهانی ، همزمان کیسه در یکدست هنوز مطالبه خسارت چند نسل پیش نازیها را می کند و ساطور در دستی دیگر به سلاخی چند نسل فلسطینی مشغول بوده و هست فهم کرد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">باری ! برمی گردم به دوران حاکمیت کلیسا در ایتالیای قرون وسطی . درست درهمان زمانی که اولین گتوی یهودی در 1516 در ونیز ایجاد می گردد ، در "فرارا" خاندان دوکهای اِسته </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">d’Este </span></i><span dir="RTL"></span><span lang="DE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red;mso-bidi-language:FA">Herzog</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> آزادی عمل فراوانی برای یهودیان قائل است . آنها نه تنها یهودیان سفارادیِ رانده شده از اسپانیا که یهودیان اشکنازی ساکن شرق و میانه اروپای آنزمان را نیز با آغوش باز پذیرفته و آنها را تحت حفاظت خود قرار می دهند . این وضعیت تا سقوط خاندان استه در 1597 و قرار گرفتن فرارا تحت حاکمیت کلیسا ادامه می یابد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">قرن هفدهم در فرارا نیز همچون بقیه نقاطِ زیر حاکمیت کلیسای کاتولیک ، روند گتوسازی جامعه یهودی و محدویت حقوق و آزادی عمل و حرکت آنان شتاب می گیرد . این روند تنها در راستای اهداف ارتجاعی و ضد بشری کلیسای کاتولیک نیست . منافع رهبری سیاسی ـ مذهبی خود جامعه یهود هم در گرو همین گتوسازی است . بزرگترین منفعت گتوسازی برای این رهبری ، بسته شدن راه جذب طبیعی یهودیان به جامعه بزرگتر است . یعنی تعبیرهمان کابوس وحشتناکی که بود و نبود مادی و ایدئولوژیکِ تئوری "قوم برگزیده" بدان وابسته هست . گتوسازی تا زمانی که "دولت یهود" تشکیل نشده ، بهترین شیوه و در مواردی تنها طریقه کنترل جامعه و حفظ چفت و بست مناسبات اجتماعی در درون آن است . چفت و بستهایی که برای حفظ و تداومشان همواره وجود یک دشمن خطرناک و یک تهدید نابود کننده در بیرون الزامی و صرفنظرناکردنی است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">این وضعیت با یک توقف کوتاه دردوران کشورگشاییهای ناپلئون بوناپارت تا نیمه های قرن نوزدهم کم و بیش ادامه دارد. متعاقب دوران مبارزات وحدت طلبانه نقاط مختلف ایتالیا در روندی که به "ریزور جیمِنتو" </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Risorgimento</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> به معنی دوران نوزایی و تولد دوباره این کشور معروف می گردد ، یهودیان ایتالیا به آزادیهای گسترده و پردامنه ای دست می یابند . این روند که بدنبال کنفرانس وین و تغییرات جغرافیایی متعاقب آن از 1815 تا 1870 تداوم داشته است ، نهایتا منجر به خلع ید از کلیسا درسال 1861 و وحدت دوباره ایتالیا در 1870 یعنی یکسال پیش از وحدت دوباره آلمان می گردد . محدود شدن کلیسای کاتولیک و سیستم فئودالی و دست بالا پیدا کردن نیروهای سکولار و پیشروی سرمایه داری ، فضای تحرک سرمایه یهود و تشکیلات فراماسونری جهانی را به اضعاف گسترش می دهد . تا آنجا که در اواخر قرن نوزده و اوایل قرن بیستم ، این مافیا کل مبادلات تجاری ایتالیا با کشورهای دیگر را به تقریب تحت کنترل خود در می آورد . سیاست خارجی ایتالیای پیش از جنگ اول نیز کمابیش تحت نفوذ همین سرمایه هست . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">یکی از نمایندگان شناخته شده این سرمایه بارون"سیدنی سونینو"</span><span dir="LTR"></span><i><span lang="FA" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family: "Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language:FA"><span dir="LTR"></span> </span></i><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red;mso-ansi-language:IT">Baron<span class="apple-converted-space"> </span>Sidney Costantino Sonnino</span></i><span class="apple-converted-space"><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma, sans-serif; "> </span></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA">هست . او که برای اولین بار درسال 1906 و بار دیگر در فاصله 11 دسامبر 1909 تا 31 مارس1910 برمسند نخست وزیری ایتالیا تکیه زده است ، پس از کناره گیری از پست خود نیز ، همچنان هدایت سیاست خارجی این کشوررا در تمامی سالهای جنگ جهانی اول تا یکسال پس از آن یعنی از 1914 تا 1919 در دست دارد . دراین سالها سیدنی همچون پدرش اسحاق ظاهرا با گذاراز یهودیت به عضویت کلیسای آنجلیکی درمی آید . بارون سونینو درمیانه بحثهای مربوط به بی طرفی یا ورود فعال ایتالیا به جنگ جهانی در سال 1915 ، از طرفداران پر و پا قرص شرکت در جنگ و از حامیان قدرتمند فاشیسم در میان محافظه کاران لیبرال ! ایتالیای پس از جنگ است . سونینو بعدها هم همراه با یک یهودی دیگر بنام کارلو چنسار به نوبت وزیر خارجه موسولینی هم می شود . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">نفربعدی که بلافاصله پس از سونینو نخست وزیر می شود یهودی دیگری است بنام "لوئیجی لوزاتی" </span><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-ansi-language:IT">Luigi Luzzatti</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="IT" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA">. او که درفاصله 31 مارس1910 تا 2 مارس 1911 بعنوان دومین نخست وزیر یهودی ایتالیا هدایت دولت را به عهده می گیرد پیش از این بارها در کابینه های مختلف درموضع وزیر خزانه داری ، دست سرمایه یهود را در چنگ اندازی بر اقتصاد و تجارت ایتالیا تماما بازگذاشته است . به غیر از حضور لوزاتی در خزانه داری ، دو یهودی دیگر هم در راس وزارتخانه های جنگ و دادگستری ایتالیای پیش از جنگ به چشم می خورند . همینطور ریاست یکی ازمهمترین بانکهای ایتالیا یعنی بانک تجارت </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family: "Tahoma","sans-serif";color:red">Banca Commerciale Italiana</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> نیز در هنگام زمامداری موسولینی با یک یهودی دیگر است که مستقیما از سوی خود وی به این سمت برگزیده شده است .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span><span lang="AR-SA" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif""><a href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Datei:Luigi_Luzzatti.jpg&filetimestamp=20100309033122"><span lang="DE" dir="LTR" style="text-decoration:none;text-underline:none"><!--[if gte vml 1]><v:shapetype id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600" spt="75" preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f" stroked="f"> <v:stroke joinstyle="miter"> <v:formulas> <v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"> <v:f eqn="sum @0 1 0"> <v:f eqn="sum 0 0 @1"> <v:f eqn="prod @2 1 2"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @0 0 1"> <v:f eqn="prod @6 1 2"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="sum @8 21600 0"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @10 21600 0"> </v:formulas> <v:path extrusionok="f" gradientshapeok="t" connecttype="rect"> <o:lock ext="edit" aspectratio="t"> </v:shapetype><v:shape id="_x0000_i1025" type="#_x0000_t75" alt="" href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Datei:Luigi_Luzzatti.jpg&filetimestamp=20100309033122" style="'width:69pt;height:101.25pt'" button="t"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.jpg" href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/51/Luigi_Luzzatti.jpg/219px-Luigi_Luzzatti.jpg"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><img border="0" width="92" height="135" src="file:///C:/Users/Zari/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image002.jpg" shapes="_x0000_i1025" /><!--[endif]--></span></a></span><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-ansi-language: IT"> </span><span dir="RTL"></span><span lang="IT" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-ansi-language: IT;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span><span dir="LTR"></span><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-ansi-language: IT"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif""><!--[if gte vml 1]><v:shape id="_x0000_i1026" type="#_x0000_t75" alt="" style="'width:65.25pt;height:101.25pt'"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image003.jpg" href="http://1.1.1.4/bmi/digilander.libero.it/arupin/sinigaglia.jpg"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><img border="0" width="87" height="135" src="file:///C:/Users/Zari/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image004.jpg" shapes="_x0000_i1026" /><!--[endif]--></span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="AR-SA" style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma, sans-serif; "><a href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Datei:Sidney_sonnino.jpg&filetimestamp=20060114113714"><span lang="DE" dir="LTR" style="color:#0B0080;text-decoration:none;text-underline:none"><!--[if gte vml 1]><v:shape id="_x0000_i1027" type="#_x0000_t75" alt="" href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Datei:Sidney_sonnino.jpg&filetimestamp=20060114113714" style="'width:66.75pt;height:101.25pt'" button="t"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image005.jpg" href="http://1.1.1.5/bmi/upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/43/Sidney_sonnino.jpg/220px-Sidney_sonnino.jpg"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><img border="0" width="89" height="135" src="file:///C:/Users/Zari/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image006.jpg" shapes="_x0000_i1027" /><!--[endif]--></span></a></span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif""><a href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Datei:Ernesto_Nathan.jpg&filetimestamp=20090212105635"><span lang="DE" dir="LTR" style="text-decoration:none;text-underline:none"><!--[if gte vml 1]><v:shape id="_x0000_i1028" type="#_x0000_t75" alt="" href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Datei:Ernesto_Nathan.jpg&filetimestamp=20090212105635" style="'width:75pt;height:101.25pt'" button="t"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image007.jpg" href="http://1.1.1.1/bmi/upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/64/Ernesto_Nathan.jpg/220px-Ernesto_Nathan.jpg"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><img border="0" width="100" height="135" src="file:///C:/Users/Zari/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image008.jpg" shapes="_x0000_i1028" /><!--[endif]--></span></a></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:blue;mso-ansi-language:IT">Luigi Luzzatti </span></i><span dir="RTL"></span><i><span lang="IT" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span></i><span dir="LTR"></span><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:blue;mso-ansi-language:IT"><span dir="LTR"></span> </span></i><span dir="RTL"></span><i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:blue;mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span></i><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:blue;mso-ansi-language:IT">Oscar Sinigaglia</span></i><span dir="RTL"></span><i><span lang="IT" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span></i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"> </span><i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"> </span></i><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-ansi-language:IT">Sidney Sonnino</span></i><span dir="RTL"></span><i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span></i><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-ansi-language:IT">Ernesto Nathan</span></i><i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-ansi-language: IT;mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">انگشت دراز مافیای یهود اما در این سالها یکی از ماسونهای مشهور ایتالیا بنام "ارنستو ناتان" </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Ernesto Nathan</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> است . او که درسالهای 1896 تا 1903 و 1917 تا 1919 استاد اعظم لژ بزرگ شرق اعظم ایتالیا </span><i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-fareast-language: EN-US;mso-bidi-language:FA"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Grande_Oriente_d%27Italia" title="Grande Oriente d'Italia"><span lang="DE" dir="LTR" style="color:red; text-decoration:none;text-underline:none">Grande Oriente d'Italia</span></a></span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> نیز بوده است ، یهودی شناخته شده ای است که در فاصله سالهای 1907 تا 1913 در موضع شهردار رم یکی دیگر از پایگاه های متعدد مافیای یهود در پایتخت ایتالیا را در اختیار دارد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">ناتان که در سال 1887 رسما به عضویت تشکیلات فراماسونری جهانی در آمده است ، تنها پس از شش سال در موضع استاد لژ تبلیغ ماسونی </span><span dir="LTR"></span><i><span lang="FA" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red;mso-bidi-language:FA"><span dir="LTR"></span> </span></i><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Propaganda massonica</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> در رم که بعدا به لژ 2</span><span dir="LTR"></span><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="LTR"></span> P</span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> معروف شد قرار گرفته و سه سال بعد نیز بجای "آدریانو لِمی" </span><i><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red"><a href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Adriano_Lemmi&action=edit&redlink=1" title="Adriano Lemmi (Seite nicht vorhanden)"><span lang="DE" dir="LTR" style="color:red;text-decoration:none;text-underline:none">Adriano Lemmi</span></a></span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> در جایگاه عالیترین موضع تشکیلات ماسونی یعنی استاد اعظم لژ شرق اعظم تثبیت می گردد . این تنها شمای مختصری است از حضور گسترده آن یهودیت سازمانیافته مورد اشاره ام در سالهای منتهی به اولین جنگ جهانی دنیای معاصر . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">ایتالیای پسا جنگ اول نیز بسا بیشتر از جاهای دیگر ، صحنه تاخت و تاز این مافیای کار و سرمایه است . مناسبترین مکان این تاخت و تاز البته که حزب ناسیونال فاشیست ایتالیاست . اینجا دیگر این مافیا تنها نیست . اکثریت یهودیان ایتالیا نیز در این بازی نفرت انگیز شرکت دارند . بنا برآمار"میکله سارفاتی"</span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red">Michele Sarfatti</span></i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif""> </span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> ، مدیر یهودی مرکز اسناد تاریخ عبری معاصر درمیلان </span><span dir="LTR"></span><i><span lang="FA" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family: "Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language:FA"><span dir="LTR"></span> </span></i><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Centro di Documentazione Ebraica Contemporanea</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span>، جدای از حضور حداقل پنج نفر یهودی درمیان حلقه کوچک بنیانگذاران "رزم فاشیستی" در 1919 درمیلان ، اکثریت شکننده ای از یهودیان ایتالیا یا رسما به عضویت حزب موسولینی درمی آیند و یا سمپاتیزان آن بوده اند . بنا برهمین آمار در آستانه تصویب قانون نژادی در 1938، یعنی کمتر از یکسال مانده به آغاز جنگ دوم ، حدود 27 درصد از شهروندان یهودی ایتالیا عضو رسمی حزب<span style="color:green"> </span>ناسیونال فاشیست بوده اند<span style="color:green"> .</span> جالبتر از همه عضویت خاخامهای اعظم ایتالیا در حزب ناسیونال فاشیست است . بنا به ادعای "کارلو موس" </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red">Carlo Moos</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> ، مورخ و متخصص تاریخ معاصرایتالیا و استاد دانشگاه زوریخ ، بنا بر یک <u>آمار رسمی</u> در سال 1939، از مجموع 21 خاخام اعظم در 1937، پنج نفر عضو رسمی حزب بوده اند . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA">هفته نامه معتبراشپیگل آلمان درویژه نامه ای تحت عنوان آینه قرن بیستم که درپایان هزاره دوم بتاریخ 23 اوت سال 1999 بقلم "کارلوس ویدمان" </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language: FA">Carlos Widmann</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> منتشر کرده است ، <u>آمار رسمی</u> حضور یهودیان شرکت کننده در راهپیمایی مشهور فاشیستها برای تصاحب قدرت سیاسی معروف به "مارش بسوی رم" دراکتبر 1922 را 230 نفر و تعداد اعضای<u> رسمی</u> حزب ناسیونال فاشیست در سال 1938 یعنی پنج سال پس از بقدرت رسیدن آدولف هیتلر در آلمان و تصویب "قوانین تبعیض نژادی" درایتالیا را <u>10215</u> نفر ذکرمی کند . این در شرایطی است که حزب موسولینی دراین ایام چیزی نزدیک به يک میلیون وچهارصد هزارعضو دارد . یعنی درحالیکه ازهرچهل پنجاه نفر ایتالیایی تنها یک نفرعضو حزب مذکورمی باشد در میان جامعه یهودیان ایتالیا ، از هر چهار پنج یهودی یکنفر افتخارعضویت درحزب موسولینی را دارا هست . لازم به ذکراست که در این زمان جمعیت یهودی50 هزار نفره ایتالیای فاشیست ، تنها </span><span dir="LTR"></span><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="LTR"></span>/01</span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span>0 کل جمعیت این کشور را تشکیل می دهد . این درصد در آلمان نازی ده برابر و بالغ بر</span><span dir="LTR"></span><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="LTR"></span>/1</span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span>0 کل جمعیت آلمان بوده است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">در این دوران نیز فرارا نسبت به دیگر نقاط ایتالیا از یک وضعیت ویژه برخوردار است . آنقدر ویژه که بنا به ادعای "جورجو باسانی"<span style="color:red"> </span></span><span dir="LTR"></span><i><span lang="FA" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language: FA"><span dir="LTR"></span> </span></i><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red"> Giorgio Bassani</span></i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">برای خودش<span style="color:red"> </span>دولت کوچکی هست . عین جمله باسانی طی یک سخنرانی که درسال 1961 در بولونیا و در جریان یک کنفرانس ضد فاشیستی ایراد کرده است چنین است :<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">" جامعه اسرائیلی فرارا که من درآغوش آن رشد کردم بواقع دولت کوچکی بود در دولت " .<i> </i> <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">آری بدرستی فرارا در این دوران دولتی در دولت است . این شهر در دوران حاکمیت موسولینی به مدت 12 سال یعنی در فاصله سالهای 1926 تا 1938 دارای یک شهردار یهودی بنام " رنسو راوِِِِنا"</span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Renzo Ravenna </span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> هست که از دوستان نزدیک "ایتالو بالبو" و از رهبران "مارش بسوی رم" بوده است . فرارا همینطور یک فرماندار یهودی هم دارد . رفیق قدرتمند دیگر ایتالو بالبو یعنی "ساموئل پولیسه" </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Samuel Pugliese</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اما مهمتر ازهمه اینها تامین مستقیم مالی موسولینی توسط سرمایه جنایتکار یهود است . در راس این حامیان مالی ، نام یک یهودی سرشناس بیشتر از همه به چشم می خورد . "اسکارسینیگالیا" </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Osca Sinigaglia</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> که عمده ترین سرمایه گذار ایتالیا در صنایع آهن و پولاد آن کشور بوده است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">در کنار اینها موسولینی روابط بسیار حسنه ای هم با جنبش صهیونیستی دارد . او هم به تقلید از دولت آلمان نازی که قرارداد معروف "هاآوارا" را با نمایندگان اتحادیه صهیونیستی برای<span style="color:olive"> </span>آلمان و آژانس یهود امضاء کرده بود ، از مهاجرت یهودیان به سرزمین فلسطین فعالانه حمایت می کند . ( در رابطه با قرارداد هاآوارا بعدا توضیح خواهم داد ) <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">موسولینی هم با سازمان جهانی صهیونیستی </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family: "Tahoma","sans-serif";color:red">WZO</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> رابطه حسنه دارد و هم با رویزیونیستهای جدا شده از سازمان مذکور . در 17 سپتامبر 1926 "خایم وایزمان" </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red">Chaim Weizmann</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> رئیس وقت </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">WZO</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> و آژانس یهود واولین رئیس جمهور دولت اسرائیل ، برای ملاقات با ایل دوچه به رم می رود . موسولینی در این ملاقات قول کمکهای اقتصادی به جنبش صهیونیستی در سرزمین فلسطین را می دهد . بلافاصله پس از این دیدارهم درمطبوعات ایتالیا سلسله ای از مطالب مثبت در رابطه با صهیونیستهای رادیکال درج می گردد . تنها یک ماه بعد از این ملاقات نفردوم وقت </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red">WZO</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> و رئیس بعدی سازمان مربوطه یعنی "ناهوم سوخولوف" </span><i><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red;mso-ansi-language:EN"><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Nahum_Sokolow" title="Nahum Sokolow"><span lang="EN" dir="LTR" style="color:red;text-decoration:none;text-underline:none">Nahum Sokolow</span></a></span></i><span dir="RTL"></span><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-ansi-language: EN;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">نیز به رم می شتابد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">همانطور که اشاره کردم دولت موسولینی با رویزیونیستهای جدا شده از </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red">WZO</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> هم رابطه و بده بستان دارد ! رویزیونیستهای صهیونیست به رهبری "ولادیمیر جابوتینسکی" </span><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif""><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Wladimir_Jabotinsky" title="Wladimir Jabotinsky"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR" style="color:windowtext;text-decoration:none;text-underline:none"><span dir="LTR"></span> </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="color:red;text-decoration:none;text-underline:none">Wladimir Zeev Jabotinsky</span></i><span lang="DE" dir="LTR" style="color:windowtext; text-decoration:none;text-underline:none"> </span></a></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">که بدنبال جانشینی برای دولت فخیمه می گردند ، معبود خود را در چهره ایل دوچه می یابند . "بتار" سازمان جوانانی است که جابوتینسکی بوجود آورده است . اعضای این سازمان با فرمانی که در نوامبر 1934 توسط شخص موسولینی صادر می شود همراه یهودیان دیگری به آکادمی دریانوردی چیویتا وچیا </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Civitavecchia</span></i><span dir="RTL"></span><i><span lang="DE" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span></i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">فرستاده می شوند<i> </i>تا پس از خاتمه دوره افسری، از آنان در نبرد علیه انگلیسیها که بر فلسطین حاکمیت داشتند استفاده شود . موسولینی از اینان به عنوان فاشیستهای صهیون نام می برد . تازیخ نشان می دهد که این نامگذاری تا کجا بجا و مناسب بوده است . فارق التحصیلان این آکادمی بعدها در قالب سازمان تروریستی "ارگون" نقش عمده ای در تحمیل دولت یهود در بخشی از خاک اشغالی فلسطین و برعلیه دولت فخیمه بازی خواهند کرد . مناهیم<span style="color:olive"> </span>بگین ، اسحاق شامیر و اهود اولمرت<span style="color:olive"> </span>نخست وزیران بعدی دولت حرامزاده از اعضای این گروه تروریستی می باشند . جالب است که اونیفورم اعضای بتار همان اونیفورمهای قهوه ای اعضای اس ـ آ در آلمان بوده است .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA">"مارگریتا سارفاتی" </span></b><b><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-font-kerning:18.0pt">Margherita Sarfatti </span></i></b><span dir="RTL"></span><b><i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span></i></b><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA">مبحث فاشیسم یهود را بدون پرداختن به یکی از بزرگترین نقش آفرینان آن نمی توان بست . این چهره کسی نیست جز مارگریتا سارفاتی . اوکه نام اصلیش "مارگریتا گراسینی" </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Margherita Grassini</span></i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif""> </span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> هست طبق معمول درمیان یک خانواده متمول یهودی درسال 1880 بدنیا آمده است . پدرش که وکیل ثروتمندی است او را ازکودکی تحت نظر معلمان خصوصی قرار می دهد . درهجده سالگی با یکی ازهمکاران مسن پدرش بنام چساره سارفاتی </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Cesare Sarfatti</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> که اونیز وکیل ثروتمند دیگری است به ونیز می گریزد و با ازدواج با او که بسیار مسن تر از خودش می باشد نام خانوادگیش را نیز برمی دارد . نامی که آنرا حتی پس از مرگ چساره و تا پایان زندگیش نیز حفظ می کند . در ونیز هردو در ارتباط با محافل چپ سوسیالیستی قرار دارند . چهارسال بعد<span style="color:teal"> </span>در1902 سارفاتیها به میلان نقل مکان می کنند . ارتباط آنها و بویژه خود مارگریتا با محافل چپ یهود درمیلان در مرکزی صورت می پذیرد که بنام "سالن میلان" معروف است . سالن مذکور که توسط یک آنارشیست مهاجر یهودی روس تبار بنام "آنا کولیسکیوف" </span><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family: "Tahoma","sans-serif";color:red;mso-ansi-language:IT">Anna Kuliscioff</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="IT" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:blue;mso-font-kerning:18.0pt;mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language:FA">شکل گرفته ، محل تجمع الیت سیاسی و روشنفکران چپ عمدتا یهودی میلان است . علاوه بر اینها هرآنکس که نام و مرتبه ای در میلان دارد حتما گذارش به این سالن می افتاده است . این البته شامل سوسیالیست متعصب و سردبیر آینده روزنامه آوانتی یعنی موسولینی نیز می گردد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA">کولیسکیوف که نام اصلیش "آنیا روزن اشتاین" </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red">Anija Rosenstein</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning: 18.0pt;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> است ، درعین حال که دوست دختر سوسیالیست ثروتمند ! مشهور ایتالیایی "فلیپو توراتی" </span><i><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Filippo_Turati" title="Filippo Turati"><span lang="DE" dir="LTR" style="color:red;text-decoration: none;text-underline:none">Filippo Turati</span></a></span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning: 18.0pt;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> می باشد ، رابط حزب سوسیالیست با "فریدریش انگلس" هم هست . سارفاتی در این سالن با یک کمونیست سرشناس دیگر نیز آشنا می شود . یک یهودی مهاجر روس تبار بنام "آنجلیکا بالابانوا" </span><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red;mso-font-kerning:18.0pt;mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA">Angelika Balabanova</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="IT" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-ansi-language: IT;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning: 18.0pt;mso-bidi-language:FA">. او هم مثل کولیسکیوف از مسئولین ارشد حزب سوسیالیست ایتالیاست . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA">علاوه بر آن آنجلیکا همراه با "کلارا زتکین" عضو هیئت اجرائی اتحادیه بین المللی زنان سوسیالیست و درسال 1919 دبیر انترناسیونال سوم هم هست . او و سارفاتی یک وجه مشترک خصوصی هم دارند ، هردوی آنها معشوقه موسولینی هستند . آشنایی آنها با بنیتو از طریق همین سالن مشهور صورت می گیرد . رابطه آنجلیکا با موسولینی آنچنان است که شایعه ای مبنی بر اینکه او مادر "ادا چیانو" </span><i><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Edda_Mussolini" title="Edda Mussolini"><span lang="DE" dir="LTR" style="color:red;text-decoration: none;text-underline:none">Edda Ciano</span></a></span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning: 18.0pt;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> دختر اول موسولینی هست درهمه جا به گردش در می آید .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA">ادامه رابطه این سه نفر به هیئت تحریریه آوانتی ، ارگان حزب سوسیالیست ایتالیا منتقل می شود که از 1912 ، موسولینی سردبیر و دو دیگر از اعضای هیئت تحریریه آنند. در جریان اخراج موسولینی از حزب که قبلا بدان اشاره کردم، با جدایی خطی آنجلیکا و بنیتو ، مارگریتای متاهل ! فرصت می یابد که رابطه اش را با موسولینی متاهل تعمیق بخشیده و او را کاملا در اختیار خود بگیرد . چساره همسر او در این سالها ظاهرا مشکلی با این رابطه که اندک اندک نقل تمام محافل می شود ندارد ! او تا زمان مرگش در 1924 همچنان به شغل شریف همسری مارگریتا اشتغال دارد . سارفاتی که بدنبال معشوقه اش حزب سوسیالیست را ترک کرده است با تاسیس روزنامه مردم ایتالیا توسط موسولینی در همان سال 1914 ، بلافاصله به عنوان یک منتقد هنری وارد هیئت تحریریه "ایل دو پوپولو" می شود و درقالب یک جنگ طلب افراطی به تبلیغ برای ورود ایتالیا به جنگ خانمانسوری می پردازد که برنده ای جزسرمایه جنایتکار یهود به مثابه بالاترین سود برنده و مهمترین فاکتور پشت پرده جنگ مذکورندارد . یکسال بعد آنها موفق می شوند که ایتالیا را به جنگ بکشانند .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA">سارفاتی تنها معشوقه موسولینی نیست . او همزمان هم مشاور او و هم تامین کننده مالی خیزش فاشیستها به سمت تصاحب قدرت سیاسی در سالهای اولیه پس از جنگ اول است . اوست که پول مارش فاشیستها به سوی رم را در 1922 می پردازد . اوست که آداب معاشرت را به بنیتو برای ورود به محافل بورژوازی می آموزد . هم اوست که فاشیزم را آرایش می کند و در سطح بین المللی با اتکاء به ارتباطات گسترده اش جا می اندازد و خلاصه اوست که بیوگرافی دوچه را در 1925 می نویسد و به دنیای انگلوساکسون عرضه می کند . این بیوگرافی که نقش کمی در آراستن چهره جهانی فاشیسم موسولینی ندارد ، ابتدا در لندن و به زبان انگلیسی منتشر می شود و نسخه ایتالیایی و آلمانی آن تنها یکسال بعد در 1926 به بازار عرضه می گردد . کتاب مذکور که به حدود بیست زبان ترجمه می شود نه تنها سهم عمده ای در عرضه فاشیزم در یک پوشش فریبنده و مشروع به مخاطبان خود بویژه در انگلستان و ایالات متحده دارد که سیل پول و طلا و شهرت جهانی را نیز برای نویسنده آن به ارمغان می آورد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language: FA">سارفاتی در ضمن سفیر هنری فاشیزم ایتالیا نیز هست . او که همزمان با بقدرت رسیدن موسولینی در1922، محفلی بنام "گروه قرن بیستم" </span><i><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Novecento_(K%C3%BCnstlergruppe)" title="Novecento (Künstlergruppe)"><span lang="DE" dir="LTR" style="color:red; text-decoration:none;text-underline:none">Gruppo del Novecento</span></a></span></i><span dir="RTL"></span><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-font-kerning: 18.0pt;mso-bidi-language:FA">را با شرکت نقاشان آوانگارد بنیان گذاشته است با </span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">برگزاری نمایشگاه های بین المللی و ترتیب دادن معاملات هنری و در یک کلام با به خدمت گرفتن "هنر رسمی" ، نه تنها هنر نقاشی را به خدمت فاشیزم در می آورد که منبع درآمد مالی هنگفتی را نیز برای خود ذخیره می کند . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA">سارفاتی را ملکه بدون تاج ایتالیا نیز نامیده اند . زنی که علیرغم آنکه صاحب هیچ مقام رسمی در ایتالیا نیست از سوی فرانکلین روزولت در کاخ سفید پذیرایی می شود ! همان رئیس جمهوریکه اولین نماینده پرقدرت سرمایه مالی درتاریخ ایالات متحده بدنبال کودتای 1929 سرمایه یهود در وال استریت است . درباره این زن همچنان که درمورد بسیاری از عناصر پشت پرده تاریخ معاصر ، بسیار کم نوشته شده است . ستاره بخت مارگریتا با آغاز نزدیکی ایتالیا به آلمان در 1936 ، رو به افول می رود . رابطه او با موسولینی هم که از این پیشتر بدلیل سن و سال بالای او به حداقل رسیده است ، اندک اندک به سمت قطع کامل می رود . او که سه سال از معشوقه اش بزرگتر است دیگر در سنین بین پنجاه و شصت هیچ جاذبه ای برای بنیتوی هوسران ندارد . تصویب قانون نژادی در 1938 نه تنها راه به خلع ید کامل از سرمایه یهود در ایتالیا می برد بلکه فضای زندگی یهودیان عادی هوادار فاشیسم را نیز که حیرت زده به نظاره ایستاده اند ، هرچه تنگ و تنگتر می کند . در این فضا سارفاتی مجبور به ترک ایتالیا شده و به آرژانتین می رود . برای ادامه یک زندگی مرفه البته که او به اندازه کافی اندوخته در اختیار دارد . نه سال بعد با پایان جنگ سارفاتی دوباره به ایتالیا برمی گردد . او تا پایان عمرش در 1961 همچنان یک فاشیست تمام عیار است . او معتقد است که فاشیسم در کنه خود چیز خوبی بوده است . تنها اشکال کار این بود که موسولینی آنرا به آلمان نازی فروخت ! <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span dir="LTR"></span><span lang="FA" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-ansi-language: IT;mso-bidi-language:FA"><span dir="LTR"></span> </span><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-ansi-language:IT"> </span><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif""><!--[if gte vml 1]><v:shape id="_x0000_i1029" type="#_x0000_t75" alt="" style="'width:62.25pt;height:91.5pt'"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image009.jpg" href="http://www.mariannebrentzel.de/bilder/sarfatti.jpg"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><img border="0" width="83" height="122" src="file:///C:/Users/Zari/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image010.jpg" shapes="_x0000_i1029" /><!--[endif]--></span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif""><a href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Datei:Anna_Kuliscioff_c_1907.jpg&filetimestamp=20080815125828"><span lang="DE" dir="LTR" style="text-decoration:none;text-underline:none"><!--[if gte vml 1]><v:shape id="_x0000_i1030" type="#_x0000_t75" alt="" href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Datei:Anna_Kuliscioff_c_1907.jpg&filetimestamp=20080815125828" style="'width:67.5pt;height:92.25pt'" button="t"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image011.jpg" href="http://1.1.1.5/bmi/upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b9/Anna_Kuliscioff_c_1907.jpg"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><img border="0" width="90" height="123" src="file:///C:/Users/Zari/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image012.jpg" shapes="_x0000_i1030" /><!--[endif]--></span></a></span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><span dir="RTL"></span> </span><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><!--[if gte vml 1]><v:shape id="_x0000_i1031" type="#_x0000_t75" style="'width:65.25pt;"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image013.jpg" title="Angelika Balabanova"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><img border="0" width="87" height="116" src="file:///C:/Users/Zari/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image014.jpg" shapes="_x0000_i1031" /><!--[endif]--></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-font-kerning:18.0pt;mso-ansi-language:IT">Margherita Sarfatti </span></i><span dir="RTL"></span><i><span lang="IT" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:blue;mso-font-kerning:18.0pt;mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span></i><span lang="IT" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-font-kerning:18.0pt;mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"> </span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-font-kerning:18.0pt; mso-bidi-language:FA"> </span><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-ansi-language:IT">Anna Kuliscioff</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-font-kerning:18.0pt;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span><i><span lang="IT" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-font-kerning:18.0pt;mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA">Angelika Balabanova</span></i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:blue;mso-font-kerning:18.0pt;mso-ansi-language:IT;mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">سرنوشت ایتاو بالبو یکی دیکر از متحدان قدرتمند سرمایه یهود نیز در میانه جنگ رقم میخورد . او که از سال 1334 به عنوان فرماندار کل لیبی از ایتالیا دور شده و به آفریقا فرستاده شده است ، پس از حمله آلمان به لهستان در 1939 از مخالفین سرسخت اتحاد با آلمان و موافق و مبلغ اتحاد با دولت بریتانیاست . ایتالو بالبو که تا پیش ازاعزام به لیبی تا بالاترین درجه درنیروی هوایی ایتالیا یعنی درجه مارشالی ارتقاء یافته بود ، درجنگ نیزهمچنان به پرواز ادامه میدهد . نزدیک به یکسال بعد از شروع جنگ در ژوئن1940 در اثنای یکی ازهمین پروازها هست که بنا به تفسیررسمی با آتش اشتباهی نیروهای خودی هواپیمایش سقوط میکند و موسولینی از شر او نجات می یابد .<span style="color:blue"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">یکی دیگر از حامیان مقتدر فاشیسم و موسولینی ، شاعر، نویسنده و ناسیونالیست مشهور ایتالیا در دوران پیش از جنگ جهانی دوم ، "گابریله دو آنونسیو" </span><span dir="LTR"></span><i><span lang="FA" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family: "Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language:FA"><span dir="LTR"></span> </span></i><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Gabriele D’Annunzio</span></i><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA">بوده است که از ماسونهای بانفوذ دوران خود می باشد . او در کمپین موافقان ورود ایتالیا به جنگ در 1914، همراه با موسولینی از یک نقش رهبری کننده برخوردار است . نکته جالب توجه در رابطه با او این است که علیرغم حمایتهای مالی و سیاسی گسترده او از فاشیسم ، خود او هیچگاه به عضویت حزب ناسیونال فاشیسم درنیامده و از او نه به عنوان یک فاشیست که به مثابه یک ناسیونالیست متعصب نام برده می شود . تعلق او به تشکیلات فراماسونری هم برخلاف الگویش گاریبالدی ( از رهبران شناخته شده مبارزات وحدت طلبانه در ایتالیا ) چندان آشکار و غیرقابل بحث نیست . اگرچه که در فضای بین دو جنگ جهانی این وابستگی بویژه در محافل یهودستیز و ضد فراماماسونری در اروپا چندان محل تردید نبوده است . تصویر مشهوری که در میان مونارشیستهای آلمانی پس از سقوط خاندان هوهنتسولرن رواج داشته ، چهره آنونسیو را در کنار اعضای دیگر تشکیلات فراماسونری جهانی همچون ژرژ کلمانسو نخست وزیر و ریمون پونکاره ، رئیس جمهور وقت فرانسه و رئیس کنفرانس ورسای ، لوید جرج نخست وزیر وقت انگلستان ، وودرو ویلسون رئیس جمهور وقت آمریکا و تعدادی دیگر به تصویر کشیده است .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" align="center" dir="RTL" style="text-align: center; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma, sans-serif; "><!--[if gte vml 1]><v:shape id="_x0000_i1032" type="#_x0000_t75" alt="Freimaurer" style="'width:106.5pt;"> <v:imagedata src="file:///C:\Users\Zari\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image015.jpg" href="http://1.1.1.3/bmi/www.alfred-hermann-fried.at/images/freimaurer.jpg"> </v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><img border="0" width="142" height="200" src="file:///C:/Users/Zari/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image016.jpg" alt="Freimaurer" shapes="_x0000_i1032" /><!--[endif]--></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">همگی آنان در زیر ستاره داوود و سه شعار فراماسونری جهانی ، انقلاب جهانی و جمهوری جهانی در حال تشیع جنازه امپراتوری آلمان دیده می شوند . این تصویر بیش از آنکه جنبه سندیت داشته باشد ، بیشتر نشاندهنده فضایی است که در میانه دو جنگ در اروپا حاکم است . درجه صحت و سقم یک تحلیل سیاسی یا یک بررسی تاریخی در رابطه با رویدادهای بزرگ تاریخ بشر ، رابطه مستقیم با میزان شناخت از شرایط ویژه و فضایی است که رویدادها درآن بوقوع پیوسته اند . به عبارت بهتر هر اتفاق مشخص تاریخی را باید در کادر مناسبات و شرایط تاریخی مربوط به خودش تحلیل کرد و نه با نگاه امروزی و معیارهای کنونی . به جز این یا تحلیل بکلی اشتباه از کار در می آید و یا تحلیلگر بدام "توهم توطئه" می افتد . به این مقوله در زمان خودش بی تردید خواهم پرداخت . همینطور اشاره من به یهودیان حاضر در صحنه سیاسی اروپا به این معنا نیست که <u>تمام</u>ی افراد مورد اشاره بی تردید در ارتباط <u>ارگانیک</u> با مافیای یهود بوده اند . اما یک چیز را بی تردید در معرض دید قرار می دهد و آن <u>حضورمؤثر</u> و توطئه گر یهودیت بین المللی در بطن تغییر و تحولات دنیای آنروز می باشد . یعنی اینکه برخلاف بمباران تبلیغاتی مدیای یهود ، جریان یهودیت مطلقا جریان در حاشیه ای همچون دراویش گنابادی و یا حتی بهائیان در ایران خود ما نبوده اند که دیوانه ای ! چون آدولف هیتلر <u>تنها</u> بخاطر پست بودن نژادشان کمر به حل و فصل نهایی مسئله آنها بسته باشد ! به عبارت دیگر نشان می دهد که سهم این مافیا در درد و رنج و قتل عام "توده های یهود" ، همانگونه که در نابودی بیش از پنجاه میلیون انسان بیگناه دیگر در این جنگ خانمانسوز از کولی ها و اسلاوها گرفته تا کمونیستها و سوسیال دمکراتها و .... اصلا و ابدا ناچیز نبوده و نیست . آری آنچه که در بالا آمد ، تصویر فاشیسم یهود درایتالیای تحت حاکمیت مطلقه موسولینی در آستانه ورود به دومین جنگ جهانی تاریخ معاصر هست . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">ایتالیا در جنگ<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">ایتالیا در آپریل 1939 با حمله به آلبانی موفق می شود این کشور کوچک را به اشغال خود درآورد . هر چند که در این جنگ وضعیت بد تسلیحاتی و تعلیماتی نیروهای خود را آشکار می کند . آلبانی یکی از موارد اختلاف ایتالیا با هم جبهه هایش در جنگ اول بود . آنها بویژه دولت انگلیس قول داده بودند که در صورت ورود ایتالیا به جنگ در کنار متفقین ، در تقسیمات جغرافیایی پس از جنگ ، آلبانی و تیرول جنوبی و مناطق دیگری چون دالماتی ، فیومو و ... نصیب ایتالیا خواهد شد . اما پس از جنگ بخش کوچکی از سرزمینهای وعده داده شده مثل تیرول جنوبی ، ترن تینو ، تریِِ یِست ، یولیش و ... به ایتالیا واگذار می شود و مناظق دیگر نه ! این مسئله موجبات دلخوری و بی اعتمادی بعدی مردم ایتالیا به کشورهای متفق را بدنبال داشت . موسولینی از کوتاه آمدنهای پیاپی اروپا در مقابل آلمان سوءاستفاده کرده و به سمت تحقق بخشیدن به مطالبات ایتالیا درجنگ اول با اتکاء به قدرت هیتلر به پیش می تازد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">بدنبال تهاجم آلمان به لهستان و آغاز جنگ جهانی دیگری در اروپا ، موسولینی ابتدا به نظاره می ایستد و تنها نزدیک به یک سال بعد هنگامی که هیتلر در اوج قدرت به تسخیر اروپا مشغول است و پیروزیش در جنگ هیچ تردیدی بجا نمی گذارد ، با اعلام جنگ به انگلستان و فرانسه در دهم ژوئن 1940 ایتالیا را در طرف نیروهای محور وارد جنگ جهانی دوم می کند . او که در آغاز حسابگرانه و بقولی از فرط بزدلی در جنگ شرکت نکرده بود ، حالا عجله داشت که هرچه سریعتر وارد جنگ شده و هرطور شده از این نمد برای خود کلاهی بسازند .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">با اینحال نیروهای مسلح ایتالیا علیرغم برتری عددی خود ، نه در مقابل نیروهای ارتش فرانسه در آلپ موفق به پیشروی می شوند و نه تهاجمشان به یونان در اکتبر همانسال به جایی می رسد . هزاران سرباز ایتالیایی به اسارت نیروهای یونانی که با پوشش هوایی انگلیسیها جانانه می جنگند ، درمی آیند و تهاجم ایتالیا تا خود تیرانا در آلبانی عقب رانده می شود . تنها با تهاجم آلمانهاست که موسولینی موفق می شود دوباره در یونان پیشروی کند . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">تهاجم 32 لشگر ایتالیایی به شش لشگر فرانسوی در جنوب هم بدلیل خلاء قدرت تهاجمی با آهستگی تمام صورت می پذبرد . این در شرایطی است که هردو سوی خطوط نیروهای فرانسوی در شمال درهم شکسته شده و نیروهای ارتش رایش ورود به پاریس را در 14 ژوئن آغاز کرده اند . بدون آلمانها موسولینی هیچ کجا توانایی پیشرفت و پیروزی درجنگ را ندارد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">ایتالیا در 1941 همراه با آلمانها به یوگسلاوی حمله می کند . در شمال آفریقا علیرغم موفقیتهای اولیه در اشغال مستعمره بریتانیا در سومالی ، نیروهای به لحاظ عددی اندک انگلیسی موفق می شوند نه تنها تهاجم ایتالیاییها را دفع کنند که در تهاجم متقابل ، کل مستعمرات ایتالیا در شرق آفریقا را نیز به اشغال خود درآورند . همینطور تهاجم از لیبی به مصر نیز با یک شکست فضیحتبار دیگرمواجه می شود و سی هزار سرباز انگلیسی موفق می شوند که نزدیک به صد و سی هزار نفر از سربازان ایتالیایی که نیمی از کل نیروهای این کشور در شمال آفریقا بود را به اسارت خود درآورند . در یک کلام موسولینی نیز بالاخره به این حقیقت تلخ پی می برد که بواقع بدون آلمان هیچ شانسی برای ارتش فاشیست متصور نیست . همراهی او در تهاجم به اتحاد شوروی در ژوئن 1941 و اعلام جنگ به ایالات متحده در دسامبر همانسال از نتایج محتوم این وابستگی همه جانبه هست .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">خلع موسولینی از قدرت<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">سال 1943، ابرهای سیاه شکست و ناکامی در همه جا بر ایتالیای فاشیست سایه افکنده است . مارس اینسال اولین اعتصاب بزرگ کارگری با شرکت صدها هزار کارگر ایتالیایی ، پس از سالها شمال ایتالیا را در می نوردد . دو هفته پس از پیاده شده نیروهای متفقین در سواحل سیسیل در10 ژوییه طی عملیات موسوم به هاسکی ، شورای عالی فاشیستها در 25 ژوییه 1943 با یک اکثریت نسبی تصمیم به خلع ید از موسولینی می گیرد . پس از خلع ید ، او بفرمان ویکتور امانوئل سوم پادشاه ایتالیا دستگیر شده و حکومت به مارشال "پیترو بادولیو"</span><span dir="LTR"></span><i><span lang="FA" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language: FA"><span dir="LTR"></span> </span></i><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red"><a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Pietro_Badoglio" title="Pietro Badoglio"><span style="color:red;text-decoration:none;text-underline:none">Pietro Badoglio</span></a> <a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Marschall" title="Marschall"><span style="color:red;text-decoration:none;text-underline:none">Marschall</span></a></span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> سپرده می شود . موسولینی تا مدتها در محلهای متفاوتی نگه داشته می شود که از انظار عمومی پنهان است . ایتالیا رسما اعلام می کند که پیمان اتحاد با آلمان برای دولت جدید نیز همچنان بقوت خود باقی است درحالیکه در نهان با آمریکاییها برسر آتش بس وارد معامله شده است . بدیهی است که آلمان فریب اعلام رسمی دولت بادولیو را نمی خورد. هیتلر در 25 ژوئیه نیروهای نظامیش را به بهانه ضرورتهای نشئت گرفته از شرایط جنگی علیرغم اعتراض شدید دولت جدید وارد ایتالیا می کند . نزدیک به دو هفته بعد ایتالیا مجبور می شود که قرارداد آتش بس امضا شده با ایالات متحده را در تاریخ 8 سپتامبر 1943 علنی نماید . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">چهار روز بعد آلمانها که موفق به کشف محل اسارت موسولینی شده اند ، در بعد از ظهر روز یکشنبه 12 سپتامبر طی یک عملیات پارتیزانی محیرالعقول موفق می شوند او را نجات داده و به نزد هیتلر ببرند . این عملیات عجیب به فرماندهی سروان اس اس "اُتو اسکورسینی" </span><i><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size: 10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red">Otto Skorzeny</span></i><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> همراه با تنها 107 تن از کماندوهای تحت فرمانش به پیش برده میشود. با کمک نیروهای آلمانی که اینک خاک ایتالیا را به اشغال خود درآورده اند ، موسولینی بار دیگر در 23 سپتامبر به قدرت بازگردانده می شود . او با تشکیل دولتی در شمال و میانه ایتالیا که تحت اشغال نیروهای آلمانی هست ، جمهوری اجتماعی ایتالیا را اعلام می دارد . از این پس اما او دیگر بازیچه ای بیش در دست آلمانها نیست .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">درسال پایانی جنگ پس از به شکست کشیده شدن مذاکرات موسولینی با پارتیزانها مبنی بر شرایط معامله بر سر یک تسلیم کامل، موسولینی تلاش میکند که همراه با معشوقه جدیدش کلارا پتاچی به سوئیس فرار کند. اما در 27 آپریل 1945در دونگو توسط پارتیزانهای کمونیست شناسایی شده و روز بعد به اتهام خیانت همراه با کلارا تیرباران می شوند .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:14.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" align="right" dir="RTL" style="text-align: left; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA">بیژن نیابتی ،</span></b><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:green;mso-bidi-language:FA"> </span></b><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA">20 اردیبهشت </span></b><b><span lang="AR-SA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue">13</span></b><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA">91</span></b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="right" dir="RTL" style="text-align: left; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA"> </span></p> <p class="MsoNormal" align="left" dir="RTL" style="text-align: right; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="DE" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA"><a href="http://niabati.blogspot.de/"><span dir="LTR">http://niabati.blogspot.de</span></a></span></b><b><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:blue;mso-bidi-language:FA"> </span></b><span dir="RTL"></span><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> </span></b><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">سایت بیژن نیابتی</span></b><span dir="LTR"></span><b><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue; mso-bidi-language:FA"><span dir="LTR"></span> </span></b><span dir="RTL"></span><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA"><span dir="RTL"></span> <o:p></o:p></span></b></p></div>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-14238711140590751732012-02-11T13:54:00.001-08:002012-02-11T13:56:17.080-08:00سال سرخ و سیاه -بخش سوم ـ گزینه های پیش رو<div align="right"><br /><strong><span style="font-size:130%;">سال سرخ و سیاه<br /><br />بخش سوم ـ گزینه<br />های پیش رو<br /><br />دررابطه با سیاست "تغییررژِیم" به غیراز شق ناممکن انقلاب مخملی<br />یعنی گزینه سبز ، سه گزینه در ایران امکانپذیر است . گزینه سیاه یا تهاجم مستقیم<br />نظامی ، گزینه سرخ یا انقلاب قهرآمیز و گزینه سرخ و سیاه یعنی بکارگرفتن عنصرداخلی<br />با ارائه پوشش هوایی . این سیاست یعنی سیاست موسوم به "رژِیم چنج"،<br />عجالتا در ایران با یک بن بست اساسی روبروست . بن بست به این معنا که "شقوق<br />مطلوب"، ناممکن و "شقوق ممکن" ، نامطلوب هستند . این بن بست البته چندان در<br />سپهر سیاسی ایران دوام نخواهد آورد و به<br />نفع یکی از گزینه های ممکن شکسته خواهد شد . راه دیگری نیست .<br /><br />شاید لازم به توضیح نباشد که من در طرح گزینه ها ، مطلوب بودن و یا مطلوب<br />نبودن آنها را از منظر ایالات متحده و ائتلاف قدرتهای خواهان تغییر در ایران بررسی<br />کرده ام و نه از دید خود . برای مثال گزینه<br />سرخ مطلوبترین راه حل برای تمامی انقلابیون ایران صرفنظر از تفاوتهای سیاسی و<br />ایدئولوژیکی آنان است . حال آنکه سیاه ترین و نامطلوبترین شق ممکن برای هردو جناح<br />بازها و کبوترها ازقضا همین گزینه هست.<br /><br />1ـ گزینه سبزـ انقلاب مخملی ( مطلوب اما ناممکل )<br /><br />پروژه "جنبش<br />سبز" به مثابه گزینه اول و ایده آل غرب در رابطه با تغییر رژِیم ایران و با<br />هدف ارائه "آلترناتیو مطلوب"<br />برمبنای تئوری انقلاب مخملی با محوریت انتخابات 88 در ایران کلید میخورد .<br />سرمایه گذاری نیرویی و کادرسازی گسترده برروی این پروژه ضدانقلابی در واقع از مقطع<br />2خرداد 1376 آغاز گردیده و یک قلم یک دوره 12ساله تجربه اندوزی در چارچوب جنبش<br />موسوم به 2خرداد را نیز بدنبال داشته است . در این دوره کادرهای این جنبش علاوه بر<br />آموزشهای تئوریک حول مختصات ، شرایط والزامات پیروزی انقلاب مخملی ، به بازسازی و<br />تثبیت یک گفتمان جایگرین درمقابل "گفتمان حاکم" در دهه شصت و اوایل دهه<br />هفتاد در ارتباط با نوع برخورد با حاکمیت یعنی گفتمان سرنگونی می پردازند .<br /><br />دار و دسته موسوی خوئینی<br />ها در مرکز مطالعات استراتژیک دوران رفسنجانی ، بر اساس نظریه سعید حجاریان موسوم<br />به "نظریه اصلاحات غیرساختاری" یا گذارمسالمت آمیز جامعه ولایی به جامعه<br />مدنی ، آرام آرام با بوجودآوردن نهادهای غیردولتی و تشکلهای دانشجویی و تصرف بخش<br />بزرگی از سیستم اطلاعاتی و رسانه ای در<br />جمهوری اسلامی ، به گسترش و تثبیت عناصر ذهنی جامعه مدنی یعنی همان "جامعه<br />باز" کذایی در ذهنیت اجتماعی می پردازند . کدهای"جامعه باز" دهه<br />هفتاد ، درشرایط غیبت تاسف بار سازمان رهبری کننده انقلاب نوین ، به جنگ گفتمان<br />انقلابی دهه شصت خورشیدی می روند و جامعه بیزار از ولایت مطلقه فقیه را حول خود<br />بسیج می کنند . تئوری "گذار مسالمت آمیز" بجای تئوری "سرنگونی قهرآمیز"<br />و مبارزه مدنی به جای مبارزه قهرآمیز و جنگ انقلابی می نشیند . مقاومت مشروع و<br />انسانی در مقابله با استبداد مذهبی ، مارک خشونت می خورد و مدافعان آن تروریست نام<br />می گیرند . این پروژه یک پروژه داخلی و خارجی است . به همین دلیل همزمان با هم ،<br />در سطح داخلی و بین المللی به پیش برده می شود .<br /><br />مشکل بزرگ عناصر تشکیل<br />دهنده این پروژه این بوده است که تک تک آنان از درون نظامی آمده اند که فرد فرد<br />مسئولان و عناصر آن از راس تا بدنه در شکنجه و کشتار و سرکوب مشارکت داشته اند .<br />برای قرارگرفتن در راس جنبش مدنی نیاز به آن بود که ابتدا به ساکن ، نجاست این<br />همکاری و مشارکت با پرداخت هزینه در مقابله با جناح حاکم از جمله رفتن به<br />زندان ، زدوده شود . بدون این ، کادرهای<br />جنبش مدنی از اساس مشروعیت عضویت و به طریق اولی قرارگرفتن در موضع رهبری "آلترناتیو<br />مطلوب" را پیدا نخواهند کرد . محاسبه این بوده است که جامعه مثلا از اکبرگنجی<br />زندان رفته دیگرسوآل نخواهد کرد که آقاجان بگو آن روایت فروکردن پونز برروسری و<br />پیشانی زنهای بدحجاب ! از چه قرار بوده است . اگرهم پرسید او می تواند با سری بلند<br />! مدعی هم بشود که این چه سوآلی است که از من زندانی شکنجه شده این نظام می کنید ؟<br />مگر جامعه از خاتمی می پرسد که صرفنطر از مسئولیت مشترکت در راس نظام ، حکایت<br />فرستادن ده ها هزارکودک دانش آموز به جبهه های جنگ درزمان وزارت ارشادت چه بود ؟<br />مگر ازموسوی می پرسد که تکیف مسئولیت مشترکت در "عصرطلایی امامت" در رابطه<br />با ادامه جنگ ضدمیهنی ، سرکوب و شکنجه و کشتار بی رحمانه در زندانها<br />و بویژه در راس تمامی آن جنایتها ، قتلعام سبعانه و فراموش ناشدنی هزاران<br />اسیر مجاهد و مبارز در تابستان 67 ، چه بوده است ؟<br /><br />مشکل بزرگ دیگری که این<br />"آلترناتیو مطلوب" داشته و هنوز هم دارد ، نداشتن نیروی محوری و رهبری کاریسماتیک هست . تفاوت این جنبش با<br />جنبش خمینی درهمین جاست . آن "آلترناتیو مطلوب" محور داشت . به همین<br />دلیل هم بود که توانست همه را با هم بزیر نعلین خود بکشد . هیچ آلترناتیوی بدون<br />برخورداری از یک ستون و نیروی محوری ، نه بوجود می آید و نه اگر آمد پایدار می<br />ماند . جنبش نیاز به "همراه" ندارد ، رهبری می خواهد . به همین دلیل است<br />که نه آن جنبش دو خردادی که مدعی بیست<br />میلیون رای دهنده درمیان بدنه اجتماعی خود بوده و دو قوه مجریه و مقننه را در داخل و کل "جامعه جهانی" کذایی در خارج را<br />هم دراختیار داشت ، و نه این جنبش سبزی که<br />یگانه "الترناتیو مطلوب" آمریکا و اروپا و "اکثریت کذایی مردم<br />ایران" و تفاله های رنگارنگ<br />روشنفکران واررفته بنده قدرت ، در به اصطلاح اپوزیسیون جمهوری اسلامی بوده است هم<br />، راه بجایی نبرده و نخواهد هم برد .<br /><br />جنبشی که علیرغم آنهمه<br />حمایت کم نظیر در داخل و خارج ، در پوزیسیون و اپوزیسیون ، اکنون با شکستی قطعی<br />روبروشده وعملا به بایگانی سپرده شده است . تنها میراث بجا مانده از این روند عبرت<br />انگیز انفعال گسترده در میان فعالان این جنبش در کنار خانه نشینی بدنه اجتماعی آن<br />است . جنبشی که شکست محتوم آن از آغاز برای هرآنکس که اندک آشنایی با ماهیت رژیم<br />شتر گاو پلنگ حاکم برایران داشت ، راز سربه مهری نبود . من خود اینرا تنها دوهفته<br />پس از شروع این جنبش کذایی ، آنگاه که حضوردرخشان و باورنکردنی<br />"عنصراجتماعی" در خیابان ، قدرت تعقل از بسیاری ربوده بود یعنی در12<br />تیر88 ، درمقاله نامتعارف و خلاف جریان "</span></strong><a href="http://www.aftabkaran.com/pdf/in%20jonbesh.pdf"><strong><span style="font-size:130%;">این جنبش، جنبش من نیست</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;">"<br />و متعاقب آن در مقاله اثباتی </span></strong><a href="http://www.aftabkaran.com/pdf/jonbeshe%20man.pdf"><strong><span style="font-size:130%;">"جنبش من ، جنبش<br />سرخ"</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> بروشنی پیش بینی کرده بودم . همانگونه که اجتناب ناپذیر بودن برخورد<br />نظامی با ایران را نیز بسا بسا پیشتر از آن . نگاهی دوباره به مقاله مذکور خالی از<br />فایده نیست . آنجا نوشته بودم که :<br />"اگر کسی فکر میکند<br />که رژيم درمقابل فشارخیابان "بدون استفاده ازقهر" عقب می نشیند ، سخت در<br />اشتباه است . اگراین رژيم چنین ظرفیتی می داشت ، مقاومت مسلحانه از آغاز از<br />کوچکترین مشروعیتی برخوردار نمی بود" و اینکه "این جنبش بلاشک ، تناسبی با رهبریش ندارد . موسوی نه در قد و<br />قواره آن است و نه هیچ سنخیتی با خواستهای<br />آن دارد . این جنبش بی هیچ تردیدی در مرز گذار از ساختار ، از او عبور<br />خواهد کرد"....<br /><br />"برای رهبری جنبش<br />سبز کذایی ، سه گزینه بیشترمتصور نیست . یا براه "شریعتمداری" برده و در<br />تلویزیون رژيم به نمایش گذاشته شود و یا با الگوی "منتظری" از جامعه<br />گسسته و در حصرخانگی عمربگذراند و یا اینکه براه "بنی صدر" رفته و با<br />خروج از ایران کل نظام ولایت مطلقه فقیه را بزیرعلامت سوال برد" .<br /><br />آنروز در آنجا و در شرایطی که ویروس سبز ،<br />اکثریت اپوزیسیون را به خود می آلود ، با افسوس و درد نوشتم :<br /><br />"و اینجا من ، با<br />"درد دررگانم ، حسرت دراستخوانم" می خواهم فریاد برآرم که "ای یاوه<br />، یاوه ، یاوه ! خلایق مستید ومنگ ؟ یا به تظاهر<br />تزویر می کنید ؟ از شب هنوز مانده دو دانگی" این پرچم ، پرچم شما نیست . این<br />پرچم قاتلان پدران و مادران و خواهران و برادرانتان است که امروز برسینه آویخته<br />اید . این سبزی جنگلهای میهنتان نیست ، سبزی پرچم ایرانتان نیست . رنگ شال سیدی<br />است که نه در قد و قواره جنبش شماست و نه هیچ سنخیتی با امیال و افقهایتان دارد .<br />این رنگ همان لجنی است که سه نسل متوالی بر چهره ایران و ایرانی پاشیده اند . چگونه بوی گند آن مشامتان را آزار<br />نمی دهد " ؟<br /><br />آری ! انقلاب مخملی در ایران ممکن نبوده و نیست . چرا که در این سرزمین رژیمی<br />حکومت میکند که از اساس ظرفیت تغییر ندارد . چرا که بدلیل شدت و حدت تضادهای<br />اجتماعی ، امواج تغییرهرگز در مرزهای نظام متوقف نخواهد شد . چرا که بدنه اجتماعی<br />رفرم در ایران ( و نه تنها در ایران ) هیچگاه حاضر به پرداخت بها نبوده است . نه<br />امروز و نه تنها در این جنبش . چرا که رهبران رفرمیست نه امروز که در طول تاریخ<br />معاصر ایران هرگز جربزه و اراده تصاحب<br />قدرت سیاسی را نداشته اند . نیروی مخالف این رژیم باید که از اراده تصاحب قدرت<br />برخوردار باشد ، همانگونه که حاکمیت نیز از اراده حفظ قدرت به هر قیمت برخوردار<br />است . چرا که منافع بلافصل رهبری جنبش سبز در حفظ<br />ساختار جمهوری اسلامی است . منافع مردم ایران نه . این بطریق اولی منافع<br />بدنه اجتماعی جنبش مذکور را هم شامل می شود . اولین شرط پیروزی یک جنبش اجتماعی<br />همخوانی منافع رهبری با بدنه آن است . نهایت اینکه گزینه سبز اگرچه مطلوب اما<br />امکان پذیر نیست .<br /><br />2ـ گزینه سیاه ـ جنگ ( نامطلوب ، خطرناک ، پرهزینه اما محتمل )<br /><br />گزینه دوم یعنی تهاجم مستقیم نظامی بدلیل شکست سیاست ابلهانه نئوکانها درعراق<br />و افغانستان ، اگرچه همچنان محتمل اما اساسا گزینه مطلوبی نیست . نه برای طرف<br />ایرانی ، نه برای اروپا ، نه برای دولت کنونی آمریکا و نه حتی برای خود جناح بازها<br />و نئوکانها که زمانی این گزینه برایشان مطلوبترین شق ممکن بود . اتخاذ سیاست تقابل<br />و انتقال صحنه جنگ به خارج از سرزمین ایران توسط رژیم جمهوری اسلامی ، توان تدافعی<br />رژیم مذکور درهدایت جنگ نامتعارف ، عمق استراتژیک آن در مرزهای اسرائیل و حضور مادی درعراق و سوریه و افغانستان از همه<br />مهمتر نامساعد بودن شرایط جغرافیایی ایران برای تهاجم زمینی موفق از جمله دوری<br />پایتخت ایران از دریا و جنگلها و کوه های<br />سربه فلک کشیده آن ، در کنار خطر وقوع جنگ داخلی حاصله از فروپاشی رژیم بدلیل حضور<br />کانونهای مختلف قدرت سیاسی و نظامی در بافت حاکمیت و در راس همه شکست در شکل دادن<br />به "آلترناتیو مطلوب" ، این گزینه را بسیار پرهزینه و خطرناک کرده است .<br /><br />اینها البته به این معنا نیست که در صورت وقوع جنگ رژیم جمهوری اسلامی دوام<br />خواهد آورد . آنهایی که می گویند جناحی در حکومت ایران خواهان جنگ است ، یا ابلهند<br />و یا مزدوران جنگ روانی همان جناح از حاکمیت ! هیچ بخشی از رژیم چه در درون حاکمیت<br />و چه در بیرون آن خواهان جنگ نیست . چرا که برای همه دسته بندیهای درون نظام ، مثل<br />روز روشن است که اولین قربانی جنگ خود نظام مقدس در تمامیت آن خواهد بود . با<br />قاطعیت می گویم این رژیم توان مقاومتش از رژیمهای عراق و لیبی هم کمتراست . نه<br />صرفا بخاطر توان نظامی ایالات متحده و همپیمانان منطقه ای و بین المللی آن . نه .<br />به این دلیل ساده که اولین کارکرد جنگ شکسته شدن تعادل قوا برعلیه رژیم و به صحنه<br />آمدن مردمی است که تشنه به خون از راس تا ذیل نظام هستند . هیچکس بهترازخود رژیم<br />به این تهدید واقف نیست .<br /><br />این بخشی از جنگ روانی تدافعی رژِیم و اعوان و انصارش است که مدعی هستند جنگ<br />باعث گردآمدن ایرانیان بدور رژِیم از سویی و بالا رفتن شدت اختناق و انسداد فضای اجتماعی از سوی دیگر می شود .<br />هیچکس بیشتر از خود رژیم وحشت از وقوع جنگ ندارد . آن ماموران معذوری که خزئبلات<br />بالا را می پراکنند ، شاید همه را مثل خود احمق تصور کرده اند . انگار که قراراست<br />درصورت وقوع جنگ مسئله با بمباران برخی مراکز اتمی ونظامی رژیم بخوبی وخوشی فیصله<br />پیدا کند ! اگرکسی چنین می پندارد غوطه وردرجهلی مرکب است .<br /><br />اگر قرار بر وقوع جنگ در این نقطه از جهان یعنی یکی از استراتژیک ترین و حساس<br />ترین مناطق به لحاظ ژئوپلیتیکی باشد ، نه از "تاک" نشان خواهد ماند و نه<br />از "تاک نشان" . در ایران جنگی در نخواهد گرفت مگر آنکه استراتژیک ترین<br />مقولات درارتباط با طرح خاورمیانه بزرگ در این نقطه تعیین تکلیف گردند . جنگی در<br />نخواهد گرفت مگر آنکه قدرتی بنام ایران و تمدنی بنام آن برای یک دوران از صحنه تعادل<br />قوا به بکلی به کناری گذاشته شده و چند<br />پاره شود . <br /><br />رژیم جمهوری اسلامی که جای خود دارد ، تمامی ساختارهای اقتصادی ، سیاسی و<br />تکنولوژیک جامعه مدنی هدف خواهد بود . تهدید تجزیه ایران ، یعنی رویای دولت<br />حرامزاده ، هیچگاه در تاریخ معاصر تا این درجه جدی نبوده است . تهدید جنگ داخلی<br />متعاقب فروپاشی سریع رژیم جمهوری اسلامی ، هرج و مرج و ناامنی ، پاکسازیهای<br />قومی و .... تنها گوشه کوچکی از تصویر<br />دهشتناکی است که ذهن مرا سالهاست بخود مشغول کرده است .<br /><br />تنها بر زمینه چنین تصویر وحشتناکی ، حمایت من از "راه حل سوم" مجاهدین<br />با همان مکانیسمی که خود سالها پیش ترسیم کرده بودم قابل فهم است و لاغیر . نه به<br />این خاطر که ایده آل من بوده و هست که ایده ال من هرگز، هرگز چیزی جز انقلاب در<br />ایران نبوده و نیست ، بلکه بخاطر آن بوده<br />و هست که در شرایط غیبت مادی و فیزیکی شرط ذهنی انقلاب در داخل<br />ایران و بی سربودن "جنبش سرخ"، این راه حل به باورمن تنها ، تکرار می<br />کنم تنها آلترناتیو جنگی است که کاریکاتوری از آنرا در بالا به تصویرکشیدم . این<br />جنگ بی هیچ تردیدی در چارچوب مرزهای ایران متوقف نخواهد ماند . امواج شکسته شدن<br />تعادل قوا در ایران تا مرزهای چین و روسیه هم خواهد رفت . به همین دلیل هم جنگ در<br />ایران ، جنگی برعلیه منافع استراتژیک روسیه و مهمتر از آن چین می باشد و به همین<br />اعتبار اساسا در طراز جنگ در عراق و افغانستان نیست . یعنی اینکه همانگونه که<br />تغییررژیم در سوریه تاثیرات استراتژیک بلافصل بر روی جایگاه ایران در منطقه دارد ،<br />تغییررژِیم در ایران به نفع وزنه آمریکا هم ، تاثیرات بلافصل استراتژیک در معادله<br />ژئوپلیتیک میان چین و ایالات متحده در ابعاد کلان خواهد داشت . مگر آنکه در بافت<br />حاکمیت برآمده از انهدام ساختار کنونی ، عنصر استقلال دست بالا را داشته باشد .<br />این را بهتر ازهمه دولت کنونی آمریکا می داند . این بدان معناست که گزینه سیاه<br />اگرچه همچنان محتمل اما هم بسیار خطرناک است و هم از اساس مقرون به صرفه نیست .<br /><br />3ـ گزینه سرخ ـ انقلاب ( نامطلوب ، خطرناک ، نامحتمل )<br /><br />گزینه سوم یعنی گزینه انقلاب ، ایده آل ترین گزینه برای ما و سیاه ترین گزینه<br />برای گلوبالیستهاست . این شق اگرچه نامحتمل ترین گزینه ، اما ممکن است . درست<br />برعکس انقلاب مخملی که ازاساس ناممکن است . این گزینه تنها اکسیر باطل کننده طلسم جنگ در ایران و علاج<br />تمامی دردهای بی درمان اجتماعی و<br />اخلاقی جامعه ایرانیست . یگانه تضمین آزادی و استقلال و اقتدار ایران آینده است .<br />رویای دست نیافتنی تمامی انقلابیون تاریخ معاصر و چراغ راهنمای انقلابات واقعی در<br />کل منطقه خاورمیانه بزرگ است . آرمانی که من را و ما را نزدیک به چهار دهه همچنان<br />دست افشان و پایکوبان ، زنده و سرشار، بی شکست و پرامید وهمچنان سرفراز و مقاوم در<br />مقابل وسوسه های ارتجاع و استعمار برسر پا<br />نگه داشته است . <br /><br />آری شق انقلاب اگرچه در شرایط کنونی محتمل نیست ، اما ممکن است . محتمل<br />نیست چرا که اکثریت خاموش در ایران بر<br />خلاف خلق قهرمان سوریه حاضر به پرداخت هزینه نیست . یعنی که خلق قهرمان ! ما تنها<br />موقعی به خیابان می آید که تعادل قوا میان حاکمیت و اپوزیسیون شکسته شده باشد .<br />محتمل نیست چرا که اکثریت خاموش ما حسابگراست ، حراف است ، طلبکار است . گروه خونش<br />اصلا به انقلاب که اولین الزامش فداکاری و پرداخت بی چشمداشت است نمی خورد . <br /><br />انقلاب همیشه در ایران مشغله ذهنی یک اقلیت ویژه بوده و هست . فعلا محتمل نیست<br />چرا که این اقلیت ویژه در ایران سر ندارد . یعنی که رهبری انقلابی در ایران حضور<br />مادی ندارد . محتمل نیست چراکه اکثریت پایینی ها اگرچه نمی خواهند ، اما تن می دهند و بالایی ها اگرچه درپایان راه ،<br />اما هنوز می توانند !<br /><br />انقلاب در ایران ، اگرچه مطلوب ما ولی مطلقا مطلوب و منطبق با نرمهای بین<br />المللی نیست . البته که درصورت پیروزی انقلاب در ایران از این طریق ، بر روی<br />حاکمیت پسا انقلابی خون پاشیده خواهد شد . البته که نمی توان پیش از به هم خوردن<br />تعادل قوا ، بر روی آن اکثریت کذایی هم حساب باز کرد . با اینحال انقلاب ممکن است<br />! شرط لازم برای متحقق شدن آن جدای<br />از ضرورت حضور تشکیلاتی مجاهدین در ایران ، وجود یک قطب چپ متحد و مقتدر انقلابی<br />در درون جامعه و اپوزیسیون هم هست . این البته همان چیزی است که در شرایط کنونی<br />شوخی بی مزه ای را تداعی می کند که لبخندی که نه ، هیچ زهرخندی را هم برهیچ لبانی<br />نمی نشاند . چپی که سالهاست دیگر بیش از آنکه به انقلاب بیندیشد به انشعاب<br />اندیشیده است . چپی که حقانیت خود را نه در قدرت خود که در ضعف دیگری جسته است .<br />"چپی در خود و برای خود" که هرچه<br />بوده و هست ، جدی نبوده و<br />نیست . خلاصه اینکه در شرایط موجود گزینه سرخ<br />فعلا هم نامطلوب و هم نامحتمل است .<br /><br />4ـ گزینه سرخ و سیاه ( مطلوب ، محتمل )<br /><br />دخالت بشردوستانه ! محتملترین<br />گزینه درشرایط کنونی ایران و درچارچوب سیاست موسوم به رژِیم چنج است . این سیاست<br />دو رویه دارد . یا فشار جهانی بر روی جمهوری اسلامی آنچنان بالا می رود که راه به<br />شکاف درنظام ولایت مطلقه می برد و متعاقب<br />آن قیام شکل می گیرد و دخالت بشردوستانه بر مبنای یک اجماع جهانی ضروری می<br />شود ، چیزی که "جناح کبوترها" و دولت اوباما اکیدا بر روی آن حساب باز<br />کرده اند . یا اینکه خامنه ای اجازه شکاف<br />در حاکمیت را به هیچ قیمتی نمی دهد و در مقابل فشارخارجی با اتکاء به چین و روسیه<br />مقاومت می کند . در اینصورت مراجعه به "عنصرداخلی" و تسلیح آن ضروری می<br />شود ، چیزیکه "جناح بازها" و مجاهدین به اضعاف بر روی آن حساب بازکرده<br />اند .<br /><br />بن بستی که فعلا موجود است در کنار ناممکن بودن گزینه اول و پرهزینه و خطرناک<br />بودن گزینه دوم و نامطلوب و غیرقابل قبول<br />بودن گزینه سوم ، خودی نبودن آلترناتیو فعلا موجود در گزینه بالاست . چرا<br />که هژمونی آن دراختیارهمان "عنصرداخلی" است . تن دادن به این هژمونی تنها<br />در شرایط استیصال مطلق امکانپذیر است . عجیب است ! یکی از مشکلات اساسی در کنار آمدن با رژیم هم<br />تن دادن کانونهای قدرت جهانی به هژمونی منطقه ای جمهوری اسلامی است . اینهم تنها<br />درشرایط استیصال مطلق قدرتهای مذکور ممکن می شود .<br /><br />ملاک پذیرش هژمونی چه در رابطه با رژِیم و چه در رابطه با آلترناتیو آن ، تنها<br />قدرت و توان تاثیرگذاری آنان در رابطه با<br />معادلات پیرامونیشان هست . صحنه سیاسی چه<br />در ابعاد ملی و منطقه ای و چه در ابعاد گسترده بین المللی اساسا بر این اساس چیده<br />می شود که چه نیرویی در چه جغرافیایی و در<br />چه ابعادی هژمونی داشته و یا پتانسیل ، امکان و ابزار اعمال هژمونی را در اختیار<br />دارد . بالا و پایین رفتن احتمال پذیرش این هژمونی ، رابطه مستقیم با بالا و پایین رفتن آن قدرت و توان مورد<br />اشاره در بالا دارد .<br /><br />این بن بست اما ، چندان پایدار نخواهد ماند . تعادل قوا بسرعت به سمت تغییر می<br />رود . در ابعاد بین المللی همزمان با آغاز سال جدید میلادی ، برای اولین بار فشار<br />واقعی بر روی رژِیم جمهوری اسلامی با تحریم نفتی و مهمتر از آن تحریم بانک مرکزی<br />رژِیم آغاز گردیده است . دررابطه با تحریمها آنچه که تا پیش از این دو مورد بوده است<br />بیشتر به شوخی می مانسته تا یک فشار جدی بر حاکمیت ایران . یعنی تاثیراتش بر روی<br />رژیم جمهوری اسلامی تنها تاثیرات ایذایی صرف بوده است . تحریمهای اخیر اما کیفا<br />متفاوتند . سمت و سوی متفاوتی هم دارند . ماهیت متفاوتی هم ! یعنی اینکه تحریم نفتی و بانکی رژیم جمهوری<br />اسلامی برخلاف تحریمهای تاکنونی ، دیگر ماهیت براندازانه دارد .<br /><br />اینجا دیگر نقطه تعیین تکیف سیاست "دست چدنی با دستکش مخملی"<br />اوباماست . سیاست مزورانه ای که هدفش از آغازهم "تغییررژِیم" منتها به<br />شیوه براندازی نرم و در زیر تابلو<br />"تغییررفتار" بوده و خامنه ای هم آنرا برخلاف دیگران بسیار خوب گرفته<br />بود . این سیاست "تغییررفتار" ، اگرچه بدلیل هشیاری طرف ایرانیش شکست<br />خورد اما پیروزی بزرگی را نیز برای طرف آمریکایی به همراه داشت و آن بیرون آوردن ایالات متحده از انزوای جهانی<br />و رسیدن به اجماع علیه رژیم جمهوری اسلامی بوده است . چیزی که قبلا از آن به مثابه<br />کابوس رژیم یاد کرده بودم .<br /><br />تغییر تعادل قوای منطقه ای نیز بی هیچ تردیدی در سوریه به مثابه مرکزثقل<br />معادله قدرت ، برعلیه رژیم تعیین تکلیف خواهد شد . امواج منفی تغییر تعادل قوا از<br />سوریه به ایران و از ایران به روسیه و چین خواهد رسید . معضل نپیوستن روسیه و<br />مهمتر از آن چین به اجماع جهانی علیه حاکمیت ایران و سوریه را در مقولات اقتصادی<br />تحلیل کردن بلاهت محض است . مناسبات اقتصادی که البته بسیار مهم هم هستند در<br />مقایسه با مقوله حیاتی برهم خوردن تعادل قوا در منطقه خاورمیانه بزرگ تنها جنبه<br />حاشیه ای محض دارند . بقدرت رسیدن فرضی یک لیبرال دمکراسی طرفدارغرب در ایران ،<br />معادله قدرت را نه فقط به لحاظ منطقه ای بهم خواهد زد که به اضعاف کل معادله قوا<br />را در ابعاد جهانی ، کیفا علیه چین<br />و در کادر "جنگ جهانی چهارم" تحت تاثیر قرار خواهد داد . پیچیدگی و متفاوت بودن حل و فصل معضل ایران<br />ریشه در همین معادله قدرت دارد .<br /><br />دررابطه با موقعیت مجاهدین خلق<br /><br />پیش از بستن این بحث ضرورت دارد که به یکی از بازیگران اصلی گزینه بالا یعنی سازمان مجاهدین خلق و<br />موقعیت کنونی آن در چیدمان سیاسی موجود بپردازم . می گویم یکی از بازیگران اصلی .<br />یعنی که این گزینه بازیگران دیگری نیز دارد .<br /><br />مجاهدین خلق بدلیل ساختار ایدئولوژیک و بافت تشکیلاتی هرمی و پافشاری بی شکاف در رابطه با سرنگونی قهرآمیز<br />رژیم جمهوری اسلامی با تمامی جناح ها و دسته بندیهای درونی آن ، به لحاظ<br />تئوریک و در شرایط تغییرخطشان از استراتژی<br />"جنگ آزادیبخش نوین" به استراتژی "سازماندهی قیام" در شهر ،<br />بخش لاینفک گزینه سرخ هستند . به همین دلیل هم در رابطه با مقوله تغییر رژیم در<br />ایران درست به همان اندازه خود گزینه سرخ آلترناتیو نامطلوب هستند . نه تنها<br />نامطلوب که اساسا مزاحم سمج و غیرقابل اعتماد هرگونه تحول غیرساختاری و وابسته ساز<br />در ایران هستند . به عبارت دیگر گزینه سبز یا پروژه انقلاب مخملی در ایران به جز<br />شمشیر آخته جناح خامنه ای در بالای سر خود ، نیزه "گفتمان سرنگونی<br />قهرآمیز" مجاهدین را نیز در پیش رو<br />دارد . به همین دلیل هم هست که به جز نئوکانهای معتقد به "رژیم چنج" در<br />ایالات متحده ، تمامی متولیان و نظریه پردازان و ضمائم انقلاب مخملی در اروپا و<br />آمریکا به انضمام دولت باراک اوباما ،<br />خواهان حذف و یا حداقل خنثی کردن نقش آنان در "پروسه سیاسی" مربوط به<br />ایران بوده و هستند . <br /><br />اما مجاهدین علیرغم فشارهای طاقت فرسای سیاسی و نظامی و جنگ روانی گسترده و<br />نابرابرعلیه خود ، نه از صحنه حذف شده و نه حاضر به کنارماندن از پروسه سیاسی می<br />شوند . برعکس با حفظ ظرف ارتش آزادیبخش درعراق به هرقیمت ، با بکاراندازی ماهرانه و حرفه ای ماشین<br />حقوقی و دستگاه قضایی "جامعه<br />جهانی" کذایی و از همه مهمتر سازماندهی یک لابی مقتدر و فراجناحی در آمریکا ، تلاش<br />کرده اند که خود را بهر قیمت بر این پروسه سیاسی تحمیل کنند . ورود به این پروسه و<br />مهمتر آز آن ماندن درآن البته که الزامات خاص خود را هم دارد . مهمترین آن یک<br />"تغییرریل" اساسی در پهنه سیاسی و ورود حرفه ای به مناسبات دیپلماتیک و<br />پذیرش "قواعد بازی" بوده است .<br /><br />نقطه آغاز این دیپلماسی نوین ، امضای قرارداد آتش بس با نیروهای ارتش آمریکا<br />درعراق و متعاقب آن تحویل دادن کلیه تسلیحات سبک و سنگین ارتش آزادیبخش ملی به<br />ارتش اشغالگر در مقابل تحویل گرفتن سلاح پرارزش و بی جایگزین استاتوی افراد حفاظت<br />شده تحت کنوانسیون چهار ژنو بود . "سلاح برتری" که موثرتر و کاراتر از<br />هر توپ و تانک و هواپیمایی در آن شرایط ویژه ، به کار حفظ و حراست از "ظرف<br />ارتش آزادیبخش" می آمد و آمد .<br /><br />همزمان با آن مجاهدین ، دستگاه اگرچه موفق ولی آماتور دیپلماتیک خود در<br />ایالات متحده را با به کارگرفتن دستگاه تماما حرفه ای "کمیته سیاست<br />ایران" و شخص "ریموند تنتر" مشاورسابق شورای امنیت ملی ، جایگزین<br />می کنند . از سوی دیگر با استخدام رسمی علیرضا جعفرزاده توسط فاکس نیوز به عنوان<br />مفسر و تحلیلگر مسائل ایران ، نماینده خود درآمریکا را نیز علیرغم لیست بدنام<br />تروریستی ، تثبیت می کنند .<br /><br />سیاست موفق و کم نظیر لابیگری حرفه ای مجاهدین ، اکنون خود را در قد و قواره<br />یک لابی مقتدر در کنار لابی سنتی و همه<br />کاره اسرائیل و لابی نیرومند رژیم جمهوری اسلامی در آمریکا و نه فقط آنجا که در اروپا نیز تثبیت کرده است<br />. لابی کنونی مجاهدین را تنها در میان نئوکانها جستجو کردن نشانه بی اطلاعی محض<br />است . این لابی دیرزمانی است که دیگر طیف نئوکانها را هم درنوردیده و اساسا چه در<br />آمریکا و چه در اروپا فراجناحی گردیده است . موفقیت این دیپلماسی حرفه ای تا<br />آنجاست که خط جنگ روانی رژیم و وزارت<br />اطلاعاتش را هم تماما زیر و رو کرده است .<br />تا دیروز تبلیغات جنگ روانی بر پول گرفتن مجاهدین از اسرائیل و آمریکا استواربود ،<br />امروز تبلیغات رژیم درمانده ودم و دنبالچه های لمپن آن حول پول دادن مجاهدین به<br />سیاستمداران آمریکایی و اروپایی و خریداری شدن آنها توسط سازمان مذکور می چرخد .<br /><br />بازی در کادر این دیپلماسی نوین البته که الزامات خاص خود را به همراه دارد .<br />در راس این الزامات رعایت "قواعد بازی" است . یعنی رعایت مو بموی قرار و<br />مدارهای بین المللی ، یعنی حرکت در کادر قوانین مصوبه ملل متحد ، یعنی پذیرش<br />مالکیت خصوصی و بازار آزاد ، یعنی برسمیت شناختن قواعد و قوانین و<br />تصمیمگیریهای قدرتهای جهانی ، یعنی برهم نزدن تعادل ژئوپلیتکی ، یعنی خودداری از<br />تسلیح غیرقانونی . به عبارت بهتر، پذیرش "قواعد بازی" به مثابه مبنای<br />مشروعیت هر تحرک سیاسی و نظامی محتمل . یا باید ریلی را رفت که جنبش مسلحانه در<br />زمان رژیم ستمشاهی میرفت ، یا ببرهای مرحوم ! تامیل و یا "پ ک ک" تا پیش<br />از دستگیری عبداله اوجالان و خود همین مجاهدین تا پیش از رفتن به عراق می رفتند یعنی<br />حرکت در خارج از کادر قواعد بازی بین المللی<br />و یا ریلی کاملا متفاوت و برخلاف آن یعنی به رسمیت شناختن چارچوب و قواعد<br />بازی مذکور .<br /><br />مجاهدین ریل دوم را برگزیده اند . با پذیرش تمامی تبعات آن . جایگزینی خط<br />"جنگ آزادیبخش نوین" اساسا ورود به همین وادی بود . چرا که ترم ارتش<br />آزادیبخش در سیاست بین الملل ، اگر که به رسمیت شناخته شود ، یکی از شیوه<br />های مشروع تصاحب قدرت سیاسی است . پذیرش ماده خودداری از تسلیح غیرقانونی توسط فرد<br />فرد ارتش آزادیبخش در توافق با ارتش آمریکا نیزغیرازاین نبوده است . در این کادر و<br />بر روی این ریل ، تسلیح دوباره این ارتش تنها زمانی مشروعیت دارد که یا برمبنای<br />تصمیم نیروی اشغالگر سابق در عراق یعنی آنی که سلاح را تحویل گرفته بود باشد و یا<br />براساس مصوبه شورای امنیت سازمان ملل همچون نمونه ای که در لیبی شاهد آن بودیم عملی<br />گردد . این شق تماما مستقل از آن است که مجاهدین درعراق باشند یا نباشند .<br />چگونگی حل و فصل مسئله اشرف به مثابه اصلی ترین ظرف سیاسی و تشکیلاتی گزینه بالا ،<br />رابطه مستقیم با چگونگی حل وفصل مسئله رژیم حاکم بر ایران دارد .<br /><br />معیار قدرت یک جریان سیاسی فراتر از طول و عرض تشکیلاتی و یا تعداد توپ و تانک<br />و زرهی آن ، توان مداخله اش در پروسه سیاسی سرزمین خود هست . اگر که بتوان اندکی<br />فراتر از بینی خود را دید ، اگر که منشاء قدرت را نه توان نظامی و قدرت فیزیکی صرف<br />که فراتر از آن اراده و نیروی روانی شکست ناپذیر دانست ، به باور من<br />مجاهدین محاصره شده بی سلاح و زیر ضرب کنونی ، بسا بسا قدرتمندتر از ارتش<br />زرهی آزادیبخش دهه هفتاد خورشیدی هستند . به یک دلیل ساده . آنروز علیرغم برق<br />سلاحهای ارتش آزادیبخش و قدرت فائقه رهبری بی رقیب آن در درون تشکیلات ، مجاهدین<br />کمترین توان و امکانی در رابطه با مداخله در تحولات داخل ایران نداشتند . امروز<br />ولی دارند . آنروز من در مجاهدین و ارتش آزادیبخش تا دندان مسلحشان جز توان حفظ<br />خود قدرتی نمی دیدم . امروز اما در<br />مجاهدین بی سلاح و بی دفاع و در محاصره رجالگان مالکی و<br />مزدوران اعزامی خامنه ای ، در زیرفشار ناجوانمردانه دولت اوباما و ملل<br />متحد و در راس تمامی اینها در اعتصاب غذای<br />72 روزه 36 اسیر مجاهد در چنگال جانوران وحشی مالکی در تابستان 88 ، بوضوح اقتدار<br />و بی شکستی عنصر انسانی را به چشم می بینم .<br /><br />چه می شود کرد ؟ معیارهای من در<br />ارزیابی قدرت واقعی اینچنین است . آری برای من منشاء قدرت واقعی ، واندادن و تسلیم<br />نشدن در برابر قدرت فائقه و مقاومت بهر قیمت است . مقاومت به مثابه یک ارزش ،<br />ارزشی که اصالت دارد . ارزشی که حفظ و<br />حراست از آن حفظ و حراست از انقلاب است . حفظ و حراست از معنا و مفهوم انسان است .<br />مقاومت در مقابل اجبارات کور و بنده ساز . تن ندادن به آنچه هست ولی نباید باشد ،<br />برای رسیدن به آنچه که نیست ولی باید باشد . نیرویی که از این قدرت لایزال انسانی<br />برخوردار باشد ، هرکه باشد و هرچه باشد ، نابود شدنی نیست چرا که تسلیم شدنی نیست<br />.<br /><br />تهدید نابودی هرگز از بیرون هیچ جریان و تشکیلات و حتی ایدئولوژِی و مرامی<br />نبوده است . تهدید نابودی و فروپاشی همیشه تهدیدی درونی و مقوله ای داخلی بوده است . اگر نیرویی به<br />هردلیل و ترفندی بتواند وحدت و توازن درونی خود را حفظ کند ، بی تردید در مقابل<br />تهدید بیرونی فروپاشیده نخواهد شد . ضعیف می شود ، نیرو از دست می دهد ، به حاشیه<br />رانده می شود . ولی نابود نخواهد شد . فروپاشی و نابودی تنها منشاء درونی دارد و<br />بس .<br /><br />این تحلیل را قبلا هم در رابطه با مجاهدین و<br />در زیر بمبارانهای همین آمریکا و همدستان انگلیسیش هم داده بودم . گفته<br />بودم که مجاهدین نه تنها از بین نخواهند رفت که قد هم خواهند کشید . مجاهدین هم<br />ماندند و هم قد کشیدند . چه کسی را خوش بیاید ، چه نه ! همین را در آغاز انتقال<br />حفاظت به دولت مالکی هم تکرار کردم . آنجا از یک "رویارویی پرشگون" سخن<br />رانده بودم که آنها را در معادله قوا بسا بالا و بالاتر خواهد برد . امروز مجاهدین<br />در اوج آن "رویارویی پرشگون" موفق شده اند که مسئله اشرف را بین المللی<br />کنند . یعنی در تعادل قوا خود را چند مدار به بالا پرتاب کنند . چه کسی را خوش<br />بیاید ، چه نه ! <br /><br />ورود سازمان ملل و دبیرکل آن ، اتحادیه اروپا و دولت آمریکا در حل وفصل مسئله<br />مجاهدین با دولت عراق و رفتن موضوع اشرف به شورای امنیت ، یعنی بالاترین مرجع<br />رسیدگی به مسائل طراز معادله قدرت جهانی ، نشانه های بارز طلایه های پرشگون ورود<br />محتوم آنان به پروسه سیاسی مربوط به ایران است . چه کسی اینرا بفهمد و چه نه !<br /><br />ورود به این پروسه شاید به یک درگیری دیگر با دولت دست نشانده فعلی درعراق<br />نیاز داشته باشد . یک عملیات محدود دیگر ! می گویم عملیات . چرا که در ماهیت ، هیچ تفاوتی میان عملیات تدافعی 6 و 7 مرداد<br />88 و 19 فروردین امسال با عملیات تدافعی مروارید در پایان سال 69 و نوروز 70 نمی بینم . درهر دو مورد ، موجودیت مجاهدین و<br />ارتش آزادیبخش درعراق نشانه گرفته شده بود . شاید در یک تلقی حقوق بشری صرف که در<br />مرکز آن حفظ جان و زنده ماندن انسانها قرار داشته باشد ، چیز غریبی باشد که هست .<br />اما در یک تلقی انقلابی و مبارزاتی که این "جان" نه برای بدربرده شدن که<br />درخدمت تحقق یک آرمان انسانی و هدف<br />مبارزاتی است ، در آن تلقی متفاوتی که "شان زندگی" بسا مهمتر از<br />"نفس زندگی" است ، اصلا غریب نیست . برای ارتشی که هدفش سرنگونی نظام<br />است ، دادن قربانی و پذیرش شهادت برای هموارکردن راه رسیدن به هدف ، امری پذیرفته<br />شده از پیش است . اگر که یک درگیری تدافعی حتی پرشهید در خاک غیرخودی ، کلیت جریان<br />را به جلو پرتاب کند ، تفاوتی در ماهیت<br />با یک عملیات تهاجمی نظامی پرهزینه در خاک خودی ندارد . اگر هدف تحمیل خود<br />به پروسه سیاسی بدون دادن هژمونی باشد ، راه دیگری نیست .<br /><br />بدون عملیات تدافعی 19 فروردین ، ورود اتحادیه اروپا و نهادهای سازمان ملل به<br />برزخی که دولت آمریکا بوجود آورده بود ممکن نبود . در این مرحله ورود "کلاه<br />آبی ها" به صحنه هم بدون یک عملیات دیگر چندان محتمل نیست . ورود فرضی آنها<br />به صحنه البته معنای سیاسی و بین المللی خاص خود را دارد همانگونه که بین المللی<br />شدن مسئله اشرف تا همین جا هم تاثیرات بلافصل سیاسی خاص خود را در روی میز ایران<br />بجا گذارده است . یعنی اینکه بر سر میز تصمیم گیری برای آینده ایران علاوه بر<br />صندلیهای ارتجاع و استعمار ، گذاشتن صندلی سومی نیز تحمیل می شود و آن صندلی<br />انقلاب است . چه کسی را خوش بیاید ، چه نه !<br />در آغاز این راه یعنی در آغاز این رویارویی پرشگون ، صندلی به کنار ، اساسا<br />نامی هم از مجاهدین و مقوله انقلاب برسر میز ایران نبود . اصلا در درون پروسه<br />سیاسی نبودند . الان در آستانه ورود بدان هستند .<br /><br />ورود به روند سیاسی ، یعنی تلقی شدن به عنوان بخشی از راه حل (اگرچه درابعاد<br />خرد و در هیئت یک ارتش بی سلاح ) ، بسا مهمتر از دراختیار داشتن یک ارتش تا دندان<br />مسلحی است که هم بخشی از مشکل در رابطه با مسئله ایران تلقی می شود و هم از اساس<br />امکان حرکت نداشته و زمینگیر است می باشد . چه کسی اینرا بفهمد و چه نه ! یعنی اینکه اوضاع و احوال به هر طرف که بچرخد ،<br />نقش مجاهدین را ( چه مثبت و چه منفی ) نمی توان در روند سیاسی ایران ندیده گرفت .<br />اینکه چگونه بازی خواهند کرد را آینده نشان خواهد داد . اما حتمیت بازی<br />کردنشان را می توان پروسه ای خاتمه یافته تلقی کرد .<br /><br />بیرون آمدن نام مجاهدین از لیست آمریکا دیرو زود دارد ولی سوخت و سوز ندارد .<br />این بیرون آمدن با خروج از لیست اروپا بسیار متفاوت است . تبعات آن نیز با تبعات<br />خروج از لیست اروپا یکسان نیست . در اینجا خروج از لیست به معنای برسمیت شناختن<br />تلویحی آلترناتیو مجاهدین و اعلام رسمی سیاست رژیم چنج و روآوردن وزارت خارجه به پروژه براندازی سخت<br />هم هست . دلیل تعلل غیرمنطقی و پرهزینه وزارت خارجه اوباما در رابطه با لیست هم به<br />باور من جز این نیست . این چیزی است که فعلا سیاست دولت کنونی آمریکا نیست<br />.<br /><br />می گویم فعلا ، چرا که تغییررژیم درسوریه ، تحولات عراق و انتخابات آمریکا و فعالیت افزایش یابنده لابی<br />حرفه ای مجاهدین در جریان آن ، ورقهای بازی را از نو ردیف خواهد کرد . بیرون آمدن<br />از لیست بی ارتباط با بالا آمدن راه حل سوم مریم رجوی نخواهد بود . چرا که مقوله<br />لیست تروریستی تا آنجا که به مورد ایران برمی گردد ، رابطه مستقیم با ماهیت چگونگی برخورد با رژِیم ایران دارد . این<br />بالا آمدن تبعات خروج از لیست است که از آن گریزی نیست . ضدیت بیمارگونه لجن سبز و<br />نامه نگاری نفرت انگیز 37 نفره به وزارت خارجه آمریکا در رابطه با لیست تروریستی<br />هم دلیلی جز این ندارد . آلترناتیوسازیهای مضحک وبی آینده از سوی بنیادهای رنگارنگ<br />و انستیتوهای معلوم الحال هم جز جدی دیده شدن احنمال گزینه سرخ و سیاه و تلاش در<br />از میدان بدرکردن ، بزیرهژمونی کشیدن و یا حداقل خنثی کردن پارامتر مجاهدین و ارتش<br />آزادیبخششان در پروسه سیاسی نیست .<br /><br />وحشت رژیم و اعوان و انصارش از ادامه حضور مجاهدین در اشرف و تلاش بی وقفه در<br />جهت بستن آن دقیقا در رابطه با بالا دیدن<br />احتمال گزینه سرخ و سیاه است . بسیاری از آنانی هم که علیرغم ضدیت با مجاهدین<br />خواهان نجات جان رزمندگان اشرف و انتقال آنان به خارج عراق هستند همین وحشت را<br />دارند . پذیرش فرضی راه حل سوم به معنی پذیرش هژمونی مجاهدین در پروسه "رژیم<br />چنج" است . این اگرچه محتمل ولی فعلا از اساس سیاست دولت کنونی آمریکا نیست . با اینحال این راه حل بر فرض تحقق آن ،<br />تنها نقطه امید در گزینه سرخ و سیاه است . به غیر از این شق مذکور اساسا تفاوتی با<br />گزینه سیاه نخواهد داشت . سرخی این گزینه جز این نیست . گزینه سرخ و سیاه اگرچه<br />مطلوب انقلابیون ایران نیست ، اما محتملترین شق ممکن است . گزینه ای نامطلوب<br />اما محتمل .<br /><br /><br /> <br /> بیژن نیابتی ، 19<br />بهمن1390<br /><br /><br /></span></strong><a href="http://niabati.blogspot.com/"><strong><span style="font-size:130%;">سایت بیژن نیابتی</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> </span></strong><a href="http://niabati.blogspot.com/"><strong><span style="font-size:130%;">http://niabati.blogspot.com/</span></strong></a><br /><a href="mailto::bijanniabati@hotmail.com"><strong><span style="font-size:130%;">آدرس تماس</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> </span></strong><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com"><strong><span style="font-size:130%;">bijanniabati@hotmail.com</span></strong></a><br /><strong><span style="font-size:130%;"><br /><br /></span></strong></div>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-68733322786859919532012-02-11T13:54:00.000-08:002012-02-11T13:56:13.380-08:00سال سرخ و سیاه -بخش سوم ـ گزینه های پیش رو<div align="right"><br /><strong><span style="font-size:130%;">سال سرخ و سیاه<br /><br />بخش سوم ـ گزینه<br />های پیش رو<br /><br />دررابطه با سیاست "تغییررژِیم" به غیراز شق ناممکن انقلاب مخملی<br />یعنی گزینه سبز ، سه گزینه در ایران امکانپذیر است . گزینه سیاه یا تهاجم مستقیم<br />نظامی ، گزینه سرخ یا انقلاب قهرآمیز و گزینه سرخ و سیاه یعنی بکارگرفتن عنصرداخلی<br />با ارائه پوشش هوایی . این سیاست یعنی سیاست موسوم به "رژِیم چنج"،<br />عجالتا در ایران با یک بن بست اساسی روبروست . بن بست به این معنا که "شقوق<br />مطلوب"، ناممکن و "شقوق ممکن" ، نامطلوب هستند . این بن بست البته چندان در<br />سپهر سیاسی ایران دوام نخواهد آورد و به<br />نفع یکی از گزینه های ممکن شکسته خواهد شد . راه دیگری نیست .<br /><br />شاید لازم به توضیح نباشد که من در طرح گزینه ها ، مطلوب بودن و یا مطلوب<br />نبودن آنها را از منظر ایالات متحده و ائتلاف قدرتهای خواهان تغییر در ایران بررسی<br />کرده ام و نه از دید خود . برای مثال گزینه<br />سرخ مطلوبترین راه حل برای تمامی انقلابیون ایران صرفنظر از تفاوتهای سیاسی و<br />ایدئولوژیکی آنان است . حال آنکه سیاه ترین و نامطلوبترین شق ممکن برای هردو جناح<br />بازها و کبوترها ازقضا همین گزینه هست.<br /><br />1ـ گزینه سبزـ انقلاب مخملی ( مطلوب اما ناممکل )<br /><br />پروژه "جنبش<br />سبز" به مثابه گزینه اول و ایده آل غرب در رابطه با تغییر رژِیم ایران و با<br />هدف ارائه "آلترناتیو مطلوب"<br />برمبنای تئوری انقلاب مخملی با محوریت انتخابات 88 در ایران کلید میخورد .<br />سرمایه گذاری نیرویی و کادرسازی گسترده برروی این پروژه ضدانقلابی در واقع از مقطع<br />2خرداد 1376 آغاز گردیده و یک قلم یک دوره 12ساله تجربه اندوزی در چارچوب جنبش<br />موسوم به 2خرداد را نیز بدنبال داشته است . در این دوره کادرهای این جنبش علاوه بر<br />آموزشهای تئوریک حول مختصات ، شرایط والزامات پیروزی انقلاب مخملی ، به بازسازی و<br />تثبیت یک گفتمان جایگرین درمقابل "گفتمان حاکم" در دهه شصت و اوایل دهه<br />هفتاد در ارتباط با نوع برخورد با حاکمیت یعنی گفتمان سرنگونی می پردازند .<br /><br />دار و دسته موسوی خوئینی<br />ها در مرکز مطالعات استراتژیک دوران رفسنجانی ، بر اساس نظریه سعید حجاریان موسوم<br />به "نظریه اصلاحات غیرساختاری" یا گذارمسالمت آمیز جامعه ولایی به جامعه<br />مدنی ، آرام آرام با بوجودآوردن نهادهای غیردولتی و تشکلهای دانشجویی و تصرف بخش<br />بزرگی از سیستم اطلاعاتی و رسانه ای در<br />جمهوری اسلامی ، به گسترش و تثبیت عناصر ذهنی جامعه مدنی یعنی همان "جامعه<br />باز" کذایی در ذهنیت اجتماعی می پردازند . کدهای"جامعه باز" دهه<br />هفتاد ، درشرایط غیبت تاسف بار سازمان رهبری کننده انقلاب نوین ، به جنگ گفتمان<br />انقلابی دهه شصت خورشیدی می روند و جامعه بیزار از ولایت مطلقه فقیه را حول خود<br />بسیج می کنند . تئوری "گذار مسالمت آمیز" بجای تئوری "سرنگونی قهرآمیز"<br />و مبارزه مدنی به جای مبارزه قهرآمیز و جنگ انقلابی می نشیند . مقاومت مشروع و<br />انسانی در مقابله با استبداد مذهبی ، مارک خشونت می خورد و مدافعان آن تروریست نام<br />می گیرند . این پروژه یک پروژه داخلی و خارجی است . به همین دلیل همزمان با هم ،<br />در سطح داخلی و بین المللی به پیش برده می شود .<br /><br />مشکل بزرگ عناصر تشکیل<br />دهنده این پروژه این بوده است که تک تک آنان از درون نظامی آمده اند که فرد فرد<br />مسئولان و عناصر آن از راس تا بدنه در شکنجه و کشتار و سرکوب مشارکت داشته اند .<br />برای قرارگرفتن در راس جنبش مدنی نیاز به آن بود که ابتدا به ساکن ، نجاست این<br />همکاری و مشارکت با پرداخت هزینه در مقابله با جناح حاکم از جمله رفتن به<br />زندان ، زدوده شود . بدون این ، کادرهای<br />جنبش مدنی از اساس مشروعیت عضویت و به طریق اولی قرارگرفتن در موضع رهبری "آلترناتیو<br />مطلوب" را پیدا نخواهند کرد . محاسبه این بوده است که جامعه مثلا از اکبرگنجی<br />زندان رفته دیگرسوآل نخواهد کرد که آقاجان بگو آن روایت فروکردن پونز برروسری و<br />پیشانی زنهای بدحجاب ! از چه قرار بوده است . اگرهم پرسید او می تواند با سری بلند<br />! مدعی هم بشود که این چه سوآلی است که از من زندانی شکنجه شده این نظام می کنید ؟<br />مگر جامعه از خاتمی می پرسد که صرفنطر از مسئولیت مشترکت در راس نظام ، حکایت<br />فرستادن ده ها هزارکودک دانش آموز به جبهه های جنگ درزمان وزارت ارشادت چه بود ؟<br />مگر ازموسوی می پرسد که تکیف مسئولیت مشترکت در "عصرطلایی امامت" در رابطه<br />با ادامه جنگ ضدمیهنی ، سرکوب و شکنجه و کشتار بی رحمانه در زندانها<br />و بویژه در راس تمامی آن جنایتها ، قتلعام سبعانه و فراموش ناشدنی هزاران<br />اسیر مجاهد و مبارز در تابستان 67 ، چه بوده است ؟<br /><br />مشکل بزرگ دیگری که این<br />"آلترناتیو مطلوب" داشته و هنوز هم دارد ، نداشتن نیروی محوری و رهبری کاریسماتیک هست . تفاوت این جنبش با<br />جنبش خمینی درهمین جاست . آن "آلترناتیو مطلوب" محور داشت . به همین<br />دلیل هم بود که توانست همه را با هم بزیر نعلین خود بکشد . هیچ آلترناتیوی بدون<br />برخورداری از یک ستون و نیروی محوری ، نه بوجود می آید و نه اگر آمد پایدار می<br />ماند . جنبش نیاز به "همراه" ندارد ، رهبری می خواهد . به همین دلیل است<br />که نه آن جنبش دو خردادی که مدعی بیست<br />میلیون رای دهنده درمیان بدنه اجتماعی خود بوده و دو قوه مجریه و مقننه را در داخل و کل "جامعه جهانی" کذایی در خارج را<br />هم دراختیار داشت ، و نه این جنبش سبزی که<br />یگانه "الترناتیو مطلوب" آمریکا و اروپا و "اکثریت کذایی مردم<br />ایران" و تفاله های رنگارنگ<br />روشنفکران واررفته بنده قدرت ، در به اصطلاح اپوزیسیون جمهوری اسلامی بوده است هم<br />، راه بجایی نبرده و نخواهد هم برد .<br /><br />جنبشی که علیرغم آنهمه<br />حمایت کم نظیر در داخل و خارج ، در پوزیسیون و اپوزیسیون ، اکنون با شکستی قطعی<br />روبروشده وعملا به بایگانی سپرده شده است . تنها میراث بجا مانده از این روند عبرت<br />انگیز انفعال گسترده در میان فعالان این جنبش در کنار خانه نشینی بدنه اجتماعی آن<br />است . جنبشی که شکست محتوم آن از آغاز برای هرآنکس که اندک آشنایی با ماهیت رژیم<br />شتر گاو پلنگ حاکم برایران داشت ، راز سربه مهری نبود . من خود اینرا تنها دوهفته<br />پس از شروع این جنبش کذایی ، آنگاه که حضوردرخشان و باورنکردنی<br />"عنصراجتماعی" در خیابان ، قدرت تعقل از بسیاری ربوده بود یعنی در12<br />تیر88 ، درمقاله نامتعارف و خلاف جریان "</span></strong><a href="http://www.aftabkaran.com/pdf/in%20jonbesh.pdf"><strong><span style="font-size:130%;">این جنبش، جنبش من نیست</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;">"<br />و متعاقب آن در مقاله اثباتی </span></strong><a href="http://www.aftabkaran.com/pdf/jonbeshe%20man.pdf"><strong><span style="font-size:130%;">"جنبش من ، جنبش<br />سرخ"</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> بروشنی پیش بینی کرده بودم . همانگونه که اجتناب ناپذیر بودن برخورد<br />نظامی با ایران را نیز بسا بسا پیشتر از آن . نگاهی دوباره به مقاله مذکور خالی از<br />فایده نیست . آنجا نوشته بودم که :<br />"اگر کسی فکر میکند<br />که رژيم درمقابل فشارخیابان "بدون استفاده ازقهر" عقب می نشیند ، سخت در<br />اشتباه است . اگراین رژيم چنین ظرفیتی می داشت ، مقاومت مسلحانه از آغاز از<br />کوچکترین مشروعیتی برخوردار نمی بود" و اینکه "این جنبش بلاشک ، تناسبی با رهبریش ندارد . موسوی نه در قد و<br />قواره آن است و نه هیچ سنخیتی با خواستهای<br />آن دارد . این جنبش بی هیچ تردیدی در مرز گذار از ساختار ، از او عبور<br />خواهد کرد"....<br /><br />"برای رهبری جنبش<br />سبز کذایی ، سه گزینه بیشترمتصور نیست . یا براه "شریعتمداری" برده و در<br />تلویزیون رژيم به نمایش گذاشته شود و یا با الگوی "منتظری" از جامعه<br />گسسته و در حصرخانگی عمربگذراند و یا اینکه براه "بنی صدر" رفته و با<br />خروج از ایران کل نظام ولایت مطلقه فقیه را بزیرعلامت سوال برد" .<br /><br />آنروز در آنجا و در شرایطی که ویروس سبز ،<br />اکثریت اپوزیسیون را به خود می آلود ، با افسوس و درد نوشتم :<br /><br />"و اینجا من ، با<br />"درد دررگانم ، حسرت دراستخوانم" می خواهم فریاد برآرم که "ای یاوه<br />، یاوه ، یاوه ! خلایق مستید ومنگ ؟ یا به تظاهر<br />تزویر می کنید ؟ از شب هنوز مانده دو دانگی" این پرچم ، پرچم شما نیست . این<br />پرچم قاتلان پدران و مادران و خواهران و برادرانتان است که امروز برسینه آویخته<br />اید . این سبزی جنگلهای میهنتان نیست ، سبزی پرچم ایرانتان نیست . رنگ شال سیدی<br />است که نه در قد و قواره جنبش شماست و نه هیچ سنخیتی با امیال و افقهایتان دارد .<br />این رنگ همان لجنی است که سه نسل متوالی بر چهره ایران و ایرانی پاشیده اند . چگونه بوی گند آن مشامتان را آزار<br />نمی دهد " ؟<br /><br />آری ! انقلاب مخملی در ایران ممکن نبوده و نیست . چرا که در این سرزمین رژیمی<br />حکومت میکند که از اساس ظرفیت تغییر ندارد . چرا که بدلیل شدت و حدت تضادهای<br />اجتماعی ، امواج تغییرهرگز در مرزهای نظام متوقف نخواهد شد . چرا که بدنه اجتماعی<br />رفرم در ایران ( و نه تنها در ایران ) هیچگاه حاضر به پرداخت بها نبوده است . نه<br />امروز و نه تنها در این جنبش . چرا که رهبران رفرمیست نه امروز که در طول تاریخ<br />معاصر ایران هرگز جربزه و اراده تصاحب<br />قدرت سیاسی را نداشته اند . نیروی مخالف این رژیم باید که از اراده تصاحب قدرت<br />برخوردار باشد ، همانگونه که حاکمیت نیز از اراده حفظ قدرت به هر قیمت برخوردار<br />است . چرا که منافع بلافصل رهبری جنبش سبز در حفظ<br />ساختار جمهوری اسلامی است . منافع مردم ایران نه . این بطریق اولی منافع<br />بدنه اجتماعی جنبش مذکور را هم شامل می شود . اولین شرط پیروزی یک جنبش اجتماعی<br />همخوانی منافع رهبری با بدنه آن است . نهایت اینکه گزینه سبز اگرچه مطلوب اما<br />امکان پذیر نیست .<br /><br />2ـ گزینه سیاه ـ جنگ ( نامطلوب ، خطرناک ، پرهزینه اما محتمل )<br /><br />گزینه دوم یعنی تهاجم مستقیم نظامی بدلیل شکست سیاست ابلهانه نئوکانها درعراق<br />و افغانستان ، اگرچه همچنان محتمل اما اساسا گزینه مطلوبی نیست . نه برای طرف<br />ایرانی ، نه برای اروپا ، نه برای دولت کنونی آمریکا و نه حتی برای خود جناح بازها<br />و نئوکانها که زمانی این گزینه برایشان مطلوبترین شق ممکن بود . اتخاذ سیاست تقابل<br />و انتقال صحنه جنگ به خارج از سرزمین ایران توسط رژیم جمهوری اسلامی ، توان تدافعی<br />رژیم مذکور درهدایت جنگ نامتعارف ، عمق استراتژیک آن در مرزهای اسرائیل و حضور مادی درعراق و سوریه و افغانستان از همه<br />مهمتر نامساعد بودن شرایط جغرافیایی ایران برای تهاجم زمینی موفق از جمله دوری<br />پایتخت ایران از دریا و جنگلها و کوه های<br />سربه فلک کشیده آن ، در کنار خطر وقوع جنگ داخلی حاصله از فروپاشی رژیم بدلیل حضور<br />کانونهای مختلف قدرت سیاسی و نظامی در بافت حاکمیت و در راس همه شکست در شکل دادن<br />به "آلترناتیو مطلوب" ، این گزینه را بسیار پرهزینه و خطرناک کرده است .<br /><br />اینها البته به این معنا نیست که در صورت وقوع جنگ رژیم جمهوری اسلامی دوام<br />خواهد آورد . آنهایی که می گویند جناحی در حکومت ایران خواهان جنگ است ، یا ابلهند<br />و یا مزدوران جنگ روانی همان جناح از حاکمیت ! هیچ بخشی از رژیم چه در درون حاکمیت<br />و چه در بیرون آن خواهان جنگ نیست . چرا که برای همه دسته بندیهای درون نظام ، مثل<br />روز روشن است که اولین قربانی جنگ خود نظام مقدس در تمامیت آن خواهد بود . با<br />قاطعیت می گویم این رژیم توان مقاومتش از رژیمهای عراق و لیبی هم کمتراست . نه<br />صرفا بخاطر توان نظامی ایالات متحده و همپیمانان منطقه ای و بین المللی آن . نه .<br />به این دلیل ساده که اولین کارکرد جنگ شکسته شدن تعادل قوا برعلیه رژیم و به صحنه<br />آمدن مردمی است که تشنه به خون از راس تا ذیل نظام هستند . هیچکس بهترازخود رژیم<br />به این تهدید واقف نیست .<br /><br />این بخشی از جنگ روانی تدافعی رژِیم و اعوان و انصارش است که مدعی هستند جنگ<br />باعث گردآمدن ایرانیان بدور رژِیم از سویی و بالا رفتن شدت اختناق و انسداد فضای اجتماعی از سوی دیگر می شود .<br />هیچکس بیشتر از خود رژیم وحشت از وقوع جنگ ندارد . آن ماموران معذوری که خزئبلات<br />بالا را می پراکنند ، شاید همه را مثل خود احمق تصور کرده اند . انگار که قراراست<br />درصورت وقوع جنگ مسئله با بمباران برخی مراکز اتمی ونظامی رژیم بخوبی وخوشی فیصله<br />پیدا کند ! اگرکسی چنین می پندارد غوطه وردرجهلی مرکب است .<br /><br />اگر قرار بر وقوع جنگ در این نقطه از جهان یعنی یکی از استراتژیک ترین و حساس<br />ترین مناطق به لحاظ ژئوپلیتیکی باشد ، نه از "تاک" نشان خواهد ماند و نه<br />از "تاک نشان" . در ایران جنگی در نخواهد گرفت مگر آنکه استراتژیک ترین<br />مقولات درارتباط با طرح خاورمیانه بزرگ در این نقطه تعیین تکلیف گردند . جنگی در<br />نخواهد گرفت مگر آنکه قدرتی بنام ایران و تمدنی بنام آن برای یک دوران از صحنه تعادل<br />قوا به بکلی به کناری گذاشته شده و چند<br />پاره شود . <br /><br />رژیم جمهوری اسلامی که جای خود دارد ، تمامی ساختارهای اقتصادی ، سیاسی و<br />تکنولوژیک جامعه مدنی هدف خواهد بود . تهدید تجزیه ایران ، یعنی رویای دولت<br />حرامزاده ، هیچگاه در تاریخ معاصر تا این درجه جدی نبوده است . تهدید جنگ داخلی<br />متعاقب فروپاشی سریع رژیم جمهوری اسلامی ، هرج و مرج و ناامنی ، پاکسازیهای<br />قومی و .... تنها گوشه کوچکی از تصویر<br />دهشتناکی است که ذهن مرا سالهاست بخود مشغول کرده است .<br /><br />تنها بر زمینه چنین تصویر وحشتناکی ، حمایت من از "راه حل سوم" مجاهدین<br />با همان مکانیسمی که خود سالها پیش ترسیم کرده بودم قابل فهم است و لاغیر . نه به<br />این خاطر که ایده آل من بوده و هست که ایده ال من هرگز، هرگز چیزی جز انقلاب در<br />ایران نبوده و نیست ، بلکه بخاطر آن بوده<br />و هست که در شرایط غیبت مادی و فیزیکی شرط ذهنی انقلاب در داخل<br />ایران و بی سربودن "جنبش سرخ"، این راه حل به باورمن تنها ، تکرار می<br />کنم تنها آلترناتیو جنگی است که کاریکاتوری از آنرا در بالا به تصویرکشیدم . این<br />جنگ بی هیچ تردیدی در چارچوب مرزهای ایران متوقف نخواهد ماند . امواج شکسته شدن<br />تعادل قوا در ایران تا مرزهای چین و روسیه هم خواهد رفت . به همین دلیل هم جنگ در<br />ایران ، جنگی برعلیه منافع استراتژیک روسیه و مهمتر از آن چین می باشد و به همین<br />اعتبار اساسا در طراز جنگ در عراق و افغانستان نیست . یعنی اینکه همانگونه که<br />تغییررژیم در سوریه تاثیرات استراتژیک بلافصل بر روی جایگاه ایران در منطقه دارد ،<br />تغییررژِیم در ایران به نفع وزنه آمریکا هم ، تاثیرات بلافصل استراتژیک در معادله<br />ژئوپلیتیک میان چین و ایالات متحده در ابعاد کلان خواهد داشت . مگر آنکه در بافت<br />حاکمیت برآمده از انهدام ساختار کنونی ، عنصر استقلال دست بالا را داشته باشد .<br />این را بهتر ازهمه دولت کنونی آمریکا می داند . این بدان معناست که گزینه سیاه<br />اگرچه همچنان محتمل اما هم بسیار خطرناک است و هم از اساس مقرون به صرفه نیست .<br /><br />3ـ گزینه سرخ ـ انقلاب ( نامطلوب ، خطرناک ، نامحتمل )<br /><br />گزینه سوم یعنی گزینه انقلاب ، ایده آل ترین گزینه برای ما و سیاه ترین گزینه<br />برای گلوبالیستهاست . این شق اگرچه نامحتمل ترین گزینه ، اما ممکن است . درست<br />برعکس انقلاب مخملی که ازاساس ناممکن است . این گزینه تنها اکسیر باطل کننده طلسم جنگ در ایران و علاج<br />تمامی دردهای بی درمان اجتماعی و<br />اخلاقی جامعه ایرانیست . یگانه تضمین آزادی و استقلال و اقتدار ایران آینده است .<br />رویای دست نیافتنی تمامی انقلابیون تاریخ معاصر و چراغ راهنمای انقلابات واقعی در<br />کل منطقه خاورمیانه بزرگ است . آرمانی که من را و ما را نزدیک به چهار دهه همچنان<br />دست افشان و پایکوبان ، زنده و سرشار، بی شکست و پرامید وهمچنان سرفراز و مقاوم در<br />مقابل وسوسه های ارتجاع و استعمار برسر پا<br />نگه داشته است . <br /><br />آری شق انقلاب اگرچه در شرایط کنونی محتمل نیست ، اما ممکن است . محتمل<br />نیست چرا که اکثریت خاموش در ایران بر<br />خلاف خلق قهرمان سوریه حاضر به پرداخت هزینه نیست . یعنی که خلق قهرمان ! ما تنها<br />موقعی به خیابان می آید که تعادل قوا میان حاکمیت و اپوزیسیون شکسته شده باشد .<br />محتمل نیست چرا که اکثریت خاموش ما حسابگراست ، حراف است ، طلبکار است . گروه خونش<br />اصلا به انقلاب که اولین الزامش فداکاری و پرداخت بی چشمداشت است نمی خورد . <br /><br />انقلاب همیشه در ایران مشغله ذهنی یک اقلیت ویژه بوده و هست . فعلا محتمل نیست<br />چرا که این اقلیت ویژه در ایران سر ندارد . یعنی که رهبری انقلابی در ایران حضور<br />مادی ندارد . محتمل نیست چراکه اکثریت پایینی ها اگرچه نمی خواهند ، اما تن می دهند و بالایی ها اگرچه درپایان راه ،<br />اما هنوز می توانند !<br /><br />انقلاب در ایران ، اگرچه مطلوب ما ولی مطلقا مطلوب و منطبق با نرمهای بین<br />المللی نیست . البته که درصورت پیروزی انقلاب در ایران از این طریق ، بر روی<br />حاکمیت پسا انقلابی خون پاشیده خواهد شد . البته که نمی توان پیش از به هم خوردن<br />تعادل قوا ، بر روی آن اکثریت کذایی هم حساب باز کرد . با اینحال انقلاب ممکن است<br />! شرط لازم برای متحقق شدن آن جدای<br />از ضرورت حضور تشکیلاتی مجاهدین در ایران ، وجود یک قطب چپ متحد و مقتدر انقلابی<br />در درون جامعه و اپوزیسیون هم هست . این البته همان چیزی است که در شرایط کنونی<br />شوخی بی مزه ای را تداعی می کند که لبخندی که نه ، هیچ زهرخندی را هم برهیچ لبانی<br />نمی نشاند . چپی که سالهاست دیگر بیش از آنکه به انقلاب بیندیشد به انشعاب<br />اندیشیده است . چپی که حقانیت خود را نه در قدرت خود که در ضعف دیگری جسته است .<br />"چپی در خود و برای خود" که هرچه<br />بوده و هست ، جدی نبوده و<br />نیست . خلاصه اینکه در شرایط موجود گزینه سرخ<br />فعلا هم نامطلوب و هم نامحتمل است .<br /><br />4ـ گزینه سرخ و سیاه ( مطلوب ، محتمل )<br /><br />دخالت بشردوستانه ! محتملترین<br />گزینه درشرایط کنونی ایران و درچارچوب سیاست موسوم به رژِیم چنج است . این سیاست<br />دو رویه دارد . یا فشار جهانی بر روی جمهوری اسلامی آنچنان بالا می رود که راه به<br />شکاف درنظام ولایت مطلقه می برد و متعاقب<br />آن قیام شکل می گیرد و دخالت بشردوستانه بر مبنای یک اجماع جهانی ضروری می<br />شود ، چیزی که "جناح کبوترها" و دولت اوباما اکیدا بر روی آن حساب باز<br />کرده اند . یا اینکه خامنه ای اجازه شکاف<br />در حاکمیت را به هیچ قیمتی نمی دهد و در مقابل فشارخارجی با اتکاء به چین و روسیه<br />مقاومت می کند . در اینصورت مراجعه به "عنصرداخلی" و تسلیح آن ضروری می<br />شود ، چیزیکه "جناح بازها" و مجاهدین به اضعاف بر روی آن حساب بازکرده<br />اند .<br /><br />بن بستی که فعلا موجود است در کنار ناممکن بودن گزینه اول و پرهزینه و خطرناک<br />بودن گزینه دوم و نامطلوب و غیرقابل قبول<br />بودن گزینه سوم ، خودی نبودن آلترناتیو فعلا موجود در گزینه بالاست . چرا<br />که هژمونی آن دراختیارهمان "عنصرداخلی" است . تن دادن به این هژمونی تنها<br />در شرایط استیصال مطلق امکانپذیر است . عجیب است ! یکی از مشکلات اساسی در کنار آمدن با رژیم هم<br />تن دادن کانونهای قدرت جهانی به هژمونی منطقه ای جمهوری اسلامی است . اینهم تنها<br />درشرایط استیصال مطلق قدرتهای مذکور ممکن می شود .<br /><br />ملاک پذیرش هژمونی چه در رابطه با رژِیم و چه در رابطه با آلترناتیو آن ، تنها<br />قدرت و توان تاثیرگذاری آنان در رابطه با<br />معادلات پیرامونیشان هست . صحنه سیاسی چه<br />در ابعاد ملی و منطقه ای و چه در ابعاد گسترده بین المللی اساسا بر این اساس چیده<br />می شود که چه نیرویی در چه جغرافیایی و در<br />چه ابعادی هژمونی داشته و یا پتانسیل ، امکان و ابزار اعمال هژمونی را در اختیار<br />دارد . بالا و پایین رفتن احتمال پذیرش این هژمونی ، رابطه مستقیم با بالا و پایین رفتن آن قدرت و توان مورد<br />اشاره در بالا دارد .<br /><br />این بن بست اما ، چندان پایدار نخواهد ماند . تعادل قوا بسرعت به سمت تغییر می<br />رود . در ابعاد بین المللی همزمان با آغاز سال جدید میلادی ، برای اولین بار فشار<br />واقعی بر روی رژِیم جمهوری اسلامی با تحریم نفتی و مهمتر از آن تحریم بانک مرکزی<br />رژِیم آغاز گردیده است . دررابطه با تحریمها آنچه که تا پیش از این دو مورد بوده است<br />بیشتر به شوخی می مانسته تا یک فشار جدی بر حاکمیت ایران . یعنی تاثیراتش بر روی<br />رژیم جمهوری اسلامی تنها تاثیرات ایذایی صرف بوده است . تحریمهای اخیر اما کیفا<br />متفاوتند . سمت و سوی متفاوتی هم دارند . ماهیت متفاوتی هم ! یعنی اینکه تحریم نفتی و بانکی رژیم جمهوری<br />اسلامی برخلاف تحریمهای تاکنونی ، دیگر ماهیت براندازانه دارد .<br /><br />اینجا دیگر نقطه تعیین تکیف سیاست "دست چدنی با دستکش مخملی"<br />اوباماست . سیاست مزورانه ای که هدفش از آغازهم "تغییررژِیم" منتها به<br />شیوه براندازی نرم و در زیر تابلو<br />"تغییررفتار" بوده و خامنه ای هم آنرا برخلاف دیگران بسیار خوب گرفته<br />بود . این سیاست "تغییررفتار" ، اگرچه بدلیل هشیاری طرف ایرانیش شکست<br />خورد اما پیروزی بزرگی را نیز برای طرف آمریکایی به همراه داشت و آن بیرون آوردن ایالات متحده از انزوای جهانی<br />و رسیدن به اجماع علیه رژیم جمهوری اسلامی بوده است . چیزی که قبلا از آن به مثابه<br />کابوس رژیم یاد کرده بودم .<br /><br />تغییر تعادل قوای منطقه ای نیز بی هیچ تردیدی در سوریه به مثابه مرکزثقل<br />معادله قدرت ، برعلیه رژیم تعیین تکلیف خواهد شد . امواج منفی تغییر تعادل قوا از<br />سوریه به ایران و از ایران به روسیه و چین خواهد رسید . معضل نپیوستن روسیه و<br />مهمتر از آن چین به اجماع جهانی علیه حاکمیت ایران و سوریه را در مقولات اقتصادی<br />تحلیل کردن بلاهت محض است . مناسبات اقتصادی که البته بسیار مهم هم هستند در<br />مقایسه با مقوله حیاتی برهم خوردن تعادل قوا در منطقه خاورمیانه بزرگ تنها جنبه<br />حاشیه ای محض دارند . بقدرت رسیدن فرضی یک لیبرال دمکراسی طرفدارغرب در ایران ،<br />معادله قدرت را نه فقط به لحاظ منطقه ای بهم خواهد زد که به اضعاف کل معادله قوا<br />را در ابعاد جهانی ، کیفا علیه چین<br />و در کادر "جنگ جهانی چهارم" تحت تاثیر قرار خواهد داد . پیچیدگی و متفاوت بودن حل و فصل معضل ایران<br />ریشه در همین معادله قدرت دارد .<br /><br />دررابطه با موقعیت مجاهدین خلق<br /><br />پیش از بستن این بحث ضرورت دارد که به یکی از بازیگران اصلی گزینه بالا یعنی سازمان مجاهدین خلق و<br />موقعیت کنونی آن در چیدمان سیاسی موجود بپردازم . می گویم یکی از بازیگران اصلی .<br />یعنی که این گزینه بازیگران دیگری نیز دارد .<br /><br />مجاهدین خلق بدلیل ساختار ایدئولوژیک و بافت تشکیلاتی هرمی و پافشاری بی شکاف در رابطه با سرنگونی قهرآمیز<br />رژیم جمهوری اسلامی با تمامی جناح ها و دسته بندیهای درونی آن ، به لحاظ<br />تئوریک و در شرایط تغییرخطشان از استراتژی<br />"جنگ آزادیبخش نوین" به استراتژی "سازماندهی قیام" در شهر ،<br />بخش لاینفک گزینه سرخ هستند . به همین دلیل هم در رابطه با مقوله تغییر رژیم در<br />ایران درست به همان اندازه خود گزینه سرخ آلترناتیو نامطلوب هستند . نه تنها<br />نامطلوب که اساسا مزاحم سمج و غیرقابل اعتماد هرگونه تحول غیرساختاری و وابسته ساز<br />در ایران هستند . به عبارت دیگر گزینه سبز یا پروژه انقلاب مخملی در ایران به جز<br />شمشیر آخته جناح خامنه ای در بالای سر خود ، نیزه "گفتمان سرنگونی<br />قهرآمیز" مجاهدین را نیز در پیش رو<br />دارد . به همین دلیل هم هست که به جز نئوکانهای معتقد به "رژیم چنج" در<br />ایالات متحده ، تمامی متولیان و نظریه پردازان و ضمائم انقلاب مخملی در اروپا و<br />آمریکا به انضمام دولت باراک اوباما ،<br />خواهان حذف و یا حداقل خنثی کردن نقش آنان در "پروسه سیاسی" مربوط به<br />ایران بوده و هستند . <br /><br />اما مجاهدین علیرغم فشارهای طاقت فرسای سیاسی و نظامی و جنگ روانی گسترده و<br />نابرابرعلیه خود ، نه از صحنه حذف شده و نه حاضر به کنارماندن از پروسه سیاسی می<br />شوند . برعکس با حفظ ظرف ارتش آزادیبخش درعراق به هرقیمت ، با بکاراندازی ماهرانه و حرفه ای ماشین<br />حقوقی و دستگاه قضایی "جامعه<br />جهانی" کذایی و از همه مهمتر سازماندهی یک لابی مقتدر و فراجناحی در آمریکا ، تلاش<br />کرده اند که خود را بهر قیمت بر این پروسه سیاسی تحمیل کنند . ورود به این پروسه و<br />مهمتر آز آن ماندن درآن البته که الزامات خاص خود را هم دارد . مهمترین آن یک<br />"تغییرریل" اساسی در پهنه سیاسی و ورود حرفه ای به مناسبات دیپلماتیک و<br />پذیرش "قواعد بازی" بوده است .<br /><br />نقطه آغاز این دیپلماسی نوین ، امضای قرارداد آتش بس با نیروهای ارتش آمریکا<br />درعراق و متعاقب آن تحویل دادن کلیه تسلیحات سبک و سنگین ارتش آزادیبخش ملی به<br />ارتش اشغالگر در مقابل تحویل گرفتن سلاح پرارزش و بی جایگزین استاتوی افراد حفاظت<br />شده تحت کنوانسیون چهار ژنو بود . "سلاح برتری" که موثرتر و کاراتر از<br />هر توپ و تانک و هواپیمایی در آن شرایط ویژه ، به کار حفظ و حراست از "ظرف<br />ارتش آزادیبخش" می آمد و آمد .<br /><br />همزمان با آن مجاهدین ، دستگاه اگرچه موفق ولی آماتور دیپلماتیک خود در<br />ایالات متحده را با به کارگرفتن دستگاه تماما حرفه ای "کمیته سیاست<br />ایران" و شخص "ریموند تنتر" مشاورسابق شورای امنیت ملی ، جایگزین<br />می کنند . از سوی دیگر با استخدام رسمی علیرضا جعفرزاده توسط فاکس نیوز به عنوان<br />مفسر و تحلیلگر مسائل ایران ، نماینده خود درآمریکا را نیز علیرغم لیست بدنام<br />تروریستی ، تثبیت می کنند .<br /><br />سیاست موفق و کم نظیر لابیگری حرفه ای مجاهدین ، اکنون خود را در قد و قواره<br />یک لابی مقتدر در کنار لابی سنتی و همه<br />کاره اسرائیل و لابی نیرومند رژیم جمهوری اسلامی در آمریکا و نه فقط آنجا که در اروپا نیز تثبیت کرده است<br />. لابی کنونی مجاهدین را تنها در میان نئوکانها جستجو کردن نشانه بی اطلاعی محض<br />است . این لابی دیرزمانی است که دیگر طیف نئوکانها را هم درنوردیده و اساسا چه در<br />آمریکا و چه در اروپا فراجناحی گردیده است . موفقیت این دیپلماسی حرفه ای تا<br />آنجاست که خط جنگ روانی رژیم و وزارت<br />اطلاعاتش را هم تماما زیر و رو کرده است .<br />تا دیروز تبلیغات جنگ روانی بر پول گرفتن مجاهدین از اسرائیل و آمریکا استواربود ،<br />امروز تبلیغات رژیم درمانده ودم و دنبالچه های لمپن آن حول پول دادن مجاهدین به<br />سیاستمداران آمریکایی و اروپایی و خریداری شدن آنها توسط سازمان مذکور می چرخد .<br /><br />بازی در کادر این دیپلماسی نوین البته که الزامات خاص خود را به همراه دارد .<br />در راس این الزامات رعایت "قواعد بازی" است . یعنی رعایت مو بموی قرار و<br />مدارهای بین المللی ، یعنی حرکت در کادر قوانین مصوبه ملل متحد ، یعنی پذیرش<br />مالکیت خصوصی و بازار آزاد ، یعنی برسمیت شناختن قواعد و قوانین و<br />تصمیمگیریهای قدرتهای جهانی ، یعنی برهم نزدن تعادل ژئوپلیتکی ، یعنی خودداری از<br />تسلیح غیرقانونی . به عبارت بهتر، پذیرش "قواعد بازی" به مثابه مبنای<br />مشروعیت هر تحرک سیاسی و نظامی محتمل . یا باید ریلی را رفت که جنبش مسلحانه در<br />زمان رژیم ستمشاهی میرفت ، یا ببرهای مرحوم ! تامیل و یا "پ ک ک" تا پیش<br />از دستگیری عبداله اوجالان و خود همین مجاهدین تا پیش از رفتن به عراق می رفتند یعنی<br />حرکت در خارج از کادر قواعد بازی بین المللی<br />و یا ریلی کاملا متفاوت و برخلاف آن یعنی به رسمیت شناختن چارچوب و قواعد<br />بازی مذکور .<br /><br />مجاهدین ریل دوم را برگزیده اند . با پذیرش تمامی تبعات آن . جایگزینی خط<br />"جنگ آزادیبخش نوین" اساسا ورود به همین وادی بود . چرا که ترم ارتش<br />آزادیبخش در سیاست بین الملل ، اگر که به رسمیت شناخته شود ، یکی از شیوه<br />های مشروع تصاحب قدرت سیاسی است . پذیرش ماده خودداری از تسلیح غیرقانونی توسط فرد<br />فرد ارتش آزادیبخش در توافق با ارتش آمریکا نیزغیرازاین نبوده است . در این کادر و<br />بر روی این ریل ، تسلیح دوباره این ارتش تنها زمانی مشروعیت دارد که یا برمبنای<br />تصمیم نیروی اشغالگر سابق در عراق یعنی آنی که سلاح را تحویل گرفته بود باشد و یا<br />براساس مصوبه شورای امنیت سازمان ملل همچون نمونه ای که در لیبی شاهد آن بودیم عملی<br />گردد . این شق تماما مستقل از آن است که مجاهدین درعراق باشند یا نباشند .<br />چگونگی حل و فصل مسئله اشرف به مثابه اصلی ترین ظرف سیاسی و تشکیلاتی گزینه بالا ،<br />رابطه مستقیم با چگونگی حل وفصل مسئله رژیم حاکم بر ایران دارد .<br /><br />معیار قدرت یک جریان سیاسی فراتر از طول و عرض تشکیلاتی و یا تعداد توپ و تانک<br />و زرهی آن ، توان مداخله اش در پروسه سیاسی سرزمین خود هست . اگر که بتوان اندکی<br />فراتر از بینی خود را دید ، اگر که منشاء قدرت را نه توان نظامی و قدرت فیزیکی صرف<br />که فراتر از آن اراده و نیروی روانی شکست ناپذیر دانست ، به باور من<br />مجاهدین محاصره شده بی سلاح و زیر ضرب کنونی ، بسا بسا قدرتمندتر از ارتش<br />زرهی آزادیبخش دهه هفتاد خورشیدی هستند . به یک دلیل ساده . آنروز علیرغم برق<br />سلاحهای ارتش آزادیبخش و قدرت فائقه رهبری بی رقیب آن در درون تشکیلات ، مجاهدین<br />کمترین توان و امکانی در رابطه با مداخله در تحولات داخل ایران نداشتند . امروز<br />ولی دارند . آنروز من در مجاهدین و ارتش آزادیبخش تا دندان مسلحشان جز توان حفظ<br />خود قدرتی نمی دیدم . امروز اما در<br />مجاهدین بی سلاح و بی دفاع و در محاصره رجالگان مالکی و<br />مزدوران اعزامی خامنه ای ، در زیرفشار ناجوانمردانه دولت اوباما و ملل<br />متحد و در راس تمامی اینها در اعتصاب غذای<br />72 روزه 36 اسیر مجاهد در چنگال جانوران وحشی مالکی در تابستان 88 ، بوضوح اقتدار<br />و بی شکستی عنصر انسانی را به چشم می بینم .<br /><br />چه می شود کرد ؟ معیارهای من در<br />ارزیابی قدرت واقعی اینچنین است . آری برای من منشاء قدرت واقعی ، واندادن و تسلیم<br />نشدن در برابر قدرت فائقه و مقاومت بهر قیمت است . مقاومت به مثابه یک ارزش ،<br />ارزشی که اصالت دارد . ارزشی که حفظ و<br />حراست از آن حفظ و حراست از انقلاب است . حفظ و حراست از معنا و مفهوم انسان است .<br />مقاومت در مقابل اجبارات کور و بنده ساز . تن ندادن به آنچه هست ولی نباید باشد ،<br />برای رسیدن به آنچه که نیست ولی باید باشد . نیرویی که از این قدرت لایزال انسانی<br />برخوردار باشد ، هرکه باشد و هرچه باشد ، نابود شدنی نیست چرا که تسلیم شدنی نیست<br />.<br /><br />تهدید نابودی هرگز از بیرون هیچ جریان و تشکیلات و حتی ایدئولوژِی و مرامی<br />نبوده است . تهدید نابودی و فروپاشی همیشه تهدیدی درونی و مقوله ای داخلی بوده است . اگر نیرویی به<br />هردلیل و ترفندی بتواند وحدت و توازن درونی خود را حفظ کند ، بی تردید در مقابل<br />تهدید بیرونی فروپاشیده نخواهد شد . ضعیف می شود ، نیرو از دست می دهد ، به حاشیه<br />رانده می شود . ولی نابود نخواهد شد . فروپاشی و نابودی تنها منشاء درونی دارد و<br />بس .<br /><br />این تحلیل را قبلا هم در رابطه با مجاهدین و<br />در زیر بمبارانهای همین آمریکا و همدستان انگلیسیش هم داده بودم . گفته<br />بودم که مجاهدین نه تنها از بین نخواهند رفت که قد هم خواهند کشید . مجاهدین هم<br />ماندند و هم قد کشیدند . چه کسی را خوش بیاید ، چه نه ! همین را در آغاز انتقال<br />حفاظت به دولت مالکی هم تکرار کردم . آنجا از یک "رویارویی پرشگون" سخن<br />رانده بودم که آنها را در معادله قوا بسا بالا و بالاتر خواهد برد . امروز مجاهدین<br />در اوج آن "رویارویی پرشگون" موفق شده اند که مسئله اشرف را بین المللی<br />کنند . یعنی در تعادل قوا خود را چند مدار به بالا پرتاب کنند . چه کسی را خوش<br />بیاید ، چه نه ! <br /><br />ورود سازمان ملل و دبیرکل آن ، اتحادیه اروپا و دولت آمریکا در حل وفصل مسئله<br />مجاهدین با دولت عراق و رفتن موضوع اشرف به شورای امنیت ، یعنی بالاترین مرجع<br />رسیدگی به مسائل طراز معادله قدرت جهانی ، نشانه های بارز طلایه های پرشگون ورود<br />محتوم آنان به پروسه سیاسی مربوط به ایران است . چه کسی اینرا بفهمد و چه نه !<br /><br />ورود به این پروسه شاید به یک درگیری دیگر با دولت دست نشانده فعلی درعراق<br />نیاز داشته باشد . یک عملیات محدود دیگر ! می گویم عملیات . چرا که در ماهیت ، هیچ تفاوتی میان عملیات تدافعی 6 و 7 مرداد<br />88 و 19 فروردین امسال با عملیات تدافعی مروارید در پایان سال 69 و نوروز 70 نمی بینم . درهر دو مورد ، موجودیت مجاهدین و<br />ارتش آزادیبخش درعراق نشانه گرفته شده بود . شاید در یک تلقی حقوق بشری صرف که در<br />مرکز آن حفظ جان و زنده ماندن انسانها قرار داشته باشد ، چیز غریبی باشد که هست .<br />اما در یک تلقی انقلابی و مبارزاتی که این "جان" نه برای بدربرده شدن که<br />درخدمت تحقق یک آرمان انسانی و هدف<br />مبارزاتی است ، در آن تلقی متفاوتی که "شان زندگی" بسا مهمتر از<br />"نفس زندگی" است ، اصلا غریب نیست . برای ارتشی که هدفش سرنگونی نظام<br />است ، دادن قربانی و پذیرش شهادت برای هموارکردن راه رسیدن به هدف ، امری پذیرفته<br />شده از پیش است . اگر که یک درگیری تدافعی حتی پرشهید در خاک غیرخودی ، کلیت جریان<br />را به جلو پرتاب کند ، تفاوتی در ماهیت<br />با یک عملیات تهاجمی نظامی پرهزینه در خاک خودی ندارد . اگر هدف تحمیل خود<br />به پروسه سیاسی بدون دادن هژمونی باشد ، راه دیگری نیست .<br /><br />بدون عملیات تدافعی 19 فروردین ، ورود اتحادیه اروپا و نهادهای سازمان ملل به<br />برزخی که دولت آمریکا بوجود آورده بود ممکن نبود . در این مرحله ورود "کلاه<br />آبی ها" به صحنه هم بدون یک عملیات دیگر چندان محتمل نیست . ورود فرضی آنها<br />به صحنه البته معنای سیاسی و بین المللی خاص خود را دارد همانگونه که بین المللی<br />شدن مسئله اشرف تا همین جا هم تاثیرات بلافصل سیاسی خاص خود را در روی میز ایران<br />بجا گذارده است . یعنی اینکه بر سر میز تصمیم گیری برای آینده ایران علاوه بر<br />صندلیهای ارتجاع و استعمار ، گذاشتن صندلی سومی نیز تحمیل می شود و آن صندلی<br />انقلاب است . چه کسی را خوش بیاید ، چه نه !<br />در آغاز این راه یعنی در آغاز این رویارویی پرشگون ، صندلی به کنار ، اساسا<br />نامی هم از مجاهدین و مقوله انقلاب برسر میز ایران نبود . اصلا در درون پروسه<br />سیاسی نبودند . الان در آستانه ورود بدان هستند .<br /><br />ورود به روند سیاسی ، یعنی تلقی شدن به عنوان بخشی از راه حل (اگرچه درابعاد<br />خرد و در هیئت یک ارتش بی سلاح ) ، بسا مهمتر از دراختیار داشتن یک ارتش تا دندان<br />مسلحی است که هم بخشی از مشکل در رابطه با مسئله ایران تلقی می شود و هم از اساس<br />امکان حرکت نداشته و زمینگیر است می باشد . چه کسی اینرا بفهمد و چه نه ! یعنی اینکه اوضاع و احوال به هر طرف که بچرخد ،<br />نقش مجاهدین را ( چه مثبت و چه منفی ) نمی توان در روند سیاسی ایران ندیده گرفت .<br />اینکه چگونه بازی خواهند کرد را آینده نشان خواهد داد . اما حتمیت بازی<br />کردنشان را می توان پروسه ای خاتمه یافته تلقی کرد .<br /><br />بیرون آمدن نام مجاهدین از لیست آمریکا دیرو زود دارد ولی سوخت و سوز ندارد .<br />این بیرون آمدن با خروج از لیست اروپا بسیار متفاوت است . تبعات آن نیز با تبعات<br />خروج از لیست اروپا یکسان نیست . در اینجا خروج از لیست به معنای برسمیت شناختن<br />تلویحی آلترناتیو مجاهدین و اعلام رسمی سیاست رژیم چنج و روآوردن وزارت خارجه به پروژه براندازی سخت<br />هم هست . دلیل تعلل غیرمنطقی و پرهزینه وزارت خارجه اوباما در رابطه با لیست هم به<br />باور من جز این نیست . این چیزی است که فعلا سیاست دولت کنونی آمریکا نیست<br />.<br /><br />می گویم فعلا ، چرا که تغییررژیم درسوریه ، تحولات عراق و انتخابات آمریکا و فعالیت افزایش یابنده لابی<br />حرفه ای مجاهدین در جریان آن ، ورقهای بازی را از نو ردیف خواهد کرد . بیرون آمدن<br />از لیست بی ارتباط با بالا آمدن راه حل سوم مریم رجوی نخواهد بود . چرا که مقوله<br />لیست تروریستی تا آنجا که به مورد ایران برمی گردد ، رابطه مستقیم با ماهیت چگونگی برخورد با رژِیم ایران دارد . این<br />بالا آمدن تبعات خروج از لیست است که از آن گریزی نیست . ضدیت بیمارگونه لجن سبز و<br />نامه نگاری نفرت انگیز 37 نفره به وزارت خارجه آمریکا در رابطه با لیست تروریستی<br />هم دلیلی جز این ندارد . آلترناتیوسازیهای مضحک وبی آینده از سوی بنیادهای رنگارنگ<br />و انستیتوهای معلوم الحال هم جز جدی دیده شدن احنمال گزینه سرخ و سیاه و تلاش در<br />از میدان بدرکردن ، بزیرهژمونی کشیدن و یا حداقل خنثی کردن پارامتر مجاهدین و ارتش<br />آزادیبخششان در پروسه سیاسی نیست .<br /><br />وحشت رژیم و اعوان و انصارش از ادامه حضور مجاهدین در اشرف و تلاش بی وقفه در<br />جهت بستن آن دقیقا در رابطه با بالا دیدن<br />احتمال گزینه سرخ و سیاه است . بسیاری از آنانی هم که علیرغم ضدیت با مجاهدین<br />خواهان نجات جان رزمندگان اشرف و انتقال آنان به خارج عراق هستند همین وحشت را<br />دارند . پذیرش فرضی راه حل سوم به معنی پذیرش هژمونی مجاهدین در پروسه "رژیم<br />چنج" است . این اگرچه محتمل ولی فعلا از اساس سیاست دولت کنونی آمریکا نیست . با اینحال این راه حل بر فرض تحقق آن ،<br />تنها نقطه امید در گزینه سرخ و سیاه است . به غیر از این شق مذکور اساسا تفاوتی با<br />گزینه سیاه نخواهد داشت . سرخی این گزینه جز این نیست . گزینه سرخ و سیاه اگرچه<br />مطلوب انقلابیون ایران نیست ، اما محتملترین شق ممکن است . گزینه ای نامطلوب<br />اما محتمل .<br /><br /><br /> <br /> بیژن نیابتی ، 19<br />بهمن1390<br /><br /><br /></span></strong><a href="http://niabati.blogspot.com/"><strong><span style="font-size:130%;">سایت بیژن نیابتی</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> </span></strong><a href="http://niabati.blogspot.com/"><strong><span style="font-size:130%;">http://niabati.blogspot.com/</span></strong></a><br /><a href="mailto::bijanniabati@hotmail.com"><strong><span style="font-size:130%;">آدرس تماس</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> </span></strong><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com"><strong><span style="font-size:130%;">bijanniabati@hotmail.com</span></strong></a><br /><strong><span style="font-size:130%;"><br /><br /></span></strong></div>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-14013119629923119392012-01-27T00:08:00.003-08:002012-01-27T00:08:59.789-08:00سال سرخ و سیاه- قسمت دوم - بیژن نیابتی<p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:16.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">سال سرخ و سیاه<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language: FA">بخش دوم ـ ایران ـ بدیل انقلابی</span></b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">مثلث شکست پروژه ضدانقلابی "انقلاب مخملی" و شارلاتانیسم اصلاح طلبی در ایران ، بجز اراده قاطع باند خامنه ای در حفظ قدرت به هرقیمت از سویی و ناتوانی و زبونی باند خاتمی ، موسوی ، کروبی در رقابت با قدرت ازسوی دیگر، یک ضلع سومی هم دارد و آن حضور زنده و فعال یک<u> گفتمان</u> رادیکال و انقلابی در میان آن "اقلیت ویژه"، یعنی "گفتمان سرنگونی" بوده و هست . همین ضلع سوم هم هست که شرایط ایران را برخلاف "بهارعربی" بسا پیچیده و متفاوت کرده است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">بدلیل حاکمیت بلاقید وشرط این گفتمان رادیکال در تار و پود این اقلیت ویژه است که از میان لجن "جنبش سبز" ، یعنی جنبش "اصلاح نظام" ، ققنوس غرقه به خون "جنبش سرخ" ، یعنی جنبش "اسقاط نظام"، دوباره پرمی کشد و خیابانها را همچون قیام عاشورای 88 به سیطره خود درمی آورد . بال گشودن این ققنوس همیشه سرخ مقاومت است که نقاب سبز را از چهره جنایتکاران و خیانتکاران رنگارنگ همدست نظام پایین می کشد و صورتکهای سیاه را عیان می کند . ققنوسی که در درازنای تاریخ ایران اگرچه همواره با یک بال خون و یک بال خیانت ، ولی هرگز، هرگز، آسمان این خاک را ترک نکرده و به این سرزمین و به این مردم پشت نکرده است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">آری ! تا هر زمان که "گفتمان سرنگونی قهرآمیز" در آسمان ایران در پرواز باشد ، هرگونه رفرم درهر شکل و فرم آن تنها راه به انقلاب خواهد برد و لاغیر ! این را بهتر از همه جناح خامنه ای فهم کرده و متناسب با همان خود را منقبض کرده و می کند . اگر کسی تصور می کند که خامنه ای نمی فهمد و یا نمی داند که استفاده از جرثومه ای همچون موسوی ، تا کجا از نظام جمهوری اسلامی در تمامیت آن مسئله حل خواهد کرد، سخت در اشتباه است . بی تردید او به منافع داخلی و بین المللی استفاده از موسوی و شعبده اصلاحات آگاه است . قبلا هم اینرا هشت سال در زمان خاتمی تجربه کرده است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اما او به مثابه مسئول اول حفظ نظام ، به حقیقت دیگری نیز آگاه است که شاید برای دیگران کمتر قابل فهم باشد و آن بهای سنگینی است که پذیرش "شکاف" بر نظامهای توتالیتر تحمیل می کنند . او می داند که تن دادن به هر میزان از شکاف در بالا ، کم یا زیاد ، زاویه ای را باز خواهد کرد که تا ثریا گشاده خواهد شد . این قانونمندی حاکم بر سیستمهای توتالیتر در شرایط محاصره کامل می باشد . پوزیسیون و اپوزیسیون هم نمی شناسد . هرچه که فشار از بیرون افزایش پیدا کند ، درجه انقباض درونی را باید بالاتر برد . "خودی" و "نه خودی" کردن ملاء پیرامون ، تا بدانجا می رسد که نه برای دوست قابل فهم است و نه برای دشمن . سیستم برای حفظ خود دیگر نیاز به دوست ندارد . پیرو بی چون و چرا می خواهد . حامی دلسوز به درد نمی خورد ، به هوادار تیغ کش نیاز دارد . مهم نیست که دیگر "امت همیشه درصحنه" خیابانهای اطراف دانشگاه را پر نمی کند . مهم نیروی تیغ برکف "بسیج" است که باید درصحنه بماند .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اینجا دیگر نه جایی برای موسوی ، نخست وزیر "عصرطلایی" امام تازیانه و دار می ماند و نه ماوایی برای کروبی ، رئیس تبهکارمجلس اصلاحات . نه حقی برای رفسنجانی ، سردار کذایی سازندگی ! به رسمیت شناخته می شود و نه ارزشی برای خاتمی رئیس جمهور آبدارچی سابق نظام . حتی فرجه ای هم برای غرغر در لفافه علایی ، سردار سابق سپاه نباید داده شود . به غیر از این باید منتظر اجتماع گله های وحشی بسیج حتی جلوی در خانه خود بود ، انهم با شعارهای کوبنده "اخراج باید گردد " و "اعدام باید گردد" و "تواب باید گردد" و "مرگ بر ضد ولایت فقیه" . آری ! یا ذوب در رهبری و یا بیرون ! یا باید با ولایت مطلقه بود و یا بر او ! راه سومی نیست .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">دراین نقطه بازهم سخن از اصلاحات گفتن، تنها بی شرافتی نیست . بی شعوری محض هم هست. صرفنظراز وحشت همیشگی اصحاب استحاله و اصلاح نظام از پرداخت هزینه ، بلاهت آشکارهم هست . زیاده تر از آن مزدوری بی جیره و مواجب در راستای تداوم سیستم توتالیتر هست . در نظامهای توتالیتر این تنها حکومت کننده نیست که مقصراست . حکومت شونده ای هم که تن به استبداد می دهد مقصر است . هیچ موجود دوپایی در جایگاه دیکتاتوری محض قرار نمی گیرد مگر آنکه پیشتر ، از پلکان شانه های "مردم همیشه درصحنه" تک به تک بالا رفته باشد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">ولی درست درنقطه مقابل ضرورت بی چون و چرای<u> انقباض</u> استبداد مذهبی ، طرح "خاورمیانه بزرگ" به دنبال <u>انبساط</u> کامل سیستمهای سیاسی منطبق با "عصرگلوبالیزم" است . بدنبال "جامعه باز" است . با جدیت خواهان آن است که هیچ مانع و رادعی در مقابل حرکت آزادانه "سرمایه کلان" درهیچ کجای این دهکده جهانی وجود نداشته باشد . مدیریت گردش موزون این سرمایه اما تنها در صلاحیت "لیبرال دمکراسی" و یا به عبارتی "راست میانه" است . سیستمهای دیکتاتوری دیگر نه تنها بمانند دوران "جنگ سوم" موسوم به جنگ سرد ، کمک کننده نیستند بلکه بدلیل سهم خواهی و سنگ اندازی و بعضا جلوگیری از حرکت آزادانه سرمایه فراملی ، تبدیل به مانع و رادع گسترش و تثبیت گلوبالیسم شده اند . به این اعتبار ، "براندازی" نظامهای استبدادی غیروابسته و روی کار آوردن لیبرال دمکراتها و یا استحاله نرم و مخملی ساختار آنها به سمت راست میانه ، دغدغه اصلی جنگی است که در 11 سپتامبر 2001 بنام "جنگ علیه ترور" براه افتاده است . این تئوری در ایران جواب نمی دهد ."آنتاگونیسمی" که من از سالها پیش بر آن پای می فشارم ، ریشه در اینجا دارد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language: FA">براندازی نرم ، براندازی سخت<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اخیرا بان کی مون ، دبیرکل سازمان ملل گفته است که دوران نظامهای استبدادی بسر آمده است . جدای نقش و وزن و جایگاه مترسکی بنام سازمان ملل ! در کادرنظم نوین ، با اینحال جناب دبیرکل عین واقعیت را می گوید . بواقع ما در آستانه پایان عصر دیکتاتورهای فردی و حکومتهای خاندانی قرار داریم . او روح و مضمون طرح "خاورمیانه بزرگ" را به زبان ساده بیان می کند . ویژگی هزاره سوم ، پیچیدگی آن است . نه تنها در زمینه تکنولوژی و ارتباطات بلکه در تمامی عرصه های زندگی سیاسی و اجتماعی . آس برنده نظامهای دیکتاتوری فردی ، توانایی سیستم در قطع ارتباط "عنصراجتماعی" با "عنصر پیشتاز" بود . این توانایی درعصر ارتباطات و در دوران حاکمیت ماهواره و اینترنت دیگر محلی از اعراب ندارد . به عکس عامل و محرک بی ثبات کننده سیاسی و ناآرامیهای اجتماعی است . عصر ما عصر تقابل آلترناتیوهاست . دوران ، دوران سیستمهای پیچیده تر و کارآمدتر در رابطه با کنترل موزون عنصراجتماعی است .عصر بدیل سازیهاست . عصر جایگزینی دیکتاتوری <u>پنهان</u> سرمایه کلان در قالب دمکراسی لیبرالیستی است . این البته آن چیزی است که جناب دبیرکل از کنار آن چه ساده ، چه بسادگی ولی آگاهانه درمی گذرد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">آغاز قرن بیستم ، دوران حاکمیت دیکتاتوری <u>عریان</u> سرمایه یعنی عصر فاشیسم است . پیروزی بر فاشیسم ، معادل عروج سرمایه مالی است که خود را با بحران مالی 1929 ، در قله تعادل قوا تثبیت کرده است . در این نقطه دیگر نیازی به شمشیر برهنه سربازان ارتش استعمارگر نیست . در دوران "صدور سرمایه" ، بورژوازی دلال کارشمشیر را با اتکاء به یک دستگاه عریض و طویل استبدادی به خوبی انجام می دهد . در کوچه وخیابان دیگر نه سرباز بیگانه که سرباز و پلیس خودی است که در مقابل چشمان جامعه وابسته عمل می کند . در دوران کلونیالیزم ، ماهیت حکومت در کشورهای استعمارشده مهم نبود . در عصرامپریالیسم اما مهم است . دیگر حاکمیت جوامع وابسته نمی توانست حاکمیتهای فئودالی باشد . نیازعصر امپریالیسم ، استحاله نظام فئودالی به بورژوازیهای کمپرادور در این جوامع بود . رفرم ارضی شاه که تحت عنوان انقلاب سفید به جامعه عرضه شد و تصادفا امروزهم سالروز آن است ، نشانه همین ضرورت بود . اگر شاه تن به این استحاله طبقاتی نمی داد ، مجبور بود جایش را در همان آغاز دهه چهل خورشیدی به علی امینی بدهد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">عین همین ضرورت امروز هم در رابطه با سیستمهای سیاسی موجود است . نیاز عصر گلوبالیسم ، استحاله دیکتاتوریهای فردی و حکومتهای خاندانی به دمکراسیهای لیبرالی است . اگر کسی این نقطه کلیدی را فهم نکرده باشد ، اصلا مقوله ای بنام "گلوبالیسم" را نفهمیده است . مشکل بخش بزرگی از چپ سنتی همین است . به همین دلیل هم هست که هنوز در چارچوب مناسبات جنگ سرد دست و پا می زند و با قانونمندیهای دوران "امپریالیسم" با مقولات پیچیده عصر"گلوبالیسم" کلنجار می رود . دیکتاتوری ، ضرورت بی قید و شرط حفظ و کنترل جوامع تحت سلطه در دوران جنگ سرد و حاکمیت امپریالیستی بود . اما همین دیکتاتوری سودمند عصر قدیم ، درعصر جدید تبدیل می شود به مانع و رادع حرکت آزادانه سرمایه کلان . یعنی اگر تئوری "گلوبالیسم" را بخواهم در یک جمله خلاصه کنم چیزی بیشتر از این نخواهد شد . جهانی بی مرز ، بی هیچ سد و مانعی فراروی چرخش آزادانه سرمایه کلان . همین . این روح و غایت نهایی "گلوبالیسم" است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">این اگرچه جمله ای کوتاه است ، اما تبعات متحقق شدن آن سری بس دراز دارد . قانونمندیهای جدید تضادهای جدیدی را هم به همراه می آورند . اینجا دیگر تضاد خلق و امپریالیسم که تضاد اصلی دوران امپریالیسم بود کاربردی ندارد . تضاد کار و سرمایه ، <u>تضاد اصلی</u> در سطح جهانی و تضاد آزادی و استبداد ، <u>تضاد عمده</u> در درون دیکتاتوریهای بجا مانده از دوران جنگ سرد درعصرگلوبالیسم است . گزینش دوست و دشمن هم در مبارزه با استبداد بویژه استبداد مذهبی بطورخاص و دیکتاتوریهای ایدئولوژیک بطورعام دیگر تنها ماهیت طبقاتی صرف نخواهد داشت . ابعاد ملی هم نخواهد داشت .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">مهمترین این تبعات اما همانگونه که جناب دبیرکل گفته است ، پایان عصر دیکتاتوری و ضرورت به روزکردن سیستمهای سیاسی در جهان است . یعنی ضرورت <u>تغییررژیم</u> در سیستمهای استبدادی برآمده از شرایط بهم خوردن تعادل قوا پس از فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی سابق . یعنی همان محور اساسی طرح "خاورمیانه بزرگ". یعنی عراق و افغانستان . یعنی تونس و مصر . یعنی لیبی و سوریه . یعنی ایران و ..... <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">متناسب با ماهیت این دیکتاتوریها <u>شیوه های تغییر</u> در کشورهای مختلف متفاوت خواهد بود . این تغییر تنها سیستمهای سیاسی کشورهای دشمن را هدف نمی گیرد ، دستگاه استبداد و ساختارهای کهنه دول دوست را نیز شامل می شود . سرمایه کلان در شرایط انبساط و درموضع قدرت ، نیازی به دوست ندارد . او هم بدنبال کارگزار و پیرو فرمانبردار است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">1ـ انقلاب مخملی ، گذار مسالمت آمیز ( تونس و مصر )<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">مهمترین و کم هزینه ترین شیوه تغییر در سیستمهای استبدادی غیروابسته ، گزینه موسوم به انقلاب مخملی یا براندازی نرم است . این نظریه که اساسا بر مبنای تئوریهای "جین شارپ" نظریه پرداز آمریکایی و بنیانگذار بنیاد آلبرت اینشناین شکل گرفته ، یک محور اساسی دارد و آن هدایت تحول از طریق انتخابات است . به عبارت دیگر نظریه انقلاب مخملی یک نظریه اساسا <u>انتخابات محور</u> است . مشروعیت حاکمیت نیز برهمین اساس است . بر مبنای این نظریه ، پفیوزی مثل خاتمی منتخب مردم است و دولت کذایی اصلاحات ، دولت مشروع . جنگ برعلیه آنهم می شود تروریسم. به همین سادگی ! <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">نظریه جین شارپ که در قالب کتاب مشهور او "از دیکتاتوری به دمکراسی" تئوریزه گشته و تا کنون به بیش از سی زبان ترجمه شده است ، در آغاز به مثابه رهنمودهای عملی او برای جنبش خواهان تغییر در میانمار در سال 1992 است ، اما متعاقبا پایه های نظری بسیاری از تحولات ساختاری در کشورهای بلوک شرق ازجمله صربستان ، گرجستان ، اوکرائین ، قرقیزستان و ... را تشکیل داده و دامنه نفوذ آن تا جنبش کذایی سبز و انقلاب فیس بوکی تونس و مصرهم کشیده شده است .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">هسته مرکزی فعالیتهای بنیاد آلبرت اینشتاین ، کار بر روی شیوه های مسالمت آمیز انتقال قدرت سیاسی است . چرا که هرگونه انتقال قدرتی که با استفاده از قهر صورت بگیرد ، لاجرم نیروهای غیرقابل کنترلی را بر سر کار می آورد که الزاما فرمانبردار نخواهند بود . بنابراین پیش از هر چیز می بایستی که در هر جنبش بالقوه ای ، عمل قهرآمیز را تحت عنوان خشونت هدف گرفته و تبدیل به تابو کرد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">این را اگر بشود فهم کرد آنگاه بهتر می توان ریشه های تئوریک ضدیت بسیاری از بازیگران صحنه سیاسی ایران در تبلیغ علیه استفاده از قهر انقلابی در مقابله با قهر ضدانقلابی حاکمیت و تقدس مبارزه ! مسالمت آمیز را فهمید . برمبنای این نظریه، بدلیل آنکه قدرت دولت در اعمال خشونت بسا بیشتر از مردم هست . استفاده از خشونت از سوی نیروی مقابل دولت ، یعنی رفتن روی مین . یعنی پای گذاشتن به میدانی که در آن دیکتاتور برتری دارد . دمکراتها هرچقدر هم که دوام بیاورند در نهایت مغلوب برتری نظامی و تسلیحاتی دیکتاتورها خواهند شد . خلاصه در میدان عمل قهرآمیز که بدان مارک خشونت زده می شود ، حکم داده شده است که دیکتاتورها همیشه پیروزند و دمکراتها همیشه مغلوب . یعنی اینکه اصلا نیرویی که معتقد به مقاومت قهرآمیر در مقابله با دیکتاتوریست اصلا نیروی دمکراتیکی نمی تواند باشد . بدین ترتیب استفاده از خشونت تحت عنوان اعمال قانون ، عملا تنها در صلاحیت حاکمیت است و لاغیر ! استفاده غیر، از "عنصر قهر" درخارج حاکمیت هم معنایش هیچ نیست جز تروریسم . چیزی که در پروسه هدایت شونده و قابل کنترل انقلاب مخملی عملکرد زهرهلاهل را دارد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">در ایران اما از "جرج سوروس"، مولتی میلیاردر یهودی مجارتبار آمریکایی به عنوان پدر انقلاب مخملی نام برده می شود. به نظرمن نقش سوروس بیشتر از آنکه جنبه تئوریک داشته باشد ، نقش سازمانده و تامین کننده مالی و آموزشی نیروهای سیاسی پیش برنده انقلاب مخملی بر اساس تئوریهای استاد خود "کارل پوپر" است . او اینکار را تحت پوشش ایجاد بنیادهای گوناگون در بیش از سی کشور دنیا انجام داده است که اولین آن بنیاد ملی در مجارستان در سال 1984 بوده است . بنیادهایی که بگفته خود او نزدیک به نیم میلیارد دلار فقط بودجه رسمی سالانه آنان است . او تامین کننده مالی سازمان گزارشگران بدون مرز هم هست . کوتاه سخن ، او به باور من فراتر از آنکه نظریه پرداز انقلاب مخملی باشد ، تئوریسین "گلوبالسیم" و مروج "جامعه باز" است . همان "جامعه بازی" که از مهمترین آماجهای "طرح خاورمیانه بزرگ" نیز هست . او تشکیلاتی به همین نام تحت عنوان "انستیتوی جامعه باز" را هم هدایت می کند . در ضمن سوروس از مخالفان سرسخت جرج دبلیو بوش و نئوکانها و عضو ارشد "جناح کبوترها" نیز هست .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">بهرتقدیر ، پروژه انقلاب مخملی در ایران که ابتدا با خاتمی کلید خورده بود و با موسوی قرار بود که ادامه یابد ، با شکست مفتضحانه دارو دسته جرج سوروس ، عجالتا به بایگانی سپرده شده و عوامل آن یا در زندانهای ولی فقیه منتظر مرحله بعدیند و یا امثال اکبر گنجی ، محسن کدیور، عبداله مهاجرانی و ده ها نفر دیگر ... به درون "جامعه باز" عقب نشینی کرده و به انتظاردور بعدی نشسته اند . برای هرکسی که بواقع با رژیم وحشی ولایت مطلقه چنگ در چنگ است ، از آغاز نیز واضح و مبرهن بود که هرچه در ایران جواب داشته باشد ، انقلاب مخملی جواب نداشته و ندارد. به غیر از این مقاومت سرفراز قهرآمیز در مقابل رژیم جلادان از همان ابتدا نیز مشروعیت نمی داشت .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">2 ـ اشغال نظامی ، تغییر تحمیلی ( افغانستان و عراق )<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">راهکار نئوکانها برای تغییررژیمها در صورت عملی نبودن انقلاب مخملی ، تهاجم مستقیم نظامی یا براندازی سخت است . در سیستم استبدادی بسته ای که نه انتخاباتی ممکن است و نه ارتش و نیروهای امنیتی یعنی قوای قهریه وصل به خارج است و نه منفذی برای نفوذ و بسط سرمایه فراملی موجود می باشد ، راه دیگری هم برای تغییررژیم متصورنیست . تصور بازها بر این بود که این راه حل برخلاف راه حل اولی نه تنها نیاز به سرمایه گذاری درازمدت نداشته و تغییرسریع رژیمهای یاغی ! را بدنبال دارد بلکه درآمد سرشاری را هم به کیسه گشاد سرمایه کلان خواهد ریخت . تصوری که اثبات عمق احمقانه بودن آن چند سالی نیاز به گذشت زمان داشت . این شیوه در افغانستان و عراق با موفقیت مقطعی به اجرا درآمد و دو رژیم طالبان و بعث در ظرف مدتی بسیار کمتر از آنچه که خیلی ها انتظارش را داشتند ، به زانو درآمدند .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اشکال کار در اینجا آن است که برخلاف راه حل اولی که ابتدا به ساکن آلترناتیوسازی صورت گرفته و کادرهای تغییر در درازمدت ساخته می شوند ، در شق اشغال نظامی آلترناتیوی از قبل حاضر و آماده نیست و مدار شکل گیری حاکمیت پساجنگ ، اجبارا در میان نیروهایی بسته می شود که تنها در پروسه تغییر رژیم در صحنه حضور پیدا کرده اند . نیروهایی که آلترناتیو هرکه باشند آلترناتیو ساخته و پرداخته شده توسط اتاقهای فکر نئوکانها نیستند . حتی اگر مزدور با جیره و مواجبی همچون احمد چلبی هم در راس آلترناتیو فوق بوده باشد . این شیوه ابلهانه هم در عراق و هم در افغانستان با شکست مفتضحانه ای روبرو شده و ایالات متحده دست و پا زنان در افغانستان ، فعلا با بجا گذاشتن ویرانکده خونین عراق ، عمده نیروهای نظامیش را از آنجا بیرون کشیده و این راه حل را هم عجالتا به بایگانی سپرده است .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">3 ـ دخالت بشردوستانه ، پوشش هوایی ( لیبی و سوریه )<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">شیوه مرضیه ای ! که بدنبال تجربه موفق لیبی ، دست بالا را در میان راه حلهای موجود در رابطه با سیاست "رژِیم چنج" پیدا کرده و نسبت به گزینه های دیگر هم کم هزینه و هم پردرآمد است ، سرمایه گذاری بر روی "عنصرداخلی" و قیامهای مردمی و دست سازی "آلترناتیو مطلوب" است . این آلترناتیو ملغمه ای از نیروهای سیاسی عملا موجود در خارج از حاکمیت ، نیروهای بینابینی میانه مردم و حاکمیت و معتقدان به رفرم در درون حاکمیت می باشد . ضرورت "مطلوب" گشتن آن این است که <u>هژمون</u>ی آلترناتیو کذایی بی برو برگرد دراختیار بورژوازی ضدانقلابی وابسته به نظم نوین قرار داشته باشد . درغیراینصورت هرکه باشد و هرچه باشد "آلترناتیو مطلوب" نخواهد شد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اصلا هم مهم نیست کسیکه در راس "آلترناتیو مطلوب" قرار داده می شود از چه سابقه ای برخوردار است . مهم این است که بخشی از نظام بوده باشد که بر راس نظام خروج کرده است . مهم انجام جنایت و یا مشارکت در آن نیست . مهم همسو بودن با "نظم نوین" است . غرغره کردن کدهای گلوبالیستی و رعایت "نرمهای مجاز" مبارزاتی است . مهم نیست که فی المثل در نمونه لیبی ، کسیکه در راس شورای انتقالی گمارده می شود جنایتکاری باشد که سالهای متمادی در درون حاکمیت لیبی و درموضع وزیر دادگستری دولت قذافی مسئولیت مشترک تمامی ضلم و ستمی را برشانه های خود حمل می کند که در سرزمین لیبی صورت پذیرفته است . مهم آنست که در نقطه تعیین تکلیف نظام خود را به موقع ، از میانه رژیم حاکم به میانه "آلترناتیو مطلوب" انداخته باشد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">پشتوانه قانونی برای عملی شدن این گزینه اصل مسئولیت حفاظت یا ( آر تو پی ) است . این اصل که از الزامات صرف نظر ناکردنی طرح خاورمیانه بزرگ در کادر جنگ چهارم می باشد ، اصل اساسی حق حاکمیت ملی در مبحث حقوق خلقها را به کناری زده و آنرا تبدیل به زیرمجموعه اصل مسئولیت حفاظت می کند . یعنی دیگر به بهانه حق حاکمیت ملی نمی توان مردمی را کشتار کرد و دست "جامعه بین المللی" را به بهانه ممنوعیت دخالت در امور داخلی کشورهای عضو سازمان ملل بست . به عبارت بهتر اگر مسئولیت حفاظت با حق حاکمیت ملی در تضاد قرار بگیرد ، ( آر تو پی ) از اولویت برخوردار خواهد بود . یعنی "حق بشر" بر "حق حاکمیت" برتری دارد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">برمبنای این قانون بین المللی ، هر دولتی مسئول حفظ جان و امنیت اتباع خود می باشد . حالا اگر رژیمی برخلاف این مسئولیت قانونی نه تنها اقدام به حفظ جان شهروندان خود نکرد و برعکس دست به سرکوب و کشتار مردم خود هم زد و این مردم هم بجای اینکه مثل گوسفند در خانه هایشان سنگر گرفته ، برخاسته و قیام کرده باشند ، مسئولیت جامعه جهانی است که به منظور حفاظت از این مردم توسط ارگانهای ذیربط بین المللی (مثل سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) دخالت نظامی کند . دخالتی که دیگر در چارچوب حقوق بین الملل نامش تجاوزنظامی نبوده و برخوردار از مشروعیت حقوق بشریست . ارتش آزادی و یا آزادیبخشی هم که در این هیر و ویر تشکیل و مسلح می شود ، علیرغم استفاده گسترده از عنصر نظامی و کشت و کشتارهای ضروری ! نه ماهیت تروریستی دارد و نه تسلیح آن غیرقانونی است . حمایتهای گسترده مالی و تسلیحاتی به آنهم که فی المثل در نمونه لیبی سر از ارقام نجومی میلیاردی درآورده بود ، کمک خارجی نامشروع به حساب نمی آید که هیچ ، دخالت انساندوستانه و حمایت از حقوق بشر نام می گیرد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">هیچ رژیمی به صرف تهاجم نظامی ازهوا ، سقوط نمی کند . وارد کردن نیروهای زمینی و اشغال مستقیم نظامی ، شرط بلافصل و صرف نظر ناکردنی برای برانداختن نظامهاست . دراین گزینه بالا ، برای"تغییررژِیم" نیازی به وارد کردن نیروی پیاده نیست . نیروهای داخلی مخالف حاکمیت بشرط خنثی شدن نیروهای زرهی ارتش و فلج شدن نیروی هوایی دولتی ، با آزاد کردن منطقه ای که دررو خارجی هم داشته باشد ، ابتدا به تجمع و متعاقبا به پیشروی به سمت پایتخت اقدام خواهند کرد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">در تمامی این مراحل ، از آزادسازی منظقه تا تجمع نیرو و تا آمادگی برای پیشروی به منظور تصرف مراکز قدرت دولتی ، نیروهای بین المللی با اعلام منطقه پرواز ممنوع و حاکمیت بر آسمان کشور مربوطه ، فضای تحرک نیروهای شبه نظامی داخلی را امن کرده و با بمباران مداوم ستونهای زرهی دولتی که با هدف سرکوب آنها به حرکت می آیند ، زمینه تصرف شهرها و مناطق مختلف را آماده می کنند . اینها همه البته در شرایطی امکانپذیر است که در داخل و یا حداقل در بخشهایی از سرزمین مربوطه قیامی مردمی برعلیه حاکمیت در جریان بوده باشد . در لیبی چنین بود و در سوریه چنین خواهد شد و در ایران هم البته به گونه متفاوت تر شاید ! <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">4 ـ انقلاب ، سرنگونی قهرآمیز ( ایران ) <o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red;mso-bidi-language:FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">در خاورمیانه بزرگ ایران تنها کشوری است که امکان و ظرفیت یک انقلاب واقعی را دارد . این در ضمن یگانه راه جلوگیری از یک درگیری نظامی فاجعه بار است . چیزی که به باور من اجتناب ناپذیر است . ایران می تواند که در رقابت با بدیل رفرمیستی ترکیه برای بهارعربی و در تقابل با بدیل بنیادگرایی وهابی درعربستان ، الگو و بدیل انقلاب در پیش روی قیامهای منطقه باشد . در رابطه با انقلاب درایران هم شرایط عینی و هم شرط ذهنی وجود دارد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">آری ! انقلاب ممکن است . <u>شرط لازم</u> برای متحقق شدن آن <u>ریل عوض کردن</u> سازمان رهبری کننده انقلاب و خروج از چارچوب قواعد بازی بین المللی است . <u>تغییرخط</u> است . سرمایه گذاری بر روی جنبش سرخ در داخل ایران است . انتقال کانون استراتژیک نبرد میان مردم و حاکمیت استبداد ولایت مطلقه به خیابانهای ایران است . آری ! ایران بواقع تنها کشوری است که در منطقه بهار عربی ، امکان و ظرفیت یک انقلاب واقعی را داراست . چرا که از هردوی پارامترهای ضروری تحقق انقلاب برخوردار است . وجود آتش گدازان "جنبش سرخ" در زیر خاکستر رکود "جنبش سبز" به مثابه شرط عینی و لازم برای تحقق انقلاب و نفس وجودی بخش سازمانیافته آن در قالب سازمان مجاهدین خلق ایران و دیگر نیروهای خواهان سرنگونی قهرآمیزنظام به مثابه شرط ذهنی و کافی ، نشاندهنده این پتانسیل بالقوه در چارچوب این گزینه ممکن هست . پتانسیل بالقوه ای که تنها بر اساس استراتژی "سازماندهی قیام" در شهرها ، گزینه انقلاب را بالفعل می کند .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="right" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA"> </span><b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language: FA">بیژن نیابتی ، ششم بهمن</span></b><b><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";color:blue">13</span></b><b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA">90</span></b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language: FA"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="LTR"><span lang="DE" style="font-size:10.0pt;font-family: "Tahoma","sans-serif""><o:p> </o:p></span></p>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-61979031829119963232012-01-27T00:08:00.001-08:002012-01-27T00:08:55.923-08:00سال سرخ و سیاه- قسمت دوم - بیژن نیابتی<p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:16.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">سال سرخ و سیاه<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language: FA">بخش دوم ـ ایران ـ بدیل انقلابی</span></b><span lang="FA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">مثلث شکست پروژه ضدانقلابی "انقلاب مخملی" و شارلاتانیسم اصلاح طلبی در ایران ، بجز اراده قاطع باند خامنه ای در حفظ قدرت به هرقیمت از سویی و ناتوانی و زبونی باند خاتمی ، موسوی ، کروبی در رقابت با قدرت ازسوی دیگر، یک ضلع سومی هم دارد و آن حضور زنده و فعال یک<u> گفتمان</u> رادیکال و انقلابی در میان آن "اقلیت ویژه"، یعنی "گفتمان سرنگونی" بوده و هست . همین ضلع سوم هم هست که شرایط ایران را برخلاف "بهارعربی" بسا پیچیده و متفاوت کرده است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">بدلیل حاکمیت بلاقید وشرط این گفتمان رادیکال در تار و پود این اقلیت ویژه است که از میان لجن "جنبش سبز" ، یعنی جنبش "اصلاح نظام" ، ققنوس غرقه به خون "جنبش سرخ" ، یعنی جنبش "اسقاط نظام"، دوباره پرمی کشد و خیابانها را همچون قیام عاشورای 88 به سیطره خود درمی آورد . بال گشودن این ققنوس همیشه سرخ مقاومت است که نقاب سبز را از چهره جنایتکاران و خیانتکاران رنگارنگ همدست نظام پایین می کشد و صورتکهای سیاه را عیان می کند . ققنوسی که در درازنای تاریخ ایران اگرچه همواره با یک بال خون و یک بال خیانت ، ولی هرگز، هرگز، آسمان این خاک را ترک نکرده و به این سرزمین و به این مردم پشت نکرده است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">آری ! تا هر زمان که "گفتمان سرنگونی قهرآمیز" در آسمان ایران در پرواز باشد ، هرگونه رفرم درهر شکل و فرم آن تنها راه به انقلاب خواهد برد و لاغیر ! این را بهتر از همه جناح خامنه ای فهم کرده و متناسب با همان خود را منقبض کرده و می کند . اگر کسی تصور می کند که خامنه ای نمی فهمد و یا نمی داند که استفاده از جرثومه ای همچون موسوی ، تا کجا از نظام جمهوری اسلامی در تمامیت آن مسئله حل خواهد کرد، سخت در اشتباه است . بی تردید او به منافع داخلی و بین المللی استفاده از موسوی و شعبده اصلاحات آگاه است . قبلا هم اینرا هشت سال در زمان خاتمی تجربه کرده است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; mso-bidi-language:FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اما او به مثابه مسئول اول حفظ نظام ، به حقیقت دیگری نیز آگاه است که شاید برای دیگران کمتر قابل فهم باشد و آن بهای سنگینی است که پذیرش "شکاف" بر نظامهای توتالیتر تحمیل می کنند . او می داند که تن دادن به هر میزان از شکاف در بالا ، کم یا زیاد ، زاویه ای را باز خواهد کرد که تا ثریا گشاده خواهد شد . این قانونمندی حاکم بر سیستمهای توتالیتر در شرایط محاصره کامل می باشد . پوزیسیون و اپوزیسیون هم نمی شناسد . هرچه که فشار از بیرون افزایش پیدا کند ، درجه انقباض درونی را باید بالاتر برد . "خودی" و "نه خودی" کردن ملاء پیرامون ، تا بدانجا می رسد که نه برای دوست قابل فهم است و نه برای دشمن . سیستم برای حفظ خود دیگر نیاز به دوست ندارد . پیرو بی چون و چرا می خواهد . حامی دلسوز به درد نمی خورد ، به هوادار تیغ کش نیاز دارد . مهم نیست که دیگر "امت همیشه درصحنه" خیابانهای اطراف دانشگاه را پر نمی کند . مهم نیروی تیغ برکف "بسیج" است که باید درصحنه بماند .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اینجا دیگر نه جایی برای موسوی ، نخست وزیر "عصرطلایی" امام تازیانه و دار می ماند و نه ماوایی برای کروبی ، رئیس تبهکارمجلس اصلاحات . نه حقی برای رفسنجانی ، سردار کذایی سازندگی ! به رسمیت شناخته می شود و نه ارزشی برای خاتمی رئیس جمهور آبدارچی سابق نظام . حتی فرجه ای هم برای غرغر در لفافه علایی ، سردار سابق سپاه نباید داده شود . به غیر از این باید منتظر اجتماع گله های وحشی بسیج حتی جلوی در خانه خود بود ، انهم با شعارهای کوبنده "اخراج باید گردد " و "اعدام باید گردد" و "تواب باید گردد" و "مرگ بر ضد ولایت فقیه" . آری ! یا ذوب در رهبری و یا بیرون ! یا باید با ولایت مطلقه بود و یا بر او ! راه سومی نیست .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">دراین نقطه بازهم سخن از اصلاحات گفتن، تنها بی شرافتی نیست . بی شعوری محض هم هست. صرفنظراز وحشت همیشگی اصحاب استحاله و اصلاح نظام از پرداخت هزینه ، بلاهت آشکارهم هست . زیاده تر از آن مزدوری بی جیره و مواجب در راستای تداوم سیستم توتالیتر هست . در نظامهای توتالیتر این تنها حکومت کننده نیست که مقصراست . حکومت شونده ای هم که تن به استبداد می دهد مقصر است . هیچ موجود دوپایی در جایگاه دیکتاتوری محض قرار نمی گیرد مگر آنکه پیشتر ، از پلکان شانه های "مردم همیشه درصحنه" تک به تک بالا رفته باشد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">ولی درست درنقطه مقابل ضرورت بی چون و چرای<u> انقباض</u> استبداد مذهبی ، طرح "خاورمیانه بزرگ" به دنبال <u>انبساط</u> کامل سیستمهای سیاسی منطبق با "عصرگلوبالیزم" است . بدنبال "جامعه باز" است . با جدیت خواهان آن است که هیچ مانع و رادعی در مقابل حرکت آزادانه "سرمایه کلان" درهیچ کجای این دهکده جهانی وجود نداشته باشد . مدیریت گردش موزون این سرمایه اما تنها در صلاحیت "لیبرال دمکراسی" و یا به عبارتی "راست میانه" است . سیستمهای دیکتاتوری دیگر نه تنها بمانند دوران "جنگ سوم" موسوم به جنگ سرد ، کمک کننده نیستند بلکه بدلیل سهم خواهی و سنگ اندازی و بعضا جلوگیری از حرکت آزادانه سرمایه فراملی ، تبدیل به مانع و رادع گسترش و تثبیت گلوبالیسم شده اند . به این اعتبار ، "براندازی" نظامهای استبدادی غیروابسته و روی کار آوردن لیبرال دمکراتها و یا استحاله نرم و مخملی ساختار آنها به سمت راست میانه ، دغدغه اصلی جنگی است که در 11 سپتامبر 2001 بنام "جنگ علیه ترور" براه افتاده است . این تئوری در ایران جواب نمی دهد ."آنتاگونیسمی" که من از سالها پیش بر آن پای می فشارم ، ریشه در اینجا دارد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red;mso-bidi-language: FA">براندازی نرم ، براندازی سخت<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اخیرا بان کی مون ، دبیرکل سازمان ملل گفته است که دوران نظامهای استبدادی بسر آمده است . جدای نقش و وزن و جایگاه مترسکی بنام سازمان ملل ! در کادرنظم نوین ، با اینحال جناب دبیرکل عین واقعیت را می گوید . بواقع ما در آستانه پایان عصر دیکتاتورهای فردی و حکومتهای خاندانی قرار داریم . او روح و مضمون طرح "خاورمیانه بزرگ" را به زبان ساده بیان می کند . ویژگی هزاره سوم ، پیچیدگی آن است . نه تنها در زمینه تکنولوژی و ارتباطات بلکه در تمامی عرصه های زندگی سیاسی و اجتماعی . آس برنده نظامهای دیکتاتوری فردی ، توانایی سیستم در قطع ارتباط "عنصراجتماعی" با "عنصر پیشتاز" بود . این توانایی درعصر ارتباطات و در دوران حاکمیت ماهواره و اینترنت دیگر محلی از اعراب ندارد . به عکس عامل و محرک بی ثبات کننده سیاسی و ناآرامیهای اجتماعی است . عصر ما عصر تقابل آلترناتیوهاست . دوران ، دوران سیستمهای پیچیده تر و کارآمدتر در رابطه با کنترل موزون عنصراجتماعی است .عصر بدیل سازیهاست . عصر جایگزینی دیکتاتوری <u>پنهان</u> سرمایه کلان در قالب دمکراسی لیبرالیستی است . این البته آن چیزی است که جناب دبیرکل از کنار آن چه ساده ، چه بسادگی ولی آگاهانه درمی گذرد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">آغاز قرن بیستم ، دوران حاکمیت دیکتاتوری <u>عریان</u> سرمایه یعنی عصر فاشیسم است . پیروزی بر فاشیسم ، معادل عروج سرمایه مالی است که خود را با بحران مالی 1929 ، در قله تعادل قوا تثبیت کرده است . در این نقطه دیگر نیازی به شمشیر برهنه سربازان ارتش استعمارگر نیست . در دوران "صدور سرمایه" ، بورژوازی دلال کارشمشیر را با اتکاء به یک دستگاه عریض و طویل استبدادی به خوبی انجام می دهد . در کوچه وخیابان دیگر نه سرباز بیگانه که سرباز و پلیس خودی است که در مقابل چشمان جامعه وابسته عمل می کند . در دوران کلونیالیزم ، ماهیت حکومت در کشورهای استعمارشده مهم نبود . در عصرامپریالیسم اما مهم است . دیگر حاکمیت جوامع وابسته نمی توانست حاکمیتهای فئودالی باشد . نیازعصر امپریالیسم ، استحاله نظام فئودالی به بورژوازیهای کمپرادور در این جوامع بود . رفرم ارضی شاه که تحت عنوان انقلاب سفید به جامعه عرضه شد و تصادفا امروزهم سالروز آن است ، نشانه همین ضرورت بود . اگر شاه تن به این استحاله طبقاتی نمی داد ، مجبور بود جایش را در همان آغاز دهه چهل خورشیدی به علی امینی بدهد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">عین همین ضرورت امروز هم در رابطه با سیستمهای سیاسی موجود است . نیاز عصر گلوبالیسم ، استحاله دیکتاتوریهای فردی و حکومتهای خاندانی به دمکراسیهای لیبرالی است . اگر کسی این نقطه کلیدی را فهم نکرده باشد ، اصلا مقوله ای بنام "گلوبالیسم" را نفهمیده است . مشکل بخش بزرگی از چپ سنتی همین است . به همین دلیل هم هست که هنوز در چارچوب مناسبات جنگ سرد دست و پا می زند و با قانونمندیهای دوران "امپریالیسم" با مقولات پیچیده عصر"گلوبالیسم" کلنجار می رود . دیکتاتوری ، ضرورت بی قید و شرط حفظ و کنترل جوامع تحت سلطه در دوران جنگ سرد و حاکمیت امپریالیستی بود . اما همین دیکتاتوری سودمند عصر قدیم ، درعصر جدید تبدیل می شود به مانع و رادع حرکت آزادانه سرمایه کلان . یعنی اگر تئوری "گلوبالیسم" را بخواهم در یک جمله خلاصه کنم چیزی بیشتر از این نخواهد شد . جهانی بی مرز ، بی هیچ سد و مانعی فراروی چرخش آزادانه سرمایه کلان . همین . این روح و غایت نهایی "گلوبالیسم" است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">این اگرچه جمله ای کوتاه است ، اما تبعات متحقق شدن آن سری بس دراز دارد . قانونمندیهای جدید تضادهای جدیدی را هم به همراه می آورند . اینجا دیگر تضاد خلق و امپریالیسم که تضاد اصلی دوران امپریالیسم بود کاربردی ندارد . تضاد کار و سرمایه ، <u>تضاد اصلی</u> در سطح جهانی و تضاد آزادی و استبداد ، <u>تضاد عمده</u> در درون دیکتاتوریهای بجا مانده از دوران جنگ سرد درعصرگلوبالیسم است . گزینش دوست و دشمن هم در مبارزه با استبداد بویژه استبداد مذهبی بطورخاص و دیکتاتوریهای ایدئولوژیک بطورعام دیگر تنها ماهیت طبقاتی صرف نخواهد داشت . ابعاد ملی هم نخواهد داشت .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">مهمترین این تبعات اما همانگونه که جناب دبیرکل گفته است ، پایان عصر دیکتاتوری و ضرورت به روزکردن سیستمهای سیاسی در جهان است . یعنی ضرورت <u>تغییررژیم</u> در سیستمهای استبدادی برآمده از شرایط بهم خوردن تعادل قوا پس از فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی سابق . یعنی همان محور اساسی طرح "خاورمیانه بزرگ". یعنی عراق و افغانستان . یعنی تونس و مصر . یعنی لیبی و سوریه . یعنی ایران و ..... <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">متناسب با ماهیت این دیکتاتوریها <u>شیوه های تغییر</u> در کشورهای مختلف متفاوت خواهد بود . این تغییر تنها سیستمهای سیاسی کشورهای دشمن را هدف نمی گیرد ، دستگاه استبداد و ساختارهای کهنه دول دوست را نیز شامل می شود . سرمایه کلان در شرایط انبساط و درموضع قدرت ، نیازی به دوست ندارد . او هم بدنبال کارگزار و پیرو فرمانبردار است . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">1ـ انقلاب مخملی ، گذار مسالمت آمیز ( تونس و مصر )<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">مهمترین و کم هزینه ترین شیوه تغییر در سیستمهای استبدادی غیروابسته ، گزینه موسوم به انقلاب مخملی یا براندازی نرم است . این نظریه که اساسا بر مبنای تئوریهای "جین شارپ" نظریه پرداز آمریکایی و بنیانگذار بنیاد آلبرت اینشناین شکل گرفته ، یک محور اساسی دارد و آن هدایت تحول از طریق انتخابات است . به عبارت دیگر نظریه انقلاب مخملی یک نظریه اساسا <u>انتخابات محور</u> است . مشروعیت حاکمیت نیز برهمین اساس است . بر مبنای این نظریه ، پفیوزی مثل خاتمی منتخب مردم است و دولت کذایی اصلاحات ، دولت مشروع . جنگ برعلیه آنهم می شود تروریسم. به همین سادگی ! <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">نظریه جین شارپ که در قالب کتاب مشهور او "از دیکتاتوری به دمکراسی" تئوریزه گشته و تا کنون به بیش از سی زبان ترجمه شده است ، در آغاز به مثابه رهنمودهای عملی او برای جنبش خواهان تغییر در میانمار در سال 1992 است ، اما متعاقبا پایه های نظری بسیاری از تحولات ساختاری در کشورهای بلوک شرق ازجمله صربستان ، گرجستان ، اوکرائین ، قرقیزستان و ... را تشکیل داده و دامنه نفوذ آن تا جنبش کذایی سبز و انقلاب فیس بوکی تونس و مصرهم کشیده شده است .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">هسته مرکزی فعالیتهای بنیاد آلبرت اینشتاین ، کار بر روی شیوه های مسالمت آمیز انتقال قدرت سیاسی است . چرا که هرگونه انتقال قدرتی که با استفاده از قهر صورت بگیرد ، لاجرم نیروهای غیرقابل کنترلی را بر سر کار می آورد که الزاما فرمانبردار نخواهند بود . بنابراین پیش از هر چیز می بایستی که در هر جنبش بالقوه ای ، عمل قهرآمیز را تحت عنوان خشونت هدف گرفته و تبدیل به تابو کرد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">این را اگر بشود فهم کرد آنگاه بهتر می توان ریشه های تئوریک ضدیت بسیاری از بازیگران صحنه سیاسی ایران در تبلیغ علیه استفاده از قهر انقلابی در مقابله با قهر ضدانقلابی حاکمیت و تقدس مبارزه ! مسالمت آمیز را فهمید . برمبنای این نظریه، بدلیل آنکه قدرت دولت در اعمال خشونت بسا بیشتر از مردم هست . استفاده از خشونت از سوی نیروی مقابل دولت ، یعنی رفتن روی مین . یعنی پای گذاشتن به میدانی که در آن دیکتاتور برتری دارد . دمکراتها هرچقدر هم که دوام بیاورند در نهایت مغلوب برتری نظامی و تسلیحاتی دیکتاتورها خواهند شد . خلاصه در میدان عمل قهرآمیز که بدان مارک خشونت زده می شود ، حکم داده شده است که دیکتاتورها همیشه پیروزند و دمکراتها همیشه مغلوب . یعنی اینکه اصلا نیرویی که معتقد به مقاومت قهرآمیر در مقابله با دیکتاتوریست اصلا نیروی دمکراتیکی نمی تواند باشد . بدین ترتیب استفاده از خشونت تحت عنوان اعمال قانون ، عملا تنها در صلاحیت حاکمیت است و لاغیر ! استفاده غیر، از "عنصر قهر" درخارج حاکمیت هم معنایش هیچ نیست جز تروریسم . چیزی که در پروسه هدایت شونده و قابل کنترل انقلاب مخملی عملکرد زهرهلاهل را دارد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">در ایران اما از "جرج سوروس"، مولتی میلیاردر یهودی مجارتبار آمریکایی به عنوان پدر انقلاب مخملی نام برده می شود. به نظرمن نقش سوروس بیشتر از آنکه جنبه تئوریک داشته باشد ، نقش سازمانده و تامین کننده مالی و آموزشی نیروهای سیاسی پیش برنده انقلاب مخملی بر اساس تئوریهای استاد خود "کارل پوپر" است . او اینکار را تحت پوشش ایجاد بنیادهای گوناگون در بیش از سی کشور دنیا انجام داده است که اولین آن بنیاد ملی در مجارستان در سال 1984 بوده است . بنیادهایی که بگفته خود او نزدیک به نیم میلیارد دلار فقط بودجه رسمی سالانه آنان است . او تامین کننده مالی سازمان گزارشگران بدون مرز هم هست . کوتاه سخن ، او به باور من فراتر از آنکه نظریه پرداز انقلاب مخملی باشد ، تئوریسین "گلوبالسیم" و مروج "جامعه باز" است . همان "جامعه بازی" که از مهمترین آماجهای "طرح خاورمیانه بزرگ" نیز هست . او تشکیلاتی به همین نام تحت عنوان "انستیتوی جامعه باز" را هم هدایت می کند . در ضمن سوروس از مخالفان سرسخت جرج دبلیو بوش و نئوکانها و عضو ارشد "جناح کبوترها" نیز هست .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">بهرتقدیر ، پروژه انقلاب مخملی در ایران که ابتدا با خاتمی کلید خورده بود و با موسوی قرار بود که ادامه یابد ، با شکست مفتضحانه دارو دسته جرج سوروس ، عجالتا به بایگانی سپرده شده و عوامل آن یا در زندانهای ولی فقیه منتظر مرحله بعدیند و یا امثال اکبر گنجی ، محسن کدیور، عبداله مهاجرانی و ده ها نفر دیگر ... به درون "جامعه باز" عقب نشینی کرده و به انتظاردور بعدی نشسته اند . برای هرکسی که بواقع با رژیم وحشی ولایت مطلقه چنگ در چنگ است ، از آغاز نیز واضح و مبرهن بود که هرچه در ایران جواب داشته باشد ، انقلاب مخملی جواب نداشته و ندارد. به غیر از این مقاومت سرفراز قهرآمیز در مقابل رژیم جلادان از همان ابتدا نیز مشروعیت نمی داشت .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">2 ـ اشغال نظامی ، تغییر تحمیلی ( افغانستان و عراق )<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">راهکار نئوکانها برای تغییررژیمها در صورت عملی نبودن انقلاب مخملی ، تهاجم مستقیم نظامی یا براندازی سخت است . در سیستم استبدادی بسته ای که نه انتخاباتی ممکن است و نه ارتش و نیروهای امنیتی یعنی قوای قهریه وصل به خارج است و نه منفذی برای نفوذ و بسط سرمایه فراملی موجود می باشد ، راه دیگری هم برای تغییررژیم متصورنیست . تصور بازها بر این بود که این راه حل برخلاف راه حل اولی نه تنها نیاز به سرمایه گذاری درازمدت نداشته و تغییرسریع رژیمهای یاغی ! را بدنبال دارد بلکه درآمد سرشاری را هم به کیسه گشاد سرمایه کلان خواهد ریخت . تصوری که اثبات عمق احمقانه بودن آن چند سالی نیاز به گذشت زمان داشت . این شیوه در افغانستان و عراق با موفقیت مقطعی به اجرا درآمد و دو رژیم طالبان و بعث در ظرف مدتی بسیار کمتر از آنچه که خیلی ها انتظارش را داشتند ، به زانو درآمدند .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اشکال کار در اینجا آن است که برخلاف راه حل اولی که ابتدا به ساکن آلترناتیوسازی صورت گرفته و کادرهای تغییر در درازمدت ساخته می شوند ، در شق اشغال نظامی آلترناتیوی از قبل حاضر و آماده نیست و مدار شکل گیری حاکمیت پساجنگ ، اجبارا در میان نیروهایی بسته می شود که تنها در پروسه تغییر رژیم در صحنه حضور پیدا کرده اند . نیروهایی که آلترناتیو هرکه باشند آلترناتیو ساخته و پرداخته شده توسط اتاقهای فکر نئوکانها نیستند . حتی اگر مزدور با جیره و مواجبی همچون احمد چلبی هم در راس آلترناتیو فوق بوده باشد . این شیوه ابلهانه هم در عراق و هم در افغانستان با شکست مفتضحانه ای روبرو شده و ایالات متحده دست و پا زنان در افغانستان ، فعلا با بجا گذاشتن ویرانکده خونین عراق ، عمده نیروهای نظامیش را از آنجا بیرون کشیده و این راه حل را هم عجالتا به بایگانی سپرده است .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">3 ـ دخالت بشردوستانه ، پوشش هوایی ( لیبی و سوریه )<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">شیوه مرضیه ای ! که بدنبال تجربه موفق لیبی ، دست بالا را در میان راه حلهای موجود در رابطه با سیاست "رژِیم چنج" پیدا کرده و نسبت به گزینه های دیگر هم کم هزینه و هم پردرآمد است ، سرمایه گذاری بر روی "عنصرداخلی" و قیامهای مردمی و دست سازی "آلترناتیو مطلوب" است . این آلترناتیو ملغمه ای از نیروهای سیاسی عملا موجود در خارج از حاکمیت ، نیروهای بینابینی میانه مردم و حاکمیت و معتقدان به رفرم در درون حاکمیت می باشد . ضرورت "مطلوب" گشتن آن این است که <u>هژمون</u>ی آلترناتیو کذایی بی برو برگرد دراختیار بورژوازی ضدانقلابی وابسته به نظم نوین قرار داشته باشد . درغیراینصورت هرکه باشد و هرچه باشد "آلترناتیو مطلوب" نخواهد شد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">اصلا هم مهم نیست کسیکه در راس "آلترناتیو مطلوب" قرار داده می شود از چه سابقه ای برخوردار است . مهم این است که بخشی از نظام بوده باشد که بر راس نظام خروج کرده است . مهم انجام جنایت و یا مشارکت در آن نیست . مهم همسو بودن با "نظم نوین" است . غرغره کردن کدهای گلوبالیستی و رعایت "نرمهای مجاز" مبارزاتی است . مهم نیست که فی المثل در نمونه لیبی ، کسیکه در راس شورای انتقالی گمارده می شود جنایتکاری باشد که سالهای متمادی در درون حاکمیت لیبی و درموضع وزیر دادگستری دولت قذافی مسئولیت مشترک تمامی ضلم و ستمی را برشانه های خود حمل می کند که در سرزمین لیبی صورت پذیرفته است . مهم آنست که در نقطه تعیین تکلیف نظام خود را به موقع ، از میانه رژیم حاکم به میانه "آلترناتیو مطلوب" انداخته باشد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">پشتوانه قانونی برای عملی شدن این گزینه اصل مسئولیت حفاظت یا ( آر تو پی ) است . این اصل که از الزامات صرف نظر ناکردنی طرح خاورمیانه بزرگ در کادر جنگ چهارم می باشد ، اصل اساسی حق حاکمیت ملی در مبحث حقوق خلقها را به کناری زده و آنرا تبدیل به زیرمجموعه اصل مسئولیت حفاظت می کند . یعنی دیگر به بهانه حق حاکمیت ملی نمی توان مردمی را کشتار کرد و دست "جامعه بین المللی" را به بهانه ممنوعیت دخالت در امور داخلی کشورهای عضو سازمان ملل بست . به عبارت بهتر اگر مسئولیت حفاظت با حق حاکمیت ملی در تضاد قرار بگیرد ، ( آر تو پی ) از اولویت برخوردار خواهد بود . یعنی "حق بشر" بر "حق حاکمیت" برتری دارد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">برمبنای این قانون بین المللی ، هر دولتی مسئول حفظ جان و امنیت اتباع خود می باشد . حالا اگر رژیمی برخلاف این مسئولیت قانونی نه تنها اقدام به حفظ جان شهروندان خود نکرد و برعکس دست به سرکوب و کشتار مردم خود هم زد و این مردم هم بجای اینکه مثل گوسفند در خانه هایشان سنگر گرفته ، برخاسته و قیام کرده باشند ، مسئولیت جامعه جهانی است که به منظور حفاظت از این مردم توسط ارگانهای ذیربط بین المللی (مثل سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) دخالت نظامی کند . دخالتی که دیگر در چارچوب حقوق بین الملل نامش تجاوزنظامی نبوده و برخوردار از مشروعیت حقوق بشریست . ارتش آزادی و یا آزادیبخشی هم که در این هیر و ویر تشکیل و مسلح می شود ، علیرغم استفاده گسترده از عنصر نظامی و کشت و کشتارهای ضروری ! نه ماهیت تروریستی دارد و نه تسلیح آن غیرقانونی است . حمایتهای گسترده مالی و تسلیحاتی به آنهم که فی المثل در نمونه لیبی سر از ارقام نجومی میلیاردی درآورده بود ، کمک خارجی نامشروع به حساب نمی آید که هیچ ، دخالت انساندوستانه و حمایت از حقوق بشر نام می گیرد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">هیچ رژیمی به صرف تهاجم نظامی ازهوا ، سقوط نمی کند . وارد کردن نیروهای زمینی و اشغال مستقیم نظامی ، شرط بلافصل و صرف نظر ناکردنی برای برانداختن نظامهاست . دراین گزینه بالا ، برای"تغییررژِیم" نیازی به وارد کردن نیروی پیاده نیست . نیروهای داخلی مخالف حاکمیت بشرط خنثی شدن نیروهای زرهی ارتش و فلج شدن نیروی هوایی دولتی ، با آزاد کردن منطقه ای که دررو خارجی هم داشته باشد ، ابتدا به تجمع و متعاقبا به پیشروی به سمت پایتخت اقدام خواهند کرد .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">در تمامی این مراحل ، از آزادسازی منظقه تا تجمع نیرو و تا آمادگی برای پیشروی به منظور تصرف مراکز قدرت دولتی ، نیروهای بین المللی با اعلام منطقه پرواز ممنوع و حاکمیت بر آسمان کشور مربوطه ، فضای تحرک نیروهای شبه نظامی داخلی را امن کرده و با بمباران مداوم ستونهای زرهی دولتی که با هدف سرکوب آنها به حرکت می آیند ، زمینه تصرف شهرها و مناطق مختلف را آماده می کنند . اینها همه البته در شرایطی امکانپذیر است که در داخل و یا حداقل در بخشهایی از سرزمین مربوطه قیامی مردمی برعلیه حاکمیت در جریان بوده باشد . در لیبی چنین بود و در سوریه چنین خواهد شد و در ایران هم البته به گونه متفاوت تر شاید ! <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><b><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";color:red; mso-bidi-language:FA">4 ـ انقلاب ، سرنگونی قهرآمیز ( ایران ) <o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="DE" dir="LTR" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"; color:red;mso-bidi-language:FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">در خاورمیانه بزرگ ایران تنها کشوری است که امکان و ظرفیت یک انقلاب واقعی را دارد . این در ضمن یگانه راه جلوگیری از یک درگیری نظامی فاجعه بار است . چیزی که به باور من اجتناب ناپذیر است . ایران می تواند که در رقابت با بدیل رفرمیستی ترکیه برای بهارعربی و در تقابل با بدیل بنیادگرایی وهابی درعربستان ، الگو و بدیل انقلاب در پیش روی قیامهای منطقه باشد . در رابطه با انقلاب درایران هم شرایط عینی و هم شرط ذهنی وجود دارد . <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:8.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA">آری ! انقلاب ممکن است . <u>شرط لازم</u> برای متحقق شدن آن <u>ریل عوض کردن</u> سازمان رهبری کننده انقلاب و خروج از چارچوب قواعد بازی بین المللی است . <u>تغییرخط</u> است . سرمایه گذاری بر روی جنبش سرخ در داخل ایران است . انتقال کانون استراتژیک نبرد میان مردم و حاکمیت استبداد ولایت مطلقه به خیابانهای ایران است . آری ! ایران بواقع تنها کشوری است که در منطقه بهار عربی ، امکان و ظرفیت یک انقلاب واقعی را داراست . چرا که از هردوی پارامترهای ضروری تحقق انقلاب برخوردار است . وجود آتش گدازان "جنبش سرخ" در زیر خاکستر رکود "جنبش سبز" به مثابه شرط عینی و لازم برای تحقق انقلاب و نفس وجودی بخش سازمانیافته آن در قالب سازمان مجاهدین خلق ایران و دیگر نیروهای خواهان سرنگونی قهرآمیزنظام به مثابه شرط ذهنی و کافی ، نشاندهنده این پتانسیل بالقوه در چارچوب این گزینه ممکن هست . پتانسیل بالقوه ای که تنها بر اساس استراتژی "سازماندهی قیام" در شهرها ، گزینه انقلاب را بالفعل می کند .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" align="right" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt; font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA"> </span><b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language: FA">بیژن نیابتی ، ششم بهمن</span></b><b><span lang="AR-SA" style="font-family: "Tahoma","sans-serif";color:blue">13</span></b><b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language:FA">90</span></b><span lang="FA" style="font-family:"Tahoma","sans-serif";color:blue;mso-bidi-language: FA"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="RTL" style="text-align: justify; direction: rtl; unicode-bidi: embed; "><span lang="FA" style="font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif";mso-bidi-language: FA"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" dir="LTR"><span lang="DE" style="font-size:10.0pt;font-family: "Tahoma","sans-serif""><o:p> </o:p></span></p>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-37445340170808331042012-01-06T19:25:00.000-08:002012-01-06T19:30:11.475-08:00سال سرخ و سیاه<div align="right">بيژن نيابتی </div><br /><br /><div align="right"><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com">bijanniabati@hotmail.com</a><br /><span style="font-size:130%;color:#ff6666;"><span style="color:#000000;">پانزده دیماه 1390</span></span></div><br /><br /><div align="right"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff6666;">سال سرخ و سیاه<br /></span><br />سال میلادی جدید درشرایطی آغاز می شود که ابرهای تیره وتاری بر فراز ایران و به تبع آن کل منطقه به چرخش درآمده اند . زیبایی سال 2011 جای خود را به زشتی سال دیگری می دهد که طلایه های آن از هم اکنون نیز قابل گمانه زدن هست. آنچه را که همواره از آن درهراس بوده و ازسالها پیش علیرغم ناباوری بسیاری نسبت بدان هشدار داده بودم ، بیش از هر زمان دیگری در چشم انداز قرار دارد . در تمامی این ده ساله پس از سیاه بازی نفرت انگیز 11 سپتامبر 2001، علیرغم بلاهت آشکار بازیگران رنگارنگ صحنه سیاسی ایران در تحلیل آنچه که در دراز مدت در پیش است ، هرگز در ماهیت تضاد میان حاکمیت استبداد مذهبی در ایران و "جناح بازها" در کادر "طرح خاورمیانه بزرگ" و مهمتر از همه خصلت آنتاگونیستی و فرجام نهایی این تضاد دچار تردید نشدم .<br /><br />در این سالها تحلیلهای زیادی در رابطه با مقولات گوناگون چه به لحاظ مسائل داخلی ایران و چه در ارتباط با تحولات جهانی داده شد. تحلیلهایی که متناسب با سطح شعور و میزان آگاهی تحلیگران مربوطه از سویی و پیچیدگی و تازگی اتفاقات پس از یازده سپتامبر از سوی دیگر متناوبا در تغییر و تحول بوده و گاه با تغییرشرایط ، یک چرخش 180 درجه ای را هم بدنبال داشته است . یا اینحال هرچه بود یک خط مشترک ، اکثریت تحلیلگران وطنی را علیرغم تفاوتهای فاحش در تحلیل به یکدیگر وصل کرده و می کند . این فصل مشترک ، مهارت تحلیلگر ایرانی در فهم مقولات کوتاه مدت و ضعف مفرط آنان در فهم مقولات استراتژیک و ارزیابی های درازمدت است . به همین دلیل هم هست که ما در ایران "نظریه پرداز" به مفهوم اخص کلمه به اندازه انگشتهای دست هم نداریم . نگاه کنید به چپ سنتی ! در میان ده ها تئوریسین مدعی ، از بالا تا پایین آنرا که بگردی محض نمونه یکدانه نظریه پرداز را نمی توانی پیدا کنی .<br /><br /><br /><br />اصلاح طلبی قلابی هم همینگونه هست . کل لجنزار رفرمیستی درون جامعه را هم که زیرو رو کنی به جز سعید حجاریان کس دیگری را نمی شود بیرون کشید . منظورم البته به لحاظ سیاسی و اجتماعی است . به مقولات فلسفی کاری ندارم . این نقیصه کل پهنه سیاسی ایران را در بر می گیرد . بزرگترین و مقتدرترین بخش اپوزیسیون جمهوری اسلامی هم خالی از این کمبود دردناک نیست . کل سازمانی به عظمت مجاهدین خلق هم تنها یک نظریه پرداز بنام مسعود رجوی دارد و دیگرهیچ !<br /><br />درعین حال درکمتر کشوری به اندازه میهن درزنجیرما ، صاحب نظر ! وجود دارد . من خود به شخصه با کمترهموطنی برخورد داشته ام که راجع به هرچیز "نظری" نداشته باشد . کمتر کسی را دیده ام که درمقابل هر پرسشی ، بویژه آنیکه ربط به مسائل سیاسی پیدا می کند ، از کلمه زیبای "نمیدانم" استفاده کند . انگار که ساده ترین مقولات عالم ، مقولات سیاسی هستند ! در خارج از ایران این درد لاعلاج ضریب مضاعف هم می خورد . چرا که اینجا هیچکس درجای خودش نیست . نمی تواند هم که باشد ! فعال سیاسی مغازه دار است و راننده تاکسی مهندس ! یکی مثلا شاعر است اما تعداد تحلیلهای سیاسیش بیشتر از شعرهایش هست . آن یکی فعال حقوق بشری بوده است اما راجع به سیاستهای خرد و کلان در همه جور بعدی از ابعاد جهانی بیشتر خود را صاحب صلاحیت می داند تا مسائل حقوق بشری . آن دیگری صاحب یک سایت اینترنتی است ولی در ضمن مرکز ثقل عالم امکان هم هست و صاحب نظر در هر جورمسئله سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و ...<br /><br />یکی که مثلا در راس یک جریان سیاسی هم هست به جای نظریه پردازی و کارتئوریک به روزنامه نگاری و کار ژورنالیستی مشغول است در حالیکه آنی که تمام عمرش روزنامه نگار بوده ، می رود و با دوسه نفر دیگر حزب اینترنتی راه می اندازد . هیچکدام هم احساس تناقضی در خود نمی کنند . انگار که روال کار سیاسی به سبک ایرانی همین هم باید باشد . خلاصه برای درد همه درمانی سراغ داریم الا درد خودمان . این فقط معضل آدمهای سیاسی نیست . آدمهای غیرسیاسی هم همینند. مشکل ما بیش از آنکه سیاسی باشد فرهنگی است. رفیق پزشکی دارم که چندی پیش با حیرت از نسخه ای می گفت که یکی ازبیماران ایرانیش برایش پیچیده بود ! می گفت خانم مسنی ازهموطنان تو آمده بود مطب من و وقتی که نوبتش رسید ، درپاسخ به حال و احوال کردن او ازدستم دررفت و گفتم امروز زیاد حالم خوب نیست و اندکی سرگیجه دارم . خانم هم نه گذاشت و نه ورداشت شروع به پیچیدن نسخه مفصلی برایم کرد. بعد هم که از او پرسیدم که شمایی که به این خوبی نسخه میپیچی چرا تا حالا فکری برای بیماری خود نکرده ای و اینجا در مطب من چه می کنی ، ناراحت شد و رو ترش کرد .<br /><br />آری اینهم از همانگونه " هنر"هایی است که تنها نزد ایرانیان است و بس ! ملتی پرمدعا که مهمترین خصیصه اش ریاکاری است . با یک دنیا تفاوت میان آنچه که بر زبان دارد و آنچه که در دل نهان ! آنچه که در باور دارد و آنگونه که خلاف آن در عمل ! با یک اقلیت ویژه و یک اکثریت بنده قدرت ، هرقدرتی . اقلیتی که در میان تمامی خلقهای جهان فداکارتر ، جسورتر ، خلاف جریانتر و شورشیتر از آن کمتر یافت می شود و اکثریتی که هیچ چیز برای نازیدن بدان یافت می نشود. خلقی که قهرمان نامیدنش خود اهانتی است به مفهوم قهرمانی . برای فهم این واقعیت دردناک کافیست که نگاهی به خلق قهرمان سوریه بیندازیم . اینروزها اوج قیام مردم سوریه هست . آنها ماه هاست که در برابر توپ و تانک دیکتاتوری بشاراسد ، تنهای تنها مقاومت می کنند و بدنیا از جمله به خلق قهرمان ! ما هم نشان می دهند که می توان مقاومت کرد . می توان در زیر یک سرکوب کم نظیر در خیابان هم ماند . بشرطی که برای پرداخت هزینه آن نیز آماده بود. می توان مقاومت کرد و بها پرداخت بی آنکه برای نجات خود یا حسین ، میرحسین گویان در چاردیواری خانه ها به انتظار اجازه ولی فقیه برای مشارکت در انتخاباتی دیگرشد و یا در رویای نجاتی ارزان ! به امید هواپیماهای آمریکایی یا شمشیرخونچکان و اسب تا زانو درخون فرورفته امام زمان ، روز را به شب رساند . راستی کدام خلق شایسته عنوان فهرمانی است ؟<br /><br />آن کدام خلقی است که ماه های پیاپی هر روز ، هر روز شکنجه و اعدام ده ها تن از بهترین فرزندانش را در سال شصت تنها به نظاره می نشیند و درعین حال سالهای پیاپی هرسال ، هرسال بخش دیگری از فرزندان خود را به روی میدانهای مین دژخیم در جنگی ضد میهنی می فرستد ؟ این کدام بخش آن است که درمرگ یکی ازسفاکترین و پلیدترین شقاوت پیشگان تاریخ معاصرش ، صد هزارصد هزار به خیابان میریزد و شیون و زاری می کند ؟ کدامین بخش این خلق قهرمان است که نیمه های شب از درون بسترهای گرم خود به میدان های اعدام می شتابد تا لذت تماشای بدارآویخته شدن انسانی را از دست نداده باشد .<br /><br />آن کدام ملت خودآزاری در جهان است که نام آنانی که خاک سرزمینش ، همان سرزمین پاک ! و مقدس آریایی و گهواره تمدن هفت هزارساله اش را به توبره کشیده و از سرها و چشمهای نیاکانش تپه ها ساخته اند را با افتخار برفرزندان خود بنهد . نام چند هزار نفراز ما اسکندر و چنگیز و تیمور و ... است ؟ نامهای رنگارنگ "برادران و خواهران" ! عربمان که دیگر جای خود دارد. آن کدامین ملتی است که ابومسلم خراسانیش به زورشمشیر طومارخلافت اموی را درهم می پیچد ولی تاج و عمامه خلافت جهان اسلام را دو دستی تقدیم خاندان عباسی می کند تا خود نیز در فرصتی دیگر بدست همان خلیفه ای که به تخت نشانده سلاخی شود . کدام ملت است که سردار اکثریتش افشین ، فرمانده بزرگ مقاومت همان اقلیت ویژه یعنی بابک خرمدین را دست بسته تحویل خلیفه عباسی می دهد ؟ سربازان افشین و ابومسلم متعلق به کدام خلق قهرمان بودند ؟ در طول هزار و چهارصد سال پس از حمله اعراب تعداد سلسله های ایرانی که برما حکومت کرده اند به تعداد انگشتان دست هم نیستند .<br /><br />آری ! این همان اکثریت خاموش و نظاره گری است که سردارجنگلش را تنهای تنها در میان برف و بوران جنگهای شمال و سردارملی اش یعنی رهبران همان اقلیت ویژه اش را تنهاتر از او در میانه پارک اتابک رها کرده است. همان اکثریت بنده قدرتی که در 27 مرداد 32 فریاد یا مرگ یا مصدقش و در 28 مرداد فریادهای جاوید شاهش به آسمان بلند است. همان اکثریتی که درسیاهکل راپرت قهرمانان همان اقلیت ویژه اش را به ژاندارمری و ساواک شاه می دهد .<br /><br />امروز هم جز این نیست . همان اکثریتی که دجال خونخواری چون خمینی را در ماه نشانده بودند ، یکروز بدنبال شارلاتان کلاه برداری همچون خاتمی و روزی دیگر بدنبال مرتجعان جنایتکاری چون موسوی و کروبی و امروز هم در انتظار حمله نظامی آمریکا در خانه ها به انتظار نشسته اند . آیا ننگی بالاتر از این هست که بحث غالب در میان بخشی از به اصطلاح اپوزیسیون جمهوری اسلامی ، بحث حمله نظامی خارجی درمیان حامیان و مخالفان آن است ؟<br /><br />تا همین چند ماه پیش که اصلا کمتر کسی تهدید تهاجم نظامی به ایران را جدی می گرفت . یکی ، این تهدید را تنها جنگ روانی می خواند و دیگری سخن از احتمال ازسرگیری روابط میان دو دولت ایران و آمریکا می راند . یکی سخن ازرفتن رژیم شترگاو پلنگ فقاهت به طرف راست میانه و جذب آن در نظام جهانی می گفت و آن دیگری در مقوله سازش محتوم رژیم با جامعه به اصطلاح جهانی تحلیل می نوشت . کم نبودند آنهایی که ابلهانه تهدید جنگ را توهم می خواندند . فقط برای نمونه یک روایت از زبان محسن سازگارا را نقل کرده و درمیگذرم . او در رابطه با خطر جنگ درهمین چند ماهه اخیر با یک فقره قمپزپراکنی مدعی می شود که خودش از شخص جرج بوش پرسیده است که واقعاً قضیه جنگ در کابینه شما چطور بوده است و او هم به جد گفته است که حاشا !" این مقوله هرگزدرکابینه من جدی نبوده . هرگز طرح حمله به ایران اصلا روی میز نیامده که بخواهد روی آن بحث شود" ! حتما این شایعه ضدانقلاب بوده است !! حالا ولی درآستانه سال میلادی جدید یکباردیگر بحث حمله نظامی ، بالا و پایین همان اپوزیسیون انکارگر را درنوردیده و همه فراموش کرده اند که تا دیروز اوضاع را چگونه می دیدند . آری حالا همه را دوباره هول برداشته است که مبادا احتمال حمله نظامی آنقدرها هم توهم نبوده باشد ! بگذریم .<br /><br />گفته بودم که برخورد نظامی با جمهوری اسلامی اجتناب ناپذیر است . این برخورد یا مستقیما توسط نیروی خارجی صورت می گیرد و یا با دخالت دادن عنصرداخلی . این یک پیشگویی نبود . پیش بینی روند تحولات آینده در ارتباط با ایران و منطقه بر زمینه مجموعه وحدت و تضادها در کادر "طرح خاورمیانه بزرگ" بود . هشت سال پیش که این ارزیابی را ارائه داده بودم هنوز نمونه لیبی برای بسیاری اصلا قابل تصور نبود . نمونه ای که در سوریه هم البته با شکلی متفاوت اما با همان محتوا پیاده خواهد شد و در ایران هم .... راهی جز این نیست !<br /><br />برای جلوگیری از این سناریو یک راه بیشتر وجود نداشت و آن انقلاب در ایران بوده و هست . اینرا هم از همان سالها به صراحت گفته بودم که دوراه بیشتر در پیش پای ما نیست . یا جنگ و یا انقلاب . مبنای تحقق انقلاب اما آمادگی آن اقلیت ویژه برای پرداخت هر بهایی در شرایط حضورعنصر اجتماعی در صحنه است و شرط آن حضور ملموس عنصر رهبری کننده در میانه میدان یعنی درخیابان بوده و هست. اینروزها ضمنا سالگرد قیام عاشورای 88 هم هست. قیام قهرمانانه همان اقلیت ویژه .<br /><br />در شرایطی که خلق قهرمان اگرچه همچون همیشه در انتظار شکسته شدن تعادل قدرت به نظاره نشسته بود ، اما متفاوت با هر زمان دیگر ، متفاوت با قیام 18 تیر 78 ، متفاوت با پنج مهرسال شصت ، نه در خانه که در صحنه حضور داشت . اقلیتی که با تمام توش و توان قیام کرد ولی سر نداشت . سازمان رهبری کننده انقلاب در صحنه حاضر نبود . استراتژی او اصلا استراتژی "سازماندهی قیام" نبود . آخر کانون استراتژیک نبرد را که خیابانهای تهران و ایران نمی دانست .<br /><br />آری "جنبش سرخ" در عاشورای 88 موفق به وصل کردن پنج نقطه ای را که در تهران آزاد کرده بود نشد . چرا که سر نداشت . اما یکبار دیگر به مثابه بینه بارز جنبش آن اقلیت ویژه نشان داد که اگر در تاریخ ایران چیزی بواقع افتخارآمیز و بالیدنی باشد ، جز آن نبوده و نیست . او که یگانه آلترناتیو انقلاب در مقابل "جنبش اصلاح نظام" بوده و هست . آلترناتیوی سرفراز درست در نقطه مقابل "جنبش سبز" یعنی جنبش همان اکثریت پرمدعای نظاره گر بنده قدرت و ریاکاری که با شلیک اولین گلوله و وارد آمدن اولین ضربه شلاق دژخیم به خانه های خود پناه می برد و دوباره به قدرت تن میدهد و دوباره خیانت می کند و دوباره به غرزدن مشغول می شود و دوباره به نظاره می نشیند ، تا تعادل قوا اینبار به نفع کدامین نیرو بچرخد .<br /><br />"جنبش سرخ" ، طلایه دار انقلاب قهرآمیز است . "جنبش سبز" اما همان ابزار انقلاب مخملی است که ازسر بیچارگی در ایران تحت حاکمیت قصابان و راهزنان نه راه بجایی برد و نه می توانست که ببرد. چرا که ایران نه اوکرائین دیروز است و نه تونس امروز . آن اکثریت خاموش تنها در شرایطی می تواند حضور میلیونی درخیابان داشته باشد که برادران ارتشی و ایضا سپاهی ، بجای برادرکشی حاضرشوند که مثل اولین انقلاب مخملی تاریخ معاصر برهبری امام عصرطلایی شان ، در لوله سلاح هایشان اینبار ، گلهای سبز! گذاشته شود . بغیرازاین تنها موقعی به خیابان می آید که تعادل قوا برعلیه حاکمیت بوضوح تمام برهم خورده باشد . همین .<br /><br />هرعنصرانقلابی که برای "توده ها" یعنی برای همین اکثریت نظاره گرخاموش ، تا پیش از بهم خوردن تعادل قدرت درجامعه ، نقشی بیشتر از چرخ پنجم انقلاب قائل شود ، تنها خود را فریفته است . باید یکبار برای همیشه "اسطوره توده ها" را در ذهنیت چپ جامعه به چالش کشید . آنکس که می گفت : انقلاب امر توده هاست ! یعنی لنین ، خود با اتکاء صرف به یک اقلیت کم شمار و یک حزب متشکل و رزمنده و استفاده درست از "لحظه" به سمت تصاحب قدرت سیاسی خیز برداشت و بر جای تزار نشست . "توده ها" در بسیاری ازنقاط روسیه آنروز اصلا نمی دانستند که چه کسی برجای چه کسی نشسته و انقلاب را چگونه باید خواند و نوشت ! همانگونه که بسیاری از روشنفکران چپ ما نیز نمیدانند که "توده" مقدس را چگونه باید خواند و نوشت .<br /><br /><span style="color:#ff6666;">بحثی درتعادل قوای جدید منطقه<br /></span><br />شکست فضاحت بار نئوکانهای حاکم بر دولتهای آمریکا و اسرائیل درعراق و افغانستان و لبنان و فلسطین که سیاست مقابله رژیم جمهوری اسلامی و دخالتهای همه جانبه آن در مناطق حضور دولتین مذکور نقش مهمی در آن داشته است ، باعث تغییر موقت معادله قدرت در منطقه و ایضا یک جابجایی قدرت در راس حاکمیت ایالات متحده می گردد . "جناح بازها" با تحمل یک شکست استراتژیک ، موقتا قدرت اجرایی را به دار و دسته "موسسه بروکینز" و "مسیحای سیاه" وامی گذارند . این شکست اثرات خود را در اروپا نیز بلافاصله نشان می دهد . "تونی بلر" و "خوزه ماریا ازنار" ، اعضای قدرتمند "جناح بازها" و نئوکانهای حاکم بر بریتانیا و اسپانیا نیز مجبور به واگذاری قدرت می شوند و بدینسان "سه تفنگدار" جنگ عراق عجالتا به پشت صحنه می خزند . نئوکانها در دولت حرامزاده اما همچنان باقی می مانند . بنیامین نتانیاهو به مثابه یکی از اعضای ارشد "جناح بازها" همچنان دست بالا را در دولت اسرائیل حفظ می کند . عملکرد این دوگانگی در بالا نهایتا بدانجا می انجامد که تضادهای مطلقا تاکتیکی میان دولت متعلق به "جناح کبوترها" در آمریکا ومهره باقیمانده "جناح بازها" درراس دولت اسرائیل به بالاترین حد خود ازمقطع تشکیل دولت حرامزاده تا کنون برسد. تضادهایی که برای اولین بار ازعمق به سطح آمده و در درون اسرائیل هم رسانه ای می شوند.<br /><br />در معادله جدید ، مدار تعادل قوا درمنطقه خاورمیانه ، میان دو رژیم بنیادگرای همجنس و همزاد یعنی رژیمهای ایران و اسرائیل بسته میشود. به همین اعتبار کل آرایش سیاسی درمنطقه نیز حول دوری و نزدیکی به یکی از اقطاب این معادله شکل می گیرد . در این کادر و تنها با فهم قانونمندیهای حاکم برهمین معادله قواست که می توان دلایل بسیاری از دوری و نزدیکیهای سیاسی درمنطقه وعدم قاطعیت دولت ایالات متحده در مقابله با رژیم جمهوری اسلامی را فهم کرد . چرا که هرگونه فشار نامتعارف بر روی جمهوری اسلامی که به سرنگونی آن راه ببرد ، در نظر کبوترهای دولت اوباما ، بالا بردن غیرمتعارف وزنه نئوکانهای اسرائیلی را بدنبال داشته که تاثیرات آن البته کل منطقه و به تبع آن بازگشت دوباره نئوکانهای بنیادگرا در ایالات متحده را هموار خواهد کرد .<br /><br />عجیب است ! نه ؟ اینجاست که می توان نرمی ظاهری دولت اوباما نسبت به وحوش حاکم بر ایران و سختی غیر معمول آن در تنظیم رابطه با مقتدرترین نیروی سرنگونی طلب اپوزیسیون رژیم ایران و "راه حل سوم" شان را بهترفهم کرد .همانگونه که نزدیک شدن پنهان دشمن و رقیب استراتژیک رژیم ایران در منطقه یعنی دولت عربستان به قطب اسرائیل از سویی و تقابل حیرت انگیز دولت کبوترها در ترکیه با بازهای اسرائیلی ازسوی دیگر را نیز . تقابلی که اگرچه مطلقا تاکتیکی است اما ابعاد آن بعضا مرزهای یک رویارویی متعارف را پشت سر گذاشته است . تا آنجایی که برای اولین بار در تاریخ مناسبات میان دو دولت مربوطه ، یک کارشناس اسرائیلی سخن از تهدید تهاجم نظامی ! ترکیه به اسرائیل می راند .<br /><br />حزب عدالت و توسعه به رهبری "رجب طیب اردوغان" به مثابه بخش مهمی از طرح خاورمیانه بزرگ ، کمتر از یکماه پیش از سیاه بازی 11 سپتامبر، یعنی در 14 اوت 2001 ، با یک انشعاب بزرگ از "حزب فضیلت" متعلق به "نجم الدین اربکان" بنیانگذاری می شود . یکسال بعد هم بدنبال انتخابات زودرس در ترکیه قدرت را با حمایت کامل ایالات متحده بدست می گیرد .<br /><br />اردوغان خود در نشستی که ویدئوی آن بر روی اینترنت هست ، در یک نشست خصوصی خطاب به سرمایه داران حاضر صراحتا می گوید که "ما همراه با طرح خاورمیانه بزرگ نیستیم . ما خود بخشی از این طرحیم" !<br /><br />طرح دولت اردوغان اساسا طرح جناح کبوترها در سالهای آخرهزاره دوم است . یعنی سالهای پایانی دوران فترت ، میان پایان "جنگ سرد" و آغاز "جنگ علیه ترور" . یعنی دوران بوجودآمدن خلاء قدرت در تمامی نقاطی که در دوران جنگ سرد در طرف و زیرهژمونی اتحاد شوروی بودند . بنیادگرایی اسلامی درقالب "کمربند سبز" چه از نوع شیعه خمینیستی و چه از نوع سنی وهابیستی آن که در دوران جنگ سرد نقش مهمی علیه اتحاد شوروی برعهده داشتند، در دوران جدید تبدیل به یک تهدید بلقوه می شوند . تهدیدی که در صورت مهار نشدن در این دوران ، میتوانست که بسرعت قابلیت تبدیل شدن به یک تهدید بالفعل را در دوران بعدی کسب نماید.<br />تفاوت عمده میان "جناح کبوترها" با "جناح بازها" در نوع برخورد با تهدید و بحران هست . اولی بدنبال خنثی کردن تهدید و حل بحران است درحالیکه دومی معتقد به ازمیان برداشتن تهدید و مهار بحران است . بازها بدنبال پیشگیری از تبدیل شدن تهدیدات بالقوه به تهدیدات بالفعل از طریق فلج کردن تهدید بالقوه اند . در حالیکه سیاست کبوترها بازدارندگی است . فریبکاری است . از همه مهمتر بدیل سازی است .<br /><br />درمقابل تهدید بنیادگرایی مهاجم اسلامی که پس از پایان جنگ سرد و فروپاشی اتحاد شوروی ، ام القراء خود را در ایران مسثقرکرده ،"جناح کبوترها" بدنبال آلترناتیو آست . خود بنیادگرایی اسلامی هم البته در آغاز برای آنها ، آلترناتیو تهدید حاکمیت چپ انقلابی بوده است . حالا که توانسته بدیل چپ را از میدان بدرکند خواهان سهم شده است . این سهم خواهی در کادر نظم نوین ، گناهی است که به سادگی بخشیدنی نیست . این یعنی تبدیل شدن به تهدید . تهدیدی که برای از میان بردن آن باید دوباره بدیل سازی کرد . ابتدا تلاش می کنند که آلترناتیو را از درون خود نظام مقدس بیرون بکشند . شعبده بازی خاتمی محصول این سیاست کلان است. این سیاست به دو دلیل در ایران شکست می خورد. دلیل اول قاطعیت خامنه ای و باند او در مقوله "حفظ قدرت سیاسی" و دیگری بزدلی و بی کفایتی خاتمی در مقوله " تصاحب قدرت سیاسی" است. پیش بردن سیاستهای کلان آنهم در ابعاد فراملی نیاز به آدمهای مقتدر و استخوانداری دارد که هم بینش سیاسی و هم کاریسما داشته باشند . کوتوله شیادی چون خاتمی نه این را داشت و نه آن . دولت کبوترهای کلینتون بر روی اسب حقیری شرط بندی کرده بود که باختی دردناک و تحقیرآمیز را بدنبال داشت . حاصل این سیاست ابلهانه محکمترشدن پایه های بنیادگرایی اسلامی در قلب ام القراء و تکپایه شدن موقت رژیم جمهوری اسلامی است . در خود ایالات متحده هم واگذاری قدرت اجرایی به بازها را بدنبال دارد .<br /><br />"طرح ب" کبوترها در رابطه با بدیل سازی در مقابله با بنیادگرایی اسلامی ، سرمایه گذاری بر روی "رجب طیب اردوغان" در حزب اسلامی "فضیلت" می باشد . همانگونه که دربالا اشاره کردم ، اردوغان که از مسئولین حزب مذکور است در یک حرکت متحورانه حزب را ترک کرده و با تعداد دیگری از مسئولین و کادرهای جداشده ، حزب جدیدی بنیانگذاری می کند که قرار است بدیل جهانی کبوترها در تقابل با بنیادگرایی اسلامی نوع ایرانی بشود . اردوغان ، نظریه پردازی است که هم برنامه دارد و هم بینش سیاسی . هم کاریسما دارد و هم حامیان قدرتمند بین المللی و هم خود عضو کبوترها یعنی یکی از دوجناح برتر در درون تشکیلات بیلدربرگ هست .<br /><br />در سال 2002 ، حزب اردوغان یعنی حزب عدالت و توسعه انتخابات را در ترکیه می برد و با تشکیل اولین دولت قدرتمند تاریخ معاصر ترکیه پس از مصطفی کمال ، اولین شرط بدیل شدن یعنی قرارگرفتن درحاکمیت را متحقق می کند . هیچ نیرویی در جهان ، چه انقلابی و چه ارتجاعی ، محال است که تا پیش از تصاحب قدرت سیاسی در یک جغرافیای مشخص ، تبدیل به الگو شده و در مقام یک بدیل جهانی بنشیند . به همین دلیل هم هست که بنیادگرایی اسلامی ، بدنبال الگوی خود در ام القراء می گردد و بهارعربی آلترناتیو خود را در حزب عدالت و توسعه ترکیه می بیند .<br /><br />کبوترها نه فقط راه تصاحب قدرت "اسلام مدره" مدل اردوغانی را هموار می کنند که مهمتر از آن بهای ماندن در حاکمیت و حفظ قدرتش درمقابل ارتش و نیروهای امنیتی رژیم لائیک و غیرمذهبی ترکیه را نیز با بستن دست ژنرالها و پاشاها و خنثی کردن "دولت پنهان" یعنی صاحبان واقعی قدرت در ترکیه معاصر ، به تمام و کمال می پردازند . حاصل آن همین است که درجریان انقلابات مخملی در بهارعربی ، بدیل "اسلام مدره" دست بالا را در مصر و تونس پیدا کرده و قرار است که زمینه تثبیت لیبرال دمکراسی از نوع اسلامی آن در ساختارسیاسی حکومتهای راست میانه در خاورمیانه آینده را هم فراهم کند .<br /><br /><br /><br />پایان بخش اول ، 15دیماه 1390<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span></div>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-16051366701964028312011-12-06T22:31:00.000-08:002011-12-06T22:33:54.958-08:00جنگ جهانی چهارم ، ابزارها و آماجها<p align="right">بيژن نيابتی <a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com">bijanniabati@hotmail.com</a><br />14 آذر 1390<br /><br /><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">جنگ جهانی چهارم ، ابزارها و آماجها<br /></span>بخش یازدهم ، حزب ناسیونال فاشیست ایتالیا </span></strong><a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/74/National_Fascist_Party_logo.svg"></a><br /><br /><strong><span style="font-size:130%;">پروسه چرخش به راست موسولینی متعاقب تاسیس "رزم فاشیستی" برسرتعیین برنامه تشکیلات مذکور به بلوغ می رسد. این جریان که درآن فوتوریستهای مارینتی دست بالا را دارند ازهیچ برنامه همگونی برخوردار نیست . اصلا با تنوعی که در اجزای متشکله آن موجود است رسیدن به یک برنامه همگون از اساس امکانپذیر نیست . موسولینی خود اشاره بدین دارد که در آن روزها او ازهیچ دکترینی جز دکترین "فعال بودن محض" Aktivismus برخوردارنبوده است .<br /><br />به همان اندازه ناهمگون مواد برنامه ای همچون ضدیت با سرمایه داری ، سلطنت و روحانیت با پشتوانه ناسیونالیستی افراطی است . برای مردم عادی فهم جریانی که با شعارهای چپگرایانه ، همزمان هم علیه راست و هم علیه چپ به بسیج توده ای می پردازد ، ساده نیست . در انتخابات میلان اصلا وارد شورای شهر نمی شوند و در کل استان نیز تنها 4795 رای نصیب آنان می گردد . این برای موسولینی یک ضربه دوگانه است . ازیکسو شکستی خفت بار در مقابل رقبای سابقش درحزب سوسیالیست که 156 صندلی در پارلمان نصیبشان شده است و از سوی دیگر در درون تشکیلات که در رابطه با نتایج انتخابات درمقابل اقطاب چهارگانه حزبی Quadrumviren به صلابه کشیده شده و می بایستی که پاسخگو باشد .<br /><br />دراین نقطه است که اختلافات درونی بالا می گیرد . مارینتی خواهان یک گرایش به چپ قاطعانه است و شعار انقلاب بلشویکی ( البته بدون انترناسیونالیسم ) می دهد . او همچنین خواهان سخت ترشدن مبارزه با سلطنت و روحانیت است. مارینتی حتی بورکراسی اداری را نیز به مبارزه می طلبد و خواهان انحلال زندانها و تشکیلات امنیتی و انتظامی کشورمیگردد . برعکس موسولینی تصمیم خود را مبنی بریک تغییرخط اساسی به راست گرفته است . بازگشت دوباره او به چپ اگر هم که بخواهد ، با مارک خیانتی که بر اوماندگار گردیده امکانپذیر نیست . او این تصمیم سرنوشت ساز را با یک چرخش به راست آشکار ، طی دومین کنگره "رزم فاشیستی" در1920 اعلام میدارد .<br /><br />"خط ما نباید غرق کردن کشتی بورژوازی باشد بلکه درستتر آنست که ما بجای غرق کشتی به فتح عرشه بپردازیم و آنگاه عوامل انگل ماب را از عرشه بدریا بریزیم ".<br /><br />این گام موسولینی ریزشهای بسیاری را بدنبال دارد . ازجمله کلیه فوتوریستهای مارینتی از تشکیلات بیرون می روند . درمقابل این ریزش بزرگ از چپ ، چرخش موسولینی به راست ، چشم انداز جذب نیروهای تازه اینبار اما از راست جامعه را در مقابل فاشیستها می گشاید . گامهای بعدی مبنی برآشتی دوباره با سه "ک" معروف یعنی "کینگ ( شاه ) و کاپیتال ( سرمایه) و کلیسا " و حمایت جیوانی جیولیتی </span></strong><a title="Giovanni Giolitti" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Giovanni_Giolitti"><strong><span style="font-size:130%;">Giovanni Giolitti</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> نخست وزیر وقت از او در انتخابات 15ماه مه 1921 باعث می شود که همراه با 33 نفر دیگر از کادرهای فاشیست به پارلمان وارد شود . این موفقیت به این دلیل بدست می آید که جیولتی کادرهای فاشیست را وارد لیست حکومتی بلوک ملی blocchi nazionali کرده است .<br /><br />جیولتی از مقتدرترین سیاستمداران تاریخ معاصر ایتالیاست که 9 باردر فاصله سالهای 1892 تا 1921 به سمت نخست وزیری این کشور انتخاب شده و علیرغم افتضاحات مالی بسیار و سوء استفاده گسترده ازقدرت و مقام ، سالیان سال اقتدار و نفوذ خود برصحنه سیاسی ایتالیا را حفظ می کند . این سوء استفاده ازقدرت یکبارحتی در دسامبر1893 تا مرحله استعفاء و فرار او به شارلوتن بورگ هم کشیده می شود . نفوذ او تا آنجا بوده است که ازدوران زمامداری وحاکمیت او برسیاست ایتالیا به مثابه "دوران یا عصرجیولتی" età giolittiana نام برده می شود . عدم موفقیت جیولتی در معتدل کردن فاشیستها و جذب و هضمشان درسیستم که نهایتا پس از دوماه به استعفای او از مقام نخست وزیری در 21 ژوئیه 1921 منجرمی گردد ، پایان "دوران جیولتی" و سرآغاز "دوساله سیاهی" است که با مارش فاشیستها بسوی رم فاتحانه به نتیجه می رسد .<br /><br />با ورود فاشیستها به پارلمان و بدنبال تصفیه کامل تشکیلات ازعناصرمتمایل به چپ ، درهفتم نوامبر1921 موسولینی تغییرنام رزم فاشیستی به حزب ناسیونال فاشیست ایتالیا (PNF) </span></strong><a title="Partito Nazionale Fascista" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Partito_Nazionale_Fascista"><strong><span style="font-size:130%;">Partito Nazionale Fascista</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> را اعلام می کند و بدینترتیب فاشیزم در ایتالیا شکل تشکیلاتی مناسب با محتوای برنامه جدید را پیدا می کند . با بنیانگذاری حزب ، فاشیستها از هیئت یک گروه فشار به یک جریان سیاسی با برنامه مبدل شده و خیز به سوی تصاحب قدرت سیاسی را رسما آغاز می کنند .<br /><br />استراتژی موسولینی این بود که با افزایش ترورتوسط فاشیستها ازسویی و جلوگیری ازتثبیت یک دولت با ثبات از سوی دیگر، به انتظارروزی بنشیند که خرابی اوضاع صداها برای ضرورت بالا کشیدن یک مرد مقتدر که آرامش و صلح را برای ایتالیا به ارمغان آورد بالا بگیرد . این انتظار چندان بدرازا نمی کشد .<br /><br />اعتصاب عمومی اول فوریه 1922 که از سوی چپها در واکننش به ترورهای افزایش یابنده انجام می گیرد توسط فاشیستها در هم شکسته می شود . جوخه های فاشیست در فاصله 3 آگوست تا 5 سپتامبر ، شهرهای میلان ، جنوا ، لیورنو ، بوزن و ترینت را به تصرف خود در می آورند . اگرچه در پارما متحمل یک شکست می شوند . با این حال موسولینی زمان را برای نشان دادن خود به مثابه ناجی قدرتمند ایتالیا مناسب می بیند . او همراه با چهل هزارتن از پیراهن سیاهانش "مارش بسوی رم" را آغاز می کند . نخست وزیر لوئیجی فاکتا </span></strong><a title="Luigi Facta" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Luigi_Facta"><strong><span style="font-size:130%;">Luigi Facta</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> تصمیم می گیرد که با اعلام شرایط ویژه به مقابله با محاصره رم بپردازد. اما پادشاه نه تنها چنین اجازه ای را نمی دهد که با سلب اعتماد ازفاکتا ، موسولینی را مامورتشکیل دولت نیزمی نماید .<br /><br />روز 30 اکتبر 1922 پیراهن سیاهان وارد رم می شوند . تامین کننده مالی مارش بسوی تصاحب قدرت سیاسی در رم کسی نیست جزمعشوقه یهودی موسولینی "مارگریتا سارفاتی". او نه تنها تامین کننده مالی این حرکت سرنوشت ساز است که از اساس در صف برنامه ریزان اصلی آن نیز قرار دارد . از او در بخش آینده به تفصیل سخن خواهم گفت .<br /><br />موسولینی پس ازگرفتن فرمان تشکیل دولت از سوی پادشاه ، لیست یک کابینه ائتلافی را به پادشاه می دهد . لیستی که تقریبا همه را البته به غیر از رفقای سوسیالیست دیروز خودش شامل می شود . سوسیالیستها تحت رهبری "جیاکومو ماتئوتی" </span></strong><a title="Giacomo Matteotti" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Giacomo_Matteotti"><strong><span style="font-size:130%;">Giacomo Matteotti</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> حاضر به همکاری با کسی که اندکی پیش از سوی حزب خائن نامیده شده بود نیستند .<br /><br />در ژوئیه 1923 موسولینی در کادرموافقت با جیولیتی ، اورلاندو و سالاندرا (نخست وزیران پیشین ایتالیا ) قانونی را از مجلس می گذراند تحت عنوان "قانون آچربو" </span></strong><a title="Legge Acerbo (Seite nicht vorhanden)" href="http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Legge_Acerbo&action=edit&redlink=1"><strong><span style="font-size:130%;">Legge Acerbo</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> که برمبنای آن قویترین فراکسیون ( با حداقل 25 درصد آرا ) بطور خودکار از دوسوم کرسیهای مجلس برخوردارخواهد شد. این قانون به لحاظ نظری ابتدا درنوامبر1922، طی مصاحبه ای با میکله بیانچی یکی از اعضای گروه چهارنفره در نشریه مردم ایتالیا کلید خورده بود . بالاخره در 24 نوامبرهمانسال موسولینی موفق به گرفتن اختیارات کامل درزمینه اقتصاد ومدیریت ازمجلس نمایندگان با هدف برقراری نظم می گردد . اگرچه که این اختیارات محدودیت زمانی داشته و تنها تا 31 دسامبر همانسال اعتبار دارد .<br /><br />با استعفای "دُن استورتسو" </span></strong><a title="Don Sturzo" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Don_Sturzo"><strong><span style="font-size:130%;">Don Sturzo</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> رهبر کاریسماتیک حزب مردم ایتالیا </span></strong><a title="Partito Popolare Italiano" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Partito_Popolare_Italiano"><strong><span style="font-size:130%;">Partito Popolare Italiano</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> که رابطه چندان خوبی هم با موسولینی ندارد ، او به بهانه "تغییرشرایط" خواستار انتخابات جدید می گردد . در انتخابات 25 ژانویه 1924 ، 4.5 میلیون رای مردم ایتالیا بطرزی کاملا دمکراتیک ! نصیب فاشیستها می شود و بقیه احزاب و تشکلهای دیگر صحنه سیاسی ایتالیا رویهمرفته به حدود 3 میلیون رای قناعت می کنند .<br /><br />خوشحالی موسولینی چندان بدرازا نمی کشد . در10 ژوئن 1924، "جیاکومو ماتئوتی" رهبرسوسیالیستها و تیزترین منتقد فاشیستها به قتل می رسد . بزودی قاتل او که یک میلیشیای فاشیست است شناسایی و دستگیرمی شود . بدنبال تحقیقاتی که خارج ازحوزه نفوذ دولت جریان می یابد نام بسیاری از اعضای بلندپایه فاشیستها در همکاری و یا آگاهی از موضوع قتل ماتئوتی به میان می آید تا آنجا که موسولینی مجبور به کنارگذاشتن بسیاری از جمله " د بونو" همکار نزدیکش می گردد . رشته تحقیقات تا خود موسولینی هم کشیده می شود و پای او نیز به میان می اید و فضای داخل و خارج ایتالیا برعلیه او می چرخد .<br /><br />در 27 ژوئیه 1924 ، اپوزیسیون با هدف فشاربر پادشاه در جهت اعلام انحلال مجلس ، عزل و دستگیری موسولینی و فرمان انتخابات جدید ، تصمیم مجادله برانگیزی مبتنی بر خروج و تحریم مجلس می گیرند . اشتباه محاسبه وحشتناکی که برخلاف تصور اپوزیسیون با عدم موضعگیری ویکتور امانوئل دست موسولینی درغیاب آنان را کاملا در پارلمان باز می گذارد .<br /><br />موسولینی ازاین فضای موجود در پارلمان حداکثر استفاده را کرده و نهایتا در 3 ژانویه 1925 ، آخرین ضربه کاری را بر پیکر اپوزیسیون وارد می کند . او طی یک سخنرانی مسئولیت کلیه عملکرد شبه نظامیانش را راسا به عهده گرفته و به مردم ایتالیا قول می دهد که ظرف 48 ساعت نظم و آرامش را در جامعه برپا دارد . بدنبال آن موج دستگیریهای گسترده صحنه سیاسی ایتالیا را درمی نوردد و نظم فاشیستی برقرار می شود . و اینچنین است که این سخنرانی در آنروز به عنوان آغاز عروج دیکتاتوری فاشیستی وارد تاریخ ایتالیا و اروپا می گردد .<br /><br />سال 1926 تمامی احزاب ایتالیا ممنوعه اعلام می شوند و یک حزب برسرنوشت ایتالیا حاکم می گردد . در انتخابات 1928 این تنها نامزدهای PNF یعنی حزب ناسیونال فاشیست (Partito Nazionale Fascista) هستند که اجازه شرکت در انتخابات را می یابند . "شورای عالی فاشیستی" Gran Consiglio del Fascismoبه اینهم قناعت نکرده و درهمان سال 1928 ، چارچوبهای قانونی ضروری به منظور پیشبرد تغییرات ساختاری در راستای گذار تمام عیار نظام سیاسی ایتالیا به یک دیکتاتوری فاشیستی را تعبیه کرده و بدینترتیب PNF به عنوان تنها حزب سیاسی ایتالیا و موسولینی به عنوان راس نظام تک حزبی اعلام می گردند . این قانون تا 1943 که با عزل موسولینی توسط همان "شورای عالی فاشیستی" و بازداشت او از اعتبار می افند ، سالهای سال مقدرات ایتالیا را رقم می زند .<br /><br />در1932 پس ازپایان پروسه قانونی ! تغییرات ساختاری درنظام سیاسی که از بالا تا پایین سیستم را درهم میپیچد ، نهایتا موسولینی بیانیه زیربنایی "روح فاشیسم" را منتشر می کند . این روح دهشتزا تا 24 ژوییه 1943 که PNF منحل می شود سراسر ایتالیا را در خود می پیچد . سه روز بعد در 27 ژوییه PNF رسما ممنوعه اعلام می شود .<br /><br />رابطه هیتلر با موسولینی<br /><br />یکسال بعد با روی کار آمدن آدولف هیتلردر آلمان ، تعادل قدرت در اروپا به نفع توتالیتاریسم راست برهم می خورد . این اما به هیچوجه به معنای هم خطی و نزدیکی دو نماینده عمده راست توتالیتاریستی در اروپا یعنی دو حزب ناسیونال فاشیست و ناسیونال سوسیالیست نیست .<br /><br />اولین دیدار موسولینی با هیتلر در 1933 در ونیزهم کمکی به رسیدن دو حزب به سطح توافقات استراتژیک نمی کند . توافقات استراتژیک بکنار، پس ازاین دیدار معاون وزارت امورخارجه وقت آلمان ارنست فون وایتسکر ، به یکی ازمقامات سوئیسی محرمانه می گوید حتی "نمی شود پیش بینی کرد که بین این دونفر همکاری نزدیکی نیزممکن گردد" .<br />نگاه موسولینی به رهبری و سیاستهای حزب نازی در آغاز ، نگاهی است انتقادی و با حفظ فاصله و در برخی موارد حتی خصمانه . نزدیکی موسولینی و فاشیزم نوع ایتالیایی به نازیسم آلمانی ، بیش از آنکه دلایل ایدئولوژیک داشته باشد ناشی از الزامات تعادل قوای سیاسی آنروز بوده است و بس . یعنی اگر قدرت آلمان نازی در سالهای پایانی دهه سی ، معادله کلاسیک قدرت در اروپا را درهم نمی ریخت ، بی تردید جای ایتالیای موسولینی درمیان سرمایه داری غرب بود و نه در کنار ناسیونال سوسیالیستها . تضاد میان دمکراسی بورژوایی حاکم برجوامع سرمایه داری کلاسیک با موسولینی اگر کمتر از تضاد او با ناسیونال سوسیالیزم نباشد ، حتما بیشتر نیست . برای موسولینی کمال مطلوب همواره آن بوده است که دنیای آنروز ، ایتالیای فاشیست تحت رهبری او را به مثابه یک قدرت منطقه ای در اروپا و شمال آفریقا برسمیت بشناسد . او نه در اندیشه تبدیل شدن به یک ابرقدرت جهانی است و نه اگرهم باشد اساسا در قد و اندازه چنین مطالباتی هست .<br /><br />مهمترین اختلاف نظری میان دو دیکتاتور درتشخیص دشمن است . برخلاف هیتلرکه سرمایه یهود را دشمن شماره یک خود معرفی کرده و انگشتش را به سمت وال استریت نشانه رفته است ، موسولینی از اساس هیچ تضادی با سرمایه بطورعام و سرمایه یهود بطورخاص ندارد. بگذریم ازآنکه گوشه نه چندان ناچیزی از حزب او نیز برروی شانه های اکثریت قریب به اتفاق یهودیان ایتالیا و سرمایه های غیرمتمرکز آنان بناگردیده است. دربخش بعدی به این جنبه از تاریخ PNF بیشترخواهم پرداخت.<br /><br />آدولف هیتلر در واکنش به اعتراضات مداوم چروتی سفیر موسولینی در آلمان که بارها بنام او از پیشوا می خواهد که رفتارش را با یهودیان نرمتر کند ، پاسخ می دهد که ایل دوچه هنور مافیای یهود را آنگونه که او " طی سالیان دراز ، از هر لحاظ و از هر زاویه " شناخته و مورد بررسی قرار داده است نمی شناسد .<br /><br />او که خود نیز درآغاز برخلاف تبلیغات مدیای یهود هیچ ضدیتی با یهودیان ندارد ، اویی که پزشک عزیزترین کسانش یعنی مادرش دکتر بلوخ یهودی است ، او که از اتفاق ! هميشه مشتريان دائمی و پر و پا قرص نقاشی هایش ، امثال ياکوب آلتنبرگ یهودی هستند . اویی که کتابهای ادوارد فوکس یهودی را می خواند و آنها را علنا درکتابخانه اش در کنار کتابهای فروید یهودی نگه می دارد . او که مدتها مستاجر ارلانگر یهودی بوده و خلاصه اویی که اساسا با حمایت فعال تشکیلات فراماسونری توله و حمایت مالی بخشی ازهمین سرمایه یهود و صهیونیزم بین الملل به سمت تصاحب قدرت سیاسی خیزبرداشته است و بقول خودش در" طول سالیان دراز و از هر لحاظ و از هر زاویه " با قدرت و کارکردهای سرمایه متمرکز یهود و انگشتان دراز آن در تشکیلات قدرتمند فراماسونری جهانی از سویی و جنبش کارگری و انترناسیونال سوم از سوی دیگر سر و کار داشته ، در نهایت به این قناعت رسیده است که در مقابل یهودیت سازمانیافته بین المللی که راس آن در وال استریت نشسته و با کودتای اقتصادی 1929 ، افسار حاکمیت آمریکا را نیز به تمام و کمال بدست گرفته است ، دو راه بیشتر موجود نیست . یا تسلیم و انقیاد و یا دشمنی و جنگ .<br /><br />موسولینی اما در دنیای دیگری سیر می کند . میان او و هیتلر یک دنیا تفاوت موجود است . همانگونه که میان فاشیزم او و ناسیونال سوسیالیزم آلمانی . موسولینی همانگونه که گفتم اصلا هیچ مشکلی با سرمایه کلان ندارد چه رسد به سرمایه یهود و وال استریت . او اصلا در آغاز منافع خود را بیشتردر نزدیکی به دمکراسیهای غربی می بیند تا ناسیونال سوسیالیزم هیتلری . در عمل هم تا مقطع سال 1936 که معادله قدرت در اروپا برهم می خورد ، در هرکجا در مقابل آلمان و در کنار سرمایه داری غرب است . او حتی خروج آلمان ازجامعه ملل در 14 اکتبر 1933 را هم برنمی تابد . سفیر آلمان در ایتالیا در تلگرافش به وزارت خارجه آلمان اطلاع می دهد که موسولینی ازاین اقدام سخت برآشفته شده و آنرا فوق العاده تقبیح کرده است.<br /><br />مهمترازهمه ، در کنار اختلاف بر سر تیرول جنوبی که ایتالیا بر آن ادعای ارضی دارد ، بزرگترین مسئله مورد اختلاف میان موسولینی و آلمان نازی مسئله اتریش است . موسولینی خود را قدرت حافظ اتریش و مخالف سرسخت نفوذ آلمان بر آن کشور می داند و هیتلراگرچه درآغاز و منجمله دردیدار ونیز ، برای جذب موسولینی قول داده که به استقلال اتریش احترام بگذارد و با ادعای ارضی ایتالیا برتیرول جنوبی مخالفت نکند ، اما واضح است که قاطعانه بدنبال ضمیمه کردن اتریش به خاک آلمان است. این مقوله آنچنان حساس است که روابط دو کشور را یکبار در 1934 و در جریان قتل ذلفوس در وین به پایین ترین سطح خود می رساند تا آنجا که می توان از لفظ خصمانه نیز در این رابطه استفاده برد .<br /><br />موضوع ازاین قرار بود که در 25 ژوئیه 1934 ، یک گروه ضربت 150 نفره از نازیهای محلی اتریش با لباس ارتشی به درون کاخ صدارت عظمی در میدان بال هاوس در وین می ریزند . با اینکه عملیات از پیش لو رفته و اکثر وزرای کابینه موفق به فرار می شوند با اینحال نیروی ضربت نازیها موفق می شود که انگلبرت دلفوس </span></strong><a title="Engelbert Dollfuß" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Engelbert_Dollfu%C3%9F"><strong><span style="font-size:130%;">Engelbert Dollfuß</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> صدراعظم مستبد ضد نازی اتریش را بقتل برساند .<br /><br />موسولینی که از این واقعه بشدت سرخورده و خشمگین است ، یک لشکر کامل خود را به برنرپاس در مرز اتریش و ایتالیا اعزام می دارد و طی تلگرافی به معاون صدراعظم اتریش شاهزاده ارنست اشتارمبرگ Ernst Rüdiger Starhemberg می نویسد که ایتالیا برای استقلال اتریش خواهد جنگید . او به اینهم قناعت نکرده و شخصا به وین می رود . اشتارمبرگ در کتاب خود بنام "میان هیتلر و موسولینی" به سخنرانی غرای ایل دوچه برعلیه هیتلر و آلمان اشاره دارد که لبریز از خشم و نفرت است . ایل دوچه علنا گفته بود که هیتلر قاتل دلفوس است . حتی او را بزهکار نامیده بود و مسئول اصلی جنایت مذکور .<br /><br />به ادعای اشتارمبرگ ، موسولینی ولینعمت آینده خود را یک "فاسدالاخلاق جنسی ، یک دیوانه خطرناک" توصیف کرده و مرام<br />نازیسم را "انقلاب طوایف و ایلات ژرمنیک درجنگلهای بدوی وعاری ازتمدن عهد باستان برعلیه تمدن درخشان رومی" نامیده بود . او ابرازامیدواری کرده است که قتل دلفوس بتواند بالاخره قدرتهای بزرگ را نسبت به خطر آلمان آگاه کرده و یک اتحاد گسترده برعلیه هیتلر بوجود بیاورد . درکنگره حزب نازی در سپتامبر1934 هم بر خلاف معمول جای هیئت ایتالیا خالی است . موسولینی به اینهم بسنده نمی کند و یکسال بعد یعنی سال 1935، دركنفرانس استرزا نیزعلمدارايجاد يك جبهه ضدهيتلری همراه با پیرلاوال و رمزی مک دونالد نخست وزیران وقت فرانسه و انگلستان در راستای دفاع از استقلال اتريش می گردد .<br />خشم و نفرت موسولینی ازهیتلر و آلمان درآغاز تا بدان پایه است که آنرا علنا درهرکجا نیزبیان می کند . او به هنگام افتتاح پنجمین نمایشگاه خاورزمین</span></strong><a href="http://www.google.de/search?hl=de&lr=lang_de&biw=1024&bih=618&tbs=lr:lang_1de&sa=X&ei=9aXTTsDtL4rBhAeo4OTkDQ&ved=0CCoQvwUoAQ&q=fiera+del+levante+%26+mussolini&spell=1"><strong><span style="font-size:130%;">fiera del levante </span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;">علنا به تحقیر آلمان ودکترین نازیها پرداخته وازفراز یک تانک ارتشی خطاب به جمعیت ازجهالت و بربریت ژرمنها در روزگار شکوفایی سزار وبی نیازی ایتالیا نسبت به تعالیم آنسوی آلپ سخن می راند .<br /><br />پروسه نزدیکی اجباری او به آلمان تنها زمانی است كه جامعه ملل تجاوز ايتاليا درسوم اکتبر 1935به اتيوپی را قاطعانه محكوم می کند و بزیر بار ادعای ارضی او بر اتیوپی نمی رود . در اینجاست که وی در تعادل قوای موجود چاره ای جز پیوستن به جبهه آلمان هيتلری ندارد . آدولف هیتلر تنها کسی است که ایزولاسیون ایل دوچه را می شکند و از اوعلنا حمایت می کند .<br /><br />شروع جنگهای داخلی اسپانیا درهمین مقطع زمانی و دخالت فعال آلمان و ایتالیا در این جنگها نیز مزید برعلت می شود . دراواخر فوریه 1936 جبهه خلق </span></strong><a title="Frente Popular" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Frente_Popular"><strong><span style="font-size:130%;">Frente Popular</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> به رهبری مانوئل آزانا انتخابات اسپانیا را می برد . دوماه بعد در فرانسه تشکیلاتی به همان نام برهبری یک یهودی بنام "لئون بلوم" Léon Blum شکل می گیرد .<br /><br />لئون بلوم یکی از سیاستمدارن با نفوذ پیش و پس از جنگ دوم است . او که بارها به مقام نخست وزیری فرانسه دست می یابد اولین نخست وزیر سوسیالیست تاریخ معاصرفرانسه و اولین یهودی علنی فرانسوی در این موضع می باشد. مورد بلوم یکی از موارد قابل تعمق تاریخ جنگ دوم است . او که نامش با نام جبهه خلق در فرانسه تداعی می شود ، بدنبال پیروزی همزمان جبهه مذکور در فرانسه با پیروزی انتخاباتی جبهه همنامش در اسپانیا ، برای اولین بار در سوم ماه مه 1936 نخست وزیر می شود ، پس از یک شراکت در دولت بعدی در موضع معاون نخست وزیر در 1937 و یک انتخاب دوباره در 1938 به عنوان نخست وزیر ، با تهاجم آلمان به فرانسه و تشکیل دولت ویشی ، توسط دولت مربوطه دستگیر و نهایتا در پنجم آپریل 1943 همراه با "ادوارد دالادیه" </span></strong><a href="http://www.dhm.de/lemo/html/biografien/DaladierEdouard/index.html"><strong><span style="font-size:130%;">Édouard Daladier</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> یکی دیگراز نخست وزیران اسبق فرانسه تحویل آلمان نازی می شوند .<br /><br />حیرت انگیز است که دولتی که ظاهرا شش میلیون یهودی را زنده زنده روانه کوره های آدم سوزی کرده است ، این جناب را که هم یهودی است و هم سوسیالیست و هم فرانسوی یعنی از سه جهت دشمن به حساب می آید زنده می گذارد . درست تا بهار 1945که متفقین از شرق وغرب خاک آلمان را تسخیرمی کنند و بنا به تاریخ رسمی ، نازیها سرعت ماشین کشتاردراردوگاه ها را هر روز بالا و بالاتر می برند ، به ناگهان نیروی اس ـ اس دستورمیابد تا لئون بلوم را همراه با 139 شخصیت معروف دیگر از اردوگاه داخائو به تیرول جنوبی منتقل کنند . درآنجا هم بجای آنکه ترتیبشان داده شود در24 آپریل 1945 ، یک سروان ارتش رایش بنام ویکارد فون آلونزلبن </span></strong><a title="Wichard von Alvensleben (Offizier)" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Wichard_von_Alvensleben_(Offizier)"><strong><span style="font-size:130%;">Wichard von Alvensleben</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> با گروهان تحت فرماندهیش محافظان اس ـ اس را مجبورمی کند همگی آنان را رها کرده و چند روز بعد هم با ورود نیروهای آزادیبخش آمریکایی تحویل آنان داده می شوند . انگار که زور نازیها تنها به توده های یهود می رسیده و با صاحبان زر و زور دشمنی چندانی نداشته اند !<br /><br />لئون بلوم صحیح و سالم به فرانسه برده می شود و سال بعد برای سومین بار می شود نخست وزیر . نهایتا هم تنها با مرگ نابهنگامش در30 مارس 1950 مجبور به ترک صحنه سیاست فرانسه می گردد .<br /><br /><br /><br />Léon Blum </span></strong><a title="Engelbert Dollfuß" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Engelbert_Dollfu%C3%9F"><strong><span style="font-size:130%;">Engelbert Dollfuß</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> </span></strong><a title="Giovanni Giolitti" href="http://de.wikipedia.org/wiki/Giovanni_Giolitti"><strong><span style="font-size:130%;">Giovanni Giolitti</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"><br /><br />بهرتقدیراز 1936 به بعد پروسه نزدیکی موسولینی به آلمان کلید می خورد . درهمان سال او با اعلام محور برلین ـ رم برمقوله اتحاد با آلمان صحه می گذارد و یکسال بعد در 1937 نیز با بیرون آمدن از جامعه ملل و پیوستن به اتحاد ضد کمینترن میان آلمان و ژاپن گام تعیین کننده دیگری دراین راستا برمی دارد .<br /><br />موسولینی اما تا آخرین لحظه درمقابل خلع ید ازیهودیت و فشاربریهودیان ایتالیا مقاومت می کند. این تنها سرمایه یهود نیست که هنوزازقدرت بسیاری درایتالیا برخوردار است. اکثریت عظیم یهودیان ایتالیا با افتخاریا عضوحزب ناسیونال فاشیست موسولینی هستند و یا هوادار پروپا قرص آن .<br /><br />نهایتا درسال 1938 و در اوج قدرت هیتلر است که موسولینی با فشار آلمان مجبور می شود که موضع خود را در رابطه با "مسئله یهود" درایتالیا مشخص نماید . اعلام قوانین نژادی دراین کشور حلقه محاصره گرداگرد یهودیان اروپا را تنگترمی کند .<br /><br /><br />بیژن نیابتی ، 14 آذر 1390</span></strong></p>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-83789553053201173032011-10-19T07:06:00.000-07:002011-10-19T07:16:35.021-07:00بازي خطرناک - بيژن نيابتي-<div align="right"><span style="color:#3366ff;"><strong>بيژن نيابتی <a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com">bijanniabati@hotmail.com</a></strong></span><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#3366ff;"></span></span></strong></div><br /><br /><div align="right"></div><br /><div align="right"><span style="font-size:130%;"><span style="color:#006600;"><strong>يادداشت سياسي</strong></span></span></div><br /><br /><div align="right"><span style="font-size:130%;"><strong><br /><br /></strong></span><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#ff0000;"><span style="font-size:180%;">بازی خطرناک</span><br /></span><br />سه شنبه این هفته وزارت دادگستری آمریکا با ارائه یک سناریوی سخیف ، پرده از"توطئه" ترور سفیرعربستان توسط اعضای نیروی قدس سپاه پاسداران بر می دارد توطئه ای که البته توسط طرف آمریکایی خنثی گردیده است . این دومین بار پس از 11 سپتامبر 2001 است که اتهام انجام ترور درایالات متحده از سوی یک نیروی خارجی توسط دولت آمریکا مطرح و در ابعاد گسترده ای "رسانه ای" می گردد . تردیدی در توطئه آمیزبودن این اقدام به ترور نیست . آنچه که محل تردید است ماهیت طرف توطئه گر است . درست مثل توطئه11سپتامبر کذایی !<br /><br />با اینحال همانگونه که در مورد 11 سپتامبر صادق بود اینبارهم نفس درستی و غلطی و میزان سخافت سناریوی اخیر اصلا چیزمهمی نیست . مهم تبعات اجتناب ناپذیر سناریویی است که روز سه شنبه توسط دستگاه قضایی آمریکا کلید خورده و شخص باراک اوباما هم در کنفرانس مطبوعاتی متعاقب با تایید صد در صد آن ، سرنوشت سیاسی خود را به سناریوی مربوطه گره زده است .<br /><br />مهم نیست که " به گزارش شبکه خبری ای بی سی ، رابرت بر، کارشناس سابق سازمان سیا میگوید : جزئیات این طرح تروریستی با اقدامات و روشهای ایران هیچ شباهتی ندارد و هیچ دلیلی وجود ندارد که ثابت کند حکومت ایران در این اقدام مشارکت داشته است . رابرت بر میافزاید که اگر حکومت ایران میخواست چنین کاری بکند به سراغ باندهای قاچاق مواد مخدرمکزیکی نمیرفت یا پول را مستقیما به حساب بانکهای آمریکایی واریز نمیکرد . این کارشناس امنیتی همچنبن میگوید : من رفتار امنیتی حکومت ایران را طی سی سال گذشته زیرنظر داشتهام ؛ آنها همیشه خیلی محتاط تر از این عمل میکنند . آنها همیشه برای اجرای عملیات خود از یک گروه وابسته و واسطه استفاده میکنند . او به دولت باراک اوباما هشدار می دهد که از متهم کردن ایران به دست داشتن در توطئه مربوط به ترورسفیرعربستان صرفنظر کند، چون این گونه موضعگیریها ممکن است به آتش جنگی مهارنشدنی دامن بزند".<br /><br />مهم نیست که دوستان و آشنایان ایرانی و آمریکایی مهره محوری سناریو، منصور ارباب سیار همگی او را دلالی خوشگذران ، حواس پرت ، شرابخوار و ناموفق در معاملات اتوموبیلهای دست دوم بدانند . مهم نیست که بدانیم جمهوری اسلامی در هر کاری که عقب باشد در همین یک زمینه یعنی ترور، یک سر و گردن از بقیه بلندتر بوده و شانه به شانه "دولت حرامزاده " در خط مقدم تروریزم دولتی رژه می رود . مهم نیست که سخن از رژیمی به میان است که سی سال متوالی دست اندرکار دهها وصدها ترور موفق و بسا پیچیده تر از این در جای جای جهان بوده و کمنر دم به تله داده و بیشتر تجربه اندوخته است . مهم نیست که سه طرف سناریو بجز دلال بخت برگشته مربوطه یکی به اصطلاح نفوذی سازمان اطلاعات آمریکا در باند قاچاق مواد مخدر است که دولت ابله ! جمهوری اسلامی و یا جناحی ! از آن مستقیما و بی پرس و جو از میان همه پیغمبران عدل بسراغ جرجیس رفته و با همین یکی تماس گرفته و خلاصه سومی هم یک فرمانده عضو نیروی تروریستی قدس در ایران و غیرقابل دسترس است که شخصا روی خط تلفن اسرار مگو را با دست و دل بازی تمام بر روی دایره ریخته است. جل الخالق ! انگار که همه دست بدست هم داده اند تا این ترور اصلا صورت نگیرد !<br /><br />آری اینها همه نه مهمند و نه مسئله من ! برای من اما این خیلی مهم است که جو بایدن معاون رئیس جمهوری آمریکا یکروز بعد یعنی چهارشنبه می گوید حکومت ایران باید پاسخگوی اقدامات خود باشد. مهم است که سناتور دیان فاینستاین، رئیس کمیته اطلاعاتی مجلس سنا پس از دیدار با مقام های ارشد سی آی ای و پلیس فدرال آمریکا به خبرنگاران می گوید که شکی دردست داشتن نیروی قدس سپاه پاسداران دراین توطئه ندارد و اینکه ایران و آمریکا به سمت برخورد پیش می روند .<br /><br />مهم است که باراک اوباما با اطمینان بگوید محال است دولت آمریکا بدون در دست داشتن مدارک مستدل و مستحکم چنین اتهامی را مطرح کند ( درست مثل مدارک مستدل و مستحکم اتهام همدستی با القاعده و تولید سلاحهای کشتار جمعی توسط رژیم سابق عراق ) . همینطورمهم است تهاجم همزمان اروپا و آمریکا و سازمان انرژی اتمی و قس علی هذا علیه جمهوری اسلامی که بقول هیلاری کلینتون، وزیر امورخارجه آمریکا که این توطئه را بیانگر "افزایش خطرناک تحرکات ایران برای حمایت ازتروریسم عنوان کرده است" می بایستی "اقدام هماهنگ بین المللی علیه ایران" را نیزبصورتی تصاعدی افزایش دهد.<br />نقطه عطف<br /><br />هرچه که باشد به باور من این یک "نقطه عطف" است . پایان یک مرحله و آغاز یک دوران جدید است . اوباما برآیند سیاست شکست خورده و به گل نشسته نئوکانها در رابطه با ضرورت استقاده از عنصر نظامی در راستای تغییرنظامهای دیکتاتوری غیروابسته در خاورمیانه بزرگ بود . حالا این سناریو برآیند آخرین پرده سیاست شکست خورده خود او در رابطه با تصورموهوم بشکست کشانیدن رژیم جمهوری اسلامی با اتکاء صرف به فشارهای سیاسی و اقتصادی و تهدید و تطمیع برسرمیزمذاکره بدون دادن "تضمین امنیتی" به رژیم مربوطه است .<br /><br />تصوراو این بود و هنوزهم هست که می توان از طریق فشارهای سیاسی و اقتصادی رژیم جمهوری اسلامی را وادار به عقب نشینی کرد و ازسوی دیگر با ادعای تمایل آمریکا به مذاکره و دیالوگ مسالمت جویانه با رژیم مذکور وجهه مخدوش شده ایالات متحده در انظار جهانیان را ترمیم و برعلیه جمهوری اسلامی در سطح شورای امنیت به اجماع رسید .<br /><br />آری ! سناریوی بالا آخرین تیر ترکش اوباما در راستای تحقق سیاست غیرعاقلانه فوق پیش از ورود به مبارزات انتخاباتی پیش رو می باشد . سیاستی که همچون جنینی است که پیش از بدنیا آمدن مرده است و مادری که آخرین نفری است که مرگ جنین را باور می کند . انتظار تحمیل "تغییررفتار" یک رژیم غیرمتعارف و مصمم به حفظ قدرت بدون دادن تضمین امنیتی به آن بر سر میز مذاکره و بدون استفاده از زور ، همانقدر ساده لوحانه بود که خوابیدن غیرمسلح درمیان گرگها بدون سیرکردن شکمشان .<br /><br />اما این گزینه گشاده ای است که می توان آنرا تا طرح در شورای امنیت سازمان ملل نیزبازکرد و هدف نیز همین است . مخاطبهای این سناریو دولتهای چین و روسیه هستند . آمریکاییها می خواهند که با بردن موضوع اقدام به ترورسفیرعربستان در خاک خود به شورای امنیت دست روسیه و چین را برای استفاده از حق وتو ببندند . در حقوق ملل دو مسئله بسیار مهم و غیر قابل اغماض است . تجاوز به حیطه امنیتی دیپلماتیک یکی از این دوتاست .<br /><br />اگراین سیاست شکست بخورد ، هیچ گزینه دیگری برای اوباما در مقابل تهاجم نئوکانها و حزب محافظه کار جز گزینه نظامی علیه ایران وجود ندارد . اگرچه که در شرایط کنونی ورود آمریکا به یک رویارویی نظامی جدید با عواقب بکلی غیرقابل پیش بینی آخرین چیزی است که به مخیله دستگاه سیاست خارجی آمریکا خطور می کند .<br /><br />این البته فرصتی بس ذیقیمت برای اپوزیسیون جمهوری اسلامی است . با اینحال یک چیز را نمی باید فراموش کرد . تهدید موجود تنها متوجه رژیم و اعوان و انصارش نیست . تا پیش ازتعیین تکلیف "معضل آلترناتیو" جمهوری اسلامی نمی توان به صراحت سخن از"فرصت" گفت . تنها با مشخص شدن و به رسمیت شناخته شدن " آلترناتیو دمکراتیک" رژیم ایران توسط آکتورهای مداخله گر جهانی است که می توان "تهدید" موجود را تبدیل به "فرصت" کرد . درغیراینصورت بازی کلید خورده کذایی توسط دولت آمریکا ، تبدیل به یک بازی خطرناک و غیرقابل کنترلی خواهد شد که تبعات آن اساسا از پیش قابل گمانه زدن نخواهد بود و نه فقط دامن رژیم که بیش از آن دامن ایران و آینده سیاسی و مدنی آنرا خواهد آلود .<br /><br /><br />بیژن نیابتی ، 26 مهر 1390<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></strong></div></span>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-34339724550672546822011-09-18T00:01:00.001-07:002011-09-18T00:02:34.995-07:00جنگ جهانی چهارم ، ابزارها و آماجها<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: white; color: red; font-size: large;"><strong>جنگ جهانی چهارم ، ابزارها و آماجها</strong></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="background-color: white; color: red; font-size: large;"><strong> بخش دهم ، عروج فاشیزم در ایتالیا </strong></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: large;"><strong>تبعات تصمیمات نابخردانه پیمان ورسای ، دامن ایتالیای همدست فاتحان را نیز می گیرد . اگرچه ایتالیا درمیان فاتحان جنگ قراردارد با اینهمه مقروض بودن تا دندان به سرمایه مالی وبیکاری گسترده ازیکسو و یاس حاصله ازبدقولی های اتحاد سه گانه مردم را زیرفشار طاقت فرسایی قرارداده است . وعده و وعیدهایی که پیش از جنگ بویژه درقرارداد مخفیانه لندن در رابطه با کمکهای مالی و ارضی به ایتالیا داده شده بود هیچکدام جامه عمل بخود نپیچیده است . اندکی پس از پایان جنگ ، سرمایه داری اروپا در حالیکه کمرش خم شده و نفسش به شماره افتاده است ، خود را از سویی مواجه با حکومتهای شورایی کوتاه مدت به سبک اتحاد شوروی در باواریا و مجارستان می بیند و از سوی دیگرهراسناک ، شاهد قدرت گیری احزاب کمونیست بزرگ اروپا بویژه در سه کشور آلمان ، فرانسه و ایتالیا می باشد . دردیگرکشورها نیز اوضاع و احوال دست کمی از کشورهای مذکور ندارد و بعضا مانند نمونه اتریش ، احزاب سوسیال دمکرات نیزتحت تاثیر جو انقلابی حاکم برجامعه و به منظور جلوگیری از شکل گیری یک حزب کمونیست قوی متمایل به شوروی ، راه را برای یک تمایل به چپ گسترده در درون خود بازگذاشته اند . اوضاع اروپا بشدت بحرانی و جوامع اروپا چهارنعل به سمت قطب بندی شدن به پیش می تازند . . . دریک کلام نظم نوین پسا جنگ که در ورسای پایه گذاری شده بود درمعرض تهدید قرارگرفته است . گسست وحشتناک درونی درمیانه طیف چپ که حاصل شرکت احزاب سوسیال دمکرات اروپا در سرکوب جنبش کارگری از سویی و رادیکالیسم احزاب کمونیستی از سوی دیگر می باشد ، بتدریج زمینه های قدرت یابی توتالیتاریسم راست را آماده می کند . این توتالیتاریسم در ایتالیا خود را برزمینه تقابل دو نیروی چپ سنتی و راست سنتی درسربراوردن نیروی سومی بارزمی سازد که فاشیزم نام دارد. فاشیزم ایتالیایی اگرچه در شیوه های تصاحب قدرت بسیار شباهت به نازیسم دارد با اینحال تفاوتهای این دو بسیار است . مشابه قلمداد کردن این دو نشانه بارز سطحی گری و بی اطلاعی محض است . نازیسم یک ایدئولوژی نژاد محوراست . درست به مانند همزاد صهیونیستیش . درحالیکه فاشیسم هیچ ربطی به مقولات نژادی ندارد . نازیسم مبتنی برنوعی تلقی سوسیالیستی و درتعارض با سرمایه کلان است . فاشیزم برعکس از اساس ابزار حاکمیت سرمایه کلان در جامعه هست . برخلاف نازیسم ، فاشیزم اگرچه از دستگاه ارزشی خاص خود برخوردار است با اینحال بیشتر یک شیوه اعمال حاکمیت است تا یک ایدئولوژی . درست مثل دمکراسی . دمکراسی به تنهایی یک شکل است و تنها موقعی محتوای نظری می یابد که در پیوند با یک ایدئولوژی مشخص ، فی المثل لیبرالیسم قرارداده شود . تفاوت فاشیزم با دمکراسی لیبرال تنها درنوع اعمال حاکمیت سرمایه برجامعه هست و نه چیزی بیشتراز آن . فاشیزم ، دیکتاتوری عریان سرمایه هست و دمکراسی لیبرال ، دیکتاتوری پنهان سرمایه البته در اشکاال بسیار پیچیده تر و شیوه های مدرن تر ! در نظام فاشیستی این فرد دیکتاتور است که علنا سیاست را دیکته می کند و "مخالف" ، حذف فیزیکی می شود . در دمکراسی لیبرال ، تعیین سیاست تنها در حیطه قدرت سرمایه است و مخالف ، ایزوله می گردد . محتوای قدرت در هر دو نظام یکسان است اما در اعمال قدرت تفاوتها فراوان است . سبک برخوردها اما اساسا قابل مقایسه نیست . در یکی خام است و دردیگری پخته ! درست به مانند تفاوت میان کودکی خرد با پیری کهنسال . اتکاء اولی بر سلاح است و اتکاء دومی بر فریب . در نظام فاشیستی همواره جان انسان در خطر است و در دمکراسی لیبرال هویت او ! کانون مرکزی قدرت را نه در سیستمهای فاشیستی می توان بطرق مسالمت آمیز تغییر داد و نه در سیستمهای مدعی دمکراسی موجود . اصلا فعلیت یافتن حضور صرف در بازی قدرت در یک نظام به اصطلاح دمکراتیک ، ابتدا به ساکن با پذیرش بی قید و شرط نظام سرمایه داری و اعلام وفاداری به قواعد این بازی امکان پذیر است و لاغیر . آنچه را که دردمکراسیهای لیبرال می توان تغییر داد نه منشاء قدرت که نهادهای مجری پیاده کردن منویات سرمایه داریست . دراین سیستم ، برخلاف شکل ساده و وحشیانه اعمال قدرت در یک نظام فاشیسی ، مردم حق دارند که ازمیان عناصری که مورد تایید منشاء قدرت سیاسی و اقتصادیست یکی را انتخاب کنند ، در حالیکه مطلقا از امکان تغییر منشاء قدرت برخوردار نیستند . دراین سیستم فریبکارانه حق انتخاب کردن و انتخاب شدن برای هرشهروندی برسمیت شناخته شده است درحالیکه امکان انتخاب شدن تنها دراختیار آنی است که از حمایت مالی و سیاسی کانونهای قدرت برخوردار بوده باشد . بنابراین اگر تعریف ما از دمکراسی همانگونه که از ترجمه صریح آن از زبان لاتین به معنی دموس ( مردم ) و کراسی ( حاکمیت ) یعنی حاکمیت مردم برمی آید ، اصل قضیه نه تنها حق مردم برای انتخاب حاکمیت که فراترازآن امکان اعمال حاکمیت توسط خود مردم می باشد . درهرحال دراینجا نیزدرست مثل دمکراسی وایمار در آلمان ، سرمایه داری ایتالیا درجهت حفظ خود درمقابل انقلاب ، بطورعام و "سرمایه متمرکز یهود" به منظور مداخله غیرمستقیم در معادله قدرت ، بطورخاص به حمایت گسترده و تامین مالی فاشیزم می پردازند . "سرمایه متمرکزیهود" که تنها پیروزجنگ بوده و در این مقطع اساسا در خاندان روتشیلدها و سرانگشتان مقتدرش در سازمانهای فراماسونری اروپا کانالیزه شده است ، درپس پرده سرنخ بسیاری از تحرکات سیاسی و اجتماعی را یا دردست دارد و یا درآن اعمال نفوذ می کند . رد پای این سرانگشتان را درهمه جا می توان بوضوح دید . حیطه نفوذ وعملکرد اینان تنها درزمین خودی یعنی زمین سرمایه داری اروپا نیست . از آن بیشتر تمامی پهنه جنبش کارگری را نیز شامل می شود . "پرولتاریای یهود" در درون جنبش کارگری بیداد می کند . اکثریت کادرها و رهبران سازمانهای درون جنبش کارگری از آنارشیستها گرفته تا تروتسکیستها و از منشویکها گرفته تا بلشویکها یهودی هستند . هیچکدام هم کارگرنیستند . بیشترشان ازمیان خانواده های متمول یهودی بدرون جنبش کارگری پرتاب شده اند . مافیای یهود به این هم بسنده نکرده و شاخکهایش را تا عمق جنبش فاشیستی نیز امتداد داده است . بنا به ادعای " لنی برنر" کمونیست یهودی درکتابش بنام "صهیونیسم درعصردیکتاتورها" ، یک قلم 5 تن از بنیانگذاران فاشیزم در آغاز دهه بیست میلادی یهودی هستند ! تعداد بسیاری از آنان رسما درمیان پیراهن سیاهان موسولینی در" مارش بسوی رم " شرکت داشته و تعداد بسیار بیشتری از یهودیان ایتالیا به عضویت رسمی حزب ناسیونال فاشیست ایتالیا درمی آیند . آنچنانکه درسال 1938 یعنی تنها یکسال پیش ازشروع جنگ دوم و تصویب قانون موسوم به نژاد ، حزب ناسیونال فاشیست ایتالیا بیش ازده هزارعضو یهودی دارد . در این رابطه بعدا مفصلتر خواهم نوشت . دریک کلام حضورگسترده یهودیت سازمانیافته آشکارا درتمامی فعل و انفعالات و معادلات اروپای میانه دو جنگ محسوس و ملموس است . درست مثل آلمان ، طبقه کارگر در ایتالیا نیز با الهام از لنین و در راستای تصمیمات انترناسیونال سوم ، طی دو سال پس از جنگ ( 1919 و 1920) که به "دوساله سرخ" Biennio rosso معروف می شود ، تلاش می کند که با اعتصابات کارگری و اشغال کارخانه ها و تصاحب زمینهای مالکان بزرگ راه یک انقلاب پرولتری را بگشاید . در مقابل سرمایه داری نیز با تشکیل گروه های ترور مزدور موسوم به "جوخه ها" Squadristi با ماموریت حفاظت کارخانه ها ، به مقابله برمی خیزد . دوره دوساله بعدی (1921 و 1922) که متعاقب "دوساله سرخ" وارد فرهنگ ایتالیای پس از جنگ اول می گردد و با تعرض ضد انقلابی و قدرت گیری "جوخه ها" همراه است به "دوساله سیاه" Biennio nero معروف می شود . در اینجا رنگهای سرخ و سیاه بار ارزشی ندارند . سالهای سرخ دوران اقتدار جنبش کمونیستی و سالهای سیاه دوران دست بالایافتن پیراهن سیاهان موسولینی و جنبش فاشیستی است . در اروپای پس از جنگ این رنگها هستند که ایدئولوژی ها و احزاب سیاسی را سمبلیزه می کنند . رنگ سیاه در ایتالیا بدلیل رنگ پیراهن اعضای "جوخه ها" تداعی کننده فاشیزم و رنگ قهوه ای در آلمان بدلیل رنگ اونیفرم نیروهای اس ـ آ سمبل نازیسم است . در مقابل رنگ سرخ در همه جا بدلیل حمل پرچمهای سرخ توسط کمونیستها ، تداعی کننده چپ و انقلاب کارگری است . حاصل قدرتگیری این "جوخه ها " که با حمایت دولتی وتامین مالی گسترده سرمایه داری ایتالیا عمل می کنند ، سربرآوردن چهره ای است که تاریخ میانه دو جنگ جهانی در ایتالیا را رقم خواهد زد . "بنیتو موسولینی" . بنیتو موسولینی موسولینی 29 ژوئیه 1883 در یکی از مناطق حاشیه " فورلی" متولد می شود . یعنی شش سال پیش از تولد هیتلر . پدرش "آلساندرو موسولینی" که یک سوسیالیست متعصب است نام "بنیتو خوارز" مبارز مکزیکی و رئیس جمهور بعدی آن کشوررا بر روی پسرش می گذارد . بنیتو در نوزده سالگی برای فرار از خدمت سربازی به سوئیس می رود ولی دو سال بعد در 1904 با برخورداری از یک عفو به ایتالیا بازمی گردد . او دراین مقطع بشدت ضد کلیسا است. به همین دلیل هم پس ازسربازی ومعلم شدنش با فشارکلیسا به شغلش پایان داده می شود . این مواضع رادیکال که عمدتا در نشریات محلی انتشار می یابد اگرچه باعث از دست رفتن پی درپی شغل معلمیش در جاهای مختلف می شود با اینحال درنهایت سبب ارتقاء جایگاه سیاسی او شده تا آنجایی که در1909 به دبیری یک تشکیلات کارگری در "تری ینت" مرکز استان "ترن تینو" واقع در تیرول جنوبی که در این مقطع زمانی تحت حاکمیت امپراتوری اتریش ـ هنگری هست منصوب می گردد . در اینجاست که او با "چساره باتیستی" قهرمان ملی ایتالیا که هفت سال بعد در 1916 پس از اسارت بدست اتریشی ها اعدام می گردد و دراین مقطع در موضع رهبری سوسیالیستهای ترن تینو فعالانه بدنبال جدا کردن منطقه مذکور از اتریش و الحاق آن به ایتالیاست آشنا می گردد . ( چساره باتیستی که تابعیت امپراتوری اتریش ـ هنگری را داشت ابتدا در هیئت یک سیاستمدار سوسیالیست تلاش می کرد تا وضعیت کارگران ناحیه ایتالیایی زبان ترن تینو را بهبود بخشد . او که از سال 1900 دو مجله ایل پوپولو و ویتا ترن تینا را اننتشار می داد در 1911 وارد مجلس اتریش می شود و در 1914 عضو پارلمان ایالتی منطقه ایتالیایی زبان تیرول می گردد . چساره باتیستی اندک زمانی پس از شروع جنگ به ایتالیا می رود و به تبلیغ درجهت کشانیدن ایتالیا به جنگ علیه نیروهای محور با هدف الحاق ترن تینو به ایتالیا می پردازد . بعدا خود اوهم به ارتش ایتالیا می پیوندد تا اینکه نهایتا توسط اتریشی ها اسیر و بجرم خیانت اعدام می گردد . ) مواضع رادیکال موسولینی علیه کلیسا و مقامات محلی نهایتا به اخراج او ازاتریش می انجامد . فعالیتهای سیاسی در تری ینت جایگاه او را در حزب سوسیالیست تثبیت کرده است . به همین دلیل هم بلافاصله پس از اخراج از اتریش در موضع دبیر حزب در منطقه زادگاهش " فورلی" قرار می گیرد و اندکی بعد نیز هفته نامه خود بنام "مبارزه طبقاتی" را پایه ریزی می کند . موسولینی دراین زمان مارکس را بزرگترین تئوریسین سوسیالیسم می داند و درمارکسیسم تزعلمی انقلاب طبقاتی را مشاهده می کند . نوک تیز تهاجمات او دراین هفته نامه تنها متوجه راستگرایان جمهوریخواه در فورلی نیست . او همزمان لیبرالهای درون حزبی را نیز هدف می گیرد . در جریان جنگ میان ایتالیا و دولت عثمانی برسر لیبی در 1911، اکثریت حزب سوسیالیست همراه با موسولینی علیه جنگ موضع می گیرند . موسولینی درفورلی حتی تا مرزفراخوان به اعتصاب عمومی و درگیری خیابانی هم جلو می رود . دراین جریان او با دخالت ارتش دستگیر و به پنج ماه زندان محکوم میشود . با این واقعه شهرت او به عنوان یک "انقلابی سوسیالیست" فراتر ازمرزهای ایتالیا می رود تا آنجا که مورد تشویق لنین نیز قرار می گیرد . این شهرت با تهاجم به رفرمیستهای درون حزبی در جریان کنگره 1912 که منجر به اخراج آنها می شود به اوج خود میرسد . جرم رفرمیستها نوشتن نامه تبریک به پادشاه بخاطر جان بدر بردنش از یک سوء قصد سیاسی بود . موسولینی دردسامبرهمان سال به سردبیری آوانتی ارگان حزب سوسیالیست ایتالیا انتخاب می شود. او تیراژ آوانتی را در مدت کوتاهی از بیست هزار به یکصد هرارنسخه ارتقاء می دهد . سال 1913 سال موفقیت حزب در انتخابات و برگزاری کنگره آن در آنکونا است . سال 1914 نیز سال تصمیم گیری برای ورود به جنگ است. در ایتالیا تنها یک اقلیت محدود خواهان مشارکت در جنگ است . طبعا سوسیالیستها نیز از موضع مخالفت با ورود ایتالیا به جنگ جزو اکثریت مخالفان جنگ هستند و در این راستا به سازماندهی اعتصابات عمومی می پردازند . موسولینی علیرغم موافقت آغازین با این موضعگیری ، به یکباره در سپتامبر 1914 همسو با "چساره باتیستی" اعلام می کند که بی طرفی ایتالیا بی معنی است چرا که در عمل آنان را به همکاران قدرتهای مرکزی ( آلمان ـ اتریش ـ عثمانی ) تبدیل می کند . او در حضور باتیستی اضافه می کند که ایتالیا باید جسارت تبدیل شدن به یک قدرت جهانی را بیابد و دستاوردهای معماران "زایش دوباره" Risorgimento ایتالیا را تکامل بخشد . ( ریزو رگیمنتو به معنی تولدی دیگر به جنبشی اطلاق می شود که در تکه های جدا ازهم ایتالیای کنونی در 1815 بدنبال کنفرانس وین که تغییرات بنیادی در جغرافیای سیاسی اروپا صورت می دهد ، آغاز گردیده و تا جنگهای استقلال ایتالیا در 1861 و متعاقبا غلبه بر دولت کلیسا و تصاحب پایتخت آن رم در 1870 و تشکیل کشور ایتالیا پایان می پذیرد . ) بهرتقدیر انتشار موضعگیری غیرمترقبه موسولینی بتاریخ 10 اکتبر 1914 در آوانتی و خودداری او از اعلام موضع در برابر مرکزیت حزب در 19 اکتبر منجر به کنار گذاشته شدن بنیتو از مرکزیت حزب و هیئت تحریریه آوانتی می گردد . ازاین نقطه شاهد یک چرخش سیاسی آشکارموسولینی به نفع ورود ایتالیا به جنگ در کنار قدرتهای اتحاد سه گانه هستیم . این موضعگیریها سبب می شود که او از سوی سوسیالیستها به رشوه گیری ازمتفقین بویژه انگلستان متهم گردیده و نهایتا در 25 نوامبر 1914 از حزب نیز اخراج گردد . ازاین مقطع است که شایعاتی مبنی بر جاسوسی موسولینی برای سازمان اطلاعات انگلیس و پرداخت پول توسط آنان به وی درهمه جا بر سر زباها می افتد . هرچند تاریخدانان امروزه ، یک منفعت شخصی در این وقایع از سوی موسولینی را تایید نمی کنند ولی دراینکه پولهای زیادی در رابطه با تامین مالی نشریه موسولینی از سوی اتحاد دوگانه بویژه فرانسه که بسیارعلاقمند به شراکت ایتالیا در جنگ درکنارمتفقین بود پرداخت گردیده تردیدی نیست . درهمین رابطه پیترمارتلاند از دانشگاه کمبریج مدعی است که طی سال 1917 هم که موسولینی سردبیر ایل پوپولو دو ایتالیاست ، هفته ای 100 پوند ( معادل 6400 یورو ) از سوی سرساموئل هواره یک عضو پارلمان انگلستان که در آن تاریخ برای MI5کار می کرده به موسولینی پرداخت میشده است . هواره همان کسی است که بعدها در 1935 که وزیر خارجه بریتانیاست طی قرارداد هواره ـ لاوال ، کنترل اتیوپی را به ایتالیا واگذار می کند . البته مارتلاند در مصاحبه با گاردین اینرا هم می گوید که او مدرکی دردست ندارد که ثابت کند این دو مرد باهم دوست بوده باشند اگرچه هواره همواره با ایتالیا یک رابطه عاشقانه ! داشته است. مکاشفات مارتلاند درکتاب دفاع ازقلمرو : تاریخ مجاز "ام آی پنج" نوشته "کریستوفر اندرو" نیز بسیار مورد استفاده قرار گرفته است . بهرحال چندهفته بعد ازاخراج از حزب سوسیالیست ، موسولینی با یک نشریه سوسیالیستی جدید بنام "مردم ایتالیا" یا ایل پوپولو دوایتالیا به صحنه بازمی گردد . این نشریه بعدها با تاسیس حزب ناسیونال فاشیست ایتالیا تبدیل به ارگان رسمی حزب مذکور می گردد . یکی از اعضای هیئت تحریریه این روزنامه یک زن یهودی بنام "مارگریتا سارفاتی" است که علیرغم متاهل بودن سالها معشوقه موسولینی هست . ارتباط ایندو از دوران همکاری در آوانتی به اینسو ادامه داشته است . نقش سارفاتی نیزهمچون همکیشان دیگرش درسایرنقاط اروپا و آمریکا به مثابه سرانگشتان پلید سرمایه متمرکز یهود در ایتالیا و درون جنبش فاشیستی بسیار جالب و آموزنده است. به نقش تعیین کننده سارفاتی در رابطه با موفقیت فاشیسم در ایتالیا ، تامین مالی موسولینی و موجه جلوه دادن چهره او در محافل و کانونهای قدرت در اروپا و آمریکا بعدا جداگانه خواهم پرداخت . چرخش به راست موسولینی همزمان با اولین ضرباتی که در جنگ متوجه قدرتهای مرکزی می شود و همینطور خودداری اتریش از صرفنظر کردن از بخشهای مورد اختلاف مثل ترن تینو درمقابل حفظ بیطرفی ایتالیا ، همه روزه بر تعداد طرفداران جنگ افزوده می گردد . پیوستن جریانات مختلف به موسولینی و حمایت مالی بعضی ازکلان سرمایه داران همچون رهبر فوتوریستهای ایتالیا "فیلیپو مارینتی" از او موجب بوجود آمدن موجی در ایتالیا به نفع ورود به جنگ می گردد . به غیراز فیلیپو مارینتی رهبرمیلیونر"فوتوریستها" ، چساره باتیستی و فلیپو کوریدونی ، موسولینی حمایت آنارشیستهایی چون "لیبرو تانکریدس" ومیهن پرستانی چون"لئونیدا بیسولاتی"رهبر سوسیالیستهای رفرمیست را نیز به خود جلب می کند . "مارینتی" میلیونر حتی مجلات هنری خود مثل "لاکربا" را نیز درخدمت موسولینی و تبلیغات به نفع جنگ قرار می دهد . موجی که بدینترتیب بوجود می آید بدنبال خود دولت را در سوم مارس 1915به سمت عقد یک قرارداد مخفیانه با متفقین درلندن می کشاند . این قرارداد که همراه با وعده و وعیدهای بسیار به ایتالیا در رابطه با اعطای کمکهای کلان مالی و ارضی بسیار سخاوتمندانه در آینده می باشد ، نهایتا منجربه اعلام جنگ ایتالیا به امپراتوری اتریش ـ هنگری در 24 مه 1915 می گردد . بگذریم که این وعده و وعیدهای مالی و ارضی پس از پایان جنگ با خیانت قدرتهای غربی البته عملی نمی گردد و بیکاری و بی پولی و استقراض خارجی ایتالیا را در شرایط بسیار بدی قرار می دهد . درمیان طرفداران ورود ایتالیا به جنگ بیشتر ازهمه این سندیکالیستهای طرفدار فلیپو کوریدونی هستند که توجه موسولینی را به خود جلب می کنند . موسولینی ازمیان اینها که بتازگی از جریان پاسیفیستی اتحادیه سندیکاهای ایتالیا جدا شده اند ، گروه عمل انقلابی Fasci d'Azione Rivoluzionaria (FAR) را در همان سال 1914 بنیانگذاری می کند که البته پس از مدت زمان کوتاهی با ورود ایتالیا به جنگ منحل می شود . موسولینی خود نیز با شروع جنگ ، در 31 اوت 1915 روانه جبهه می گردد و در یک منطقه نسبتا آرام مستقر میگردد . دوسال بعد در 22 فوریه 1917 ، همزمان با پیروزی مرحله اول انقلاب روسیه ، بر اثر انفجار ناخواسته نارنجک خودی ، زخمی سطحی برداشته که نهایتا در اوت همانسال منجربه مرخص شدن وی از خدمت نظام می گردد . مرخص شدنی که البته دلایل واضح سیاسی دارد . اندک زمانی بعد در اکتبر 1917 همزمان با پیروزی مرحله دوم انقلاب روسیه ، ایتالیا بدنبال یک شکست سخت نظامی در جبهه فلیچ ـ تولماین در آستانه تسلیم کامل قرار می گیرد . این تهدید باعث می شود که برای اولین بار تمامی احزاب ایتالیا با یکدیگر متحد گردند. اتحادی که عمری بسیار کوتاه دارد و با پایان جنگ بلافاصله ازهم می پاشد . با پایان جنگ همانگونه که اشاره شد تهدید انقلاب کارگری در اینجا نیزهمچون آلمان پس ازجنگ روزگار زمینداران و کارخانه داران را سیاه کرده است . چپ ایتالیا تحت تاثیرپیروزی انقلاب روسیه و فراخوانهای " بین الملل سوم" مبنی بر حرکت به سمت تصاحب قدرت سیاسی ، عمدتا درمناطق صنعتی شمال ایتالیا و در ابعادی گسترده اقدام به اعتصابات کارگری ، اشغال کارخانه ها و مصادره زمینهای فئودالها کرده و خواهان سرنگونی نظام سرمایه داری ایتالیا و استقرار یک نظام سوسیالیستی می گردد . آنان در این راستا به استفاده گسترده از عنصرقهر نیز دست یازیده و بخشی از کارگران هوادارخود را درکادرنیروی مسلحی سازمان می دهند که "آردیتی دل پوپولو" نام می گیرد . برای مقابله با این وضعیت ، این اسکواردیستها یا "جوخه های رزمی" هستند که درهمه جا بویژه در مناطق صنعتی شمال ایتالیا و در قالب مزدبگیران فئودالها و صاحبان سرمایه ، حفاظت از آنان را درمقابله با آردیتی برعهده دارند . موسولینی در 23 مارس 1919 در میلان با سازماندهی این جوخه ها در قالب یک تشکیلات شبه نظامی موسوم به فاشی دو کومباتیمنتو به معنای " رزم فاشیستی" را بنیان می گذارد . ضمن اینکه او مجبور است که در تشکیلات جدید ، قدرت را با یک گروه چهارنفره فرماندهان این جوخه ها یعنی ایتالو بالبو ، میکله بیانچی ، چساره ماریا د وکی و امیلیو د بونو تقسیم نماید . فرماندهانی که بعضا همچون ایتالو بالبو در ارتباط مستقیم با سرمایه یهود قرار دارند . بالبو که دانشجوی جامعه شناسی است پس از پایان تحصیلاتش در فلورانس به "فرارا" رفته و می شود کارمند بانک ! در رابطه با او و بویژه شهر"فرارا" بعدا مفصلا توضیح خواهم داد . او بعدها به فرماندهی نیروی هوایی ایتالیا ارتقاء می یابد . بدین ترتیب پروسه چرخش موسولینی از ماوراء چپ انقلابی سوسیالیست به ماوراء راست ضد انقلاب فاشیستی در مدت زمانی نه چندان طولانی به بلوغ می رسد . در وحشت ازیک انقلاب پرولتری دولت بورژوازی ایتالیا دست فاشیستها را بطور گسترده ای باز می گذارد . این حمایت دولتی باعث دست بالاپیداکردن فاشیستها نسبت به کمونیستها می شود بطوریکه اعضای آنها از بیست هزارنفر در 1920 به دویست هزار نفردرسال 1921می رسد و چنین است که با عروج فاشیسم ، ایتالیای پس ازجنگ وارد دوره موسوم به "دوساله سیاه" می گردد. پایان بخش دهم ، 22 شهریور 1390 </strong></span></div>
</div>
زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-86528472364301948982011-08-18T21:07:00.000-07:002011-08-18T21:12:41.246-07:00اوج گیری"نبرد آلترناتیوها" بر سر لیست تروریستی- بيژن نيابتي<div align="right"></div>
<br /><div align="right"><span style="font-size:130%;"><strong>بيژن نيابتی</strong> </span></div>
<br /><div align="right"></div>
<br /><div align="right"><a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com">bijanniabati@hotmail.com</a></div>
<br /><div align="right"></div>
<br /><div align="right"><strong><span style="font-size:130%;"></span></strong><strong><span style="font-size:130%;">26 مرداد 1390
<br />
<br /><span style="color:#006600;">یادداشت سیاسی</span></span></strong></div>
<br /><div align="right"><strong><span style="font-size:130%;">
<br />
<br /></span><span style="font-size:130%;"><span style="color:#cc0000;">اوج گیری"نبرد آلترناتیوها" بر سر لیست تروریستی
<br />
<br /></span>روزهای تعیین تکلیف لیست تروریستی کذایی وزارت خارجه آمریکا در رابطه با سازمان مجاهدین خلق ایران به شماره افتاده است . اعلام موضع وزارتخانه مربوطه ماه ها پیش می بایست صورت می گرفت اما تا آنجایی که ممکن بود و ممکن هست این نمایش تا کنون ادامه یافته است . جدای اینکه این برای اولین بار در تاریخ لیست گذاری " تروریستها" ! است که یک جریان متهم به تروریسم به ضرب زور قوه قضاییه و بسیج قوه مقننه و اعمال انواع و اقسام فشارهای سیاسی و مطبوعاتی و تبلیغاتی دردنیای موسوم به آزاد می خواهد که دست وبالش را از زنجیر لیست مذکور رها کند ، با اینحال در رابطه با مجاهدین مدار لیست گذاری نه در رابطه با تروریست بودن و یا نبودن آنها که اساسا درارتباط با آلترناتیو بودن یا نبودن آنهاست که بسته می شود و نه هیچ چیز دیگر ! تفاوت میان لیست اروپا با لیست آمریکا هم جز این نیست .
<br />
<br />بیرون آمدن مجاهدین از لیست آمریکا بی هیچ بروبرگردی به معنی اعلام رسمی سیاست "رژیم چنج" در ایران و به رسمیت شناختن تلویحی مجاهدین به مثابه یگانه نیروی پیش برنده این سیاست توسط یک طرف معادله ژئوپلیتیک در منطقه خاورمیانه بزرگ یعنی ایالات متحده آمریکاست .
<br />
<br />این دررابطه با اتحادیه اروپا و لیست گذاری آنها صدق نمی کرد . چرا که اروپا با تمامی وزنه سیاسی و اقتصادی و حضور نظامی در منطقه مذکور اما "طرف ژئوپلیتیک" نبوده و نیست. اروپا هیچگاه بدنبال "تغییررژیم" در ایران نبوده و نیست . و خلاصه اینکه اروپا پس از جنگ جهانی دوم دیگر هیچگاه عنصرتعیین کننده در معادلات جهانی نبوده و نیست .
<br />
<br />آری راز و رمز بدرازا کشیده شدن شعبده لیست گذاری مجاهدین ، درماندگی ایالات متحده در رابطه با مقوله آلترناتیو رژیم جمهوری اسلامی بوده وهست . گره لیست ، گره آلترناتیو است و دیگرهیچ . بواقع هیچ ! اینرا هم مقامات وزارت خارجه مربوطه می دانند وهم هردوجناح غالب ومغلوب در رژیم جمهوری اسلامی وبه اضعاف، لابی نفرت انگیزشان در ایالات متحده آمریکا . کافی است که نگاهی به ادعاهای برخی مقامات وزارت خارجه در دفاع از ادامه لیست گذاری و نامه نگاری رذیلانه لابی رژیم با وزارتخانه مربوطه و موضعگیری نهایی ننگین نامه "کلمه" در این رابطه بیاندازیم . در این موضعگیریها اشاره به هم چیز می شود الا بحث اصلی یعنی تروریست بودن مجاهدین !
<br />
<br />گفته می شود که مجاهدین در ایران "پایگاه سیاسی" ندارند . از هیچگونه "حمایت اصیلی" در میان ایرانیان برخوردار نیستند . فرقه سیاسی هستند . دمکراتیک نیستند . با صدام حسین همکاری کرده اند . منفور هستند . اپوزیسیون "اصلی" نیستند ! کلمات میان گیومه ها تماما از دونامه کدیور ـ صدری و بیانیه مشترک37 نفر از اعضای لابی رژیم در رابطه با " ابراز نگرانی شان" از" احتمال بالقوه خارج شدن نام سازمان مجاهدین از لیست سازمانهای تروریستی " به عاریت گرفته شده است .
<br />
<br />اینکه ادعاهای مربوطه بر فرض صحت داشتن هم چه ربطی به مقوله تروریست بودن یا نبودن این سازمان دارد را کسی توضیح نمی دهد . معلوم است که اصل دعوای جناح مغلوب رژیم جمهوری اسلامی با مجاهدین از اساس هم این نبوده و حالا هم این نیست . دعوا برسرچیز دیگریست که از قضا درهردو نامه بوضوح بدانها اشاره شده است .
<br />
<br /><span style="color:#ff0000;">اصل دعوا
<br /></span>
<br />در نامه کدیور ـ صدری صراحتا آمده است که
<br />
<br />" ...... در این میان گروهی در میان ایرانیان خارج از کشور سعی کرده اند که کرسی رهبری جنبش دموکراسی خواهی مردم را به خود اختصاص دهند و این موجب نگرانی رهبران جنبش سبز شده است. میر حسین موسوی در آخرین بیانیه ای که قبل از حصر خانگی صادر کرده است در مورد "موج سوارانی" که می خواهند از نمد این جنبش کلاهی برای خود بسازند هشدار داده است. نمونه کامل چنین گروهی "سازمان مجاهدین خلق ایران" است که توسط دولت آمریکا بعنوان یک سازمان تروریستی شناخته شده است. "
<br />
<br />نامه کدیور ـ صدری ، ۸ فروردین ۱۳۹۰
<br />
<br />پس دعوای اصلی برسر "کرسی رهبری " یا بعبارت بهتر "هژمونی جنبش" است . یعنی اگرمجاهدین دراین زمینه کمی ! حاضربه همراهی بودند "بقیه مسائل" ! دیگر ارزش بحث کردن نداشت . ولی بدبختانه لجن سبز با جریان توتالیتری روبرو هست که حاضر است سر بدهد و هژمونی نه ! بیچاره ها نمی دانند که اگرقرار بر ساخت و پاخت می بود که سی سال پیش تضاد با امام ملعونشان هرگز به تعارض کشیده نمی شد .
<br />
<br />آری دعوای اصلی بر سرهژمونی جنبش و در ارتباط با شناسایی آلترناتیو جمهوری اسلامی و از آنهم مهمترعواقب و الزامات مترتب بر آن از منظر جناح مغلوب رژیم است . این عواقب را هم بوضوح کدیور و شرکاء تذکر داده اند . نگاه کنید :
<br />
<br />1
<br />" .... رهبران اپوزیسیون مانند میر حسین موسوی و زهرا رهنورد و مهدی کروبی بلافاصله عکس العمل نشان دادند . زهرا رهنورد به تندی گفت : "جنبش سبز مردمی، زنده و پویاست و دیوار بین خود و مجاهدین را حفظ میکند." رهبران اپوزیسیون در ایران دلایل خوبی برای ساختن و حفظ این دیوار دارند. آنها مجاهدین خلق را سازمانی تلقی میکنند که میخواهد از تنش بین ایران و آمریکا استفاده کند تا خود را از لیست تروریستها خارج نموده به این وسیله منابع مالی آمریکا را به خود تخصیص داده از این طریق به نسخه ایرانی سازمان "کنگره ملی عراق" احمد چلبی تبدیل شود . "
<br />همان نامه
<br />خوب مبارک است . منابع مالی آمریکا حق ! جنبش دمکراتیک ، مستقل و متکی به توده های میلیونی ایرانی سبز است ونه توتالیترهای وابسته منفور ملت ایران . آیا از این بهتر میتوان تعفن لجن سبز را به مشام هرآنکسی که از حس بویایی اندکی هم برخوردار است رساند ؟ آیا حالا برای آنهایی که دو سال پیش و در آغاز حضور عنصر اجتماعی در خیابان و عروج جنبش سبز، مرزبندی قاطعانه من با رهبری و کادرهای این جنبش کذایی و ( نه بدنه اجتماعی آن) را تضعیف جنبش می دانستند ، روشن شده است که با چه جانورانی سر و کار دارند ؟
<br />
<br />تریتا پارسی ، سرکرده مشکوک لابی رژیم در مقاله ای تحت عنوان " تروریست های محبوب واشنتگن " یکی ازعواقب محتمل بیرون آمدن مجاهدین از لیست تروریستی را این چنین فرموله می کند :
<br />
<br />"به نظر میرسد که تمایل به خارج کردن این گروه از فهرست گروههای تروریستی ناشی از گرایش آمریکا به حمله نظامی علیه ایران است. در حالی که تحریمها و دیپلماسی هیچکدام نتوانسته نتیجه مطلوبی در مسئله هستهای ایران به بار آورد ، عدهای در واشنگتن تلاش خود را تشدید کردهاند تا از مجاهدین خلق استفاده کنند وعملیات تروریستی و مخربی را در داخل ایران شکل دهند ".
<br />
<br />عجب ! پس آمریکای اوباما نیز "گرایش به حمله نظامی" علیه ایران دارد. خوب تا اینجا باید دیگر پازل ما تکمیل شده باشد . بیرون آمدن مجاهدین از لیست تروریستی درآمریکا ( حداقل از منظر مثلث رژیم ، لابی رژیم در آمریکا و لجن سبز) یعنی حل و فصل مسئله خطیر آلترناتیو رژیم ایران بر زمینه سیاست هنوز اعلام نشده ولی واقعی" رژیم چنج" و به تبع آن بالا آمدن گزینه پیشنهادی مجاهدین موسوم به "راه حل سوم " در کفه تعادل قوای داخلی و بین المللی که البته کل معادلات را چه در رابطه با ایران و چه در رابطه با اشرف برهم خواهد زد .
<br />
<br />یعنی اینکه برخلاف سوت در تاریکی اضداد مجاهدین مبنی بر اینکه بودن و یا نبودن این سازمان در لیست تفاوتی نمیکند ، تا آنجا که به مثلث ضدانقلابی بالا برمیگردد ظاهرا خیلی هم تفاوت می کند . آنقدر تفاوت می کند که هم مجاهدین تمام هم و غمشان را دراین راستا گذاشته اند و هم اپوزیسیون نمایان سبز را وادار کرده که تعارفات دمکراتیک را بکناری گذاشته و شلاقی را که تا همین یکی دو دهه پیش مستمرا بر گرده مجاهدین در زندان و خیابان وارد می آوردند ، دوباره از پستوهایشان بیرون بکشند و نقاب از چهره بردارند .
<br />
<br />تا آنجا که بالاخره این ارگان نخست وزیر محبوب امام است که "حرف آخر" را در معرفی ماهیت واقعی خود بالا می آورد . با همان ادبیات آخوندی و با همان نفرت ارتجاعی و ضد انسانی خمینی گونه و با همان آرم مورد استفاده وزارت اطلاعات :
<br />
<br />" سازمان مجاهدین خلق نماد خشونت و دشمنی ، و نماد وابستگی و تکیه برقدرتهای بیگانه و درنتیجه نامشروع است و یادآور تلخترین خیانتها هست. و امروز که ملت ایران ، سرمشق مبارزه ی مسالمت آمیز و ضد استبدادی و نماد استقلال و استغنای ملتها است پیوند با خشونت و وابستگی را نمی پذیرد و حمایت هیج دولتی را از خشونت و وابستگی برنمی تابد . "
<br />
<br />و خلاصه اینکه :
<br />
<br />" .... به پیروی از همراه بزرگ جنبش سبز، سازمان مجاهدین خلق را همچنان منافقینی میدانیم که با خیانتها و جنایتهای خود مردهاند » .
<br />
<br />فکر می کنم که تمامیت "جنبش سرخ" یک تشکر خالصانه به یاران امام سابق در پایین آوردن ماسکشان بدهکارند . بدنه "جنبش سبز" باید دیر یا زود تصمیم بگیرند . درجازدن درعصرطلایی ! امام تازیانه و دار یا خیز بسوی اینده با گذار از کل نظام و عناصرمرتجع و جنایتکارش چه غالب و در حاکمیت و چه مغلوب و در حسرت حاکمیت .
<br />
<br />
<br />بیژن نیابتی ، 26 مرداد 1390
<br />http://bijaneniabati.blogspot.com/
<br /></span></div></strong>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-35617833826961593662011-05-12T11:15:00.000-07:002011-05-13T13:50:55.321-07:00سال زیبا - بخش دوم ، معضل ایران<div align="center"><span style="font-size:180%;color:#ff0000;"><strong>سال زیبا </strong></span></div><br /><br /><div align="right"><span style="font-size:130%;">بیژن نیابتی ، 22 اردیبهشت 1390<br /><br /></span><span style="font-size:130%;"><strong><span style="color:#3366ff;">بخش دوم : معضل ایران<br /></span><br />ویژگی اخص قیامها در منطقه خاورمیانه بزرگ این است که توده ها در خیابان حضور دارند اما حضور یک اپوزیسیون سازمانیافته در پیشاپیش قیام محسوس نیست . به عبارت بهتر و در کادر اصطلاحات قدیم شرایط عینی برای ارتقاء قیامها به انقلاب در ایده آل ترین وجه خود موجود است . اما شرایط ذهنی و عنصررهبری کننده درصحنه حاضر نیست . یعنی از اساس آلترناتیو ، وجود خارجی ندارد . یعنی باید ابتدا به ساکن و تازه درجریان قیام به آماده سازی " آلترناتیو مطلوب" پرداخت . پس تا آنجا که به "طرح خاورمیانه بزرگ" برمیگردد اوضاع ، جدای از بالا بودن ریسک غیرقابل کنترل بودن "عنصراجتماعی" ، درمجموع بر وفق مراد است . یعنی عجالتا تهدید انقلاب اجتماعی وجود ندارد . این همان پاسخ راهگشایی است به آن پرسش کلیدی معروف دررابطه با اولین قیام موفق درشمال آفریقا که برای بسیاری درایران مطرح بوده و هست . اینکه چرا " تونس" تونس . ولی "ایران" نه تونس !<br /><br />تونس باید می توانست ! انقلاب ! فیسبوکی می بایست یک شاخصی می داشت . دو سال پیش این تجربه در ایران به سختی شکست خورده بود . 12سال پیش ازآنهم پروژه علم کردن "اسلام مدره" درمقابل "اسلام بنیادگرا" درایران با محمد خاتمی نیز شکست خورده بود ولی در ترکیه با "رجب طیب اردوان" به پیروزی رسید . چرا که ایران نه ترکیه بوده و نه تونس هست . بدون خنثی کردن ارتشی که هر ده سال یکبار در ترکیه کودتا می کرد و افسار خرد و کلان را در دست داشت ، امکان نداشت نیرویی درترکیه ، هم قانون اساسی و مناسبات قدرت را به چالش بگیرد و هم درعین حال بر اسب قدرت افزایش یابنده "اسلام بنیادگرا" دهنه و افسار بزند . بدون خنثی کردن ارتش در تونس هم امکان نداشت در کمتر از یک ماه بوی انقلاب یاسمین ! سراسر خاورمیانه عربی را معطر کند .<br /><br />ترکیه و تونس ومصریک وجه مشترک داشتند . درهرسه کشور نه تهدید آلترناتیو انقلاب موجود و نه ارتش وصل به داخل بود . عین این داستان در یمن هم اتفاق خواهد افتاد ولی در سوریه نه ! اگرچه حدت و شدت تضادها درسوریه بسا بیشتراز یمن است . چرا که در سوریه ارتش وصل به بیرون نیست . همانطور که در لیبی هم نیست . همانگونه که به اضعاف در ایران هم چنین نیست . در اینجاست که دیگر انقلاب مخملی پاسخ ندارد . در اینجاست که دیگر جنگ یگانه پاسخ "طرح خاورمیانه بزرگ" به معضل دیکتاتورهای ناوابسته هست . در سوریه البته اوضاع بسیارمتفاوت است . نه آمریکا و نه صدباربیشتر از آن اسرائیل ، خواهان تغییر نظام در سوریه هستند ! رژیم بعث سوریه اگرچه دشمن تئوریک اسرائیل است اما دشمنی است قابل محاسبه و قابل اعتماد ! این رژیم از سال 1967 به اینطرف یعنی در ظرف مدت 44 سال درکنارمصر همواره تضمین کننده امنیت و ثبات درمرزهای اسرائیل بوده و هست . بی ثباتی در مرزهای اسرائیل آخرین چیزی است که می تواند در محاسبات هزینه و سود در رابطه با طرح مورد اشاره به ریسک گذاشته شود . به همین دلیل هم بوده که من برخلاف بسیاری که پس از تهاجم نظامی آمریکا به عراق ، نوبت بعدی را برمبنای "ئئوری دومینو" متعلق به سوریه می دانستند ، هرگز چنین احتمالی را واقعی نمی دانسته و همواره روی ایران تاکید داشته و دارم .<br /><br />بالغ شدن قیام به یک انقلاب سیاسی و ارتقاء آن به یک انقلاب اجتماعی از اساس مربوط می شود به ماهیت عنصرذهنی . یعنی بازهم با استعانت از همان اصطلاحات قدیمی اگر بالاخره قبول داشته باشیم که "انقلاب امرتوده هاست" ، ارتقاء آن اما تماما به ماهیت "عنصررهبری" مربوط می شود . عدم ارتقاء انقلاب ضد سلطنتی در ایران به یک انقلاب اجتماعی و تبدیل آن به ارتجاعی خلص ، علاوه بر پارامترهای تاثیرگذارنده ای چون ذهنیت ارتجاعی توده ها ، بی تجربگی و سازمان نایافتگی انقلابیون ، نقش مخرب عامل خارجی و ... اما یک عامل تعیین کننده بیشتر نداشت و آن ماهیت رهبری انقلاب بهمن بود . حضورعنصرانقلابی در راس حاکمیت پسا انقلاب در ایران ، اساسا معادله قدرت را نه فقط در ابعاد منطقه ای که در ابعاد جهانی نیز برهم می زد و پتانسیل شگفت انگیز "عنصراجتماعی" را به جای تلف کردن در جهنم جنگ و سرکوب ، درخدمت انقلاب جهانی قرار می داد . امروز هم همین ماهیت عنصرذهنی هست که سبب شد در تونس و مصر انتقال مسالمت آمیز قدرت سیاسی از فرد به ساختار صورت بگیرد و در ایران نه !<br /><br />معضل ایران ، معضل آلترناتیو مطلوب<br /><br />هدف "جناح بازها" تحقق انقلاب مخملی در ایران و در صورت امکان ناپذیر بودن آن استفاده از قوه قهریه است . آنان در ابتدا ابلهانه تصور می کردند که با تبدیل عراق به الگوی دمکراسی لیبرال و با نشان دادن قدرت نظامی فائقه تنها ابرقدرت موجود ، براساس "نئوری دومینو" دیکتاتوریهای خاورمیانه و آسیای مرکزی و شمال آفریقا ، یکی پس ازدیگری بدامن انقلابات مخملی خواهند افتاد . هرکجا نیزکه این دیکتاتوریها بی هراس از قدرت نظامی قهار حاضر در منطقه حاضر به عقب نشینی در مقابل انقلابات ! فیس بوکی نبوده و به سرکوب مردم حاضر در خیابان بپردازند ، خودبخود دخالت نظامی برای نجات جان انسانها ! براساس قوانین بین المللی از جمله "آر تو پی"به معنی مسئولیت حفاظت و .. مشروعیت می یابد . این پیام را همه آنانی که باید درخاورمیانه بزرگ بگیرند گرفته بودند. از قذافی در لیبی تا علی عبالله صالح در یمن . قذافی دستهایش را بالا برده و با پذیرش کلیه عواقب عقب نشینی به اردوگاه غرب می پیوندد و درهای لیبی را تماما بروی "جامعه جهانی" ! می گشاید . در یمن نیز به نقل ازعلی عبدالله صالح گفته بودند : یا ما خود سرمان را داوطلبانه اصلاح خواهیم کرد ویا آمریکا موهایمان را ازته خواهد زد.<br /><br />رژیم "جمهوری اسلامی" نیز پیام را می گیرد . آنها که در جریان دو جنگ درعراق و افغانستان کمال همکاری را با نیروهای موسوم به ائتلاف داوطلب بویژه در افغانستان داشته اند ، کمی پس از اشغال عراق درهمین روزها یعنی درماه مه 2003 ، طرح جامعی را که شامل کلیه مسائل مورد اختلاف با ایالات متحده هست با واسطگی دولت سوئیس تقدیم کاخ سفید می کنند . برای رژیم که بیشترازهرکس دیگری با طرح خاورمیانه بزرگ آشنا هست ، مثل روز روشن است که هدف بعدی خود اوست . در اين طرح ، ايران نه تنها از کمک به ثبات درعراق و دست برداشتن از حمايت گروه های فلسطينی سخن به ميان آورده بود ، بلکه پيشنهاد داده بود برای خلع سلاح حزب الله لبنان نیز تلاش کرده و ضمنا تمام فعاليت های هسته ای خود را نیز شفاف کند .<br />در مقابل ، تنها خواست رژیم یک تضمین امنیتی ناقابل از جانب آمريکاست. فقط همین ! این طرح توسط دولت جرج دبلیو بوش که سرمست از دو پیروزی نظامی پی درپی خدا را بنده نبود به سادگی رد می شود . لاری ويل کينسون، رئيس دفتر کالين پاول، وزيرخارجه وقت آمريکا، می گويد: "تنها چيزی که من ديدم گزارشی بود از اينکه نامه ای دريافت شده و پاسخ شرم آوری که از طريق سوئيسی ها برای ايران فرستاده شد . بنا به گفته ويل کينسون در رابطه با واکنش واشنگتن ، ماجرا با یک جمله "ديک چینی" معاون رئیس جمهور مبنی بر اینکه "ما با شر صحبت نمی کنيم" خاتمه می یابد .<br /><br />یکسال بعد در ژوئن 2004 ، دولت آمریکا اعلام می کند که نیروهای سازمان مجاهدین مستقر در قرارگاه اشرف ، مشمول کنوانسیون چهارم ژنو می شوند . رد مصالحه با رژیم در 2003 و دادن استاتو به قدرتمندترین اپوزیسیون سرنگونی طلب آن در 2004 که به معنای تضمین حفظ ظرف ارتش آزادیبخش مجاهدین درعراق بود ، تردیدی برای رژیم بجا نمی گذارد که سیاست "تغییر رژیم" ، سیاست غالب در ایالات متحده آمریکاست . برای رژیم دو راه بیشتر متصور نبود . یا تسلیم و یا تقابل . تسلیم در شرایط مشخص ایران و دخالت عواملی چون نفرت گسترده اجتماعی و حضور یک مقاومت سازمانیافته در کنار مرزها هیچ معنایی جز خودکشی نداشت . بنابراین می ماند تنها سیاست درست یعنی سیاست تقابل که اگرچه مرگ آور است اما بسا بهتر از خودکشی هم به عمر رژیم می افزاید و هم در نهایت مرگی است با عزت ! علاوه بر این از قدیم هم گفته اند که بهترین دفاع ، حمله هست . این سیاست البته ریسکها ، عواقب و الزاماتی را بدنبال داشت که از آنها گریزی نبود . چهارسال پیش این الزامات را طی مقاله ای چنین فرموله کرده بودم .<br /><br />" الزامات تقابل<br /><br />ـ اولين الزام سياست تقابل ، تکپايه شدن رژيم است .<br />ـ دومين الزام ، صدور بحران به خارج از مرزهای خودی و مديريت بحران در آنجاست .<br />ـ سومين الزام ، مسلح شدن به تکنوژی هسته ای به منظور ساختن به اصطلاح " بمب کثيف" قابل استفاده در عمليات انتحاری در کشورهای اروپا ، آمريکا و آسياست .<br /><br />لازم به توضيح است که تبليغات ارتش رسانه ای تحت حاکميت "سرمايه متمرکزيهود" مبنی بر تهديد مسلح شدن رژيم به کلاهکهای هسته ای و موشکهای بالستيک ، خزئبلاتی است که تنها در کادريک جنگ روانی گسترده بدرد آماده کردن فضای جوامع غربی در رابطه با ضرورت تهاجم نظامی به ايران می خورد و ديگر هيچ . وگرنه برای هرکسی که کوچکترين اطلاعی در اين زمينه داشته باشد ، واضح و مبرهن است که حتی به فرض محال در صورت دستيابی ارتجاع حاکم بر ايران بر امکان ساختن کلاهکهای هسته ای و موشکهای بالستيکی که توان حمل اين کلاهکها را داشته باشند ، پيش ازخارج شدن موشکهای مذکور از فضای ايران و يا هر کشور ديگری ، توسط سپر حفاظت موشکی ايالات متحده ، منهدم خواهند گرديد . دستيابی ايالات متحده به اين تکنولوژی که حاصل پروژه "جنگ ستارگان" بود ، برخلاف تحليلها و تفاسيررسمی ، دليل عمده و اساسی شکست اتحاد شوروی در پايان"جنگ سوم" موسوم به جنگ سرد و فروپاشی بلوک شرق بود. منهدم کردن موفقيت آميز يک ماهواره در فضا توسط موشک پرتابی از سوی ارتش "جمهوری خلق چين" در ماه های اخيرهم تنها درهمين کادر و در راستای آمادگيهای ضروری ابرقدرت آينده به مثابه هدف نهايی "جنگ چهارم" در مقابله با ايالات متحده می باشد که البته اين بحث ديگری است .<br /><br />ـ چهارمين الزام تغييرساختاری درسازمان رزم نيروهای مسلح جمهوری اسلامی وسازماندهی نوين درکادرجنگهای نامتعارف می باشد .<br />ـ پنجمين الزام ، سازماندهی هسته های ترور در کشورهای دوست آمريکا درجهان بويژه در کشورهای اسلامی است .<br />ـ ششمين الزام بسيج خيابانهای خاورميانه به منظورمتزلزل کردن حاکميتهای وابسته به آمريکا و ايجاد زمينه های اجتماعی به منظورتسهيل عضوگيری برای هسته های ترورازطريق سوارشدن برموج نفرت عميق شونده وبحق توده ها عليه اسرائيل است.<br />ـ هفتمين الزام متمايل شدن به چين و روسيه و سوار شدن بر تضادهای موجود ميان اروپا و آمريکا در کادر استراتژی "جهان چند قطبی " و در تقابل با استراتژی "جهان تک قطبی" است.<br />ـ هشتمين و مهمترين الزام کنترل مطلق درداخل می باشد . معادله کنترل در داخل دو موئلفه دارد :<br /><br />1 ــ پاسيفيزم بدنه اجتماعی از طريق اعمال رعب و وحشت و حاکميت ترور<br />2 ــ منحرف کردن نخبگان از طريق ترويج گفتمان سازيهای مورد نظر رژيم "<br /><br />بحران جنگ، صف بنديهای نوين ـ 7 آذر 1386<br /><br />2005 سالی است که "بازها" قصد تعیین تکلیف با رژیم "جمهوری اسلامی" را دارند . به لحاظ محاسبات نظامی در طرح بازها هردوسال یکبار نوبت به یکی از کشورهای مشمول "طرح خاورمیانه بزرگ" می رسد . پس از تهاجم نظامی به یوگسلاوی در 1999 که البته خارج طرح ولی در ارتباط مستقیم با آن است ، در 2001 حمله به افغانستان را داریم و در 2003 تهاجم نظامی به عراق را . بدلیل نقش محوری ایران در کلیت طرح ، تعیین تکلیف رژیم مربوطه در شکست یا پیروزی کل طرح اهمیت تعیین کننده دارد . عقب نشینیهای ذلیلانه رژیم درسالهای آخردولت خاتمی بخشی ازدولت آمریکا را متقاعد کرده است که بجای تهاجم مستقیم نظامی ، ابتدا باید بدنبال ایجاد انقلاب مخملی در ایران بروند و گزینه نظامی را بگذارند بعنوان آلترناتیو شکست پروژه فوق الذکر. از قضا این سال ضمنا مصادف است با انتخابات ریاست جمهوری در ایران . یعنی شرایطی که با اتکاء به آن معمولا پروژه انقلاب مخملی کلید می خورد . مطابق این پروژه ، معمولا پیش از انتخابات یک آلترناتیو مطلوب با یک یا چند چهره وجیه المله در راس آن دست سازی می شود و پس از انتخابات هم این آلترناتیو ،"توده ها" را در اعتراض به انتخابات به خیابان می کشاند و نهایتا ترکیبی از "فشارازپایین ، چانه زنی ازبالا" با زنجیره ای از فشارهای گسترده بین المللی و تهدید دخالت نظامی ، رژیمهای متعارف استبدادی را واداربه عقب نشینی کرده و بدینترتیب انتقال مسالمت آمیز قدرت سیاسی صورت می پذیرد . تا این تاریخ عجالتا ، این تجربه موفق بترتیب در گرجستان 2003 ، اوکرائین 2004 ، و آخرین آن همین سال 2005 درقرقیزستان پیاده شده است.<br /><br />موفقیت پروژه انقلاب مخملی در گرو دو پارامتر اصلی است . وجود یک رژیم متعارف و حضور یک آلترناتیو مطلوب . هیچ کدام اینها در ایران موجود نیست . نه رژیم شترگاو پلنگ اسلامی متعارف است و نه ، تنها آلترناتیو موجود یعنی آلترناتیو عرضه شده توسط مجاهدین مطلوب ! اولی جلوی به خیابان آمدن "توده ها " و از آن مهمتر در خیابان ماندنشان را گرفته و دومی ظاهرا فضای شکل گیری آن آلترناتیو کذایی را قفل کرده است . به این اعتبار می توان خط غالب در سیاست خارجی آمریکا در این سالها را بهتر فهم کرد . این سیاست همواره بر روی دو مولفه حرکت می کرده است . مولفه اول تلاش بی فرجام درراستای متعارف کردن رژیم اسلامی است ، مولفه دوم اقدامات عملی در جهت متلاشی کردن سیاسی و فیزیکی آلترناتیو نامطلوب . اگراین سیاست کلان در رابطه با ایران درست تحلیل شده باشد ، آنگاه دیگر کل عملکرد دستگاه سیاست خارجی ایالات متحده چه در رابطه با رژیم و چه در رابطه با مجاهدین خلق بسا بسا قابل فهمتر خواهد بود .<br /><br />با اینحال این سیاست در سال 2005 شکست سختی می خورد . نه رژیم متعارف می شود و نه مجاهدین نابود و از صحنه حذف می شوند . برعکس رژیم "جمهوری اسلامی" سیاست تقابل با آمریکا را با پذیرش کلیه عواقب آن در پیش گرفته و تک به تک به عملی کردن الزامات تقابل می پردازد . اولین الزام تقابل یعنی تکپایه شدن رژیم با انتخابات اینسال متحقق می شود . خامنه ای نه اجازه اعتراض به اصلاح طلبان رانده شده از نظام را می دهد و نه درمیان اپوزیسیون مخملی رژیم ، اصلا جسارتی یافت می شود که به اعتراض برخیزد .<br /><br />همین سال دومین الزام تقابل یعنی صدور بحران به خارج از مرزهای خودی درعراق به آزمایش گذاشته می شود . هدف غرق کردن نیروهای نظامی آمریکا در باتلاق عراق است . سیاستی که با به خاک و خون کشیدن عراق از سویی و بدست گرفتن حاکمیت آن از طریق انتخابات دمکراتیک ! از سوی دیگر عملی می شود . تنها اپوزیسیون سازمانیافته رژیم سابق عراق که نزدیک به یک ربع قرن در ایران ساخته و پرداخته شده از مرزها گذشته و بر سفره حاضر و آماده ای که شیطان بزرگ برایشان مهیا کرده است می نشینند . رژیم "جمهوری اسلامی" در یک فرار به جلوی تماشایی به داخل عراق می خزد .<br /><br />با شکست اولین خیز به سمت انقلاب مخملی ، آلترناتیو تهاجم نظامی دوباره بروی میز سیاست خارجی ایالات متحده می آید . این شق که یکسال بعد یعنی سال 2006 با تهاجم جنایتکارانه اسرائیل به خاک لبنان عملی می شود ، با شکست فصیحت بار دولت حرامزاده درجنگ 33 روزه لبنان ، موقتا ازروی میز برداشته می شود . با این جنگ عمق استراتژیک جمهوری اسلامی تا مرزهای اسرائیل امتداد می یابد . سیاست صدور بحران در 2007 به فلسطین کسیده و به جدایی نوارغزه از کرانه باختری رود اردن و حاکمیت مطلق حماس در این سرزمین می انجامد . دراینسال ایران ازشمال و جنوب با سرزمینهای اشغالی همسایه می گردد ! و عمق استراتژیکش فلسطین را نیز در بر می گیرد .<br /><br />تمام تلاش رژیم این است که تا انتخابات 2008 در آمریکا و بیرون رفتن عروسک "جناح بازها" از کاخ سفید ، جلوی حمله نظامی را به هر قیمت بگیرد . به همین دلیل در کنار تداوم مداخله در هرکجا که بتواند از جمله حفظ حداکثرفشار ممکن بر روی عراق ، سال 2008 را به افغانستان اختصاص داده و با تمام قوا به دامن زدن عملیات نظامی برعلیه نیروهای ائتلاف و در راس آن آمریکا پرداخته و با پول و سلاح و امکانات لجستیکی و دررو خارجی به یاری طالبان و القاعده یعنی دشمنان خونی دیروزی خود می پردازد . اوضاع در افغانستان چنان بهم ریخته می شود که اولین کار رئیس جمهور جدید در رابطه با ادامه جنگ سلف خود ، اعلام بیرون کشیدن نیروهای نظامی آمریکا ازعراق و تمرکز بیشتر در افغانستان می شود .<br /><br />سال 2009 ، برآیند شکست استراتژیک "جناح بازها" در رابطه با "طرح خاورمیانه بزرگ" است . رژیم "جمهوری اسلامی" تا اینجا تنها یک نبرد برسرحفظ خود را برده است . ولی جنگ همچنان ادامه می یابد . سیاست جدید کاخ سفید تا آنجا که به شیوه ها و متدها و سبک برخوردها برمی گردد ، بکلی با گذشته متفاوت است . اگرچه در کل استراتژی کوچکترین تغییری ایجاد نمی گردد . سیاست ساده و قابل فهم ! دولت جرج دبلیو بوش که شمشیر را از رو بسته و به جنگ با بشریت آمده بود ، جای خود را به سیاست مزورانه بارک اوبامایی می دهد که با لبخندی بر لب و خنجری در پشت پنهان به جد خواهان تعامل با بشریت است . بدیهی است که این سیاست تعامل بیش ازهمه شامل رژیم "جمهوری اسلامی" هم می گردد . تشخیص اینکه این سیاست جدید برای کنارآمدن با رژیم ایران است و یا برای کنارزدن آن ، در آغاز برای خیلی ها مشکل بود . هنوز هم هست ! ولی رژیم حاکم بر ایران خود در این رابطه توهمی ندارد . اشاره خامنه ای به دست چدنی اوباما با دستکش مخملی حکایت از همین تشخیص درست دارد .<br /><br />علیرغم آمدن "سیاستی دیگر" در کاخ سفید ، رژیم با جدیت به عملی کردن الزامات تقابل وفادار می ماند . تلاش بی دنده و ترمز برای دستیابی به تکنولوژی هسته ای در کنار آماده سازی حزب الله لبنان و سپاه پاسداران ایران برای ورود به "جنگ غیرمتعارف" و تغییرات ساختاری در نیروهای دریایی و هوایی و زمینی آن در انطباق با الزامات نبرد نامتعارف ازسویی و دمیدن بر آتش نفرت ضد صهیونیستی ـ ضد آمریکایی توده های خاورمیانه بزرگ ازسوی دیگر ، فعالانه ادامه می یابد . تمامی اینها که در کادر خنثی کردن تهدیدهای بافعل و بالقوه صورت می گیرند علیرغم ظاهر تهاجمی آن اساسا خصلت تدافعی دارند . خنثی کردن تهدیدات بالقوه و بالفعلی که بدنبال حذف نظام مقدسند با هدف حفظ نظام بهرقیمت . در شماراین تهدیدات جای یک دشمن وفادار! قدیمی که هیچگاه و هیچ روز و شبی خواب رژیم تازیانه و دار را ترک نگفته ، هرگزخالی نبوده است . مجاهدین و ارتش آزادیبخششان و خواست بی تنازل سرنگونی قهرآمیزتام وتمام رژیم حاکم برمیهن در زنجیرشان . دشمنی که هرکار نتوانسته که بکند یک کار را بخوبی به سرانجام رسانیده و آن حفظ سازمان رهبری کننده انقلاب نوین مردم ایران بهرقیمت است . سازمانی که هم بخشی ازمشکل آلترناتیو مطلوب برای ایران است و هم بخشی از راه حل آن ! بسته به اینکه هرکس چگونه بدان بنگرد .<br /><br />برای خود رژیم بی هیچ تردیدی هیچ تهدیدی جدیتر و خطرناکتر از مجاهدین و حضور ظرف ارتش آزادیبخششان در"جوار خاک میهنشان" نیست . این برای هرکس که محل تردید باشد برای خود رژیم تردیدبردار نیست . برای فهم این واقعیت اصلا نیازی نیست که به تبلیغات مجاهدین گوش کرد . فقط کافی است به حجم تبلیغات دیوانه وارخود رژیم برعلیه آنان گوش فرا داد . فقط همین ! ازابعاد "تاثیر" است که می توان پی به ابعاد "موثر" برد . یکی ازعوامل جلب توجه کانونهای قدرت جهانی به مقوله مجاهدین در گرماگرم "نبرد آلترناتیوها" نیز بدون شک همین موضوع است .<br /><br />اتفاقات اخیردراشرف و موضعگیریهای سیاسی در ارتباط با آن چه در ابعاد جهانی و چه در کادر نیروهای سیاسی ایرانی نیز چیزی جزادامه همین نبرد آلترناتیوها نیست . نفس موضعگیریهای متعاقب تهاجم به اشرف که هنوزهم ادامه دارد نشان از تولد یک تعادل جدید در سپهرسیاسی ایران دارد . حجم موضعگیریهای سیاسی بویژه درمیان جامعه ایرانی در ربع قرن اخیر و از مقطع اعلام انقلاب ایدئولوژیک درونی مجاهدین براستی بی سابقه بوده است . تعادل جدیدی که خود دوسال ونیم پیش و در آستانه رویارویی مستقیم مجاهدین و دولت نوری المالکی آنرا حاصل یک "رویارویی پرشگون" دانسته بودم . آنروزها بسیاری با شگفتی می پرسیدند که آخر"شگون" این رویارویی خونین و مخاطره آمیز دیگرچه صیغه ایست ؟ و من تنها می گفتم : تعادل جدید ! بسا متفاوت ترو درمقایسه با پیش چندین مدارکیفی فراترازآن. مهم آن بهایی نیست که می پردازید ! بل آن چیزی است که بدست می آورید . مهم آنهایی نیستند که می روند ، آنان که می مانند هستند که ارزش استراتژیک دارند .<br /><br />البته این برای آن ارگانیسمی که دو دستی به زندگی چسبیده است قابل فهم نیست. قابل فهم نیست که در دنیایی که آدمهایش برای منافع شخصی همدیگر را پاره پاره می کنند ، در دنیایی که همه دربدر بدنبال ساحل امنی برای نجات خود می گردند ، انسانهایی نیزپیدا می شوند که سواحل امن و جویبارهای حقیر زندگی معمول را با عشق رسیدن به دریا پس پشت می گذارند و خود را به امواج خروشان می سپارند . براستی چگونه می شود این مقوله ساده را به آنهایی که مدام بدنبال رسانیدن مجاهدین اشرف به یک مکان امن هستند فهمانید که خانمها و آقایان محترم ! آنهایی را که شما زور می زنید تا به ساحل امنشان رسانید ، دیریست که عطای این امنیت و آرامش را به لقای امنیت شمایان بخشیده وبه میان آتش و دهان شیر فرو رفته اند. آیا فهم این معادله تک مجهولی اینچنین دشوار است که می شود کسی امنیت زندگی موجود در اروپا و آمریکا و کانادا و ... را رها کرده و زندگی ناامن در عراق را گزیده باشد تنها به این دلیل ساده که بیش از آنکه برایش نفس "آن زندگی" مهم باشد ، شان "این زندگی" است که اهمیت دارد . نفس زندگی "ارزش" نیست . چگونه زیستن "ارزش" است . برای او زندگی امنی که بر روی زانوان است یک پاپاسی هم ارزش ندارد ."نفس انسان" اگرچه درجای خود مهم است اما این "شان انسان" است که "ارزش" است . به همین دلیل هم هست که برای من انسانی که ایستاده و مقاومت می کند شایسته حمایت است نه آنی که نشسته است و التماس می کند . حمایت از اولی وظیفه عنصرانقلابی است و گرفتن دست دومی مشغولیت فعال حقوق بشری ! که بوفور هم یافت می شود . اولی مدام در کشاکش و چالش است و دومی پیوسته در پی سازش . یکی ایستاده میمرد و آنگاه به خاک می افتد و دیگری پیش از آنکه بمیرد ، دیر زمانی است که به خاک افتاده است . یکی با "پرداخت" احیا می شود و یکی تنها با "دریافت" مستمراست که اصلا برسرپا ایستاده است . میان ایندو تفاوت از زمین تا آسمان است .<br /><br />گفتم که ابعاد موضعگیریهای شخصیتها و نیروهای سیاسی ایرانی دررابطه با تهاجم نظامی به اشرف درربع قرن اخیر بی سابقه بوده است . حتی قابل مقایسه با حمله مشابه به اشرف درمرداد ماه دوسال پیش هم نیست . از اضداد مجاهدین گرفته تا رقبای سیاسی و مدعیان رهبری و مبارزه و تا صف دلسوزان و دلسوختگان ! و معلمان اخلاق و غرغرکنان حرفه ای تا ....<br /><br />محتوای این موضعگیریها چندان مهم نیست . اما دریک چیزتردیدی نیست ، کمیت و کیفیت متفاوت آنها حاصل تغییرماهیت مجاهدین و نیروها و جریانات دیگرنیست . موازنه قدرت جدیدی می رود که در تقابل با رژیم "جمهوری اسلامی" شکل بگیرد. این همان "تعادل جدیدی" است که برحمایت دوست و احترام رقیب و وحشت دشمن افزوده است . تعادلی که دیگرابعاد گسترش یابنده بین المللی بخود گرفته و پای موضعگیری دولتهای بزرگ ، سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا را درموضوع اشرف به میان کشیده است . آری ! همان "تعادل جدیدی" که حاصل یک رویارویی پرشگون و البته پرهزینه بوده و هست و بازهم تا فرجام نهایی چنین خواهد بود . اگر کسی فکر می کند که این تعادل همینطوری شکل گرفته ، سخت درخطاست . این "تعادل جدید" ، حاصل هیچ چیز نیست جز پایداری غیرمنطقی ! مجاهدین در حفظ و حراست ازاشرف به مثابه یک "پارامترقدرت" و یک "وزنه ژئوپلیتیک" در پروسه تغییر رژیم در ایران . هراس رژیم از اشرف هم درست ازهمین نقطه شروع و درهمین نقطه نیز پایان می گیرد . مگراینکه کسی فکرکند دلیل منطقی برای تلاش غیرمنطقی ! تمامیت رژیمی که از بام تا شام خود را به درو دیوار می زند تا اشرف را جمع کند ، یا ضدیت ژنتیک با مجاهدین است یا دلسوزی برای رزمندگان آن !<br /><br />پس اگراین موضوع واقعیت داشته باشد که نفس وجودی اشرف و بودن مجاهدین درعراق ، تهدیدی واقعی برای تمامیت رژیم بشمار می رود که می رود ، اگرمسئله یک این رژیم جمع کردن اشرف درعراق هست که هست ، بنابراین هرگونه فشار به مجاهدین در رابطه با ترک اشرف با هربهانه و استدلال حقوق بشری هم که در پشت آن خوابیده باشد ، آگاهانه یا ناآگاهانه بازی درزمین رژیم "جمهوری اسلامی" است و لاغیر .<br /><br />نتیجه می گیرم ، تا زمانی که خود رزمندگان اشرف خواهان حفظ ظرف ارتش آزادیبخش در عراق بوده و حاضر به پرداخت بهای آن (هر بهایی) نیزهستند ، بنابراین موضعگیری درست و اصولی فشارهمه جانبه بردولت عراق مبنی بر رعایت حقوق قانونی مجاهدین اشرف و احترام به مفاد کنوانسیون چهارم ژنو می باشد و نه چیزدیگر . مگر آنکه کسی خود را در نقش دایه دلسوزتر از مادر برای مجاهدین اشرف ببیند و برای خود رسالت سر و سامان دادن به زندگی ! آنان را درنظرگرفته باشد . شاید ذکر این نکته ضروری نباشد که تاکید من بر حفظ اشرف به هر قیمت به مفهوم دفاع از استراتژی مجاهدین نیست . چرا که هرکس که با نظریات من آشنا باشد ، بخوبی می داند که من از فردای فروغ جاویدان و بویژه پس از مرگ خمینی و عملیات تدافعی مروارید ، معتقد به تغییر استراتژی بوده و هستم . اینرا که استراتژی درستتر را "سازماندهی قیام درشهر" دانسته و می دانم . اینرا که کانون استراتژیک نبرد تمامیت مردم ایران با تمامیت رژيم "جمهوری اسلامی" را نه اشرف که خیابانهای ایران دانسته و می دانم . اینها و بسیاری دیگر را نیز بارها نوشته و گفته ام و ضرورتی در تکرار آن نمی بینم .<br /><br />می خواهم بگویم که بحث ضرورت حفظ اشرف برای من یک بحث استراتژیک نیست . اما به لحاظ تاکتیکی و در کادر الزامات سرنگونی و بحث آلترناتیو و ازهمه مهمتر حساسیتهای دشمن ، برایم فوق العاده حائز اهمیت است . گذشته از آنکه در عرف سیاسی خوب است که اینرا هم یاد گرفته باشیم ، درجایی که خود صاحب علیه سازمانی ، سیاستی و یا راهکاری را برای خود درست و اصولی می داند ، برای دیگران وظیفه و مسئولیتی بجز احترام به خواست و نظر مربوطه باقی نمی ماند .<br /><br /><span style="color:#3366ff;">چرا مجاهدین خواهان ماندن در اشرف هستند ؟</span><br /><br />برای آنکه تحلیل درستی از یک جریان سیاسی داشته باشیم ضرورتا باید نیروی مربوطه را بشناسیم . اهداف و مناسبات آنرا فهم کنیم و در حد امکان خود را بجای آن نیرو قرار داده و بعد به تماشای صحنه بنشینیم .<br /><br />استراتژی مجاهدین همچنان استراتژی " جنگ آزادیبخش نوین" هست . این استراتژی در ارتباط مستقیم با الزامات ژئوپلیتیک مشخصی شکل گرفته که محاط برهر تغییر و تحولی در ایران می باشد و تنها درکادرهمین الزامات ژئوپلیتیکی هم قابل فهم است . برمبنای این محاسبات ژئوپلیتیکی بود که رژيم شاه از اواخر دهه پنجاه میلادی کل ترکیب دفاع نظامی ایران را تغییر داده و خطوط دفاعی مربوطه را اساسا در طول کل مرزهای غربی ایران با عراق قرارداده بود . یعنی بر اساس محاسبات ژئوپلیتیکی آنزمان ، عراق به عنوان یک دشمن استراتژیک مشخص شده و بر این اساس هم رابطه با آن تنظیم می شود . اختلافات مرزی بین دو کشور در سالهای آغازین دهه هفتاد میلادی که نهایتا به امضای قرارداد تحمیلی 1975 الجزائر به عراق منتهی می شود و همینطور حمایت هردو کشوراز نیروهای مخالف و اپوزیسیون کشوردشمن از پی آمدهای ناگزیرهمین محاسبات ژئوپلیتیکی بوده است .<br /><br />حفظ تعادل و موازنه قدرت میان دو کشور ایران و عراق در کادر موازنه کلان قوا در کل خاورمیانه همواره از یک ضرورت استراتژیک برخوردار بوده است . به همین دلیل هم هست که علیرغم آنکه دولت عراق هیچگاه آلترناتیو مطلوب غرب برای این منطقه نبوده با اینحال در جریان جنگ ایران و عراق سیل کمکهای نظامی و اطلاعاتی غرب در اختیار دولت مذکور قرار گرفته و عملا در مقابل وزنه ایران تقویت می گردد .<br /><br />تهاجم نظامی آمریکا به منطقه خاورمیانه که بدنبال شعبده بازی نفرت انگیز 11 سپتامبر 2001 و آغاز جنگ جهانی دیگری علیه بشریت صورت می گیرد ، این موازنه قدرت را به سود رژيم ایران برهم می زند . دولت جنایتکار آمریکا در ظرف دوسال به قلع و قمع بزرگترین دشمنان خارجی و داخلی رژیم جمهوری اسلامی کمر می بندد . دو رژیم افغانستان و عراق که نقش توازن خارجی در مقابل رژیم ایران را به عهده دارند ، یکی پس از دیگری توسط قوه قهریه ائتلاف داوطلب تحت هژمونی ایالات متحده به زیر کشیده شده و تنها اپوزیسیون مسلح رژيم مذکور نیز با زنجیره آگاهانه ای از اقدامات پی در پی همچون بمبارانهای مستمر قرارگاه هایشان و خلع سلاح نیروی نظامیشان درعراق ، دستگیری رهبری سیاسیشان درفرانسه و لیست گذاری تروریستی و منجمد کردن دارایی هایشان در آمریکا و اروپا عجالتا قفل می شود .<br /><br />تا زمانی که موازنه قدرت در خاورمیانه به ضرررژیم ایران برهم نخورده و تعادل جدید دوباره برقرارنشود ، هرنیروی متضاد با رژیم مذکور چه داخلی و چه منظقه ای به شرط برخورداری از وزنه سیاسی ، نظامی و یا اجتماعی ، از ارزش ژئوپلیتیکی برخورداربوده و قابل محاسبه هست . بنابراین هر نیرویی که خواهان به بازی گرفته شدن در معادله قدرت باشد ، باید که بهر قیمتی در حفظ وزنه سیاسی و توان نظامی و مقبولیت اجتماعی خود بکوشد . اگر در این راستا موفق شود ، صرفنظر از اینکه که باشد و چه ماهیتی داشته باشد ، خود بخود می شود یک "وزنه ژئوپلیتیکی" که باید در محاسبات وارد گردد . این مقوله تنها شامل مورد خاص ایران نمی شود . اصلی است جهانشمول که درهمه جا جاری و ساری است . با اتکاء به الزامات ژئوپلیتیک می شود تغییرات بسیاری را در ساختار قدرت و نظم جهانی وارد ساخت . پروسه هسته ای شدن بسیاری از قدرتهای اتمی کنونی براساس همین الزامات ژئوپلیتیک با موفقیت طی گردید . براساس این الزامات است که چین کمونیست اساسا امکان و فرجه تبدیل شدن به یک قدرت اتمی را می یابد . چرا که چین اتمی می بایست توازنی را که اتحاد شوروی موفق به برهم زدن آن علیه آمریکا شده بود ، دوباره برقرار می ساخت . عین همین داستان در رابطه با هند اتفاق می افتد . کشور مذکور در تضاد با چین است که امکان اتمی شدن می یابد و اتمی شدن پاکستان نیز اگر با هدف برقراری موازنه با هند اتمی نمی بود ، رویایی بیش به حساب نمی آمد و ازاساس امکانپذیر نمی بود .<br /><br />اشرف درشرایط مشخص کنونی یک وزنه ژئوپلیتیک قابل محاسبه هست. وزنه ای که می توان و باید برعلیه ساختار قدرت در ایران از آن سود برد . وزنه ای که نبود آن موازنه قدرت را درعراق به نفع رژیم "جمهوری اسلامی" برهم خواهد زد . در نبود این وزنه ، کفه اپوزیسیون عراق نیز درمقابل دولت همدست رژيم ولایت فقیه سبکتر خواهد شد . اگر تنها همینها واقعی باشند ، برای هرآنکس که بواقع خواهان تضعیف رژیم"جمهوری اسلامی" باشد ، حفاظت اشرف ورای باورهای سیاسی گوناگون تبدیل به رسالتی انقلابی بر کاکل هوشیاری سیاسی می گردد .<br /><br />"ندا" سمبل "جنبش سبز" ، "صبا" نماد "جنبش سرخ"<br /><br />بحث اشرف را بدون اشاره به فدیه های آن نمی توان به پایان برد که ایندو چونان به هم آمیخته و در هم تنیده اند که یکی بدون آن دیگری نیمه ناتمامی بیش نیست . برپیشانی فدیه های جدید ، نقش ستاره ای حک شده که اگرچه شب پرستان به زیرو بر زمینش کشانیده اند ، اما صلابت پیامش او را و همه همرهان راهش را دیگر بار و در فرازی بالابلندتر دوباره به آسمان پرتاب کرده است . پیامی و چهره ای که جای آن بر تارک پرچم همواره در اهتزاز "جنبش سرخ" خالی بود .<br /><br />هر جنبشی در پروسه رشد خود به عوامل گوناگونی نیاز دارد که هر کدامشان در شکست و یا نیل به پیروزی آن به درجاتی نقش تاثیرگذارنده و یا تعیین کننده دارند . یکی از این عوامل نقش نمادهای یک جنبش است . این نمادها به بیانی ساده و قابل فهم برای توده ها ترجمان بهایی است که برای پیروزی می بایستی پرداخت شود و برای نخبگان نیز درابعادی بیانگر ماهیت جنبش مذکور است . به همین خاطرهم هست که در جنگ تبلیغاتی و اطلاعاتی ابندا به ساکن این نمادها هستند که مورد تهاجم قرار می گیرند و لجن مال می شوند . برای آنکه نمادی تبدیل به پرچم شود باید اما که پیام داشته باشد .<br />و اینک پرچم "جنبش سرخ" با "صبا"ست که باید در درون و در فراروی توده ها مستقر و جای "ندا" را بگیرد .<br /><br />اشتباه نشود ! نه مظلومیت "ندا آقا سلطان" کمتر از مظلومیت "صبا هفت برادران" هست و نه فداکاری صبا بیشتر از فائزه رجبی و آسیه رخشانی و .. تفاوت در اینجا تنها در انتقال پیام و درماهیت پیام است . پیامی که صبا درواپسین ساعات زندگیش می دهد و دوربین نیز موفق به ثبت آن می گردد . همین ! ما تا آخر ایستاده ایم . ما تا آخرش می ایستیم !<br /><br />در رابطه با ندا نیز چنین بود . پیام ندا در نگاه معصومانه او در واپسین لحظه حیاتش بود که دوربینی موفق به ثبت آن گردید . آری پیام "ندا" تنها نگاه بود و قابل تفسیر، ولی پیام "صبا" کلام است . روشن و واضح و با تفسیر که تنها به سینه مخاطب فرو نمی رود که مخاطب را می لرزاند و به اندیشه مقاومت می اندازد . مظلومیت نگاه "ندا" تنها اشک را جاری می ساخت . صلابت کلام "صبا" اما ، مسئولیت زاست . تنها همدردی آفرین نیست که هست . تحرک آفرین هم هست . با تصاحب "پرچم ندا" می شد که فقط دریافت کرد . تصاحب "پرچم صبا" ، اگر که بتوان تصاحب کرد اما هیچ جز پرداخت ندارد .<br /><br />"ندا" نماینده اکثریت خاموشی بود که می داند چه چیزی را نمی خواهد ولی به آنچه که می خواهد آگاه نیست . به همین خاطر هم براحتی از جانب آنانی که می دانند چه می خواهند قابل تصاحب است . عجیب نیست که در اندک زمانی بر بالهای رسانه ای تبدیل به نماد "جنبش سبز" می شود . چرا که درست مثل این جنبش کذایی گرد است. قابل تفسیر است . قابل سوء استفاده است . ازهمه مهمتربی صاحب است . هر لوش و لجنی می تواند که مدعی آن باشد و مدعی آن نیزمی شود. نگاه "ندا" نگاه ملتمسانه نسل به گروکان گرفته شده ای است که تقاضای کمک دارد . ازکی مهم نیست ! ناجی هرکسی می تواند که باشد . نسلی که می خواهد تنها زندگی کند. چگونگی آن اما ارزشی درجه دوم دارد. نسلی که بی هیچ گناهی به قربانگاه جنگ و سرکوب فرستاده شده است . آری نسل سوخته ، نسل قربانی !<br /><br />"صبا" اما قربانی نیست . شهید است ! شهیدی که مظلومیت "نسل دیگری" را به شهادت نشسته است . نسلی که زندگی کردن صرف برایش واجد آنچنان ارزشی نیست که چگونه زندگی کردن . نسلی که همواره در دو راهه انتخاب میان زندگی بر روی زانوانش و یا مرگ بر روی پاهایش، بی هیچ تردیدی دومی را برگزیده است.او فریاد اقلیت رزمنده ای هست که دیرزمانی است دیگر شنا کردن در خلاف جریان ، عادتش شده است . درهرنظامی و درهر زمینی . شهید ، برای "آنچه که می باید" و در رزمی مستمر برای رسیدن به "آنچه که می خواهد" به خاک می افتد و قربانی نه !<br /><br />"صبا" صاحب دارد . هرکس نمی تواند که این پرچم را بالا برد. بالابردن این پرچم یعنی برسمیت شناختن ضرورت پرداخت بها برای نیل به پیروزی . یعنی پرچم پرداخت مستمر . یعنی پرچم جنبش سرفراز سرنگونی . "ندا" پرچم انقلاب مخملی و سمبل "جنبش سبز" بود . "صبا" اما پرچم سرنگونی قهرآمیز رژيمی است که جز زبان قهرهیچ ، آری هیچ نمیفهمد .<br /><br />"<span style="color:#ff0000;">صبا"در یک کلام نماد "جنبش سرخ" است . جنبشی که می تواند و باید که تا به آخر بایستد . آری درست مثل "صبا" که تا آخرش ایستاد</span> .<br /><br /><br />بیژن نیابتی ، 22 اردیبهشت 1390<br /><br />http://niabati.blogspot.com/<br /><br />bijanniabati@hotmail.com<br /></strong></span></div>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-64193734205767047102011-04-20T20:33:00.000-07:002011-04-20T20:37:43.592-07:00سال زیبا - بیژن نیابتی<div align="right"><span style="font-size:130%;"><strong>بيژن نيابتی</strong></span> </div><br /><div align="right">bijanniabati@<span style="font-size:130%;">hotmail.com<strong><br />سی و یکم فروردین 1390</strong></span></div><br /><div align="right"><strong><span style="font-size:130%;"><br /></span><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;"><span style="font-size:180%;">سال زیبا</span><br /></span><br /></span><span style="font-size:130%;"><span style="color:#3366ff;">بخش اول : بحث منطقه<br /></span><br />خیزش تونس سرآغاز خیزش شگفت انگیز جهان عرب در منطقه "خاورمیانه بزرگ" از شمال آفریقا تا خلیج فارس بود . خیزشی که برق خیره کننده اش ، سال 2011 میلادی را سراسر نورافشان کرده و بسا بسا چشمهای ظاهر را خیره و چشمان بصیرت را نابینا کرده و خواهد کرد . در آنجایی که خیل روشنفکرانی چند ، هم عرض توده ها به تقدیس جنبشهای خودبخودی نشسته اند و نوید پیروزی انقلاب و بهروزی خلق را می دهند ، می خواهم که لختی بیاسایم و گامی به پس بگذارم و آنگاه در خارج از حیطه نور کورکننده به تماشای صحنه بنشینم . نه صرفا بخاطر تحلیل صرف آنچه که می گذرد که بیشتر برای درس گیری از روند تغییرات در بیرون از ایران در راستای انقلاب در درون ایران . چرا که روند کنونی تغییرات درمنطقه خاورمیانه و شمال آفریقا تا آنجایی که به طرح استراتژيک "خاورمیانه بزرگ" و بازی قدرت در بالا برمی گردد ،نه تنها جدای از پروسه تغییر در ایران نبوده و نیست که اساسا درارتباط ارگانیک با آن نیزمی باشد .<br /><br />ابتدا می خواهم که دو حیطه را از یکدیگر جدا کنم . چرا که بسیاری از کج فهمی ها و سوء تفاهمات در دنیای ما حاصل درهم ریختگی مرزها و در هم آمیختگی حیطه هاست . برای فهم منظورم مثالی می زنم . فرض کنید که شما می خواهید مقوله ای بنام دین را تحلیل و تفسیر کنید . برای آنکه درک درستی از دین به مفهوم کلی آن بدست آورده شود ، باید ابتدا به ساکن حیطه آن مشخص گردیده و درهمان کادر هم به تحلیل دین نشسته شود . حیطه دین ، حیطه ایست فلسفی که موضوع آن پاسخ به چرایی ها و باید و نبایدها و شاخص کردن خوب و بدهاست . هیچ ربطی به مقولات علمی ندارد .اگر این مشخص باشد دیگر کسی نه بدنبال رد دین با اتکاء به داده های علمی می رود و نه کسی زحمت اثبات دین از این طریق را به خود می دهد . چرا که موضوع علم پاسخ به چگونگی ها و متکی به تجربه است و تشریح و اتکای دین بر باوراست و تبیین که اینهم اساسا موضوع فلسفه هست. یعنی که دین در یک کلام اثبات کردنی نیست ، باورکردنی است . یعنی که اگر این دو حیطه از هم جدا گشته بودند دیگر نه آن پزشک پوزیتیوست معروف در قرون گذشته بدنبال اثبات خدا در زیر چاقوی جراحیش سرگردان همی گشت و نه فلان پرفسور مصری عمرخود را درجهت اثبات دین مقدس از طریق کشف نظم معجزه آسای ریاضی ! میان آیات قرانی به هدر می داد . درسیاست هم جز این نیست .<br /><br />من خود در آغازعروج فتنه سبز نیز به همین جداسازی حیطه ها با جدیت همت گماشتم . در آنجا نیز حیطه سیاست را از حیطه خیابان جدا کرده بودم . معتقد بودم که درعین حالی که در حیطه خیابان ، از هرگونه اختلاف با بدنه "جنبش سبز" ، باید اکیدا پرهیز گردد اما درحیطه سیاست ، پرچم "جنبش سرخ" را باید که به هر قیمت از آغشتگی به لجن اصلاح طلبی سبز بدور نگه داشت . چرا که درشرایطی که بدنه بالفعل"جنبش سبز" در خیابان ، نیروی بالقوه "جنبش سرخ" بود ، برعکس آن درصحنه سیاست ، هرگونه نزدیکی عناصر آلوده و فرصت طلب منتسب به "جنبش سبز" به کادرهای "جنبش سرخ" ، به مانند سمی مهلک در تار و پود بدنه آن رسوخ کرده و آنرا فلج می ساخت . آنجا در خیابان ، برجسته کردن اختلافات چپ روی بود و اشتباهی محض درحالیکه اینجا در سیاست ، پوشانیدن تمایزات و مشخص نبودن پرچم ، راست روی هست و دنباله روی . حیطه ها اگر در این فتنه جدا نمی گشتند آنگاه مرزها درهم آمیخته می شد و مبلغان ترسان مسالمت جوی ضد خشونت در درون اسب تروای اصلاح طلبی و ساخت و پاخت از بالا به جولان در جبهه مبارزه و انقلاب مشغول بودند .<br /><br />در اینجا هم به جز این نیست . در این سال زیبا نیز ما با دو حیطه مجزا سر و کار داریم . دو حیطه ای که قانونمندیهای حاکم بر آنها نیزهیچ شباهتی به یکدیگرندارند . حیطه بالا یعنی حیطه سیاست تجاوزکار ، توطئه گر، جنایتکار ، طراح و دولت ساز ! یعنی همان سیاست بی پدر و مادری که شاخص راهنمایش "سود" است و فقط "سود" آنهم به هرقیمت . همان سیاست ضد اخلاق و ضد ارزش و در یک کلام سمبل دریافت کنندگی محض و ... حیطه پایین یعنی حیطه خیابان ، خیابان غرقه به خون ، یعنی حیطه خلقهای مشتاق تغییر ، حیطه اشکها و لبخندها و آمال و آرزوها . نماد پرداخت کننده گی در همیشه تاریخ با دشنه خیانتی در پشت . بدون رهبری ، دولت ستیز اما بی هیچ آلترناتیوی از خود و از میان خود !<br /><br />جدا کردن حیطه ها و جدا دیدن تفاوتها کمک می کند که درعین تحسین و حمایت آنچه که در خیابان می گذرد ، با چشمانی باز از آنچه که در بالا و در مناسبات و محاسبات کانونهای قدرت جهانی نیز می گذرد غافل نماند .<br /><br />طرح "خاورمیانه بزرگ"<br /><br />هفت سال پیش در مطلب مفصلی بنام "چشم انداز" به بررسی اجمالی طرحی پرداخته بودم بنام "طرح خاورمیانه بزرگ" . این طرح استراتژيک که عناصرکلیدی آن در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود میلادی و در دوران فروپاشی اتحاد شوروی تئوریزه گشته و برای آن یک پریود زمانی 25 ساله هم درنظرگرفته شده بود ، عملا در 11 سپتامبر 2001 و با توطئه جنایتکارانه "جناح بازها " کلید خورده و به رهبری نئو کانها به مرحله اجرا درمی آید . این طرح که درمرکز استراتژی کلان تری بنام استراتژی "جهان تک قطبی" قراردارد ، تاکتیک محوری تحقق استراتژی مذکور بوده و به همین اعتبار نیز اهمیت استراتژیک دارد . یعنی شکست و پیروزی آن ارتباط ارگانیک با شکست و پیروزی خود کلان استراتژی "جهان تک قطبی" دارد .<br />هدف نهایی این کلان استراتژی ، شکست چین و کنترل قدرتهای جهانی نظیر فرانسه ، انگلستان ، روسیه ، آلمان ، ژاپن و قدرتهای منطقه ای مثل برزیل ، هند ، ترکیه و ایران است . انرژی ، ابزاراین کنترل بوده و حاکمیت تنها ابرقدرت برمنابع انرژی ، از اهداف استراتژیک به شمار می آید . "طرح خاورمیانه بزرگ" راهکار "جناح بازها" درجهت تحقق اهداف فوق می باشد . شاخص پیروزی این طرح ، به قدرت رسیدن " لیبرال دمکراسی" در خاورمیانه بزرگ است . عناصرتشکیل دهنده این طرح ، بسیار پیچیده و ابزارهای مورد استفاده آن تماما مدرن ، انسانی و ترقیخواهانه ! می باشند . هدف اعلام شده آن نیز مبارزه با سیستمهای استبدادی و دیکتاتوری های غیرمنتخب و حمایت از دمکراسی هاست. آیا ازاین بهترهم می شود ؟ ! می بایستی که از مبارزات مردم در "جوامع بسته" تحت حاکمیت مطلقه فقها و سلاطین و جمهوریهای سلطنتی ! حمایت سیاسی و نظامی شده و از طریق انقلابات ! مخملی ، راه برای حاکمیت استراتژيک " لیبرال دمکراسی" در خاورمیانه بزرگ آماده گردیده و درنهایت نیز همه جوامع بشری "باز" شده و درهایشان بروی حرکت آزادانه و بلامانع سرمایه کلان گشوده شود .<br /><br />با این تفاصیل تلاش لازم برای شناخت این طرح و کشف شیوه های مناسب برخورد با آن برای نیروهای انقلاب دمکراتیک مردم ایران به باورمن از یک نقش و اهمیت مبنایی برخوردار است . به غیرازاین نیروهای فوق الذکر ، یا بی تعارف تبدیل به مهره های شطرنج بازی غولها می شوند و یا از صحنه مداخله در روند تحولات در راه ، عملا کنار گذاشته می شوند . راه سومی نیست . پیش از ورود به بحث اما ، اشاره ای کوتاه به بخشی از "چشم انداز" خالی از فایده نیست حداقل برای خودم ! که مجبور به تکرار آنچه که قبلا نوشته ام نباشم :<br /><br />" ... بررسی اين طرح پيچيده و شناخت اهداف استراتژيک آن ، جايگاه ويژه ای را در برخورد درست با "گلوباليستها" و مقاومت استراتژيک در مقابل تجاوز آنان ، تشکيل داده و افقهای تازه ای را در مقابل نيروهای انقلابی منطقه می گشايد . پيچيدگی اين طرح به حدی است که با کوچکترين اشتباهی از سوی نيروهای انقلاب ، هم زمينه خورده شدنشان بسيار آسانتر است و هم امکان بسيج نيروييشان بسيار سختتر ! شعارهای " گلوباليستها" چنان انتخاب شده اند که درصورت پيچيده نشدن نيروهای انقلابی و ساده ماندنشان ، بسرعت خلع شعار شده و عنصراجتماعی را دردامن راديکاليسم بنيادگرا رها می سازند . و کيست که اندکی با الفبای سياست آشنايی داشته باشد و نداند که خلع شعارشدن بسا خطرناکتر و موثرتر از خلع سلاح شدن می باشد !<br /><br />هم اکنون جامعه ما و نيروهای سياسی آن، خواه ناخواه درمعرض چنان گردبادی قراردارند که می رود تا بسياری ازمناسبات طراز قديم را در جهت منافع استراتژيک تنها ابرقدرت موجود و در راستای تثبيت "حکومت واحد جهانی" ، برهم زده و مفاهيم و نرمهای متعارف در سياست بين الملل را از نو تعريف نمايد .<br /><br />اين بار اما شرايط بسی پيچيده تر از دورانهای قبلی است . چرا که اينبار دزد با چراغ آمده است ! اينبار "امپرياليسم" قبلی و " گلوباليسم " فعلی تنها با ناپالم و بمبهای اتمی بزرگ و کوچک و جنايت و کشتار و تجاوز به ميدان نيامده است . از آنها مهمتر با کوله باری از اميد و رويا به نجات خلقها آمده است ! آمده تا خلقهای تحت ستم را از زير سم ستوران ديکتاتورها برهاند ! "دمکراسی" در خورجين دارد و "جامعه مدنی" در آستين ! آمده تا حقوق پايمال شده بشرافغانی و عراقی و ايرانی را از غاصبان درحاکميت اعاده کند !!<br /><br />1ـ دمکراسی<br /><br />دمکراسی ، پرقدرت ترين ابزار استراتژيک " گلوباليستها " در پروسه درازمدت " جنگ جهانی چهارم" و در ميدان اصلی جريان يافتن آن يعنی " منطقه خاورميانه بزرگ" می باشد ! در اين رابطه به اعتقاد من آمريکاييها بسيارجدی هستند واصلا شعار نمی دهند !<br /><br />دراينجا بلافاصله اين سوال مطرح می شود که چگونه چنين چيزی امکانپذيراست ؟ تبهکارانی که درطول عمردويست سيصد ساله شان به اندازه يک تاريخ ، جنايت و وحشيگری را با خود حمل می کنند و يادآوری نامشان در خاطره بشرسرکوب شده و مورد تجاوز قرار گرفته آگاه ، تداعی ستم و تجاوز و جنگ و برده داری و نسل کشی بوده و سياست غالبشان در دوران جنگ سرد ، اساسا حول حمايت از نظامهای ديکتاتوری می چرخيده است ، با کدامين نور که به قلبشان تابيده، کمر به نجات خلقهای تحت سلطه جهان ، از زير سم ستوران ديکتاتورهای "غير منتخب" ! بسته و لباس نجات دهنده برتن کرده اند ؟<br /><br />واقعيت آنست که بدون شناخت درست ويژگی های "جنگ چهارم" و آماجهای مترتب بر آن ، فهم ابزارهای مورد استفاده در اين نبرد پيچيده ، بسادگی ميسر نيست ! عنصرغالب دراين جنگ نه عنصر نظامی که عنصر فرهنگی است . برهمين اساس هم هست که تئوری "نبرد تمدنها" توسط ساموئل هانتینگتون نظريه پرداز "جناح بازها" ، سالها پيش از" يازده سپتامبر" طراحی وعرضه میگردد .<br /><br />در اين راستا ، تهاجمات نظامی تنها يک نقش حاشيه ای را ايفا می کنند و نه بیشتر ! هدف اشاعه و تثبيت"فرهنگ برتر" و جاانداختن سيستم ارزشی يکسان درميان مردم جهان به مثابه ستون اصلی و ضرورت بنيادين تشکيل"حکومت جهانی واحد" و آخرين پله نردبانی است که پله های پايينتر آن يعنی ايجاد پايتخت جهان درنيويورک ، پارلمان جهان تحت نام "سازمان ملل متحد" ، بدنبال " جنگ جهانی اول "... و بنيانگذاری ارتش واحد جهانی تحت نام "ناتو" و سيستم بانکی واحدی بنام "بانک جهانی" و تمرکز سياست واحد پولی دنيا در کادر "صندوق بين المللی پول" و خلاصه قوه قضاييه واحد جهانی تحت عنوان دادگاه بين المللی لاهه و "تريبونال" و پليس بين المللی محصول و دستاورد دو جنگ جهانی ديگرمی باشند . به اين می گويند : نظم نوين جهانی<br /><br />نگاهی به پشت اسکناس يک دلاری آمريکايی بياندازيد ! به زبان لاتين جمله novus ordo seclorum را می توان بوضوح بر روی آن تشخيص داد ! به فارسی دری می شود " نظم نوين سکت برگزيده " ! طرح ده سال و بيست سال اخير نيست ! در اين رابطه در حوالی پايان جنگ اول خليج فارس موسوم به جنگ کويت ، يکی از روزنامه نگاران هوادار "جرج بوش پدر" از وی خواستار توضيح نظم نوين جهانی می شود . پاسخ او بدينگونه است :<br /><br />it is quite simply , wath we say , goes !!<br />چيز ساده ای است ! ( یعنی ) هر چه ما بگوييم ، انجام شود !<br /><br />برای اينکه خلقهای جهان اين چيز ساده ! را بفهمند ، ابتدا بايستی بتوانند به زبان واحدی مکالمه کنند از آن مهمتر برای جاافتادن اين نظم نوين ، "سيستم ارزشی واحد " و "فرهنگ واحدی" نيز ضروری می باشد که ازنان شب هم واجبتر است !<br /><br />" پطرس غالی" دبيرکل سابق سازمان ملل متحد درنقش رياست انتصابی پارلمان واحد جهانی در اين رابطه اينگونه رهنمود می دهد :<br /><br />ما بايستی همگی تلاش کنيم يک فرهنگ جهانی واحد بوجود آوريم و همگی دارای آن فرهنگ گرديم .<br /><br />بردن اين فرهنگ واحد به ميان جوامع بشری فقط در شرايطی امکان پذير است که اين جوامع ، "باز" گردند ! آنگونه که امکان تغيير" سيستم ارزشی" جامعه بسته، از طريق تسلط بر سسيتم رسانه ای يا " مديای آزاد " ! وجود داشته باشد . اينجاست که وجود نظامهای استبدادی باقيمانده از دوران جنگ سرد ، درتناقض با اين ضرورت قرار می گيرند ! درآن دوران بدليل وجود "قطب متقابل"، مقابله با تهديد خارج شدن کشورهای متعلق به بلوک غرب بدنبال يک انقلاب اجتماعی يا سياسی و پيوستن آنها به بلوک شرق نيازمند حاکميت نظامهای ديکتاتوری بود . اين نظامهای ديکتاتوری علیرغم آنکه بهترين آلترناتيو دوران جنگ سرد برای هر دو بلوک درجهت کنترل جامعه بودند با اينحال تهديدات خاص خودرا نيزبه همراه داشتند .<br /><br />بزرگترين تهديد اين نظامها ، تبديل جوامع تحت سلطه به جوامع مستعد انقلاب بود . همين تهديد جدی نهايتا سياست جديد امپرياليستها در کشورهای وابسته به خود را بدنبال داشت که توسط يک تشکيلات فراماسونری بنام "کميسيون سه جانبه " تحت رهبری يک يهودی عضو ارشد "جناح کبوترها " بنام برژينسکی تئوريزه گرديده و دربرخی ازآن کشورها مثل فيليپين ، ترکيه ، شيلی و نهايتا ايران نيز به مرحله اجرا درآمد . اساس اين طرح براين بود که با توجه به شدت و حدت تضادهای موجود در جوامع تحت سلطه ديکتاتوريهای وابسته به امپرياليسم ، اين جوامع تبديل به بشکه های انفجاری شده اند که با تنها جرقه ای تماما به آتش کشيده خواهند شد . برای جلوگيری ازاين انفجاراجتماعی بايد سياستهايی را در پيش گرفت که روند تحولات اين جوامع به تعبير برژينسکی ، از مسير هرج و مرج ( بخوانيد انقلاب) به مسير تحولات منطقی و قابل کنترل ( بخوانيد رفرم ) انداخته شود . بدين منظوراين جوامع بيش ازهرچيز به "سوپاپ اطمينانی" نياز دارند که بخارهای خطرناک حاصل ازبه تعارض کشيده شدن تضادهای اجتماعی را به بيرون جامعه هدايت کرده و جامعه را در مقابل تهديد يک انقلاب اجتماعی مصون کند . سياست معروف حقوق بشر کارتر ، در واقع همان پروژه اجرايی محصول رهنمودهای "کميسيون سه جانبه" بود .<br /><br />تهديد ديگرنظامهای ديکتاتوری ، متوهم شدن ديکتاتورها و سرکشيهای گاه و بيگاه آنان و سهم بيشتر خواستن آنها هست ! علاوه بر آن يکدستی اجباری جامعه بدليل ماهيت استبدادی حاکميت ، خود به خود راه را بر ورود " عناصر فرهنگی" بيگانه می بندد و اجازه باز شدن" جامعه بسته " را نمی دهد . کفری که در قاموس "گلوباليسم" بخشودنی نيست !<br /><br />انقلاب انفورماتيک و پايان جنگ سوم<br /><br />شکست اتحاد شوروی و انقلاب عظيمی که در پهنه ارتباطات در سالهای پايانی هزاره دوم ميلادی رخ داد ، تمامی معادلات طراز قديم را روانه زباله دانی تاريخ کرد . از يکسو با برچيده شدن بساط " جهان دوقطبی" و حاکميت بلامنازع تک ابرقدرتی بر جهان ، تهديد خروج جوامع تحت سلطه و خزيدن آنها به قطب مقابل ، اساسا موضوعيت خود را ازدست داده و به تبع آن نظامهای استبداد فردی حافظ منافع امپرياليسم نيز کارکرد خود را تماما ازدست می دهند تا جايی که خود اين نظامها به دلايلی که در بالا ذکرکردم ، در تقابل با سياستهای " گلوباليستها " قرار می گيرند . از سوی ديگر ، انقلابی که در پهنه ارتباطات صورت می گيرد ، همراه با خود دو پديده جديد را وارد معادلات طراز نوين کرده که قانونمنديهای حاکم بر تحولات اجتماعی را زير و رو می کند ! ويژگی اساسی اين دو پديده که اولی " ماهواره" و دومی " اينترنت " نام دارد اين است که مرزهای جغرافيای سياسی را به سادگی درنورديده و تک تک آدمها را مستقيما و بلاواسطه مخاطب قرار می دهد .<br /><br />با اتکاء به ايندو پديده و با داشتن امکانات نامحدود مالی ، بشرط بازشدن جامعه بسته ، می شود براحتی حزب و سازمان و چهره درست کرد ، به ميان مردم برد ، امکانات در اختيارشان گذاشت و برايشان تبليغ کرد . ارتباطات ضروری سياسيشان را تامين کرد و رقبای سياسيشان را چه با اتکاء به قدرت نظامی حاضر و آماده در بيخ گوششان و چه با فشارهای سياسی و تبليغاتی از ميدان بدر کرد و نهايتا هم دريک انتخابات کاملا دمکراتيک ! مزدوران خود را برروی کار آورد .<br />"حاکميت منتخب مردمی" که برخلاف نظامهای استبدادی بقول " بوش پسر" نامنتخب موجود ، از مشروعيت رای مردم نيز برخوردار بوده و قراراست که تهديد هرانقلابی را از راههای کاملا دمکراتيک ! برای هميشه خنثی نمايد ! ضمن اينکه بسيار ساده تراز يک ديکتاتوری مادام العمر ، می توان از شر يک رئيس جمهورسرکشی که حداکثر دو دوره بيشتر نيز نتواند برسر کار بماند ( تاکتيکی که در خود آمريکا نيز پياده شده است ) راحت شده و او را با احترام تمام ، روانه خانه کرد !<br /><br />2ـ حقوق بشر<br /><br />جرج بوش ( پدر) در اول فوريه 1992 ، طی يک سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد می گويد :<br /><br />قوانين ملل متحد ، می توانند حقوق ملی را از اعتبار بياندازند .<br /><br />طرح اين مقوله از جانب وی به مفهوم قرار دادن قوانين مصوبه ملل متحد درجايگاه " قانون اساسی" حکومت واحد جهانی است که قوانين اساسی ديگر در درون حکومتهای ملی می بايست در چارچوب آن تصويب و به اجرا گذاشته شده و در تناقض با آن قرار گرفته نشوند . ملل متحدی که تنها در شرايط تحقق "جهان تک قطبی"، می تواند در جايگاه واقعی خود به مثابه" پارلمان جهان"، کاربرد داشته باشد . دراين رابطه ابزار "حقوق بشر" ازهمان مقولاتی است که با استفاده از آن می توان نه تنها" حقوق ملتها" را از اعتبار انداخت که حمايت همان ملتها را نيز پشتوانه سلب حاکميت ملی قرار داد !<br /><br />حقوق بشر، دومين سلاح استراتژيک "گلوباليستها " در پروسه جنگ چهارم می باشد . دامنه اين حقوق ! نه تنها شامل بشر به صفت فردی می شود ، بلکه اضافه بر گروههای سياسی و اقليتهای قومی ومذهبی ، گروه بنديهای اجتماعی گوناگون از جمله همجنس بازها را نيز شامل می گردد . بديهی است که حمايت از اين "بشر" متناسب با نيازهای مشخص مرحله ای " گلوباليستها " و در نقاط مشخصی از جغرافيای سياسی جهان ، صورت گرفته و عليرغم جهانشمول بودنش ، درهمه جا و بطور يکسان احساسات انساندوستانه ! آنان را جريحه دار نمی کند .<br /><br />در اين رابطه دولتهای ملی ، حق جلوگيری از فعاليتهای افراد وتشکلهايی را که برعليه منافع ملی اقدام می کنند را نيز نداشته و با چماق زيرپا گذاشتن حقوق انسانها يا به عقب نشينی وادار می شوند و يا در صورت مقاومت بايستی به انتظارعواقب ناگوار حاصل از اين خودداری" غير قانونی" بمانند ! درست مثل افرادی که در درون جامعه با زير پا گذاشتن " قانون" مرتکب جرم می شوند .<br /><br />بديهی است که بحث من در اينجا اساسا شامل استفاده ابزاری از اين مقوله ، توسط گلوباليستها و در جهت منافع وآماجهای آنان می گردد و هيچ ربطی به ضرورت و حقانيت اصل جهانشمول"حقوق بشر" که در يک برداشت انقلابی وعميقا انسانی ، شامل تماميت بشريت تحت ستم و استثمار می باشد ، ندارد .<br /><br />بحث اين است که نشان دهم که " انقلاب " و نبرد بر سر جلب حمايت " خلق" و تصاحب قدرت سياسی در شرايط کنونی با چه پيچيدگی هايی روبروست و ساده ماندن در اين ميدان نه تنها کسب قدرت سياسی را نا ممکن می سازد که حمايت مردمی را نيز به زيرعلامت سوآل می برد .<br /><br />3 ـ ليبراليزم<br /><br />ليبراليزم به مفهوم تضمين آزادی رقابت سرمايه و بازار آزاد و تثبيت آن به مثابه الگوی اقتصادی ايده آل در کشورهای خاورميانه ، يکی از مهمترين " آماجهای" جناح بازها در کادر طرح خاورميانه بزرگ می باشد. اين مدل اقتصادی ، امکان سرمايه گذاری کنسرن های غول پيکر و شرکتهای فرا مليتی را در کشورهای عضو جامعه جهانی ! فراهم آورده و امنيت سرمايه فراملی را تضمين می کند . روند خصوصی سازی بی حد و مرز در اين مدل اقتصادی راه بدانجا می برد که هيچ نهادی در " جامعه باز" از جمله مهمترين ابزار شکل دادن به ذهنيت اجتماعی و "سيستم ارزشی" يعنی سيستم رسانه ای نيز از دسترس سرمايه فراملی بدور نخواهد ماند . عنصری که در شکل دادن به آن سيستم ارزشی واحد و آن فرهنگ واحدی که قبلا بدان اشاره کردم از يک نقش مبنايی برخوردار است .<br /><br />4 ـ جامعه مدنی<br /><br />ايجاد جوامع مدنی در "خاورميانه بزرگ " ، يکی ديگر از آماجهای جناح بازها در پروسه به اصطلاح دمکراتيزه کردن اين منطقه است . جامعه مدنی همان "جامعه بازی" است که در آن "برادر بزرگتر" بتواند با اتکاء به اصل حفاظت ازحقوق اقليتهای قومی و مذهبی و ... در چارچوب "حقوق بشر" و در کادر يک" دمکراسی" پارلمانی ، به دست سازی"چهره ها" و احزاب و سازمانهای مطلوب خود بپردازد . در پناه قوانين " ليبراليسم" و با اتکاء به قدرت عظيم مالی و انحصارات فرامليتی به خريد ارگانهای رسانه ای جامعه و تسلط بر ذهنيت اجتماعی اقدام نمايد و ازاين طريق ،آن"چهره ها" و جريانات سياسی را از طرق دمکراتيک و بر اساس مشروعيت رای مردم بر سر کار آورد و ازهمه مهمتر در شرايطی که تمامی تصميم گيريهای خود " گلوباليستها " درخفا و در پشت پرده و به شکل کاملا غيردمکراتيک و از بالا ، صورت می پذيرد ، کليه تصميم گيريها و بحثهای استراتژيک و روابط و مناسبات موجود در اين جوامع باز ، می بايستی کاملا علنی و بازانجام پذيرد ! دراينجا قصدم بيشتر، روشن کردن اهداف "جناح بازها" در استفاده از مقولاتی از اين دست می باشد و نه ورود به ماهيت و کارکردهای "جامعه مدنی" در مفهوم واقعی آن که داستان ديگری است .<br /><br />5 ـ نفی خشونت<br /><br />نفی خشونت ، مهمترين اصل راهنما در رابطه با نيروهای سياسی شرکت کننده در پروسه تغيير و تحولات منطقه ، در کادر طرح فوق می باشد . پذيرش اين اصل از سوی اين نيروها الزامی است و عدم پذيرش آن بطور خودکار به معنی نام نويسی در جبهه تروريسم !<br /><br />بکاربردن خشونت در تغييرنظامهای سياسی منطقه ، يا در حيطه وظايف نيروهای نظامی تنها ابرقدرت موجود به مثابه مجری يگانه مرجع قانونی حاکم بر جهان است و يا در توافق با او ! يعنی درست همان کارکردی که نيروهای نظامی و انتظامی و نهادهای اجرايی در "جامعه مدنی" برعهده دارند ! فراموش نکنيم که مهمترين ويژگی " جامعه مدنی" حاکميت قانون در آن می باشد ! دراينجاست که با کناررفتن پوشالهای موجود بر روی روند تغييرو تحولات سياسی چند سال اخير فی المثل ايران ، هم می توان بسادگی پی به حکمت ضد خشونت شدن جلادان و شکنجه گران خشونت مدارديروز و قاصدان ! مسالمت جوی 2خردادی خواهان "جامعه مدنی" امروز برد وهم پايه های سياسی و حقوقی آن استدلالی را که اساسا نام گذاری سازمان مجاهدين خلق را در ليست تروريستی توجيه می کند ، شناخت .... "<br /><br />چشم انداز ، 18 آذر تا 19 بهمن 1383<br /><br />و حالا درسالی که پیش رو داریم و در پرتو تحولات زنجیره ای پیش رو در منطقه خاورمیانه بزرگ ، بسا بهتر و روشن تر می توان آنچه را که در بالا آمد ، به نظم کشید . آنچه را که تا کنون رخ داده است فهم کرد و مسیری را که روند تحولات جاری ادامه خواهند داد ترسیم نموده و درسها و تجربه های گرانبهای آن را به خدمت انقلاب دمکراتیک نوین مردم ایران گرفت .<br /><br />اینترنت و ماهواره ، ابرابزارهای جنگ چهارم<br /><br />در نبرد میان نیروهای خواهان تغییر در درون یک جامعه ( اعم از حاکمیت استبدادی و یا دمکراتیک ) و نیروهای خواهان حفظ نظم موجود ، موضوع سیاست چگونگی دسترسی به آدمهاست . شیوه ها و ترفندهای بکار برده شده در جوامع به اصطلاح دمکراتیک در اینجا موضوع بحث من نیست . هدفم پرداختن به این معضل در جوامع استبدادی و بسته هست .<br /><br />مهمترین کاری که حاکمیت استبدادی می کند این است که بهرقیمتی درکنار و هم عرض سرکوب پلیسی ـ نظامی نیروی خواهان تغییر ، به گسستن رابطه آنان با "عنصر اجتماعی" نائل شود . موفقیت سرکوب گسترده و ریشه کنی نیروی فوق رابطه تنگاتنگی با میزان موفقیت حاکمیت در گسستن این رابطه و ایزولاسیون اجتماعی اپوزیسیون دارد . درنقطه مقابل هم همین معادله برقراراست. یعنی نیروی خواهان تغییرهم درکنارمبارزه سیاسی و یا درجاهایی نظامی خود تلاش می کند که ضمن حفظ ارتباطات موجود ، بدنبال کشف شیوه ها و امکانات دسترسی به آدمهای هرچه بیشتر و بسیج و هدایت "عنصراجتماعی" باشد .<br /><br />در دوران جنگ سرد تنها رادیو و نه حتی تلویزیون ، ابرابزار جنگ تبلیغاتی بود که به تنهایی امکان گذار از مرزها ی جغرافیایی را داشت . اگرچه حاکمیت مورد تهاجم از امکان خفه کردن امواج آن با استفاده ازپخش پارازیت نیز برخوردار بود . با اینهمه این ابرابزار تا سالهای سال نقش مهمی در شکل دادن به تحولات سیاسی در دنیا بازی کرد . تا آنجا که به خود ما برمی گردد ، کسی منکر نقش رسانه جلبی همچون بی بی سی در تحولات منجر به انقلاب ضد سلطنتی و روی کار آمدن خمینی و دار و دسته مرتجعش نمی تواند باشد .<br /><br />امروز رادیو ، تلویزیون ملی ، دستگاه عریض و طویل رسانه های نوشتاری ، شبنامه ها و امکانات ارتباطی سنتی را باید از اساس فراموش کرد . هرکس که اینرا دیرتر بگیرد به همان میزان عقبتر است و هرکس که اینرا جدی نگیرد به همان اندازه جدی گرفته نخواهد شد . تا همینجا هم بسیاری لنگ لنگان و ناباورانه بدنبال فهم جایگاه این دو ابرابزار روانند .<br /><br />"طرح خاورمیانه بزرگ " بربالهای این دو ابرابزار قراراست که به سرمنزل مقصود رسد . با این دوبال است که می توان به عنصراجتماعی دست یافت . سازماندهی کرد . گفتمان سازی کرد و ذهنیت اجتماعی را شکل داد . بر بال شبکه جهانی تنها امکان دسترسی به نخبگان جامعه وجود دارد ( نخبگان را در مفهوم عام آن بکار می برم . یعنی آن بخش از جامعه که سواد دارد و سودای سیاست دارد و درد نان هم ندارد ) . دستیابی به توده های وسیع مردم از اقشار نسبتا آگاه تا عقب مانده ترین بخشهای جامعه نیز رسالت تلویزیونهای ماهواره ای و تلفنهای همراه است . هرکسی شاید گاه و بیگاه تصویر روستاها و حاشیه شهرهای بزرگ را یا از نزدیک و یا حداقل در تلویزیونها دیده باشد که چگونه برفراز خانه ها ، که چه بگویم بیغوله های ویران و تهی از نان ، چگونه جنگلی از بشقابهای ماهواره ای رویانیده شده است .<br /><br />دراینجا یک پارامتر جدید در رابطه با ماهواره ، ضرورت خودی بودن رسانه هاست . یعنی برخلاف گذشته که فرستنده ها و بنگاه های سخن پراکنی مستقیما از کشورهای غیرخودی پخش برنامه کرده و به آرم و نام قدرت مربوطه مزین بودند ، اینجا دیگر بدلیل پیچیدگی طرح ، وجود رسانه خودی بویژه در منطقه خاورمیانه عربی ضرورت حیاتی دارد .<br /><br />ضمن اینکه بنگاه های سخن پراکنی سنتی نیز البته با امکانات گسترده تر و طرح های جدیدتر همچنان بکار خود ادامه خواهند داد . سمبل و نماد این رسانه طراز نوین در رابطه با خاورمیانه عربی به باورمن تلویزیون قدرتمند الجزیره است . در مقاله "چشم انداز" درهمان هفت سال پیش بدین مطلب نیز اشارتی کوتاه کرده بودم :<br /><br />" .... گلوباليستها نه تنها آتش آغاز "جنگ چهارم" را در 11 سپتامبر 2001 افروختند بلکه دشمن دلخواه خود را هم معين کرده و به آن چهره نيز داده اند . اين دشمن دلخواه هيچ چيز نيست جز بنیادگرایی اسلامی با چهره مشخص اسامه بن لادن ! ميلياردر صاحب سرمايه ای که حکايت پيوندهای مستحکم اقتصادی ميان خانواده اش با خاندان بوش ، امروز ديگر حکايت پنهانی نيست ! نقش سازمان سيا در تشکيل ، تسليح و تامين مالی "القاعده" برعليه اتحاد شوروی سابق را نيز ديگر تنها خواجه حافظ شيرازی نمی داند ! براستی امروز چه کسی درميان توده های تشنه به خون يانکی ها درجهان محبوبتر وشناخته شده تر از اسامه بن لادن است ؟ کدامين چهره درجهان، شهرت او را دارد ؟ نقش دوپديده مولود انقلاب انفرماتيک يعنی اينترنت وماهواره در شناساندن چهره او به توده های ضد آمريکايی ـ ضد اسراييلی تا کجا می باشد ؟ راستی هيچ به کارکرد تلويزيون ماهواره ای "الجزيره" فکر کرده ايد ؟ رسانه مستقلی ! که در قلب يکی از مرتجع ترين و وابسته ترين و مستبد ترين دولتهای عروسکی دست ساز استعمارکهن ، به پخش آزادانه برنامه هايی اشتغال دارد که در خود مهد آزادی ! يعنی آمريکا نيز بسادگی قابل پخش نيستند ! "بن لادن" را "الجزيره" درميان توده های خاورميانه چهره کرد و نه CNN !<br /><br />من ادعا می کنم که "الجزيره"، يکی از مهمترين " ابزار" های گلوباليستها در کادر "طرح خاورميانه بزرگ" می باشد !<br /><br />رسانه ای که قرار است با پخش آزادانه " اطلاعات " و " تبليغات" ضد آمريکايی ــ ضد اسراييلی ، اعتماد توده های خاورميانه را متوجه خود نمايد . اعتمادی که هرگز امکان نداشت نثار CNN , BBC و يا VOX گردد . بگذريم ...."<br /><br />چشم انداز ، 18 آذر تا 19 بهمن 1383<br /><br />امروز "الجزیره" یک رسانه مورد اعتماد مردم در جهان عرب است . یک رسانه فراملیتی که مرزهای خاورمیانه عربی را می شکافد و توده ها را تغذیه اطلاعاتی می کند . علیه دیکتاتورها و پرچمدارگردش آزاد اطلاعات و جامعه مدنی و مبلغ و گزارشگر و مشوق انقلابات مخملی . نه فقط مورد اعتماد که مورد اعتبار "جامعه جهانی" کذایی هم هست . از سوی دیگر خبری از بن لادن هم نیست . انگار نه انگار که لشکرکشی به افغانستان بنام او انجام گردیده ، انگار نه انگار که زمانی نه چندان دور همه روزه جامعه جهانی ! با او چشم ازخواب برمی گشاد و با او چشم برهم می نهاد !<br /><br />خلاصه می کنم . اینها تا آنجایست که به " حیطه بالا" یعنی حیطه سیاست برمی گردد . برای آنکه چشمهایمان باز باشد . برای آنکه بدانیم طرح ها و نقشه های کانونهای قدرت جهانی چیست و ما چگونه باید در رابطه با آن موضع بگیریم و چگونه و کجا می شود تهدیدهای مشخص سیاسی علیه انقلاب را تبدیل به فرصتهای بی بدیلی بسود خلق و انقلاب کرد . برای آنکه خودمان را هم بهتر بتوانیم بشناسیم . بخاطر آنکه ریشه بسا بسا مواضع سیاسی و رنگ عوض کردنهای آدمها و جریانات حول و حوشمان را نیز بهتر فهم کنیم . برای آنکه بفهمیم چرا فی المثل حزب مشروطه ای که بند نافش را با سلطنت پهلوی برداشته بودند ، حالا عمد دارد که با پسوند لیبرال دمکرات شناخته شود . یا اینکه بواقع ریشه ضدخشونت شدن خط امامی همسفره دیروز لاجوردی و دلقک امروزی همچون ابراهیم نبوی ، یا اکبرگنجی معروف به "اکبرپونز" و یا امثال فرخ نگهدار در کجا قرار دارد . برای فهم اینکه منشاء علمداری جامعه مدنی توسط مقتدای همه اینها یعنی محمد خاتمی را هم بشود فهم کرد . از همه مهمتر مبارزه حقوق بشری خیل بریدگان از مبارزه انقلابی و دولایه خورانی را که هم می خواهند پز مبارزاتی دهند و هم هزینه ای ناچیز را نیز بهتر بتوان درک کرد ! خلاصه که هیچ نفعی اگر نداشته باشد بر" راه و همراه " نور می افکند .<br /><br />و اما "حیطه پایین" اساسا دنیای دیگری است که قانونمندیهای خاص خود را دارد . طرح و برنامه و توطئه از بالا تا آنجایی کاربرد دارد که "عنصراجتماعی" در خانه نشسته است . از نقطه ای که این عنصر به خیابان آمد و توانست که در خیابان هم بماند ، معادله دیگر تفاوت خواهد کرد . ازاین نقطه به بعد روند اوضاع دیگر کاملا تحت کنترل بالا نیست . جلوی سیل را با سوراخی در سد می توان باز کرد . ولی اگر سیل سرازیر شد جلوی آنرا دیگردشوار بتوان گرفت .<br /><br />در بالا فرض براین است که در کشورهای استبداد زده ای که حاکمیتشان تا بن استخوان فاسد و بیرحم هم هست ، می توان با اتکاء به سازماندهی اقشار متوسط که امکان دسترسی به سیستم های ارتباطی اینترنتی همچون فیس بوک ، توییتر و غیره را دارند ، با استفاده از یک بهانه مثلا تقلب در یک انتخابات قلابی ، آنها را به خیابانها کشانید و به مقابله با دیکتاتوری ترغیب کرد . ضمن اینکه درراس رژیم نیز با کندن عناصرعاقلتری از حاکمیت که خط کلی را گرفته اند و ترکیب دادنشان با عناصر خودی در خارج حاکمیت ، "آلترناتیومطلوب" را شکل داده و از طریق همان رسانه های مورد اعتماد در جامعه مطرح کرد. اینها همه بشرطی امکان موفقیت دارند که بتوان ارتش را خنثی نگه داشت و توده ها را در خیابان نگه داشت .<br /><br />مهمترین بخش طرح درنقطه سرکوب عنصر اجتماعی در خیابان ، خودداری ارتش و نیروهای مسلح از ادامه اطاعت از فرد دیکتاتور است . با این عمل هم ابزار سرکوب برای مراحل بعدی حفظ می شود و هم اعتبار آلترناتیو مطلوب بالا می رود . این همان روندی است که یکبار در انقلاب بهمن در ایران تجربه شد و حالا هم بطور سیستماتیک در تونس و مصر پیاده گردیده است . یعنی حذف فرد دیکتاتور درعین حفظ ساختارهای نظام . درخبرها خواندم که پدری در مصرنام فرزند خود را فیس بوک گذاشته است . حق هم دارد ! نقش این کانون جاسوسی اینترنتی در تحولات اخیر کم نبوده است .<br />در لیبی این پروژه جواب نداشت . همانگونه که درعراق امکانپذیر نبود . همانطورکه در ایران هم جواب نخواهد داشت . پاسخ طرح خاورمیانه بزرگ به این معضل استفاده از نیروی قهراست . یعنی گزینه نظامی . همانگونه که دیروزدرعراق شد . همانطورکه امروز در لیبی می شود و همانسان که فردا در ایران باید که بشود . چرا که در این کشورها نیروهای مسلح یعنی همان عنصرتعیین کننده در هر انقلاب و تحول اجتماعی وصل به بیرون نیستند ! در اینجا دو گزینه وجود دارد . یکی گزینه اسرائیلی به معنی استفاده از ظرفیتهای قومی در قطعه قطعه کردن قدرتهای بزرگ منطقه ای با طرح شعارهایی همچون فدرالیسم ، حق تعیین سرنوشت و نهایتا اعلام استقلال درکنار نابودکردن کل ساختارهای اقتصادی و اجتماعی از طریق بمباران و استفاده از تسلیحات کشتارجمعی و دیگری گزینه آمریکایی به معنی تهاجم مستقیم نظامی و اشغال زمینی .<br /><br /><br />پایان بخش اول ، 31 فروردین 1390<br /></span></div></strong>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-20645468493173118642011-04-09T21:16:00.000-07:002011-04-09T21:18:09.069-07:00افعی کبوتر نمی زاید<div align="right"><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">افعی کبوتر نمی زاید</span> </span></strong></div><br /><div align="right"><strong><span style="font-size:130%;">دیروز رابرت گیتس وزیر دفاع ایالات متحده در ملاقات با نوری المالکی چراغ سبز تهاجم نظامی به قرارگاه اشرف را به او ابلاغ کرده بود . تا الان یک قلم 31 شهید و بیش از سیصد زخمی بعضا خطرناک حاصل این چراغ سبز خائنانه است . نیروهای آمریکایی که تا شب گذشته برای مونیتور اوضاع در اشرف بسر می بردند ، علیرغم اطلاع کامل دولت و ارتش آمریکا از 5 روز پیش و صف آرایی و آرایش نظامی نیروهای مالکی در ضلع شمالی قرارگاه ، از اشرف عقب می نشینند . درست مثل تهاجم دوسال پیش ! دوسال پیش هم تهاجم اولیه نظامی به اشرف درست همزمان با ورود همین جناب وزیر صورت گرفته بود . هنوز یک هفته از سخنان هوارد دین رئیس پیشین حزب اوباما در محل پارلمان انگلستان نمی گذرد که به صراحت گفت تنها یک تلفن ، آری یک تلفن از سوی طرف آمریکایی کفایت می کند که کل نظامیان عراقی از حول و حوش اشرف عقب بنشینند . برای رویت دستهای جنایت و فریب باراک اوباما در پس پرده این دو جنایت خائنانه برعلیه افراد حفاظت شده در کادر کنوانسیون چهارم ژنو که با تک تک آنان از سوی دولت آمریکا قراردادهای جداگانه مبنی بر اعطای حفاظت کامل در مقابل تحویل سلاح امضا گردیده است ، نیازی به اطلاعات سیاسی و قدرت تحلیل چندانی نیست . در آغاز روی کارآمدن اوباما و در شرایطی که آب از لب و لوچه بسیاری روان بود ، بدرستی از او به عنوان فریب هزاره سوم یاد کرده بودم . قبلا گفته ام و بازهم گفتنش را ضروری می دانم که برای من جرج دبلیو بوش بر باراک اوباما و آریل شارون بر اسحاق رابین و احمدی نژاد بر خاتمی شرف دارند . چرا که اولیها تمامی نجاست و رذالت سه بنیادگرایی مسیحی ـ یهودی ـ اسلامی را با وضوح و روشنی تمام در مقابل دیدگان هر آنکس که چشمی برای دیدن داشته باشد نمایان می سازند در حالیکه دومی ها برهمان رذالتها لباس دمکراسی خواهی ، صلح طلبی و گفتگوی تمدنها می پوشانند . اولیها شمشیر را از رو بسته اند و تو خوب می دانی که باید چگونه از خود در مقابلشان حفاظت کنی . دومی ها اما ، دستی برای دوستی بسوی تو دراز کرده اند درحالیکه خنجری خون آلود در دست دیگری در پشت خود پنهان دارند و تو اگر ساده باشی نمیدانی که با اوچه باید بکنی و در مقابلش چسان باید بایستی یا چسان بنشینی و با او سخن از چه رانی ؟ ظاهرا آن جناحی در دولت آمریکا که هنوز امید خود را به انجام انقلاب ! مخملی در ایران ازدست نداده و در رابطه با امکان بیرون آمدن مجاهدین از لیست وزارت خارجه ازسویی و فشاربخش دیگری ازهمین حاکمیت برای به رسمیت شناختن مجاهدین ( به مثابه دشمن دشمن خود ) بعنوان دولت در تبعید ایران از سوی دیگر شدیدا احساس خطر می کند ، درسراب نابودی تشکیلات ارتش آزادیبخش مجاهدین و برچیدن اشرف است . همین احساس خطر هم بود که یکی دو هفته پیش آخوندک همدست رژیم جمهوری اسلامی محسن کدیور و سایت جرس را نیزازموضع جنبش سبز به تحرک واداشته و نسبت به حذف نام مجاهدین از لیست آمریکا هراسان کرده بود . لازم به تکرارنیست که هم این لوش و لجنهای سبزرنگ همدست قاتلان و هم آن توطئه گران حسرت بدل منتظرانقلاب مخملی در آمریکا اشتباه محاسبه دارند . هم دررابطه با ازمیان بردن تشکیلات مجاهدین ، هم در رابطه با رژیم جمهوری اسلامی و هم در رابطه با توهم ابلهانه انقلاب مخملی در ایران . آینده نشان خواهد داد که نصیب هم اینان وهم آنان هیچ جز ننگ و خواری نخواهد بود . و من اینک دیگربار با چشمانی تر که در تمامی طول این شب بی پایان خواب را درآن راه نبوده و با قلبی مالامال از نفرت و انزجار، به عنوان یک روشنفکر ایرانی ، انگشت اتهامم را به سمت شخص باراک اوباما درهیئت مسئول اول جنایت زبونانه ای که هنوزهم ادامه دارد دراز می کنم . مالکی و جنایتکاران دون پایه نشسته درحاکمیت سرزمین رافدین آدرسهای فرعی هستند . جنایت اخیر یکبار دیگر اثبات کرد که افعی نشسته در حاکمیت آمریکا هرگز کبوتری نخواهد زایید . کلاغ که جای خود دارد . بیژن نیابتی ، 19 فروردین 1390 </span></div></strong>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-11140118536855193952011-02-17T18:14:00.000-08:002011-02-17T18:32:06.894-08:00یادداشت سیاسی - جنس قیام عاشورا - بیژن نیابتی<div align="right"><br /><strong><span style="font-size:130%;">یادداشت سیاسی<br /><br /><span style="color:#ff0000;">جنس قیام عاشورا</span> !<br /><br />احمد خاتمی امام جمعه ارتجاع ، درستترین تعبیر را در رابطه با اعتراضات 25 بهمن 89 بکار برده است. او می گوید که "اغتشاشات 25 بهمن امسال ازجنس اغتشاشات ششم دیماه 88 بود" . از این بهتر نمی توان 25 بهمن را توصیف کرد. پس از قیام عاشورا چکیده حرف من این بود که از این به بعد رژیم دیگر اجازه تظاهرات مسالمت آمیز را نخواهد داد و اینکه "جنبش سبز" درآن "نقطه عطف" به مرز پتانسیلهای بالقوه خود رسیده و بر مغلطه اصلاح نظام خط بطلان کشیده شده است . تاکید داشتم که " قیام عاشورا نقطه پایان به میدان آمدن عنصر اجتماعی تحت لوای اصلاحات بود " و اینکه " از فردای عاشورا هرکجا که این عنصر اجتماعی فرصت به خیابان آمدن را پیدا کند دیگر نه برای اصلاح نظام که برای سرنگونی تمامیت رژيم به میدان خواهد آمد " .<br /><br />و ویژگی اخص 25 بهمن نیز هیچ چیز جز این نبود . بزرگ و کوچکیش ، دعوت کنندگانش و خلاصه انعکاسات داخلی و بین المللیش تنها نقش حاشیه ای دارد . اصل آن است که هیچکس در 25 بهمن برای اصلاح نظام به خیابان نیامد . این طلایه داران "جنبش سرخ " بودند که از زیر خاکستر رکود "جنبش سبز" شعله کشیده و موتور محرک تظاهرات این روز را در نقاط گوناگون براه انداختند . آری هیچکس در 25 بهمن برای اصلاح نظام به خیابان نیامد . هیچ شعار سبزی داده نشد و هیچکس سخنی از "اجرای بی تنازل قانون اساسی" به میان نیاورد . در یک کلام رادیکالیزاه شدن خیابان مضمون اصلی 25 بهمن امسال بود .</span></strong></div><div align="right"><strong><span style="font-size:130%;">: اندکی پس از قیام عاشورای 88 نوشتم که :<br /><br />" <span style="color:#3333ff;">ف</span><span style="color:#333333;">ضای رادیکالیزه شده خیابان ، به مثابه زمین مستعدی است که دانه دانه شعارهای انقلاب را تک به تک درخود فرو میخورد ، بارور می کند و در هیئت میوه عمل قهرآمیز ، به بر و بار می نشاند . دراین صورت تمامیت نیرویی سبز ، نیروهای بالقوه جنبش سرخند . به سرخی گراییدن سبزهای خیابان ، حاصل تلاش ما نیست . محصول طبیعی سرکوب است</span> .<br /><br /><a href="http://www.booltan.com/files/Niabati/Article/19-%20bohrane%20enghelabi.pdf"><span style="color:#3366ff;">بحران انقلابی ، اعتلای جنبش سرخ ، بیست و پنج دیماه8 138</span><br /></a>سه ماه و اندی پیش از آنهم نوشته بودم که :<br /><br />" و اما در نهایت این همان شمشیر خونچکان ولایت مطلقه ارتجاع است که تقدیر این جنبش کذایی را و سمت و سوی نهایی بدنه اجتماعی آنرا رقم می زند . شمشیری که توهم ابلهانه امکان تحقق "انقلاب مخملی" در ایران راهمچون هندوانه ای سبز به دونیم میکند و سرخی درونش را برکف خیابان می پراکند . در آنجا در انتهای خیابان اما ، این ماییم که بی صبرانه به انتظار نشسته ایم . "<br /><br /><span style="color:#3366ff;"><a href="http://bijan-niabati.blogspot.com/2009/10/blog-post.html">چه ایران ، چه غزه ، کشتن انسان بسه ، 17 مهر 1388<br /></a></span><br />با اینحال "جنبش سرخ" تا آنجا که به خیابان یعنی " کانون استراتژیک نبرد تمامیت خلق با تمامیت رژیم فقاهتی" برمی گردد ، هنوز "سر" ندارد . این به باورمن اساسی ترین عامل به بارو برننشستن قیام عاشورا و عدم ارتقاء آن به یک انقلاب ممکن بود . اگر "سر" درخیابان حاضر بود بی هیچ تردیدی نه در نهم دیماه 88 خیابان به تیول ارتجاع در می آمد و نه در 22 بهمن آنسال . ادامه نیافتن قیام عاشورا هیچ دلیلی بجزعدم حضورمستقیم عنصر رهبری کننده در خیابان و تعیین تکلیف نشدن مقوله هژمونی در ابعاد اجتماعی و به تبع آن درجازدن در جنبش سلبی نداشت . در آن روزها به این واقعیت صراحتا اشاره کرده بودم :<br /><br />" ویژگی این مقطع ، انکشاف نیروهای اجتماعی است که زمینه را برای پولاریزاسیون جامعه مهیا می سازد. در این مقطع است که باید به سمت ارائه آلترناتیو رفت . جنبش سبز یک جنبش سلبی است . به همین دلیل هم سمت وسوی شعارهای تا کنونی آن که لازمه شرایط پیشین نیز بوده ، سلبی بوده است . درست در نقطه مقابل ، جنبش سرخ یک جنبش اساسا ایجابی است . یعنی نمی تواند و نباید در کادر شعار مرگ بر .... فروکاسته شود و باید که با شعار تیز و مشخص درود بر .... به سمت اعمال هژمونی عنصر انقلابی جهش کند . قیام عاشورا نماد پیوند دوباره عنصرانقلابی با عنصر اجتماعی ، اما در ابعاد میکرو بود . از این به بعد باید که به سمت این پیوند خجسته در ابعاد ماکرو رفت . اگر تحلیل مبتنی بر ورود جامعه به شرایط بحران انقلابی واقعی باشد ، بی تردید این مهم امکان پذیر است ...<br /><br />گفتم که ویژگی این مقطع ، انکشاف نیروهای اجتماعی است . در این شرایط " عنصر اجتماعی ، تعین سیاسی پایداری ندارد . یعنی "خط " ندارد . بخوبی می داند که چه چیزی را نمی خواهد . اما هنوز تصویر واضح و مشخصی از آنچه که می خواهد و یا باید بخواهد ندارد . اینجاست که در نهایت آن نیرویی دست بالا را در خیابان خواهد داشت که توانسته باشد تصویر خود را در ذهنیت قیام تثبیت کند . این تصویر را فقط در خیابان می توان در ذهن عنصر اجتماعی مهر کرد و نه در مباحث تئوریک و با بحث و جدل .<br /><br />خدای تئوری هم که باشید ، در این شرایط ویژه ، ابتدا به ساکن باید که در خیابان حضور داشته باشید . بعد باید فشرده آن تئوری را در قالب شعارهای موجز فرموله کرده باشید و مهمتر ازهمه توانسته باشید شعاردهنده را سازماندهی کرده باشید . رمز موفقیت سازماندهی در پایین ، تثبیت آلترناتیو در بالاست . مشخص بودن آنچه که باید خواست و نه فقط آنچه که نباید خواست ، هست . شکستن پوسته جنبش سلبی و خیز بسوی جنبش اثباتی است . در یک کلام زمان ، زمان طرح ضروری شعار استراتژيک درود بر ....... در کنار و هم عرض شعار مرگ بر ...... می باشد . این همان تفاوت میان قبل و بعد عاشوراست . این عصاره تفاوت بنیادین میان بحران فروپاشی و بحران انقلابی است. هرکس ،آری هرکس که موفق شود فی المثل در22بهمن آتی ، نام آلترناتیو خود را بجای چند نقطه بالا به خیابانها بیاورد ، بی تردید برده است .<br />در آنجاست که مقوله حیاتی هژمونی ، تعیین تکلیف خواهد شد و نه در صحنه سیاسی . در آنجاست که میزان پذیرش اجتماعی آلترناتیو ارائه شده نیز محک می خورد . 22بهمن می تواند ، درعین حال ، تست عنصراجتماعی هم باشد . اگر زود جنبیده نشود شاید که دیرگردد . بویژه که جهان استعماری با تمامی توش و توان و با بکارگیری گسترده امکانات رسانه ای و مالی واطلاعاتی و مهره های رنگارنگ داخلی و پتانسیلهای قومی ، تنها وتنها درپشت پروژه انقلاب مخملی صف کشیده اند . تردید نباید کرد ، صحنه پیش روی ما ، صحنه" نبرد آلترناتیوها " ست . اینبار اما نه در سیاست که در خیابان .<br /><br /><span style="color:#3333ff;"><a href="http://www.booltan.com/files/Niabati/Article/19-%20bohrane%20enghelabi.pdf">بحران انقلابی ، اعتلای جنبش سرخ ، بیست و پنج دیماه8 138<br /></a></span><br />نگاه بخش سازمانیافته "جنبش سرخ" یعنی مجاهدین خلق ایران به خیابان اما به لحاظ استراتژیک نگاهی است حاشیه ای . مجاهدین تمامی تخم مرغهایشان را در سبد سرنگونی ازخارج گذاشته اند . به همین دلیل هم کانون استراتژیک نبرد خود با رژیم را نه "خیابان" که "اشرف " می دانند . و باز به همین دلیل هم هست که بر روی داخل هیچگاه سرمایه گذاری استراتژیک نکرده و نمی توانند هم بکنند . بگذریم که ورود غیرمترقبه و درابعاد ماکروی "عنصر اجتماعی" در سال پیش آنان را نیزهمچون همه ما در بهت و حیرت فرو برد .<br /><br />بهرتقدیربدیهی است که حق هرجریان سیاسی است که دیدگاه ها و استراتژی و تاکتیکهای خاص خودش را داشته و درجهت تحقق همانها نیز مبارزه کند . با اینحال 25 بهمن نشان داد که در داخل ، هم شرایط عینی انقلاب وجود دارد و هم امکان سازماندهی قیام و هم ضرورت بی اما و اگر حضور در خیابان در راستای تاثیرگذاری بر روند تحولات محتوم .<br /><br />ایران تنها کشوری است که درآن زمینه های مادی یک انقلاب واقعی وجود دارد . بقیه کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا که اکنون چهارنعل و با چراغ سبز کانونهای قدرت جهانی به سمت تغییر با محمل "انقلاب مخملی " می روند ، در ماکزیمم خود و در ایده آل ترین شق خود ، در مقصد یک انقلاب سیاسی از نوع انقلاب ضد سلطنتی متوقف خواهند شد و هرگز به یک انقلاب اجتماعی ارتقاء نخواهند یافت . این یک پیشگویی نیست . چیدمان سیاسی ، عدم حضور عنصرذهنی و آلترناتیو انقلاب در این کشورها این را می گوید . اگرغیرازاین بود ، محال بود که ارتشهای تونس و مصر علیرغم شکوه و عظمت تحسین برانگیز قیامهای مردم این دو کشور بویژه در مصر اجازه در خیابان ماندن توده های مردم را بدهند و تنها نظاره گر تغییرباشند .<br /><br />تفاوت ایران با دیگر کشورهای منطقه بسیار است . هم حاکمیت آن ویژه هست و هم آلترناتیو آن . هم شرایط عینی آن متفاوت است و هم شرایط ذهنی آن . در ایران امکان وقوع یک "انقلاب مخملی" یک خواب و خیال ضد انقلابی است . همانگونه که انتقال مسالمت آمیز قدرت سیاسی یک رویای دست نیافتنی بیش نیست . درست به همین دلیل هم هست که می بایست بی هیچ سازشی " گفتمان اصلاحات" یعنی گفتمان مسالمت را با شدت و حدت تمام نشانه گرفت و از سرراه برداشت . باید بی هیچ مسامحه ای مبلغین" گذارمسالمت آمیز" را افشا کرد . چرا که ریشه این تفکرضدانقلابی از درون خود رژيم جوانه زده است . این بالاترین خواست رژيم است که در مقابل خشونت مداوم اعمال شده از سوی نیروهای مسلحش ، مقاومتی شکل نگیرد . آری گفتمان مسالمت ، گفتمان خود رژیم است . گفتمان 25 بهمن یعنی گفتمان سرنگونی و "جنبش سرخ" یعنی جنبش سرنگونی ، بی تردید دست بالا را در درون جامعه حفظ خواهد کرد . سربلندی و رهایی مجموعه ای بنام ایران در تمامیت خود تنها و تنها در گرو سرنگونی قهرآمیز حاکمیت ضد بشری و نفرت انگیز جمهوری اسلامی است و لاغیر ! چنین باد .<br /><br /><br /><span style="color:#3366ff;">بیژن نیابتی ، 28 بهمن 89<br /><br /></span><br /><br /></div></span></strong>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-32622600007499935302011-01-25T16:47:00.000-08:002011-01-25T16:50:24.184-08:00اطلاعیه : انتقامجویی کور در حضیض استیصال<div align="right"><strong>بيژن نيابتی</strong> <a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com">bijanniabati@hotmail.com</a><br /><span style="color:#3333ff;">پنج بهمن 1389<br /><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;"></span></span></strong></span></div><div align="right"><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;"></span></span></strong> </div><div align="right"><strong><span style="font-size:130%;"><span style="color:#ff0000;">اطلاعیه : انتقامجویی کور در حضیض استیصال<br /></span><br />صبح امروزدومین و سومین نفر از یک گروه شش نفره محکوم به اعدام از وابستگان مجاهدین خلق به جوخه اعدام سپرده شدند . جرم آنان به اداعای خود دادستانی رژیم " توزیع تصاویر و پلاکاردهای مربوط به مجاهدین، تهیه تصویر و فیلم از درگیریها و نیز سر دادن شعارهایی به نفع گروهک نفاق است". جرم اعلام شده دیگرشان هم " سابقه تردد به اردوگاه اشرف ، مقر سازمان مجاهدین در عراق برای دیداربا بستگانشان" می باشد . همین ! پیش ازاین نیز علی صارمی با یک سابقه بیست و چند ساله زندان و شکنجه با همین مستندات ! سربدار شده بود .<br /><br />قصدم در اینجا نه یک محکومیت خشک و خالی است و نه هم گلایه از وضع موجود . که کار من هرگز نه آن بوده است و نه این . برای من این رژیم محکوم کردنی نیست ! از بالا تا پایین آن سرنگون کردنی است . با تمامی اراذل و اوباشانش از اصلاح طلب تا اصولگرا چه در داخل و میانه آن و چه در کنار و پشت سرآن .<br /><br />سرکوب و شکنجه و اعدام در این رژيم اصلا چیز تازه ای نبوده و نیست . اینها عمده ترین پارامترهای حفظ موجودیتش هستند . بخش اساسی عناصر تشکیل دهنده هویت آنند . آنچه که جدید است اما ، عدم برخورداری اعدامهای اخیر از هرگونه عقلانیتی هست که رژيم تلاش کرده بود در دهه هفتاد و هشتاد بر سیاست سرکوبش حاکم کند . آیا فهم این موضوع که اعدام این زندانیان در شرایط کنونی کمترین ضررش برای رژیم ، بالا رفتن کفه دشمن ترین دشمنانش درتعادل قوای داخلی و بین المللی می باشد، کارسخت و دشواری هست ؟ زندانیانی که بگفته یکی از وکلایشان حکمشان از نظر حقوقی و در کادر قوانین خود رژیم هم بیش از یک سال حبس نمی توانسته باشد. این چه عاملی است که رژیم قدرقدرت و قوی شوکت را به چنین حضیض ذلتی انداخته است که تعادل خود را ازدست داده ، تلوتلو می خورد ؟ چه رفته است با رژیمی که از درون خود آلترناتیو ارائه می داد و گفتمان می ساخت و خط مشی مورد نظرش را به بخشهایی از به اصطلاح اپوزیسیونش هم حاکم می کرد ؟ رژیمی که حتی برای خود اپوزیسیون هم دست سازی می کرد . هم در تلویزیونهای بظاهرمخالف خود در لس آنجلس جولان می داد . هم می گذاشت که آزادانه فحشش دهند و مسخره اش کنند . در مقابل اما از کسی چیزی طلب نمی کرد الا دو چیز . زدن مجاهدین و تبلیغ و تثبیت گفتمان رژیم ساخته و ضد انقلابی "عدم خشونت " را .<br /><br />چه رفته است با رژیمی که شرق و غرب جهان را بازی می دهد و مدعی مدیریت آن هم هست با اینحال در مقابل دشمن خود این چنین درمانده و زبون عمل می کند . چه حکمتی است در این استیصال در مقابل دشمنی که جز سه هزار و اندی در بیابان تحت محاصره در اختیار ندارد ؟ آن کدام ابلها مردی است که نفهمد مفهوم واقعی اعمال خشونت سازمانیافته در چنین ابعادی علیه هر جریانی که باشد هیچ چیز نیست جز اقرار به قدرت و توانایی جریان مربوطه و اعتراف به ضعف و ناتوانی خویش .<br /><br />با اینحال من رژیم را ابله نمی دانم . بیچاره می بینم ! واکنشهای غیرعقلایی رژیم از بلاهتش نیست . از بیچارگیش هست . صفیر گلوله ای که در تاورنی شلیک شد بیش از همه گوشهای رژیم را آزار داد مفهوم آن شلیک را نیز هیچکس به اندازه رژیم فهم نکرد. چرا که هیچکس هم به اندازه او با کانونهای قدرت جهانی ، عملکردهای آنان ، حیطه های نفوذشان و در یک کلام قواعد بازیشان آشنا نیست . عروج دوباره مجاهدین از میانه استیصال جناح بازها در "تغییر رژیم " و استیصال رژیم در تحمیل خود به نظم نوین از سویی و مردم ایران از سوی دیگر عامل اساسی سوت زدنهای رژیم ولایی در تاریکی است . فرستادن مشتی لات و لمپن به در قرارگاه اشرف برای پرتاب سنگ به مجاهدین برای رژیمی که روزگاری جسارت پرتاب ده ها موشک اسکاد به همین قرارگاه را داشت نشانه چه چیزی غیر از این هست ؟ چاپ خبری مبنی بر تهاجم ارتش و پلیس عراق به مجاهدین و ضرب و جرح آنان و حتی کشته شدن دو تن از آنان در سایتهای رژیم که داد مزدوران خودش را نیز از مقابل در اشرف درآورده و به تکذیب این خبرسازی حیرت انگیز به نفع مجاهدینشان واداشته را چگونه می توان تفسیر کرد ؟<br /><br /><br />حماقتهای پی درپی و تلوتلو خوردنهای مستانه نظام مقدس را البته می توان بازهم شماره کرد . بیشتر از اینها دیگر چندان مهم نیستند . آنچه مهم است آن مجموعه عواملی است که مسبب چنین واکنشهای غیر عقلایی و دشمن شادکنی ! است که هر روز بر ابعاد کمی و کیفی آن افزوده می گردد .<br /><br />برای رژیم مثل روز روشن است که سیاست " تغییررژیم" جناج بازها درشرایط استیصال مطلق آمریکاییها و انزوای خردکننده طرح اسرائیلی ها در رابطه با تهاجم نظامی مستقیم به ایران و تجزیه کشور ، تخم مرغهایش را آرام آرام و یکی یکی در سبد "عنصرداخلی" قرار می دهد و در همین راستا گفتمان ویژه خود را نیز در پهنه های مختلف به پیش برده و تثبیت می کند . وحشت رژیم در یک کلام ازاین است که در نهایت جناح بازها در شرایط استیصال مطلق ، تن به "راه حل سوم" ارائه شده توسط مریم رجوی بدهد و اشرف دوباره و اینبار در کادر قواعد بازی بین المللی و بطور" قانونی" مسلح شده و آتش پنهان ولی همواره گدازان زیر خاکستر درسراسر ایران را شعله ور کند . هرکس هرچه می خواهد بگوید . منشاء تلوتلو خوردن های جلاد غیرازاین نیست . انتقام کشی های کور نشاندهنده ورود رژیم به یک فاز واکنشی است . بیست و اندی سال بود که دشمن کنش می کرد و ما تنها واکنش نشان می دادیم . این معادله دیگر همانی نیست که بود .<br /><br /><br />بیژن نیابتی ، 5 بهمن 1389<br /></div></span></strong>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3323150385376277457.post-15995854124632306492010-10-16T20:32:00.000-07:002010-10-16T20:40:24.974-07:00پوسته شکنی یا گشایش به سمت دولت حرامزاده - نقدی بر مقاله دنباله دار حسن داعی ، بخش دوم<div align="right">بيژن نيابتی <a href="mailto:bijanniabati@hotmail.com">bijanniabati@hotmail.com</a><br /><strong><span style="font-size:130%;">23</span></strong></div><div align="right"><strong><span style="font-size:130%;">مهرماه - 1389<br /><br />پوسته شکنی یا گشایش به سمت دولت حرامزاده<br />نقدی بر مقاله دنباله دار حسن داعی ، بخش دوم<br /><br />پیش از ورود به بحث بد نیست که نگاهی به اولین واکنش سایت وزارت خارجه دولت اسرائیل در رابطه با مطالب اخیرجناب داعی بیاندازیم . بی هیچ توضیحی ! گفته بودم که هیچ گربه عاقلی در سیاست ، محض رضای خدا بدنبال موشی نمی دود .<br /><br /><span style="color:#3333ff;">"روشنفکران ایرانی باید بپاخیزند و قاطعانه بر رویکرد ضد صیونیستی رژیم مهر باطل بزنند<br /></span><br />" بسیاری ادعا کرده اند که باید حساب تعرضات ضد اسرائیلی رژیم اسلامی ایران را از کارنامه حقوق بشری آن جدا ساخت تا ادعاهای رژیم در مورد آن که مخالفان حکومت "عوامل صهیونیسم" هستند خنثی گردد. ولی این تلاش همیشه بیهوده بوده است ؛ زیرا "صهیونیست بودن" اتهامی است که حکومت از ابتدا علیه همه مخالفان خود به کار برده و به این مطلب که واقعا رویکرد آنان نسبت به اسرائیل و یهودیان چه بوده، توجهی نداشته است . امروز این شیوه اتهام بندی اعتبار خود را از دست داده است، زیرا مردم ایران دیگر از ادعاهای حکومت درمورد "توطئه" بیمی ندارند . حسین ! داعی ، روزنامه نگار ایرانی که به طور پیگیر درباره لابی رژیم ایران در ایالات متحده افشاگری کرده، اخیرا رشته مقالاتی انتشار داد که ثابت میکند گرایش های ضد صیونیستی پایه و اساس فعالیت این گروه در آمریکاست . تحلیگر سیاسی ایرانی نیما راشدان نیز ازخوانندگان مقاله های خود خواسته است اردوگاه هواخواهان اسرائیل را با جناح دشمنان آن مقایسه کنند – و نتیجه گرفته که "دوستی نسبت به اسرائیل و تنفر علیه این کشور معیارهائی هستند که تمدن و عقب ماندگی را از هم جدا می کنند ".<br /><br />برگرفته از از روزنامه اسرائیلی جروزالم پست ـ تاکیدات ازمن است<br /><br />بگذریم که برای نویسندگان مربوطه حسن یا حسین بودن "روشنفکر ایرانی" مهم نیست ! مهم این است که این " حسین ! داعی" بپا خیزد و ثابت کند که نقد دولت حرامزاده مساوی است با شرکت در کارزار تبلیغاتی رژيم "جمهوری اسلامی" و بدتراز آنهم " جنگ صلیبی علیه اسرائیل " ! واویلا ! ببینید حسن در بخش دوم مطالبش چه نوشته است .<br /><br />" ... و ما ایرانیان، چه بسا سهل انگارانه، صدور ارتجاع اسلامی ملایان به منطقه و در مرکز و قلب آن کارزار"جنگ صلیبی علیه اسرائیل" را شاهد بودیم ولی شوربختانه به ارتباط ارگانیک آن با بقای این رژیم در داخل کشور و تداوم جهنم ولایت فقیه، کمتر توجه کردیم ...... "<br /><br />حسن داعی ـ ما ایرانیان ، اسرائیل و یهود ستیزی - بخش دوم<br /><br />می گویند که راهزنی به خانه ای وارد شده و پس از بستن دست و پای مرد خانه ، از زنش نیز می خواهد که برایش سفره ای انداخته و بعد هم در حضور شویش یه رقصیدن بپردازد . زن سفره را می اندازد ولی از رقصیدن امتناع می کند . راهزن تهدید می کند که اگر نرقصی شویت را می کشم . زن بناچار به رقص می پردازد . راهزن می خورد و می آشامد و .... بعد هم با برآمدن آفتاب خانه را ترک می کند . زن بلافاصله به باز کردن دست و پای شوهرش می شتابد . اولین کاری که مرد پس از باز شدن دستهایش می کند این است که محکم کشیده ای بر گونه زن می نوازد . زن بیچاره با حیرت می پرسد که این کشیده از بهر چه بود . مگر ندیدی که راهزن مرا با تهدید به قتل تو وادار به رقص کرد ؟ مرد می گوید : این برای رقصیدنت نبود . بخاطر عشوه هایت به هنگام رقص بود . اینرا که دیگر راهزن از تو نخواسته بود ! رقصیدنت قابل فهم است . عشوه هایت نه .<br /><br />قابل فهم است که در آمریکا وکلای انساندوستی ! وجود داشته باشند که مجانا و بدون هیچ چشمداشتی از حسن داعی درمقابل شکایت لابی رژيم "جمهوری اسلامی" در دادگاهی که به گفته خود او تا حالا یک قلم نزدیک به یک میلیون دلارخرج برداشته است دفاع کنند . این را می توان با توسل به آیه شریفه " دشمن دشمن من دوست من است " فهم کرد . قلم زدن در نشریات نئوکانها و نشست و برخواست با آنان را نیز همچنین . حتی چشم بستن بر جنایات مستمر دولت حرامزاده را هم می توان شاید به بهانه اصل بودن مبارزه با جمهوری اسلامی از حسن داعی و امثالهم نیز پذیرا شد . اما وصل کردن مقوله تداوم رژيم درداخل کشور به خزئبلاتی چون "جنگ صلیبی علیه اسرائیل " را دیگرنه ! شرکت درکارزار تبلیغاتی "سرمایه جنایتکار یهود" و بلغورکردن کدهای مورد نظر دولت اسرائیل را دیگر نه ! کدهایی همچون ادعای دولت اسرائیل مبنی براینکه رژيم حاکم بر ایران قصد نابودی " کشوراسرائیل بعنوان پناهگاه و خانه یهودیان جهان" را دارد . اینها دیگرعشوه گریست . ببینید :<br /><br />" .......... اکنون "ویزل" در برابر احمدی نژاد ایستاده بود و به وی می نگریست . شاید پیش خود فکر میکرد که تلاش شصت ساله وی و هزاران تن دیگر از قربانیان نازیسم برای ریشه کن کردن یهودستیزی ، همه پوچ و عبث بوده است زیرا اکنون ، دیکتاتورحقیری برخاسته که در صحن سازمان ملل ، یعنی مکانی که برای صلح و دوستی بین کشورها تأسیس شده است، نفرت<br />و کینه خویش از یهودیان را بدون هیچ پرده پوشی در معرض دید همگان قرار میدهد. او نماینده رژیمی است که با راه اندازی و تقویت حزب الله لبنان و حماس و دیگر جریانات ارتجاعی کمر به نابودی کشوراسرائیل بعنوان پناهگاه و خانه یهودیان جهان بسته است ........<br /><br />حسن داعی ـ ما ایرانیان ، اسرائیل و یهود ستیزی - بخش دوم ـ تاکیدات ازمن است<br /><br />ملاحظه می کنید ! پوچ و عبث از کار درآمدن شصت سال بمباران تبلیغاتی "سرمایه جنایتکار یهود" در سطح جهانی و به کارگرفتن ارتش رسانه ای و رایانه ای و تزریق سازمانیافته جعلیات و دروغپردازیهای مستمر در ذهنیت اجتماعی در کنار کارسیستماتیک و مداوم بر نظام تعلیم وتربیتی کشورهای غربی و استفاده از قدرت نظامی و سیاسی و ... نه محصول طبیعی شصت سال جنایت علیه بشریت در فلسطین ، کشتار زن و کودک و پیر و جوان و آواره کردن اجباری میلیونها انسان است و نه حاصل تحقیر و شکنجه مستمر و هر روزه تن و روان آنانی که هنوز پس از گذشت شصت سال تن به حقارت تسلیم نداده و حاضر به واگذاری سرزمینهایشان به یک نظام جعلی نبوده و نیستند . آری پوچ و عبث بودن "تلاش شصت ساله" نه بخاطر بی اعتنایی گستاخانه یک دولت یاغی به ده ها قطعنامه شورای امنیت سازمانی مللی است که خود اساسا موجودیتش حاصل رای آن بوده است . نه بخاطر اشغال علنی سرزمین دیگران و ادامه شهرک سازی وقیحانه در آن علی رغم مخالفت بین المللی . نه بخاطرمطلع شدن هرچه بیشترمردم جهان درسالهای اخیربا استفاده ازتکنولوژی نوین ارتباطی دررابطه با جنایات مربوطه و ...<br /><br />نه ! نه ! فقط به خاطر"دیکتاتورحقیری" است که به زعم جناب داعی " کمربه نابودی کشوراسرائیل بعنوان پناهگاه و خانه یهودیان جهان بسته است". اینجا او با یک چرخش قلم هم سرزمین فلسطین را با سخاوت تمام پیشاپیش ، پشت قباله یهودیان جهان و ایضا تنها نماینده مشروع همه آنان یعنی دولت حرامزاده کرده و هم با زیرکی ، راه اندازی حماس را بدون اشاره به تلاشهای شایان تقدیر اسرائیلیها درتقویت و علم کردن آن در مقابل سازمان الفتح ، به حساب رژيم " جمهوری اسلامی" واریز می کند و هم اینکه مهمتراز همه مدال طلای نقش برآب کردن "تلاشهای شصت ساله قربانیان نازیسم" را به گردن احمدی نژاد می آویزد . موجز و مختصر تنها در یک جمله ! به این می گویند توانایی ژورنالیستی .<br /><br />ضمنا معلوم است که حسن داعی باید از یکی مثل "الی ویزل" با ملقب کردنش به " شناخته شده ترین بازمانده اردوگاه های مرگ هیتلر" کد بیاورد و نه از دهها بازمانده دیگری که تا کنون در دفاع از حق مردم فلسطین به شماتت رژيم آپارتاید در اسرائیل برخاسته اند . البته که بی مورد است از او انتظار داشت که اشاره ای هم به بازمانده 82 ساله دیگری بنام رئوبن مسکوویچ ، که همین روزهای اخیرهمراه با تعداد دیگری از فعالان یهودی در جریان یک تلاش بین المللی به منظور شکستن محاصره ضد بشری غزه توسط همین دولت اسرائیل دستگیرمی شود ، کند . خبر را به نقل از سایت بی بی سی فارسی ببینید :<br /><br />" ..... ارتش اسرائیل می گوید کنترل کشتی حامل 9 فعال یهودی را که قصد شکستن محاصره نوار غزه را داشتند، به دست گرفته است. اسرائیل قبلا هشدار داده بود که اجازه عبور این کشتی را نخواهد داد. محموله این کشتی ، تجهیزات پزشکی ، کتب درسی و اسباب بازی کودکان است . بنا برگزارش ها 10 کشتی جنگی اسرائیلی، کشتی فعالان یهودی را مجبور کردند به طرف بندر اسرائیلی اشداد ، حرکت کند . یکی از مسئولان این برنامه گفت سرنشینان کشتی که در میان آنان یک یهودی82 ساله که از هولوکاست جان سالم به دربرده ، دیده می شود به دلیل این که چاره دیگری نداشتند، تسلیم شدند . یکی دیگر از مسافران این کشتی یک مرد اسرائیلی است که دخترش در حمله انتحاری یک فلسطینی کشته شده است. این سفر توسط گروه "یهودیان برای عدالت در مورد فلسطینیان" که دفتر آن در لندن است، برنامه ریزی شده بود ..."<br /><br />البته که به صرفه نیست به جای کد آوردن از "الی ویزل" ، از نامه اخیر روشنفکران یهودی خطاب به "آنگلا مرکل" صدراعظم آۀمان درمحکومیت سکوت اروپا و به ویژه دولت آۀمان در قبال جنایات اسرائیل که ازآن به مثابه " ننگ یهودیان"نام برده شده بود یاد کند. برای شناخت ماهیت "الی ویزل" بد نیست به یک موضعگیری جدیدترش به نقل از رادیوفردا بپردازم .<br /><br />" ...... الی ويزل، برنده يهودی جايزه صلح نوبل و بازمانده اردوگاه آشويتس در نامه ای در روزنامه های آمريکا سياست دولت جديد آمريکا را « ناديده گرفتن حق اسرائيل بر اورشليم (بيت المقدس) » ناميد . اوباما چنان از اين انتقاد نگران شد که الی ويزل رابه ناهار دو نفره دعوت کرد و ساعت ها نظرات او را شنيد ...... "<br /><br />رادیو فردا ، 20 مهر1389<br /><br />می بینید این قربانی دیروز است که امروز درکنارجلاد امروزسخن از "حق اسرائیل" ! برسرزمین دیگری می راند . براستی که هیچ چیز برای من مشمئزکننده تر از تبدیل شدن قربانی دیروز به ابزار توجیه جنایت جلاد امروز نیست . همانگونه که تبدیل انقلابی دیروز به عمله ارتجاع امروز نیز !<br /><br />کدها مشخصند ! اسرائیل پناهگاه و خانه یهودیان جهان است . نقد اسرائیل مترادف است با یهود ستیزی . یهودیان همواره در طول تاریخ فقط به خاطر یهودی بودن با تهدید نابودی روبرو بوده اند ، عین همین قاعده امروز شامل اسرائیل هم هست چرا که اسرائیل پناهگاه و خانه یهودیان جهان است . یهودیت یک نژآد است و نه دین . بهمین دلیل هم هست که دشمنی با یهودیان بخاطر نژادشان هست و نه عملکردشان . یک جنگ صلیبی بر علیه اسرائیل براه افتاده است و خلاصه اینکه اسرائیل هم اکنون بطورمشخص و با یک برنامه ریزی سیستماتیک از سوی ایران در معرض نابودی است . نگاه کنید :<br /><br />" ..... سرانجام ، آنچه یهود ستیزی در ایران را بطور بنیادین دگرگون نمود، صعود روح الله خمینی و باند های مرتجع روحانیون به اریکه قدرت بود. این جماعت عقب افتاده، با مخلوط کردن تمامی انواع قدیم وجدید یهود ستیزی باهم، ملغمه ای ساختند که به موضع رسمی دولت ایران تبدیل شد .<br />ایران تحت تسلط روحانیون ، اولین کشورجهان پس از آلمان نازی است که مواضع یهود ستیزانه را بطور رسمی تبلیغ ، ترویج و حمایت میکند و با صرف میلیاردها دلار از سرمایه های کشور، برای نابودی اسرائیل به برنامه ریزی سیستماتیک اقدام نموده است .....<br /><br />......... دشمنی با یهودیان بر اساس نژاد شان که همان "سمیت" یا نژاد </span></strong><a href="http://athena.societyforum.net/montada-f7/topic-t15.htm"><strong><span style="font-size:130%;">سامی</span></strong></a><strong><span style="font-size:130%;"> (Semite) میباشد، از نیمه دوم قرن نوزدهم در اروپا رشد کرد و این قوم را به این دلیل که هند و اروپائی و یا آریائی نیستند، غیر خودی، بیگانه و پست شمردند. آرام آرام ایده هائی با زرورق علمی شکل گرفت که گویا این قوم دارای خصوصیات ژنتیکی همچون طمع ورزی، پول پرستی، توطئه گری و خیانت به کشور میزبان میباشند . "<br /><br />حسن داعی ـ ما ایرانیان ، اسرائیل و یهود ستیزی - بخش دوم ـ تاکیدات ازمن است<br /><br />حسن داعی جابجا درتمام طول مطالبش از واژه " گویا " استفاده بسیارمی کند . به این ترتیب ضمن اشاره به مواضع گوینده جمله بعدی ، پیشاپیش با این واژه چهارحرفی کل مطلب را می برد زیرعلامت سوآل .<br /><br />" ...... عامل سومی که یهود ستیزی را تقویت و دگرگون نمود ظهور و رشد گرایشات چپ و ضد آمریکائی در ایران بود که اسرائیل را نگاهبان و نماینده منطقه ای امپریالیسم آمریکا در خاورمیانه معرفی میکرد که گویا هدف اصلی آن، کنترل کشورهای منطقه و تسلط بر منابع نفتی آنان میباشد ......<br />همانجا ــ بخش دوم<br /><br />راست می گوید " گرایشات چپ و ضد آمریکائی درایران" گویا مزخرف می گفتند که " اسرائیل نگاهبان و نماینده منطقه ای امپریالیسم آمریکا درخاورمیانه" است. مکاشفه رفیق ما درستتر است که " اسرائیل گویا پناهگاه و خانه یهودیان جهان است" و او را با کسی کاری نیست ولی کل دنیای شرور بطور ژنتیک با او دشمنی می ورزد و بدنبال نابودی آن است. همین ! و یا :<br /><br />" ..... نکته ای که باید مورد توجه قرار گیرد، تبلیغاتی بود که پیرامون هم نژاد بودن ایرانیان وآلمانی ها انجام میشد که گویا هر دوی این ملت ها از نژاد آریائی میباشند ......<br />همانجا ــ بخش دوم<br /><br />آخرهردوی این ملتها از نژاد مغول بوده اند و خود نمی دانستند ! جناب داعی باز هم می گوید گویا هر دوی این ملت ها از نژاد آریائی میباشند .... مثل اینکه آریایی بودن مزیتی برای ملتی به همراه دارد که حالا باید آنرا به زیرعلامت سوآل برد . آریایی بودن یا سامی و اسلاو بودن ، بخودی خود نه دستاورد است و نه جرم و جنایتی . آنچه که قباحت دارد ایده برتری نژادی است . پرچم آریایی بودن را به مثابه نژاد برتر بالا بردن به همان اندازه قباحت دارد که ادعای جعلی " قوم برگزیده" و نژاد برتریهود را داشتن . محور نقد من ( و تمامی کسانی که همچون من خود را بر روی موئلفه انقلاب می بینند و به انسان ، فراتر از رنگ و نژاد و مذهب باور دارند ) به ایدئولوژی نژادپرستانه صهیونیستی ، از قضا همین تلقی نژادی و قومی از معتقدان به یک دین ابراهیمی است . تفاوت صهیونیزم با نازیسم به لحاظ ایدئولوژیک فقط در آن نژادی است که در محور قراردارد و نه چیز دیگر. در یکی محور نژاد و" قوم برگزیده " یهود است و در دیگری نژاد آریا و " قوم برگزیده" ژرمن . بیشتر و مفصلتر به این مقوله نمی پردازم که نه در ظرفیت این بحث و مخاطب آن است و نه مسئله اصلی امروز ما . به ریشه های نازیسم و ارتباط آن با همزاد صهیونیستیش در کتاب "جنگ چهارم " به اندازه لازم پرداخته و بازهم خواهم پرداخت .<br /><br />یک کد دیگر . حسن داعی اشغال یک سرزمین و بیرون راندن ساکنان آن و اعمال رذیلانه ترین اشکال سرکوب ، تحقیر، شکنجه ، آوارکردن خانه برسر ساکنین آن ، تبدیل یک سرزمین به زندان زیر چشم افکارعمومی دنیا و ..... را زیرکانه یا ناآگاهانه ! به "اختلاف برسر زمین و خاک" فرو می کاهد و تلقی غیرازاین را به "روحانیون ایران" منصوب می کند . ببینید :<br /><br />" ...... روحانیون ایران، تخاصم بین اسرائیل و فلسطینیان را نه یک اختلاف برسر زمین و خاک ، بلکه جنگ بین یهودیت و اسلام معرفی کردند ....... "<br /><br />همانجا ــ بخش دوم ـ تاکیدات ازمن است<br /><br />در بخش سوم ، حسن ورود به مقولات تاریخی را با آوردن فاکتهای اینترنتی ادامه می دهد . استفاده از اطلاعات اینترنتی کار بدی نیست . خود من هم ازاین اطلاعات بسیار استفاده کرده و می کنم . نکته مهمی که وجود دارد تشخیص سره از ناسره در این اطلاعات است. چراکه بخش اعظم اطلاعات موجود بواقع "ضداطلاعاتی" است که عمدا دردسترس کاربران اینترنتی گذاشته شده است . صلاحیت آدمها نه درفراگرفتن و نقل بی واسطه اطلاعات که در تشخیص اطلاعات از ضداطلاعات است . من خود چون در رابطه با تشخیص صحت و سقم مقولات تاریخی که از پیچیدگی فراوان برخورداراست ، برخلاف حسن از صلاحیت چندانی برخوردار نیستم وارد آین حیطه نمی شوم ! ضمن آنکه همانگونه که دربخش اول هم اشاره کردم بدلیل فرعی دانستن موضوع ، قصدم ورود تمام عیار به تمامی عرصه های نظری مقوله مذکورهم نیست . فقط اینرا بگویم که با تلاش برای ثابت کردن ضدیت بنیادگرایی اسلامی با یهودیت که البته اظهرمن الشمس است ، نمی توان و نباید بطور خودکار حقانیت طرف مقابل را نتیجه گرفت . اینکه خمینی ضد یهود بوده و کاشانی از اسرائیل متنفربوده و احمدی نژاد هم دشمن اسرائیل است و پروتکل جعلی بوده است و حماس ارتجاعی هست و شب هم بدرستی تاریک ! هیچ مشروعیتی به یک قوم و رژيم جعلی نمیبخشد . هیچ توجیهی برای اشغال سرزمین دیگران نمیتواند باشد . هیچ مشروعیتی به شصت سال جنایت سازمانیافته برعلیه خلقی نمی دهد . ذره ای از قباحت نژادپرستی نمی کاهد .<br />هیچ از درد و رنج گذران سه نسل از مردمی که به زور از خانه و کاشانه خود رانده شده اند ، در اردوگاه های آورگان کم نخواهد کرد . خلاصه مقالات سریال به جای خود هیچ کتابی هم درد عدم مشروعیت یک رژيم ضدانسانی را درمان نمی کند . حسن داعی که دیرآمده است . پیشتراز او و بسا بزرگتراز او مثل همین "الی ویزل" بیشترازشصت سال است که مقاله مینویسند و کتاب منتشرمی کنند و مصاحبه می کنند و فیلم می سازند و به نادیده گرفته شدن حق ! دولت یهود اعتراض می کنند و هر روز، هرروز به ذهنیت اجتماعی تجاوز می کنند و ....... با اینحال بقول خود حسن ، حالا می بینند که تلاش شصت ساله شان ، همه پوچ و عبث بوده است . آری این سنت تاریخ است . اما این تلاشهای پیگیر روشنفکر ما بی تردید امکانات بهتری را به لحاظ رسانه ای و .... در مقابل او ماده خواهد کرد . استقبال سایت وزارت خارجه دولت مربوطه از این تلاشها تازه از نتایج سحر است . دمیدن صبح دولتش را اما ، منتظر باید بود .<br /><br />می توان و باید که در جریان یک مبارزه جدی ، تمرکز مبارزه را بر روی دشمن اصلی ( در اینجا تمامیت نظام جمهوری اسلامی ) گذاشت و از اصلی کردن تضادهای دیگر ( در اینجا آمریکا و اسرائیل و .... ) به جد خودداری کرد . می توان و باید به افشای ماهیت ارتجاعی ضدیت بنیادگرایی اسلامی با بنیادگرایی یهودی پرداخت . می توان حتی اینجا و آنجا از پتانسیلهای دشمنان داخلی و بین المللی رژيم " جمهوری اسلامی " هم استفاده کرد . اما نمی توان و نباید به توجیه تئوریک ارتجاع مقابل همت گماشت . نمی توان و نباید درتقابل با نظام " جمهوری اسلامی " ، درخط سیاست تبلیغاتی بنیادگرایی یهودی ـ مسیحی حرکت کرد و به توجیه و تایید " تفسیررسمی" پرداخت . این دیگرمشروع نیست .<br /><br /><br />بیژن نیابتی ، ۲3مهر۱۳۸۹</span></strong></div>زریhttp://www.blogger.com/profile/18093015801184907862noreply@blogger.com0